Gezinsjaaroverzicht 1983

***bewerkt (in blauw) op 5 juli 2023***

Het was gewoonte om op nieuwjaarsdag naar onze grootouders te gaan om "nieuwjaar te wensen". Om het juist op díe dag te doen was ook handig, want dan ontmoette je gelijk ook een deel van de familie die je niet zo vaak zag. Wanneer je naar nieuwjaarswensen ging, leek het altijd een verplichting, maar als je er eenmaal was bleek het meestal erg gezellig te zijn en ging je weer blij naar huis. Ook op deze nieuwjaarsdag 1983 bezochten we Oma V. (Opa was ruim twee jaar ervoor overleden) en werd onze verwachting weer bevestigd ... het was erg gezellig. We troffen daar dan ook Zus met haar gezin en die hadden dit jaar ook een speciaal doel: het maken van een historische foto. "Nu het nog kon" wilden ze een foto van vier generaties "vrouwen V", waarbij "V" natuurlijk de achternaam van mijn moeder was. En zo geschiedde, zie onder voor het resultaat ... Nu, na zoveel jaren, kan je alleen maar concluderen "dat dat een gaaf idee was".

Vier generaties "vrouwen V.": vlnr Ma Ploon (1921), Laura (1972), Oma Anna (1903), Desirée (1968) en Zus Anneke (1946).

    In maart vierde Diny haar 34ste verjaardag. 's Morgens had ze voornamelijk vrouwen op de koffie. Dat was niet alleen gezellig, maar leverde ook weer zo'n unieke foto foto op. En nu met vrouwen van zowel mijn moederlijke- als mijn vaderlijke lijn ...

's Morgens gezellig koffiedrinken op Diny's verjaardag.
Vlnr: Ma, tante Lies (zus van Pa), Oma (moeder van Ma), tante Riek (zus van Oma) en Diny

Ome Joris, echtgenoot van tante Lies, was het vrouwengeweld ontvlucht en zat een potje Stratego te spelen met Dennis.

Dennis speelt in zijn kamer een potje Stratego met ome Joris.

Dennis zal het hem wel gevraagd hebben, maar het was typisch voor ome Joris gewoon te doen waar hij zin in had. Ik vond het echt een leuke en unieke man, fijn dat ik hem gekend heb. Ik heb al eerder een aparte post aan ome Joris en tante Lies gewijd, zie link.

    Als jullie trouwe lezers zijn van mijn blog, weten jullie dat ik leren en studeren erg leuk vond ... en vandaag de dag, met mijn 73 jaar, ook nog leuk vind! We gingen al een aantal jaren met vakantie naar Franssprekende landen of gebieden (België, Frankrijk, Zwitserland), dus vond ik het wel nuttig om mijn Franse kennis op te frissen en ging een cursus Frans volgen. Natuurlijk was dat een soort "opfriscursus", omdat ik al vijf jaar Frans op de middelbare school had genoten. In eerste instantie deed ik dat via Basiseducatie in Schiedam (ik denk dat het op de Volksuniversiteit was, afdeling Schiedam), later heb ik dat nog schriftelijk gedaan bij het LOI. Het Frans leren via de Basiseducatie vond ik trouwens veel leuker dan de schriftelijke cursus. In eerste instantie vond dat plaats in een (oud) schoolgebouw aan de Prins Mauritsstraat. Het grappige is dat Diny daar op de Huishoudschool heeft gezeten. Na één of twee jaar hield het op en heeft een groepje van de leerlingen uit de klas onze lerares gevraagd of ze ons privéles wilde geven. Dat hebben we nog twee jaar gedaan in het atelier van één van onze medeleerlingen, Inge van Haastert (kunstenares). Het grappige is, dat het atelier in een (oud) schoolgebouw aan de Zwartewaalsestraat in Schiedam was, waar mijn oma en opa hebben jaren in die straat gewoond. Naast Inge en onze lerares, Aïcha, waren de medeleerlingen ook alleen maar vrouwen. Ook van hen herinner ik me alle namen nog: Miep, Wil, Marijke en Roos. Ik was dus in goed gezelschap 😊. Behalve dat het Frans leren natuurlijk heel nuttig was, was het ook altijd erg gezellig. We besloten een seizoen ook steevast gezellig af met "hapjes en sapjes", zoals op onderstaande foto's te zien is ...

