In de posts van deze blog schijf ik herinneringen op, zeg maar mijn "memoires". Ik word daar wel bij geholpen door mijn uitgebreide dia- en fotocollectie, waarbij veel foto's in plakboeken (met opmerkingen) terug zijn te vinden. Door die afbeeldingen wordt mijn geheugen geprikkeld en al schrijvende gaan er steeds meer "laadjes" in mijn geheugen open. Ook helpen gesprekken met mijn naasten hierbij, met name de gesprekken met Zus. Bij het schrijven van de vorige post bleek er een chronologisch gat te zitten in mijn diacollectie en wel tussen "september '83 en mei '84". Daarom beginnen de verhaaltjes in deze post ook pas in de maand mei. Maar ik herinner me nog een hele belangrijke discussie die twee maanden eerder had plaats gevonden.
Studiekeuze Diana. Diana deed in dit jaar 1984 eindexamen van het VWO en moest een keuze maken over welke vervolgopleiding ze wilde wilde doen. Ze wilde graag de verpleging in en ze koos voor een voltijdopleiding op Hbo niveau, ofwel de studie HBO-V. Dat was vier jaar studeren, met daarin blokken praktijkervaring opdoen. Die keuze speelde in de eerste maanden van dit jaar en kwam, waarschijnlijk terloops, ter sprake op Diny's verjaardag (maart), want de kamer zat vol visite. Wij, Diny en ik, dachten dat het een hamerstuk zou zijn, want de studiekeuze van onze kinderen was min of meer "heilig". Daar dacht de (biologische) vader van Diana anders over. Hij wilde dat ze gelijk zou gaan werken in de zorg en daarbij een interne opleiding in de verpleging zou volgen. De discussie liep hoog op, waarbij Diny aan Diana's vader verzocht ons huis te verlaten. Dat gebeurde dan ook ... Gelukkig was Erna, de tweede vrouw van Diana's vader, verstandiger en er werd al snel een (financiële) regeling getroffen, waardoor Diana gewoon haar keuze kon maken: voltijd studeren op het HBO-V. Wij hadden al besloten, dat wij haar studie volledig zouden betalen indien het niet tot een vergelijk zou komen tussen ons en Diana's vader. Het was in ieder geval fijn, dat door Erna's tussenkomst we gewoon "in speaking terms" konden blijven met Diana's vader ... In juni slaagde Diana met vlag en wimpel voor haar eindexamen van het VWO en ze kon daarna in september met haar opleiding verpleegkunde aan het HBO in Rotterdam-Zuid beginnen. Eind goed, al goed ...
Twee maanden later, in de maand mei, vierden Diny en ik ons koperen huwelijk, 12,5 getrouwd jaar dus. Dat deden we met een weekend weg, waarbij we mijn moeder en Zus met haar gezin hadden uitgenodigd. We hadden daartoe in het weekend van 18 t/m 21 mei twee bungalowtjes gehuurd in de Belgische Ardennen en wel in het plaatsje Petit Han, vlakbij Durbuy. Grappig genoeg heette het bungalowpark "Grand Han" ... Het park bestaat nog steeds, maar heet nu "Durbuy Bungalowpark".
Het park was leuk gelegen op een heuvelachtig terrein, niet ver van de rivier de Ourthe. De huisjes stonden op "palen" en hadden een puntdak en een terras. Leuke bouw, zoals op onderstaande foto's te zien is ...
 |
De grappig huisjes gebouwd op palen ...
|
Hieronder zijn we op verkenningstocht op het park ...
.... en dat ging gepaard met klimmen en dalen ...
 |
... het terrein was behoorlijk geaccidenteerd en het kamp was ruim opgezet ...
|
Ook "binnen" hadden we ruimte genoeg. We hadden immers twee huisjes en konden de kamer en het terras gebruiken, want het was best behoorlijk weer ...
 |
ruimte genoeg door gebruikmaking van de kamer én het terras
|
Zoals gebruikelijk in die tijd, werd er gegourmet en daar zijn heel veel foto's van. Hieronder een kleine selectie ....
