Trimmen wordt Atletiek (1982)

In vorige jaaroverzichten heb ik al verteld, dat ikzelf steeds meer en langere stukken ging hardlopen en dat ik af en toe aan prestatieloopjes meedeed. In het vorige jaaroverzicht (1981) heb ik verhaald, dat Diny ook interesse in het hardlopen kreeg, dat ze eerst alleen haar trainingen had opgebouwd en dat we op een gegeven moment ook samen konden trainen. Ook liepen we onze eerste halve marathon in dat jaar in Ter Heijde/Monster. De hardlooptrainingen zetten we in 1982 voort. Zelfs in de zomervakantie liepen we een wedstrijdje mee op de camping, zoals je in de één na laatste post hebt kunnen lezen.

We trainden thuis niet altijd met z'n tweeën. Diny had meer tijd overdag als de kinderen op school zaten en ik kon 's avonds trainen, na het werk of na het eten wanneer Diny op de kids paste. Op een goeie dag in augustus van dit jaar werd Diny tijdens het hardlopen aangesproken door een oudere man, die ook aan het trainen was. Hij zei vleiende dingen over haar, zoals "dat ze een goede loopstijl had en soepel liep" en hij vroeg of ze op een atletiekvereniging zat. Nou, dat was dus niet het geval. Het bleek dat de man zelf atletiektrainer was van de plaatselijke vereniging "a.v. Fortuna" en hij stelde haar voor om eens een training bij die club bij te wonen. "Je moet je man ook maar meenemen", zei hij, toen Diny zei dat ik ook aan hardlopen deed.

Thuisgekomen deed Diny haar verhaal. Ik, voorzichtig als ik was, sloeg dat aanbod af, maar ik moedige Diny aan om naar de eerstvolgende training te gaan. Dat was op woensdagavond. Die avond kwam Diny heel enthousiast van de training terug en zei dat Arie, want zo heette de trainer, had gezegd dat ik ook mee moest komen naar de training van zaterdag. En zo geschiedde. We gingen met een grote groep van een man of twintig weg en Arie zei dat we een 20 tot 25 kilometer langzame duurloop gingen doen. Daar schrok ik van, want tot nu toe had ik nooit verder dan 21 kilometer (halve marathon) gelopen. Ik zei dat ik na een uurtje zelf wel weer terug zou gaan. Na dat uurtje ging Diny, ondanks dat ze onderweg heel veel aan het kletsen was met iedereen, gewoon onvermoeibaar verder met de groep mee. Terugkomend bleek dat ze bijna 30 kilometer gelopen hadden. Ongelooflijk, met al dat gekletst erbij. Samen zijn we per september lid geworden van de vereniging en Diny is nooit meer weg gegaan bij Fortuna. Trainer Arie van Embden is een grote vriend van ons geworden. Hieronder een foto van Arie, zoals velen hem zullen herinneren. De foto heeft bij een interview van Arie in Groot Vlaardingen gestaan. Deze post verhaalt over wat Diny en ik meemaakten tijdens de eerste vier maanden bij onze nieuwe vereniging.

Arie  van Embden, foto bij interview in Groot Vlaardingen.(1987).

Toen we lid werden van Fortuna, was de wegatletiek van deze vereniging ingedeeld in drie tot vier groepen. Behalve een "prestatieloopgroep", waren er twee tot drie groepen die aan wedstrijden meededen en die in die tijd "dus" een wedstrijdlicentie hadden. Die groepsindeling gold voornamelijk voor de woensdag, waarbij de splitsing naar snelheid ging. Verder kon je ook (gemeenschappelijk) trainen op de maandag en zaterdag. Verder was er nog zaaltraining op de vrijdag, waar voornamelijk "losmaakoefeningen" gedaan werden en oefeningen om "de torso" te verstevigen  Op maandag werd er vaak op het  strand en in de duinen van Hoek van Holland getraind op kracht en snelheid en op zaterdag werden meestal lange duurlopen gedaan, duurtraining dus. De atleten met de meeste snelheid werden getraind door Sjaak Hoogendijk en Arie van Embden. Diny en ik trainden in eerste instantie bij groep 2 van Karel van Leeuwen.