Gezellig onderonsje in het atelier, lerares Aïcha is de vrouw die niet ophoud met lachen ....
Vlnr: Miep, Inge, Aïcha, Wil, Marijke en Roos.

 Natuurlijk moest ik ook nog op de foto en dat gaf veel hilariteit ... en dat leverde van mijn kant die bijzondere blik op 😀. Volgens mij lacht Aïcha nog steeds .... ik kom ze nog af en toe in de supermarkt bij ons in de buurt tegen ...

Ook ik moest op de foto ... lacheee!

    In het appartementencomplex waar wij woonden, kregen we twee nieuwe buren naast ons wonen, Joke en Eb. Ze hadden geen kinderen, maar wel een kinderwens. In mei 1983 reisden ze af naar Indonesië voor hun eerste adoptiekindje. Ik vraag me nu alleen af óf ze hem wel gelijk hebben meegekregen. Want hieronder is een foto van Eb met Bruce gedateerd mei '83 ...

Eb met Bruce, Jakarta mei 1983

... en en de eerstvolgende foto in de tijdlijn is deze met moeder Joke. Hier lijkt een behoorlijk tijdsverschil tussen te zitten ...

Bruce en Joke in Vlaardingen

Hoe dan ook, wij leefden natuurlijk ook erg met hen mee en Diny wilde ook heel erg graag met de jonge Bruce op de foto. Ik kom over twee jaar op de tijdlijn wel terug op Bruce, omdat hij toen een adoptiezusje kreeg ...

Bruce en Diny

    In juni van dit jaar had Dennis een korfbaltoernooi. Uit vorige posts hebben jullie kunnen lezen dat hij op voetballen zat. Maar blijkbaar vond hij korfbal toch een leukere sport?! Hij had het in ieder geval bij zijn zus kunnen beleven, die al een aantal jaren op korfbal zat. Het was zeker praktischer, voor hem én voor ons. Want het korfbalveld lag aan het begin van onze straat ... twee keer vallen en je was er 😉. In juni was er een korfbaltoernooi en daar zijn onderstaande foto's gemaakt. Op de eerste foto staat hij samen met Roel, die best een goed potje korfbal kon spelen ...

Dennis en Roel

Ook zaten er klasgenootjes bij Dennis in het team, zoals Coby op de volgende foto ...
 

Uiterst links teamgenootje Coby

 
... en op de laatste foto neemt Dennis een vrije worp. Ik denk dat dat na de wedstrijd was. Het was namelijk de gewoonte dat iedereen na de wedstrijd een paar vrije worpen mocht nemen.

    In dezelfde maand juni werd er in Vlaardingen een triatlon gehouden. Geen hele hoor, maar Diny vond het een uitdaging om daar aan mee te doen. Lopen kon ze als de beste, ze zat ook op zwemmen én natuurlijk zat ze ook vaak op de fiets. Verder was ze gewoon een echte sportvrouw, zoals ik al eerder heb uitgelegd. Diny was bevriend geraakt met Jansje, een nieuw lid op de atletiekvereniging, en zij vond het ook wel wat om die uitdaging aan te gaan. Dus samen hadden ze de onderdelen getraind en op 6 juli was het D-Day ... voor beide de eerste keer. Ik ging natuurlijk mee om dit festijn vast te leggen. Het begon met 750m zwemmen in het Kolpabad van onze woonplaats, hieronder de start ...

Echt een actieve duik van Diny, terwijl Jansje achter haar al klaar staat

 Het inhalen tijdens het zwemmen was duidelijk een dingetje, wat op de onderstaande foto te zien is ...

Hé, we willen er langs!

Vervolgens het begin van 23km fietsen, beiden nog altijd stralend lachend ...

Beetje wennen dat fietsen op een geleende fiets?!

