Hardlopen .... "A Way of Life" (1983 t/m 1985)

In vorige jaaroverzichten heb ik al verteld, dat ikzelf steeds meer en langere stukken ging hardlopen en dat ik af en toe aan prestatieloopjes meedeed. In het vorige jaaroverzicht (1981) heb ik verhaald, dat Diny ook interesse in het hardlopen kreeg, dat ze eerst alleen haar trainingen had opgebouwd en dat we op een gegeven moment ook samen konden trainen. Ook liepen we onze eerste halve marathon in dat jaar in Ter Heijde/Monster. De hardlooptrainingen hebben we in 1982 voortgezet (link). Ook in de zomervakantie liepen we een wedstrijdje mee op de camping. En aan het eind van dat jaar werden we zelfs lid van Atletiekvereniging Fortuna, ofwel "Trimmen werd Atletiek". Ik denk niet dat we het eind 1982 al doorhadden, maar hardlopen was al na een paar maanden trainen  een "Way-of-Life" van ons geworden. Deze post verhaalt over wat we in de periode 1983 tot en met 1985 zoal beleefden in hardloopland. Het is vooraf wel handig te weten wat uiteindelijk ons grote doel was .. beiden wilde we heel graag de marathon lopen 😉. 

Natuurlijk herinner ik best de hoofdpunten van ons hardlopen uit deze periode, maar gelukkig word ik ook nog gesteund door een dik plakboek met foto's en krantenartikels, waardoor ik ook nog regelmatig details kan invullen. Bij het doorkijken van het plakboek gaan namelijk steeds meer "laadjes" in mijn geheugen open en zo maak ik dan het verhaal van deze post. Ik moet me wel beperken in het aantal gebeurtenissen, want we hebben in die drie jaar zo'n dertig wedstrijden gelopen en we reisden nogal wat af. Ik zal wel alle plaatsen even noemen waar we één of meerdere loopjes bezochten. Dat waren Vlaardingen, Schiedam, Maassluis, Rotterdam, Gorkum, Alblasserdam, Etten Leur, Alphen aan de Rijn, Sierre (Zwitserland), Blaricum, Dordrecht, Zwolle, Ter Heijde, Wageningen, Zoetermeer, Ridderkerk en Essen (Duitsland). Nou, dat waren er nogal wat, toch?!

Onze trainingen en al dat reizen nam natuurlijk veel tijd in beslag. We trainden zo wie zo al vijf keer in de week. Dat, en het contact dat we hadden met veel atleten van onze vereniging én ook met atleten van andere verenigingen, plus het feit dat we ook heel anders, gerichter, gezonder gingen eten bracht me tot het tweede deel van de titel van deze post .... "A Way of Life". Want dat was het zeker. In deze post zal ik dan eerst een aantal wedstrijden/gebeurtenissen die er in de periode 1983 - 1985 uitsprongen chronologisch de revue laten passeren.

1983. De eerste bijzondere wedstrijd was op Koninginnedag, eind april, de Havenloop rond de Oude Haven van Vlaardingen. De loop kende al een lange traditie, de eerste was al vlak na de Tweede Wereldoorlog, nu dus al de 37-ste editie. Het bijzondere was, dat er altijd veel publiek langs de kant stond. Dat waren we niet gewend en dat vonden wij wel heel erg spannend. De dames moesten drie rondjes rond de haven lopen en de heren vijf. Het leuke was, dat Diny bij deze wedstrijd gelijk al eerste dame werd. Ik was natuurlijk erg trots op haar. En dat deed ze ook in een hele mooie stijl, kijk hieronder maar eens ...

Diny bij de eerste doorkomst tijdens de Havenloop 1983.
Ik loop zo'n 20 meter achter haar, ja die man met die baard ...

... en ze liep mij er ook gelijk al af, je ziet mij nog net bij de finish doorkomen. Ze zal als eerste dame ongetwijfeld op een podium gehuldigd zijn, maar daar heb ik helaas geen foto van.