Lekker gourmetten, nog één plaatsje vrij ...natuurlijk at ook de bruidegom mee ....
 |
... de fotograaf nam ook even tijd voor een hapje ...
|
De kids hadden een aparte tafel ...
... en werden ook nog apart "betrapt" ...
Later in het weekend werd wandelend Durbuy bezocht ...
... waar winkeltjes werden bekeken ...
... en waar sommigen zich uitleefden in de plaatselijke speeltuin.
Kortom, een leuke viering van onze koperen huwelijk, waar ik met genoegen op terugkijk.
In juni, een maand later, nam Dennis deel aan een korfbalkamp georganiseerd door de vereniging waar hij en zijn zus opzaten.Waar het kamp werd gehouden, is me eerlijk gezegd ontschoten. Maar aan de onderstaande foto's te zien hebben ze veel lol gehad. En aangezien Diana ook op de foto's staat, moet zij deel uitgemaakt hebben van de leiding van het kamp.
Op de eerste foto zit Dennis te eten in de eetzaal van het complex. Aan het bordje en het bestek te zien, moesten ze hun eigen spulletjes meenemen, wat die komen mij wel erg bekend over.
De jeugd werd duidelijk aan het werk gezet, waarbij afwassen onderdeel uitmaakte van het corvee.
Hier leggen Diana met vriendin Irma een spel uit dat gespeld moet worden ....
... en hieronder volgt dan de uitvoering van het spel.
Ook 's avonds werden de kinderen bezig gehouden met spelletjes binnenshuis ...
.... ook Dennis heeft erg veel plezier bij dit spelletje.
Midgetgolf werd er ook gespeeld. Hieronder zien we onze buurman Aad van der Krans bezig zijn hole-in-one te slaan. Aad, zijn vrouw Marrie, en enkele van zijn zussen en broers, hebben jarenlang deel uitgemaakt van het bestuur en/of leiding van de korfbalvereniging. Jammer dat Marrie, en later ook Aad, zo vroeg gestorven zijn ...
Tot slot nog deze foto van Dennis, die in dezelfde tijd gemaakt is. Als deze foto tijdens het korfbalkamp gemaakt is, is tevens de plaats waar het kamp gehouden werd hierbij bekend!
Juni/juli. Tegen de zomervakantie werd er een "meester- en juffendag" gehouden op de basisschool van Dennis. De kinderen moesten blijkbaar verkleed naar school komen en Dennis (of Diny) had zich er makkelijk vanaf gemaakt ... hij was verkleed als voetballer van Fortuna Vlaardingen.Van de onderstaande foto leid ik af, dat hij het niet zo naar zijn zin had...
Zomervakantie. En zo was het weer zomervakantie geworden. We gingen voor de vierde keer op rij naar camping Swiss Plage en Leen en Gabriëlle waren, samen met de inmiddels 16 maanden oude Tamara, ook weer van de partij.
Allereerst het plekje op de camping even laten zien. Zoals te zien is, stonden we niet op ons favoriete plekje tegen de boomgaard aan. Op die mooie plekken stonden nu "vaste caravans", huisjes zeg maar. Maar we stonden wel naast elkaar én met bijna dezelfde tent. Leen en Gabriëlle waren ook gecharmeerd geraakt van onze de Waard tent en hadden een wat grotere tent als wij gekocht: een vergrootte Zilvermeeuw. We zien op onderstaande foto Tamara in haar camping bed/box voor de tent staan ...
... en op de foto hieronder is ze wat duidelijker te zien. Wat een groei had ze in het laatste jaar doorgemaakt.
 |
Tamara in haar camping bed/box voor de tent op Swiss Plage
|
De eerste wandeling die we deden, was een inlopertje in de omgeving van de camping: door de wijngaarden rondom Salgesch, altijd leuk. Aan de foto's te zien was het prachtig weer en was Diana bij de tent gebleven. Dennis duwde af en toe het karretje van Tamara ...
... en hieronder heeft vader Leen het van Dennis overgenomen.