... en als laatste onderdeel zes kilometer hardlopen ... Ze zijn lekker bij elkaar gebleven, want het was duidelijk dat meedoen belangrijker was dan winnen en dat ze er een leuk feestje van wilden maken.

Ondanks het feit dat ze het voor hun plezier deden, hebben beiden toch een prima prestatie afgeleverd. Diny's oorkonde is daar getuige van ...

Het klikte erg goed tussen Jansje en Diny, maar helaas heeft hun vriendschap niet lang mogen duren. Op een gegeven moment was Jansje "spoorloos verdwenen". Omdat zij een "verre" collega van mij was, ben ik voorzichtig mijn licht op gaan steken op de afdeling waar ze werkte. Daar wilde ze in eerste instantie niets over Jansje vertellen, een delicate kwestie blijkbaar. Toen heb ik een briefje afgegeven met het verzoek om dat aan Jansje door te geven. Een paar weken later kregen we antwoord uit Duitsland. Het ging goed met haar ging en ze vertelde dat ze een nieuw leven was begonnen. Het fijne ervan hebben we nooit begrepen, maar we hebben het nog lang over haar gehad. Wat jammer, zo'n vriendschap in de knop gebroken ...

Bewerkt op 5 juli 2023 >> Bij het voorbereiden van een nieuwe post, vond ik een kaartje dat Jansje ons in oktober 1984 had toegezonden en wat ik bij het schrijven van deze post helemaal was vergeten. Het was de aankondiging van haar trouwen met Ronald A., eind van die maand, in Duitsland. Hamburg was de stad waar ze toen gingen wonen. Dat is het laatste contact wat wij met haar hebben gehad. Ik heb vandaag nog even op haar naam geGoogled en begrijp dat ze nu in Engeland woont. Ik gun ons sympathieke oud-clubgenootje verder een fijn leven toe.

    Een ruime week na de triatlon was het weer tijd voor de zomervakantie. We gingen voor de derde keer op rij naar "onze" camping in Zwitserland. De verhalen in de familie over onze vakantie waren blijkbaar zo enthousiast overgekomen, dat mijn schoonzus Martha met haar gezin ook besloten om "aan te schuiven". En zo gingen drie broers en zussen met hun gezinnen naar camping Swiss Plage om daar hun vakantie te vieren. Want behalve Diny's zus Martha met haar gezin (de Spitsjes), ging ook haar broer Leen weer mee. Leen en Gabrielle hadden in maart gezinsuitbreiding gekregen en kleine Tamara was ook van de partij. Zo waren we dus met elf personen op vakantie. Ik zal iedereen wel voorstellen bij de foto's die we hieronder te zien krijgen.

Bij de eerste wandeling die we deden, waren Leen en Gabrielle nog niet gearriveerd en we besloten een inlopertje vanaf de camping te doen met de Spitsjes. Het was slechts een korte, maar "krachtige" wandeling naar een kapelletje, dat we vanaf de camping aan de overkant van het Rhônedal op de berg zagen liggen: "St Antoine". Diana en Dennis kenden dit tochtje al, dus die besloten thuis te blijven. Nadat we via normale wegen en weggetjes aan de overkant van de Rhône waren aangekomen, was het best een pittige klim van 400m hoogteverschil naar het kapelletje. Daar rusten we uit ...

Uitrusten bij het kapelletje, met vlnr Diny, Martha, Jenny, Marcel en Rinus

 ... genoten we van het uitzicht ...

Uitzicht vanaf het kapelletje op o.a. de camping, rechts net over de Rhône.
Het meertje van de camping is lastig te zien, bijna in het midden van de foto ...

... en van het interieur van het kapelletje dat we door het hek konden zien ...

Interieur van het kapelletje (foto internet)

In de winterperiode hadden we een nieuwe tent gekocht. We hadden onze zinnen op deze tent al aangekondigd in het gezinsoverzicht van 1981. Toen hadden we buren op Swiss Plage met zo'n tent en in een koude periode mochten we hun heerlijk warme "de Waard" tent bewonderen. Een "Grote Albatros", stormvast, met een kuipzeil, twee slaapcompartimenten en daarvoor een leef- en kookgedeelte. Dat laatste deel was zo hoog, dat ik er zelfs in kon staan. Hieronder onze nieuwe tent in gebruik...