De tweede wedstrijd, waar we leuk foto's van hebben, was een maand later in Gorkum. Daar liepen we samen de 10 Engelse Mijl (ruim 16 kilometer) en daar werd Diny tweede dame. Het was een stratenloop met aankomst op de atletiekbaan van de organiserende vereniging. Terwijl ik op onderstaande foto vlak voor de finish doorkom, staat Diny een half uur later met bloemen op de tweede plaats van het podium.

Blogger in zijn eindsprint vlak voor de finish ...

Diny, met bloemen en een beker, is blij met haar tweede plaats

Diny was veel allrounder in de sport dan ik en ze durfde ook meer. Op haar durf kom ik later terug. Het allround zijn toonde ze door in juli aan een kleine triatlon (ongeveer 1/7 van de afstanden van een hele triatlon) mee te doen in Vlaardingen Ze deed dat samen met clubgenote Jansje Hoogendonk. Deze sportgebeurtenis heb ik al eerder verhaald en wel in ons gezinsoverzicht 1983, maar het is wel leuk om Diny en Jansje in actie hieronder nog even weer te geven.

Diny en Jansje aan het begin van het fietsen tijdens de triatlon

Diny vond deze triatlon zo leuk, dat ze een jaar later nogmaals deelnam aan dit sportieve gebeuren.

In oktober werd in Etten-Leur de hele en halve marathon gelopen. Fortuna ging er met een hele groep naartoe en ik herinner me het omkleden in een deel van de Tomado fabriek. Het was gezellig met veel stoere verhalen over het lopen van de marathon. Dat vond ik erg indrukwekkend, maar ik deed slechts aan de halve marathon mee. Diny was er ook bij, maar ik weet niet meer waarom ze niet was gestart. Ik liep een verdienstelijke 1uur32min. Onderweg ben ik nog gefotografeerd ...

In het voorjaar van 1984 liepen, als voorbereiding op de Westland Marathon, de Twintig van Alphen. Dat wil zeggen, Diny liep in Alphen de damesafstand van 15 kilometer en ik de twintig. Het was altijd een druk bezochte stratenwedstrijd van Alphen naar Ter Aar en terug, voornamelijk langs het Kanaal. Van deze loop is er van ons een leuke foto bewaard gebleven waar we weer eens samen opstaan.

Samen in trans tijdens de Twintig van Alphen

Zoals ik al zei, was de Twintig van Alphen een goede voorbereiding en test voor de Westland Marathon. Zo ook voor Diny. Ik vond zelf dat ik nog niet klaar was voor het grotere werk. Zoals ik al eerder gezegd heb, had Diny aanleg voor sport en we waren nu ruim anderhalf jaar aan het trainen voor de lange afstand. Voor Diny zou het net kunnen, ik besloot nog een jaar te wachten en liep in Westland de halve marathon ... 

En direct al bij haar eerste marathon liep zij een behoorlijk goede tijd. Je moet daarbij in ogenschouw nemen, dat ze met haar 36 jaar al in de klasse "Veteranen 1" viel (35 t/m 39 jaar). Omdat ik tegelijkertijd met Diny een halve marathon liep (met start vijf minuten na de marathon), kon ik haar onderweg niet fotograferen. Gelukkig hebben anderen dat wel gedaan en daarom hieronder een aantal foto's van Diny tijdens haar race ....

Diny tijdens de Westland Marathon bij doorkomst vlak voor Maasdijk op ongeveer 15km

Op de Maassluisedijk tijdens haar eerste Marathon, met trainer Karel van Leeuwen als begeleider op de fiets.

Breed lachend komt ze de finish over!
Gefeliciteerd met je eerste marathon en dat in zo'n mooie tijd!!!