Op onderstaande foto laat Leen Tamara van het mooie uitzicht genieten. Wel link hoor vanaf zo'n eeuwenoud trappetje waarmee je van het ene terras naar het andere kan afdalen.
We gingen al snel een grotere wandeling maken vanaf Lac Tseuzier naar de Rawilpas. Op onderstaande foto zijn we al een stuk ophoog geklommen en fotografeerde ik Diana en Dennis met het meer op de achtergrond.
 |
Vanaf de dam zijn we al een stuk omhoog gelopen richting de Rawilpas
|
Leen had een speciale rugzak gekocht, waarmee Tamara ook mee naar boven kon ...
 |
| De "rugzak" waarmee het mogelijk was om Tamara mee te nemen de bergen in |
Van een afstand af genomen zag dat er zo uit ...
Al klimmende werd het echter steeds kouder en het begon ook een beetje mistig te worden en aan de rand van de Rawilpas lag er al sneeuw ...
 |
Tot hier en niet verder voor de kleine Tamara ...
|
Het bleek dat de Rawilpas helemaal ondergesneeuwd was en het niet echt een wandeling zou worden om haar verder mee te nemen. Diny en ik hebben nog een klein stukje op de besneeuwde vlakte gelopen, het was erg mooi en bijzonder ...
.jpg) |
Diny en ik liepen nog een klein stukje op de besneeuwde Rawilpas
|
... en zo zag de pas er iets verderop uit ...
 |
De mistige Rawilpas onder een dikke laag sneeuw
|
... maar ook wij hielden het al snel voor gezien en zo keerden we allen weer op naar de auto's en warmer oorden.
De volgende wandeling die we gezamenlijk maakten was naar Cabane Bella Tola en wel vanaf het plaatsje St. Luc. We reden to boven dat plaatsje en zetten de auto neer op zo'n 1800 meter. We liepen zo'n vijf kwartier naar de hut die op 2430 meter lag. De laatste tien minuten voor we bij de hut waren zagen we hem al liggen ...
 |
Cabane Bella Tola van onder af gezien
|
Toen we er waren gingen we buiten aan een van de tafels zitten om wat te gebruiken. Omdat niet iedereen wat wilden gebruiken, bestelden we minder consumpties dan we met personen waren. De "waard" vond dat echter geen goed idee en zei "six personnes, alors six consommations". Ofwel, we moesten nog twee consumpties erbij bestellen. Zo'n ongastvrijheid pikten we niet en zijn daarom een vijftigtal meters van de hut in het gras gaan zitten en hebben daar, demonstratief, onze meegebrachte spulletjes genuttigd. Overigens was er wel een mooi uitzicht vanaf de hut, het zag er ongeveer als op onderstaande ansichtkaart uit ...
 |
Uitzicht vanaf Cabane Bella Tola
|
Na het incident met de ongastvrije waard daalden we af ...
 |
Afdaling vanaf Bella Tola; Diny loopt vlak voor me, de anderen zijn al wat verder beneden ons
|
... en wandelden beneden nog even door het dorpje St. Luc.
 |
Nog even bijkomen van de schrik in het dorpje St. Luc
|
Een heel andere activiteit dan bergwandelen was het gezamenlijk meebeleven van de doorkomst van de Tour de France, vlakbij onze camping. Die kwam namelijk door Sierre en de etappe ging daar omhoog met finish in het bergdorp Crans-Montana. Wij nestelden ons halverwege de klim bij het plaatsje Bluche ...
 |
Ons plekje om de Tour langs te zien komen
|
... en vanaf ons plekje zagen we eerst de reclamekaravaan langskomen ...
 |
Vanaf ons plekje zagen we eerst de reclamekaravaan langskomen
|
... en ook Tamara vond dat reuze interessant ...
Nadat de reclamekaravaan voorbij was, gingen Leen en Dennis de naam van onze favoriet op de weg schrijven. Ja, dat was toen al de gewoonte ...
 |
Leen en Dennis schrijven de naam van onze favoriet op straat
|
Ja, welke naam zou dat nou moeten worden ....