Diana lekker aan het lezen en Diny "de was aan het ophangen" bij onze nieuwe tent

... en hieronder nog even om ons mooie vertrouwde plaatsje tegen de boomgaard aan te laten zien.

Onze Albatros op ons schitterende plaatsje ... wat een ruimte!

Onze eerste wandeling met de complete familie was naar Cabane Illhorn en de Illsee-pas. Daarvoor reden we eerst naar Chandolin op 2000m en vervolgens liepen we via de Cabane ...

Cabane Illhorn (foto ansichtkaart)

... naar een mooi en indrukwekkend sneeuwveld op de Illsee-pas boven de Illsee. Mijn herinneringen van de wandeling werden bevestigd en versterkt via internet, waar ik die wandeling opzocht die we veertig jaar geleden gemaakt hebben. Vroeger deed je dat "op papier" en tegenwoordig kan je opzoeken wat je zoal te zien krijgt. De route die we TOEN gewandeld hebben kan ik NU dus grafisch weergeven, zie onder (in blauw) ...

Natuurlijk gingen we daar, op het sneeuwveld op de foto ...

Vlnr Dennis (met stiekem een sneeuwbal in zijn hand), Jenny, Diana, Leen en Marcel

... en logisch dat er ook met sneeuw gespeeld moest worden, kijk maar wat Dennis al in zijn hand heeft. Sommigen wilden laten zien hoe stoer ze waren, door in hun blote bast in de sneeuw te gaan liggen ...

Diny en Leen, een stoere broer-en-zus ...

Daarna genoten allen van het mooie uitzicht ter plekke.

foto Leen

Gabrielle ontbrak natuurlijk op deze wandeling, die paste op de kleine Tamara.

Over Tamara gesproken ... Zij ging ook wel op tochten mee hoor. Daar zal ik later wel aandacht aan besteden. Maar natuurlijk kreeg Tamara ook alle aandacht op de camping. Dennis vond het leuk om haar de fles te geven ...

Dennis geeft Tamara de fles

...en samen met Diana zorgden hij ervoor, dat na het drinken de boertjes gecontroleerd naar boven kwamen ...

Ook vader Leen was actief om dit tafereeltje voor de toekomst te bewaren ...

 
De volgende wandeling die we maakten was vanuit Saas Almagell. Vandaar uit liepen we naar (Hotel) Almagelleralp. Het was een wandeling van ongeveer anderhalf uur en we overbrugden 500m hoogteverschil. Begin en einddoel zijn op onderstaande ansichtkaart verenigd ...

Links Saas Almagell met rechts de Almagelleralp (ansichtkaart)

Het was een gewone wandeling, zonder spectaculaire gebeurtenissen. Op ons einddoel hebben we ontspannen wat genuttigd bij het hotel, zoals op onderstaande foto te zien is...

Als gezin hadden we twee jaar geleden al  een "drie passentocht" gemaakt. Dat wilden we ook wel aan de familie laten zien. Dus reden we de nu ook weer de Furka-, Sint Gotthard en Nufenenpas. We namen ook een "logeetje" mee in auto: Jeroen uit Klazienaveen.  Hem hadden we met zijn ouders een jaar eerder ontmoet op Swiss Plage en nu waren zijn ouders een paar dagen op doorreis naar Italië en hadden hem bij ons achtergelaten. Omdat ik al eerder uitgebreid foto's van deze tocht heb laten zien, beperk ik me nu tot maar een paar.

De meest imposante pas vind ik de Furkapas met de Rhônegletsjer. Op onderstaande ansichtkaart is deze gletsjer te zien, met links op de voorgrond een deel van de Grimselpas. 

Natuurlijk zijn we doorgereden naar de Rhônegletsjer om daar naar de gletsjermond te wandelen en bij de ijsgrot te kijken ...