Diny lukte het dus al na anderhalf jaar haar eerste marathon te lopen en liep gelijk een clubrecord bij de Dames. Een geweldige prestatie! Ook van mij werden onderweg, op de halve marathon, een aantal foto's gemaakt, zoals onderstaande foto ergens halverwege ...

Blogger tijdens zijn halve marathon ...

Ook ik finishte, en wel in de mooie tijd van 1u28'54" een dik persoonlijk record. Dus wij waren beiden erg tevreden over onze prestaties ..

Twee weken later was alweer de traditionele Havenloop. Waar Diny vorig jaar eerste bij de Dames werd (in 15'04"), finishte ze nu als derde in 14'33", maar wel in een snellere tijd dan vorig jaar. Van de wedstrijd zelf hebben we geen beelden, maar wel van de "after party" langs het parcours met een aantal van onze trainingsmaatjes ...

Na de wedstrijd langs het parkoers bijpraten met wat trainingsmaatjes
Vlnr (half) Leo Dirks, Job Veldhuis, Ton Stoffels, Diny&blogger, Henny Veldhuis en Michel de Maat

In de zomervakantie in Zwitserland trainden Diny en ik al behoorlijk veel. Ook zwager Leen trainde mee. We wisten dat in Sierre, op drie kilometer van onze camping, een grote internationale wedstrijd gelopen zou worden. Diny wilde daar graag aan mee doen, dus zij trainde daarvoor. Het was een echte klimwedstrijd, van Sierre naar het hoger gelegen bergdorp Crans-Montana. En dat op het parcours waar we dit jaar naar de Tour de France hadden zitten kijken. Een kleine 1000 meter hoogteverschil in een kilometer of zestien. Diny, stoer als ze was, zag dat wel zitten. Dus stond ze op een zondagmorgen aan de start in Sierre ... en ik stond natuurlijk klaar om haar te fotograferen ...

Een altijd vrolijke Diny in de eerste honderd meters van de race

Het was niet makkelijk om Diny in dit grote veld van kanjers te spotten, maar toch lukte het me om een leuke foto van haar te maken, zie bovenstaande foto ... heel ontspannen lachend liep Diny de eerste meters naast een Belgische dame. Nou wilde ik ook onderweg wat foto's van haar maken, maar dat viel natuurlijk niet mee. Er gingen niet zoveel wegen naar boven en op het parkoers mochten natuurlijk geen auto's rijden .... Toch lukte het me met de auto in een dalend stukje via een grote omweg weer bij het parkoers te komen en haar daar nog een keer aan te moedigen. Toen ik boven kwam was ze al gefinisht. Moe maar voldaan reed ze weer met me naar beneden. Het jaar er op hebben we deze wedstrijd met zijn drieën gelopen (Diny, Leen en ik), het was een hele aparte ervaring.

Terug in Nederland werd er in september de Nederlandse kampioenschappen10 kilometer op de weg voor veteranen gehouden. Gezien Diny's goede prestaties op regionaal niveau, wilde zij zich wel eens meten met de Nederlandse (veteranen)top. De wedstrijd werd gehouden in Blaricum. De omstandigheden waren niet gunstig: het was erg warm, er stond veel wind en het was een "slecht parkoers". Ik ben wel mee geweest, maar ik heb blijkbaar geen foto's genomen. Wel heb ik de uitslagen bewaard: Diny (42'26) werd negende van de dertien deelneemsters. De snelste was Eefje van Wissen in een tijd van 36'09" en nummer drie had een tijd van 39'03. Dus voor een ereplaats had Diny hier niks te zoeken. Maar het is natuurlijk al leuk dat je na een paar jaar trainen mee kan komen in een nationaal kampioenschap.

Een half jaar na haar eerste marathon, was Diny klaar voor haar tweede. We reisden daarvoor naar Zwolle. Op een lastig parkoers liep ze op haar tweede marathon bijna twee minuten onder de tijd van haar eerste marathon. Ik kon niet op het parkoers komen en heb alleen maar twee foto's kunnen nemen tijdens de laatste anderhalve rondjes op de baan waar gefinisht werd, hieronder.