Dat zal wel JOOP moeten zijn, nog even doorschrijven mannen ... of is het krijt al op?!
Oeps, daar is hij al, we zien aan de gezichten dat ze Joop roepen ...
... en even later kwam ook Peter Winnen langs. Winnen zal Peter echter niet gedaan hebben, want wij zaten maar kort van de finish af. Hoe dan ook, we hadden daar een leuke dag.
Halverwege de vakantie kwamen vier schoolvrienden van Diana, te weten Petra, Andrew, Eric en Erik, haar ophalen om gezamenlijk de vakantie in Frankrijk door te brengen. Ja, ze was inmiddels bijna achttien jaar ... kleine kinderen worden groot! Ze kwamen haar niet alleen ophalen, maar bleven een dag extra. Leen en ik hadden verzonnen om een bergwandeling naar Cabane de Moiry te maken, maar de rest van de familie zou thuis blijven. Op papier zou het een avontuurlijke wandeling worden van ongeveer twee uur met ongeveer vijfhonderd meter hoogteverschil naar de hut die op 2825 meter ligt. En het was ook een mooie tocht. De tocht ging over wat sneeuwvelden, zowel vlakke sneeuwvelden ...
 |
Op een vlak sneeuwveld is het leuk sneeuwballen gooien.
Vlnr Petra, Eric, Erik, fotograferende Andrew en sneeuwballen gooiende Leen
|
... over schuine sneeuwvelden omhoog ...
 |
| Over schuine sneeuwvelden lopen is al een stuk lastiger |
... en over een paadje dwars over een sneeuwveld is balanceren en ook wel een beetje link, zeker als daar beneden ook nog gesmolten ijswater staat ...
 |
Balanceren op een dwars paadje over een sneeuwveld
|
en we liepen ook, op afstand, langs de gletsjertong ...
 |
Het einde van de gletsjertong. Het kleine donkere vlekje uiterst links op de foto is de hut
(Bron: ansichtkaart)
|
Tot slot hadden we bij de hut een prachtig uitzicht op het gletsjermassief rondom de hut ...
 |
Genieten van het uitzicht bij de gletsjer
|
En zo ziet het genieten er van dichtbij uit. Voor Leen is het zo overweldigend dat hij er diep van moet gapen ...
Als laatste foto nog een collage van een professionele fotograaf van de hut en zijn omgeving.
 |
Bron: ansichtkaart
|
Ja ... het was een hele mooie tocht, alleen er was een heel vervelend incident, waar ikzelf erg van ben geschrokken. Bij het lopen over een schuin sneeuwveld was een smal sneeuwspoor afgezet met palen in de sneeuw die verbonden waren met een touw. Petra trok, bij het steunen op het touw, een paal uit de sneeuw en gleed een stukje naar beneden. Gelukkig hield ze het touw goed vast, waardoor een van de jongens haar naar boven kon trekken. Gelukkig is het goed afgelopen, maar hierdoor realiseerde ik me dat een avontuurlijke bergwandeling ook slecht kan aflopen. Ik ben hierdoor zeker een stuk voorzichtiger geworden ...
De volgende dag reed Diana met de groep vrienden naar Frankrijk.Tegenwoordig bel je, wanneer je goed bent aangekomen, dan even met je mobiel naar "huis". Tja, in 1984 waren er nog geen mobieltjes, alleen maar vaste telefoonverbindingen. Dus belde Diana in Frankrijk naar de receptie van onze camping dat ze goed was aangekomen. En daardoor bracht een van de helpers bij de poort bij ons die dag het volgende papieren berichtje ...
 |
"Ihre Tochter ist gut angekommen!
|
Zo ging dat in de tijd dat de honden nog uit hun kont blaften en de jenever een cent de liter kostte😉.
We hoorden dat een stukje verderop in het dal, in Raron, er een vliegshow zou zijn. Daar had Dennis wel zin in om bij te kijken. Vakantievriend Jeroen had ook zin om mee te gaan. Heel opmerkelijk was, dat je gewoon langs de landingsbaan kon gaan zitten om de vliegshow waar te nemen. Het waren wel allemaal kleine vliegtuigjes die de show maakten, zoals op de onderste foto te zien is ...