De trainingen die we nu "voor onze kiezen kregen" waren heel anders dan Diny en ik samen deden. Samen liepen we alleen rondjes en de snelheid hing een beetje af van de afstand die we gingen lopen. De trainingen die we bij Fortuna deden waren heel gevarieerd, afwisselend en doelgericht. Zo gingen we maandag vaak naar Hoek van Holland om kracht- en snelheidstrainingen te doen in de duinen en op het strand. Ook trainden we op maandag op de atletiekbaan, meestal snelheidstrainingen. Op woensdag deden we vaak herhalingstrainingen, waarbij getraind werd op snelheidsuithoudingsvermogen. En op zaterdag deden we voornamelijk lange (langzame) duurlopen of gingen we naar wedstrijden. Naar wedstrijden gingen we meestal gezamenlijk toe, we reden dan met elkaar mee. Veel atleten bleven na afloop van de trainingen napraten in de kantine, waardoor we veel nieuwe hardlopers leerden kennen. Hierdoor werden veel nieuwe vriendschappen opgebouwd.

Diny en ik probeerden meestal om drie maal in de week te trainen. Dat lukte alleen als dochter Diana (op dat moment 16 jaar) thuis was om op Dennis (9) te passen. Diny kon ook overdag trainen, wanneer Dennis op school zat. Ik moest natuurlijk wel eens weg op zakenreis, en dat werd meer en meer met het klimmen der jaren. Maar we kwamen beiden voldoende aan onze trekken om door groepstrainingen bij Fortuna onze prestaties flink te verbeteren in de eerste maanden dat we bij Fortuna trainden.

Voordat we lid bij Fortuna werden liepen we ook al wedstrijden, maar dat waren er een paar per jaar. Nu we lid waren, liepen we wel 1 à 2 wedstrijden per maand. Zo deden we eind augustus mee aan de 10km van Sportschool Tino Hoogendijk in Vlaardingen, half oktober aan de 10 Engelse mijl in Barendrecht, eind oktober aan de Broekpoldercross in Vlaardingen en half november aan de 15km in het Lickebaertbos in Vlaardingen (clubkampioenschappen).

Een kleine selectie van de herinneringen die we kregen na afloop van wedstrijden of prestatieloopjes.
Links van een loop in Hoek van Holland, midden 2de Baken-prestatieloop en rechts van de Broekpoldercross.

De Broekpolderscross was bijzonder, omdat het parcours erg glad was door de modder, we gleden alle kanten op. Daarom hebben we ook snel daarna spikes gekocht om dat voor een volgende keer te voorkomen. De 15km in het Lickebaertbos was bijzonder, omdat daaraan het clubkampioenschap verbonden was. En geloof het of niet, Diny werd gelijk clubkampioen bij de dames.

Uitslag van het 15km clubkampioenschap (november) 1982 in het Lickebaertbos in Vlaardingen.
Onderin de rechter kolom worden trainer Arie van Embden en Diny vermeld als clubkampioenen in hun klasse.

Het sluitstuk van de wedstrijden in 1982, waaraan we als ploeg dit jaar meededen, was de Kerstloop in Rhoon, eveneens 15km door de polders en Grienden ten zuiden van Rhoon. Het was een leuke loop, die sterk bezet was. Wat voor de sterkere atleten ook leuk was, was dat er een grote prijzentafel was. Voor de allerbeste waren er zelfs "envelopjes" en voor de laag die daaronder kwam prijzen in natura. Ik kan het me niet goed meer herinneren "wat" Diny mee naar huis nam, maar ze had zeker een prijsje in natura verdiend met haar prestatie. Ik finishte behoorlijk achterin het veld, voor iedereen was er een medaille, dat was dan ook mijn deel 😀. Maar daar was ik ook blij mee hoor. Heel trots was ik op mijn Diny, die al zo snel in de prijzen wist te lopen.

De fraaie medaille die we kregen als herinnering van de deelname aan de Kerstloop in Rhoon.