Ons groepje, wandelend naar de mond van de Rhônegletsjer

De kleuren in de ijsgrot zijn betoverend blauw/groen/grijs, afhankelijk waar je staat en hoe het licht er in staat. Eigenlijk nog veel mooier dan op onderstaande foto ...

IJsgang naar de grot in de Rhônegletsjer

Na de Rhônegletsjer reden we naar de St. Gotthardpas, waar we de benen strekten, de lunch nuttigden en Diana haar dagboek bijwerkte ...

 ... en als laatste namen we de hoogste pas, de Nufenen. Normaal gesproken ligt hier altijd nog een dik pak sneeuw, wat erg indrukwekkend is. Omdat we daar helemaal geen foto's van hebben, denk ik dat er dit keer weinig of geen sneeuw lag. In mij dia-collectie is slechts één foto van deze pas en dat is onderstaande van Dennis en Jeroen bij het kruis. Jammer dat er geen sneeuw lag, want dit moest samen met de Rhônegletsjer de hoogtepunten van de tocht zijn ...

Na een poosje gingen de Spitsjes door naar Frankrijk, om hun vakantie daar verder te vieren. De laatste tocht die we met hen gemaakt hebben is naar de stuwdam de Grande Dixence met daarna wandelend door naar de Cabane Prafleuri. De stuwdam is werkelijk een imposant bouwwerk, gelegen in een indrukwekkende natuur, oordeel zelf maar. 

We parkeerden de auto's aan de voet van de dam, bij een hotel, en liepen eerst omhoog naar bovenop de stuwdam (op de bovenstaande kaart het slingerpad vanaf het hotel aan de rechterkant van de dam te zien). Dat was een pittige klim van ruim 250m hoogteverschil. Omdat we kleine Tamara bij ons hadden én de kinderwagen, leek het ons wel leuk om met de hele ploeg naar boven te lopen. Dat was zeker geen makkie, 250m omhoog, maar de "wandelweg" naar boven was goed bestraat. Hoe het grootste deel van de weg er van boven af uitzag laat onderstaande foto zien ...

De voet van de stuwdam met hotel en parkeerplaats

 
Toen we een klein stukje onderweg waren, zag je van onderen pas goed hoe indrukwekkend de dam is in vergelijk met de kinderwagen van Tamara.

Wat ik me kan herinneren was dat voornamelijk Leen en Diny het zware duwwerk van de kinderwagen op zich namen. Boven op de dam ziet de optocht en wat meer relaxt uit. 

Diny achter de kinderwagen op de stuwdam ...
... verder vlnr Jenny, Gabriëlle, Marcel en Martha

Na het gedane klimwerk, werd het tijd om Tamara de fles te geven. Iedereen keek met belangstelling toe ...

... en daarna werd het tijd voor onze vervolg wandeling. Natuurlijk bleef Gabriëlle met Tamara achter, want het verdere pad was "woeste natuur" ...

 Na nog eens 250m klimmen kwamen we bij de hut aan. Die bleek echter dicht te zijn, dus diegenen die zich verheugden op een "versnapering" uit de hut kwam van een koude kermis thuis. Dan maar even uitrusten bij de hut, dat kon wel, zie voor jezelf. Leen zit zelfs de krant te lezen!

Door goed de kaart te bestuderen, zagen we dat we via een groot, niet al te steil, sneeuwveld konden afdalen. Dat lieten we ons niet door de neus boren en al glijdend en "skiënd" kwamen we daardoor snel en makkelijk weer bij onze achtergelaten reisgenootjes. Onderweg hadden we ook nog wat flora gezien. Eigenlijk onbegrijpelijk dat zulke tere bloemen in dit geweld kunnen overleven ('s nachts soms -20C?!).

Volgens mijn "Thieme's Alpembloemenboekje" is dit de Grootbloemige voorjaarszonnebloem

Het was een hele leuke tocht, die mij nog het duidelijkst van de deze zomer gemaakte tochten in het geheugen zit.