... ja, even goed kijken, dat kleine, gele vliegtuigje net boven de baan. Dennis en Jeroen poseerden samen voor een helikopter, die vonden zij heel interessant.
 |
Vakantievriend Jeroen en Dennis poseren voor een helikopter op de vliegshow in Raron
|
Ook Diny zelf had een leuke bezigheid. Ik had al verteld dat Leen, Diny en ik 's avonds regelmatig trainden. We liepen hard vanaf de camping richting (en tot het naambordje van) Varen, een dorpje dat iets hoger in de bergen lag. Dat hoogte verschil was een kleine 300 meter. Zo werd er ook een hardloopwedstrijd aangekondigd van Sierre naar het hoger gelegen bergdorp Crans-Montana. En dat op het parcours waar we dit jaar naar de Tour de France hadden zitten kijken. Een kleine 1000 meter hoogte verschil in een kilometer of zestien. Diny, stoer als ze was, zag dat wel zitten. Dus stond ze op een zondagmorgen aan de start in Sierre ... en ik stond natuurlijk klaar om haar te fotograferen ...
 |
De start van hardloopwedstrijd in de straten van Sierre
|
Het was niet makkelijk om Diny in dit grote veld van kanjers te spotten, maar toch lukte het me om een leuke foto van haar te maken ...
 |
De eerste kilometers liep Diny samen met de Belgische dame naast haar ...
|
... en heel ontspannen lachend liep Diny de eerste meters naast een Belgische dame. Nou wilde ik ook onderweg wat foto's van haar maken, maar dat viel natuurlijk niet mee. Er gingen niet zoveel wegen naar boven en op het parkours mochten natuurlijk geen auto's rijden .... Toch lukte het me met de auto in een dalend stukje via een grote omweg weer bij het parkoers te komen en daar legde ik haar op het volgende plaatje vast ...
 |
Dappere Diny onderweg in deze zware race
|
Toen ik boven kwam was ze al gefinisht. Moe maar voldaan reed ze weer met me naar beneden. Op deze race kom ik in een aparte post terug, bij het terugkijken op drie jaar atletiek van ons (1982-1985).
Ook Dennis had een eigen activiteit. Hij hoorde dat er een voetbalwedstrijd werd georganiseerd door Nederlanders op de camping en iedereen mocht meedoen. Dat leek hem wel wat en zijn vakantievriend Jeroen ook. De wedstrijd werd op een trapveldje boven Sierre gehouden, ook weer in de buurt van het Tour de France parkoers. Ook dat wilde ik wel vastleggen. Hoewel het geen prachtige foto's zijn geworden, legt het de sfeer van de gemoedelijke wedstrijd wel vast.
 |
Overzicht van het "voetbalveld" waar de wedstrijd plaats vond
|
Op een wat betere foto is Dennis in actie te zien op onderstaand kiekje. Hij rent zich rot om de bal te halen. Te zien is dat het veld is afgezet met linten en het doel is gemaakt van twee stokken met lint als doellat. Het is een soort upgrade straatvoetbal.
 |
Straatvoetbal op een grasveld in Zwitserland
|
Ook op de volgende foto is Dennis te zien, met naast hem vakantievriend Jeroen en verder voornamelijk andere "grote gasten" van de "Klesserclan". Zo te zien werd hier net een doelpunt gemaakt. De derde persoon van rechts op de foto is scheidsrechter Kees Klesser. Dennis was het zeker niet altijd eens met zijn beslissingen en noemde hem later "lijkebeen". Hij bedoelde daarmee dat hij heel erge witte benen had, die nauwelijks zon gezien hebben. Met de familie Klesser hebben we later veel contact gehad tijdens de vakanties op Swiss Plage. Karel Klesser en zijn vrouw Finny zijn later vrienden van ons geworden. Over hen zal ik nog vaak verhalen in mijn blog. Scheidsrechter Kees, en zijn vrouw Kick, heb ik een klein jaar gelden nog opgezocht in IJmuiden. Alhoewel beiden zeer bejaard zijn (mid negentig), heb ik nog leuk met hen kunnen praten over de vakanties die zij, en wij, op deze camping hebben doorgebracht.
 |
Een doelpunt uit de wedstrijd.