Diny komt aan op de baan en finisht anderhalve ronde later.
Een jurylid "tikt haar af".

 Dik tevreden met haar 3u30'09" reden we weer naar huis.

In het najaar liepen we de Halve Marathon van Ter Heijde. Op dit pittige parkoers over strand en door de duinen hadden we drie jaar eerder onze eerste "halve" gelopen, maar toen waren we nog geen lid van Fortuna. Eind 1981 waren we al blij dat we die monstertocht uitgelopen hadden en deden toen 1u56' over dat zware parkoers. Nu waren we maar liefst twintig minuten sneller. Het is duidelijk dat dit te danken was aan al onze trainingsarbeid en -methoden van de afgelopen drie jaar. 's Maandags werd Diny in de krant dan ook geprezen om haar goede prestatie: "met overmacht ging ze als eerste (dame) over de streep".

Knipsel uit mijn plakboek

De eerste wedstrijd in het nieuwe jaar 1985 was wederom de Twintig van Alphen. Voor de veteranen en dames was de te lopen afstand echter 15 kilometer. Zowel Diny als ik werden weer gefotografeerd in de straten van Alphen, hoewel ... dat niet helemaal voor mij gold (zie onderstaande combifoto).

Diny liep een hele snelle tijd, 60'56", hetgeen nog steeds het clubrecord is bij de Dames V35. Ik liep een wat lager tempo op de 20 km: 1u23'40". Beiden waren we weer echt blij met onze prestatie.

De Twintig van Alphen was weer de voorbereiding voor de Westland Marathon. Nu besloot ik een poging te wagen om die lange afstand voor het eerst te bedwingen. Op onderstaande foto loopt Diny halverwege de race nog ontspannen tussen de mannen ...

Diny omringd door mannen halverwege de marathon ...

 

Op de foto is goed te zien, dat het regenachtig weer was tijdens de wedstrijd. Dat was geen goed voorteken voor Diny, want bij niet al te warm weer sloeg de kou, in combinatie met regen, meestal op haar spieren. Inderdaad werd deze marathon geen succes voor haar, want op 36 km stapte ze uit wegens rugklachten ... Voor mij werd deze wedstrijd wel een succes, want ik liep mijn eerste marathon uit, en wel in 3u35"07". Wel vijf minuten langzamer dan Diny's beste tijd, maar dat deerde mij niet. Ik ben nooit jaloers geweest op haar prestaties, ik vond het eigenlijk wel leuk en was trots op haar plaats in de regionale top bij de dames. Ik was in de atletiekwereld bekend als "de man van Diny", en dat vond ik een prachtige eretitel voor mij 😊.

De marathongroep van onze atletiekvereniging bestond uit ongeveer zeventig atleten. Rond deze marathon stond er een artikel in de krant met een foto van een groot deel van die lopers. Deze wil ik jullie niet onthouden, hieronder ... kan je ons vinden 😊?!

In mei werd, en wordt nog steeds, jaarlijks de Bevrijdings(vuur)estafette gehouden. Het bevrijdingsvuur wordt op 5 mei 0u00 in Wageningen ontstoken en door estafettelopers uit het hele land naar hun respectievelijke woonplaatsen gebracht. Zo ook door lopers uit Vlaardingen. Onze atletiekvereniging had die taak op zich genomen en Diny vond het ook leuk om daaraan mee te doen. In de vorige post heb ik al uitvoerig verslag gedaan van dit gebeuren, maar ik vind het leuk om dit in deze post nog even aan te stippen .... en daar hoort natuurlijk ook nog een relevante foto bij ....

De lopers van A.V. Fortuna brengen het bevrijdingsvuur van Wageningen naar Vlaardingen.
Hier op de Hoogstraat vlakbij de Markt.