Zoals gezegd, na deze mooie tocht zetten de Spitsjes hun vakantie voort in Frankrijk. Jammer, want anders hadden ze mee kunnen doen aan de hardloopwetstijd die even later op de camping werd gehouden én er waren nog prijsjes te verdelen ook. Van ons deden Leen, Diny en ikzelf mee. Leen was als sportleraar en goede amateurvoetballer duidelijk favoriet. En Diny maakte als clubatleet ook een goede kans op een prijsje. Eerst maar eens zien hoe dat op de camping eruit zag ...

Leen, Diny en ik lopen een wedstrijdje mee op de camping ...

Nou, de prijsuitreiking was een familieaangelegenheid. Leen was eerste bij de mannen en Diny bij de vrouwen ... allebei een fles wijn. Aangezien Leen geen alcohol drinkt, deelde hij zijn fles met Tamara. Of zij daar nou zo blij mee was?!

De trotse winnaar ... met zijn dochter

We waren best verzadigd van alle wandelingen die we gedaan hadden. Verder hadden we ook met z'n drieën (Leen, Diny en ik) onze conditie bijgehouden met hardlooptraining. Ik herinner me dat we in ieder geval regelmatig naar het dorpje Varen hardgelopen hadden, zo'n 8 km, heen en weer, met ook nog eens 260m hoogteverschil. Daarom was de laatste activiteit die we ondernamen een hele relaxte ... ontspanning in de thermaalbaden van Leukerbad.

In Leukerbad waren we vorige zomer al al geweest, maar toen hadden we een behoorlijke bergwandeling gemaakt op de Gemmipas. Dat kan ook goed, want Leukerbad ligt prachtig onderaan de Gemmipas en een kabelbaan brengt je 850m omhoog.

Leukerbad met Gemmipas (ansichtkaart)

 Maar nu bleven we beneden, de thermaalbaden waren in het dorp. Onderstaande foto geeft een (gedeeltelijk) overzicht hoe het complex er zo'n veertig jaar geleden uitzag.

Er was een gewoon sportbad van ongeveer 25C tot "modderbaden" van 36C en ik geloof ook nog een grot met een bad van 41C. Daar mocht je natuurlijk niet te lang inzitten. Hier zie je wat buitenbaden, maar er waren ook baden binnen, zie onderstaande afdruk uit een folder laat zien.

Dus voor elk wat wils. Zelfs Tamara had het helemaal naar haar zin, zoals uit onderstaande foto blijkt. Nou ja, ze had het dus niet altijd naar haar zin, haha. Maar vader Leen en neefje Dennis paste goed op haar. Dennis probeerde zelfs te helpen om haar hoofd te draaien voor mijn foto. Nog bedankt, Dennis!

Met deze laatste activiteit besluit ik het verslag van onze zomervakantie in Zwitserland. We hadden weer drie hele leuke weken in Zwitserland beleefd. Maar wacht, er was nog iets te vermelden waard. Op het eind van de vakantie probeerde Leen nog hun tent te verkopen, zoals hieronder te zien is.

Een koopje, natuurlijk. Hier kwam de handelsgeest van Leen naar boven. En die manier om overbodige spullen van de hand doen heeft hij nog steeds, alleen nu via Marktplaats. Tja, dat hadden we in 1983 nog niet, haha.

Kort na onze Zwitserlandvakantie gingen Diana en ik een weekend naar Parijs. Ik weet niet meer wiens idee het was, maar het had zeker wat om alleen met mijn dochter op stap te gaan. We gingen met de auto en kampeerden op de camping Bois de Boulogne, aan de westkant van het centrum van Parijs. Aan de volgorde van de dia's te zien hebben we anderhalve dag door Parijs gewandeld om een aantal bezienswaardigheden langs te lopen. We begonnen bij de Arc de Triomph (vlakbij de camping), daar bezochten we het bij de voet van de Arc gelegen "graf van de onbekende soldaat" ...

en beklommen vervolgens de Arc en maakten we een foto van de Champs Élysées

We liepen vervolgens deze wereldberoemde laan af naar de Obelisk en de kleine Arc de Triomph. De laatste jaren zijn deze bezienswaardigheden elk jaar uitgebreid te zien, ook uit de lucht, tijdens de televisie-uitzending van de laatste etappe van de Tour de France. Ook bezochten we het nabijgelegen Centre Pompidou, dat toen voor jongeren een must was om te beleven. Al is het alleen maar voor de straatoptredens die bij dit interessante bouwwerk te zien zijn ...