De "kleintjes" zijn Dennis en Jeroen en derde van rechts is scheidsrechter Kees Klesser.
|
Tot nu toe hadden we steeds in de maand juli op de camping gestaan, nog nooit een dag in augustus. Dus was de viering van de nationale feestdag in Zwitserland, op 1 augustus (stichting van het Zwitserse eedgenootschap in 1291), nieuw voor ons. Dat werd gevierd met onder andere een lampionnenoptocht en vuurwerk. Ook wij deden mee en hadden wat fakkels voor onze tent gezet en een deel van ons heeft meegelopen in de lampionnenoptocht. Onder een foto van onze tenten tijdens die avond ...
 |
Onze door fakkels verlichte tenten op de nationale feestdag van Zwitserland: 1 augustus
|
... en later op de avond hebben we nog met zijn allen lekker nagenoten van deze avond bij onze feestelijk verlichte tent ...
Al snel na deze feestdag was onze vakantie ten einde en reden we met een tevreden gevoel weer naar huis.
De herfstvakantie brachten we dit jaar door in België. Diana bleef dit keer thuis, maar mijn moeder ging wel met ons mee. Dennis, nu dus voor eventjes "enig kind", wilde graag zijn schoolvriend Wilco meenemen. En zo gingen we met zijn vijven in oktober weer richting Grand Han, om daar ook onze herfstvakantie door te brengen. Jawel, het zelfde vakantiepark waar we eerder dat jaar onze koperen huwelijk hadden gevierd.
Het was een rustige vakantie. Zo wandelden de volwassenen wat langs de Ourthe ...
... waar bij een rustpauze ook blogger op de foto werd gezet ...
... en zwommen Dennis en Wilco in het zwembad op het vakantiepark
De twee schoolvrienden speelden ook diverse potjes kaart ...
Natuurlijk moest er ook corvee gedaan worden. Dat namen dit keer de dames voor hun rekening ...
... en gingen we dingen in de omgeving bekijken, onder andere bezochten we de Grotten in Hotton.
 |
Eigen gemaakte foto in de Grotten van Hotton
|
Nou blijkt maar weer uit bovenstaande foto, dat mooie foto's maken in grotten erg moeilijk is. Dus daarom maar een foto ingeplakt die van de bewaarde folder van de grotten is gemaakt ...
 |
Bron: informatie boekje van de grotten
|
... en nog mooier kan je ze tegenwoordig van internet af halen.
 |
Grotten van Hotton (foto internet)
|
Speciaal was ons bezoek aan ons vroegere vakantiedorp Chêne, niet ver van Grand Han. Daar woonden nu Mia en Henk in het huis van "onze" tante Elisa. Zij hadden het huis geërfd en hadden het opgeknapt.
 |
Onze auto geparkeerd voor het fraai opgeknapte huis van tante Elisa
|
We gingen op koffievisite en aten daar natuurlijk Limburgse vlaai. Natuurlijk, omdat Mia en Henk echte Limburgers waren. Het was binnen gezellig bijpraten met hen ...
 |
Gezellig bijpraten in het opgeknapte huis van tante Elisa.
Vlnr: Henk, Wilco, Mia, Dennis, Diny en Ma.
|
|
Voor meer informatie over dit bezoek verwijs ik naar de post
Elisa en Louis, een bijzondere tante en oom.