Allebei gingen we snel vooruit met onze prestaties, we liepen het ene na het andere persoonlijke record (PR). In het begin was ik wat sneller dan Diny, maar zij kon de trainingen beter "verteren" en daardoor zat ze in wedstrijden vaak voor me. Ik vond dat erg leuk, maar er waren mannen die het niet konden hebben dat een vrouw sneller was en die mannen liepen zich dan kapot op het tempo van Diny. Het was al snel duidelijk dat Diny veel aanleg voor (duur)sport had en dat was niet zo verwonderlijk. Haar vier broers waren namelijk ook goede sporters, broer Thijs had toen hij in militaire dienst zat zelfs bij het Nederlandse Militaire Atletiekteam getraind onder leiding van Haico Scharn.

Toen Diny een tijdje met hardlopen bezig was, viel haar wat op aan haar lichaam. Iets wat we niet verwacht hadden, maar waar we wel ontzettend blij mee waren. Zelf heeft ze dat verwoord bij een spreekbeurt, toen ze rond 1990 "volwassenenonderwijs" volgde. Die spreekbuurt had als titel: "HARDLOPEN en hoe ik afrekende met mijn migraine". Jullie moeten namelijk weten dat, toen ik Diny leerde kennen, ze last had van zware hoofdpijnen ... migraine is een beter woord daarvoor. Die migraine was vaak zo heftig, dat wanneer ze rustig op bed lag, ze absoluut geen licht of geluid kon verdragen. Hierdoor was ze vaak een dag of meer "uitgeschakeld". Dus de afname van de migraines was voor Diny absoluut een zeer grote stimulans om met het hardlopen door te gaan.

Maar er was nog meer wat ons aan het hardlopen beviel ... de sociale contacten. Het was zo wie zo leuk om met de lopers uit je groep na te praten over de training, je doelen, jouw aanpak buiten de trainingen om en te discussiëren over voeding en sport. Bij de meeste lopers was het hardlopen minstens een belangrijke invulling van hun vrije tijd. Een werkelijke topper wat het bevorderen van de sociale contacten betreft, was de zogenaamde "Pannenkoekenloop" aan het eind van het jaar. Op Oudejaarsdag werd er (op een laag tempo) een duurloopje georganiseerd vanaf de kantine aan de Marnixlaan in Vlaardingen naar een restaurant in het Beatrixpark in Schiedam. Er was dan met de restauranthouder afgesproken, dat we met een groep atleten pannenkoeken kwamen eten. Voor transport van droge kleren naar het restaurant werd gezorgd. Er deden zowel baan- als wegatleten mee. Het was echt een heel leuk sociaal gebeuren, waar ik nog steeds met genoegen op terugkijk. Hieronder twee foto's die toen in het het restaurant gemaakt zijn.

Twee van de tafels in het pannenkoekenrestaurant, met onder andere aan de achterste tafel Hans Meijer, Diny, Rien en Cora Oele en aan de voorste tafel Wieb Steen en de achteromkijkende blogger.

Alle deelnemers aan de Pannenkoekenloop 1982 vereeuwigd ...

Vóór het pannenkoeken eten, trainden we ruim een uur naar het restaurant toe. En ook na het eten liepen we terug, naar de baan natuurlijk ... en dat was best zwaar met een aardig gevulde maag. Maar, we liepen wel de kortste weg terug hoor, "slechts" zes kilometer ... Tijdens het lopen hadden we het natuurlijk over hardlopen en vaak over welke wedstrijden we "binnenkort" gingen lopen en ook over ons grotere doel. Diny en ik hoefden over dat laatste niet lang na te denken. We wilden beiden graag binnen een paar jaar de marathon lopen ...

Ik denk niet dat we het eind 1982 al doorhadden, maar hardlopen was al na vier maanden trainen bij de atletiekvereniging een "way-of-life" van ons geworden. Wanneer ik met de tijdlijn van de posts in 1985 ben aangekomen, zal ik een post schrijven over onze "hardloopverslaving" van de jaren '83 tot en met '85 onder de titel "Hardlopen ... A Way of Live" of "onze gezonde verslaving". Want hoe je onze nieuwe hobby ook wil noemen, het hield ons een groot deel van onze vrije tijd van de straat ... of juist op de straat?! Het ligt er maar aan hoe je dat bekijkt 😁.