Stravinsky fontein bij het Centre Pompidou

Zo gingen we, om dezelfde reden, ook naar de Sacré-Cœur: voor het interessante bouwwerk én de wereldberoemde straatoptredens. We bekeken de kerk van buiten ...

en van binnen ...

en buiten voor deze kerk keken we naar wat straatoptredens ...

Ook de Notre-Dame werd niet overgeslagen en daar namen we een foto van vanuit een ongebruikelijke hoek ...

Speciaal voor mijn interesse gingen we naar de begraafplaats Montparnasse om het graf van mijn toenmalige lievelingsschrijver Guy de Maupassant te bezoeken ...

Inmiddels was het al laat, en donker, geworden en hebben we een aardige nachtfoto kunnen nemen van de Eiffeltoren. Die mocht natuurlijk niet ontbreken bij ons bezoek aan Parijs.

Ik weet niet of het opgevallen is, maar we hebben eigenlijk geen enkele foto waarbij we zelf opstaan. Eigenlijk een beetje vreemd. Bij navraag heeft ook Diana die niet. Het is verder zo dat er in mijn dia serie "een gat" is tussen augustus 1983 en mei 1984. In die periode ben ik langzaam overgegaan op foto's maken op kleurennegatief materiaal (dus zonder tussenkomst van een dia-positief). Wellicht zweeft er dus nog ergens een mapje kleurenfoto's in een van mijn kasten? Als ik die mocht tegenkomen, zal ik zeker een update maken van het laatste stukje van deze post.

Ook in augustus was er bij korfbal vereniging Spirit een korfbaltoernooi, waarbij Diana aan meedeed. Het bijzondere was dat ze dit keer als scheidsrechter optrad ...

Diana als scheidsrechter bij een korfbaltoernooi van Spirit

In mijn herinnering was het een wedstrijd, waar haar broertje Dennis ook in meespeelde, maar hem heb ik nergens kunnen ontdekken. Ook niet op de volgende foto ...

Goed gefloten, scheids!

Jammer, het zou toch leuk geweest zijn om ze beiden in een korfbalwedstrijd op een foto te verenigd te hebben ... 

In september reden we weer naar Assen. Er was weer een neefje geboren, zoontje van (schoon)zus Wil en zwager Guitsen. Dus gingen we ditmaal op kraamvisite. Onder zien we eerst Wil met haar twee zoons, Sven en de pasgeboren Olaf ...

Moeder Wil toont haar laatste boreling en Sven wil daar bij zijn

... en hieronder toont grote zus Natasja trots Olaf, zo van "kijk eens hoe lief hij is" ...

Broer en zus met hun kleine broertje

Maar wij waren niet de enigen uit de Randstad die op kraamvisite gingen. Mijn schoonvader was ook present, meegereden met (schoon)zus Thea en zwager Koos. Natuurlijk moest Pa ook met Olaf op de foto ...

Schoonpapa met, voorlopig, zijn laatste kleinkind

Bijzonder vind ikzelf de foto van kleine Olaf met Oma Hoekstra. Ik mocht haar graag. Een hele rustige Oma die veel meegemaakt had in het leven ...

Oma Hoekstra met twee van haar kleinzoons

Dit "gezinsjaaroverzicht" eindigt wel heel bruut in begin september. Ik mis duidelijk een deel van dit jaar, bijna vier maanden. Zeker de decembermaand met Sinterklaas en Kerstmis zijn momenten waarop ik altijd flink gefotografeerd heb. Na het al eerder geconstateerde gat in de diaserie, mis ik wellicht ook een deel van de foto's? Mocht ik nog foto's van deze periode vinden, zal er een aanvulling komen op deze post.