Weer thuis in Vlaardingen, ging ons leven weer zijn gewone gangetje. Zo keken wij in november bij het korfbal van zowel Diana als Dennis ...
 |
Diana doet haar best in een gevecht om de bal
|
 |
Dennis komt wat lengte te kort om de bal te vangen
|
... gingen we in Oosterhout op visite bij Zus en Zwager. Daar werden de neven en nichten, ieder apart, op de gevoelige plaat gezet ...
 |
Een bijzonder leuke foto gemaakt op de kamer van Desirée
Vlnr: Monique, Diana, Desirée en Doris
|
|
 |
Dennis en Laura fietsend in een, nu volgebouwde, polder bij Oosterhout
|
En later in die maand vierde Dennis zijn elfde verjaardag. Dit keer had hij zijn beste schoolvriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd voor een potje bowlen ....
 |
Dennis samen met Jopie achter de schrijftafel van de bowlingbaan
|
... en werd er later bij ons thuis nog cadeautjes uitgepakt en patat met gegeten ...
 |
Dennis showt een van zijn cadeautjes aan zijn gasten, terwijl Diny belangstellend toekijkt
|
 |
De patat komt er aan ... even lekker gek doen voor de camera.
Vlnr: Leendert, Jopie, Coby en Dennis
|
In december gingen we weer eens op familiebezoek in Assen. Daar deden we de inmiddels vijftien maanden oude Olaf blijkbaar zo'n plezier met een rode RET stadsbus, dat hij er onmiddellijk mee ging spelen ...
Kerstmis vierden we niet thuis, maar zowel bij Zus en Zwager in Oosterhout als bij de Spitsjes in Schiedam. De kinderen waren inmiddels zo groot, dat de pakjesavond van Sinterklaas vervangen werd door "Boxing Day" met Kerstmis. Op onderstaande foto, tijdens de kerstviering bij Zus en Zwager, pakt Ma haar cadeau uit, duidelijk een aanvulling op haar Swarovski collectie...
Ook Diny vindt, op onderstaande foto, haar cadeau mooi. Een antieke lampenkap zou je denken. Maar daar had Diny hele andere gedachten bij. Deze lampenkap werd in ons huishouden gepromoveerd tot plantenhanger ...
Dennis kreeg stripboeken en Laura had net daarvoor een MAD spelletje gekregen ...
Zwager was zeer tevreden met een mooie karaf, die wellicht gevuld werd met goede cognac ...
Wat Zus kreeg is me op het moment van het schrijven van deze post een raadsel, maar wellicht weet ze het zelf nog en wordt deze zin in een volgende versie herschreven ...
Desirée kijk op bovenstaande foto wat mysterieus, wellicht zichzelf afvragend of zij nog aan de beurt komt voor een cadeau. Diana was deze dag zeer waarschijnlijk bij de familie van vaders kant en ik ... ik maakte de foto's. Dat was mijn cadeau voor deze kerstviering, want anders had ik dit onderdeel van deze post niet van illustraties kunnen voorzien 😊.
Natuurlijk werd er na de pakjes ook gegeten ....
 |
Zus, zwager en Ma aan het gourmetten
|
... en dat was, je raadde het wellicht al: gourmetten!
Bij de Spitsjes werd er op de andere kerstdag eerst wat spelletjes gespeeld ...
 |
Stratego gespeeld door Diana, tante Ria, Marcel, Dennis en Jenny
|
... en later gegeten ...
 |
... ook Diny is present ....
|
... waarbij de aardappelkroketjes een zeer gewild onderdeel uitmaakten van de kerstdis.
 |
... en zie hier, ook ik heb me laten vereeuwigen ...
|
De fotograaf heeft zich klaarblijkelijk beperkt tot één van de twee tafels, want ik mis de helft van het gezelschap, waaronder de gastvrouw en -heer.
Ik vind zo'n kerstdag altijd een hele zit. Daarom vond ik het helemaal niet erg dat ik Diana in de loop van de middag met de auto weg kon brengen voor een onderdeel van haar stage van haar opleiding. In het begin van deze post heb ik al verhaald, dat ze aan haar externe verpleegopleiding was begonnen: HBO Verpleging. Nu was ik best wel een beetje trots, dat ik haar naar een privéadres in de wijk Vlaardingen Holy kon brengen, wat onderdeel uitmaakte van haar "stage thuiszorg". Grappig is dat dát adres op een steenworp afstand was van waar wij een kleine drie jaar later zouden gaan wonen.
.png)
.jpg)