Een maand later werd in Schiedam de Lenteloop gelopen. Wij hebben hieraan al vaker meegedaan, ook als "recreanten", de eerste keer was in 1979. De laatste drie edities, inclusief deze van 1985, deden we mee om ook een tijd neer te zetten. Diny lukte het om elk jaar bij de afstand die ze koos (10km of 10EM) eerste dame te worden. Deze keer liep ze de 10km in 41'21", een goede prestatie ook gezien het erg warme weer. In mijn plakboek staat bij de foto's dat het heel erg gezellig was op het terrein van de Woudhoekschool, waar start en finish van de loop was. De loop werd groots verslagen in Nieuwe Stadsblad van 7 juni 1985, zie onder.

Verslag van de Lenteloop in het Nieuwe Stadsblad van 7 juni 1985

Op de grootste foto van dit verslag staat ook Diny op, wat duidelijker te zien op onderstaand vergroting.

Diny (derde van links) in actie tijdens de Lenteloop (krantenfoto).

Later in juni deden we mee met een halve marathon in Ridderkerk. Opnieuw was het heel erg warm en dat bracht mij er dit keer toe om uit te stappen. Diny, die door rugproblemen (kout en nat) op had moeten geven tijdens de marathon eerder dit jaar, was bij dit warme weer helemaal in haar element. Ze liep in een mooie stijl menigeen (menig man!!) er af, inclusief onze trainer Arie van Embden (nr.71), zoals in onderstaande foto te zien is ...

Diny loopt in een mooie stijl menigeen er af tijdens de halve marathon vaan Ridderkerk.
Ook trainer Arie (# 71) moest bij Diny lossen ...

Ik denk dat Arie daar totaal geen probleem mee had, ook hij was alleen maar trots op de prestaties van zijn pupil.

Ook dit jaar liep Diny in de zomervakantie de bergloop Sierre - Crans Montana in Zwitserland. Alleen nu had ze gezelschap van broer Leen en haar mannetje. Vorig jaar waren Leen en ik toeschouwer, maar wij waren enthousiast geworden en wilden het zelf ook wel eens proberen. We liepen alle drie de loop uit en Diny verbeterde haar tijd van vorig jaar ook nog. Omdat de twee fotografen allebei meededen, zijn er geen foto's van ons in actie beschikbaar. Of het moet de foto zijn van de "massastart" waar iedereen op staat. Als jullie soms zien waar wij lopen (onderstaande foto), meldt het mij alsjeblieft. We hebben onszelf niet kunnen ontdekken 😉.

De start van de 17de editie van Sierre - Crans-Montana (krantenfoto).
Zoek Diny, Leen en Blogger

Overigens is deze loop in totaal 23 keer gehouden, tussen 1969 en 1991 (link).

In het oktober werd het weer tijd voor een najaarsmarathon. Dit keer werd er gekozen voor een marathon in Duitsland. Trainer Arie van Embden had zijn keuze laten vallen op de marathon "Rund um den Baldeneysee". Uit de naam van de marathon was al duidelijk hoe het parkoers zou moeten zijn: om een meer en redelijk vlak, toch? Het bleken twee rondjes rond het meer, met een aanloop, maar in het parkoers zaten toch nog een paar pittige klimmetjes. Het was in ieder geval voor het grootste gedeelte een loop in de natuur, lekkere frisse lucht dus. We vertrokken die dag met een touringcar om half acht 's morgens naar Essen. In totaal waren gingen er 21 lopers en een aantal begeleiders mee. In mijn plakboek lees ik, dat het een gezellige dag was. Zo herinner ik het me ook en het getuigt ook uit de onderstaande foto, waar we bij de verkleed- en startlocatie en beetje aan het inwandelen zijn ...

Met een groepje aan het inwandelen bij de startlocatie.
Vlnr: Ton Stoffels, Diny, Leo Dirks, Peet van der Made, Hans Kleinekoort en (achteromkijkend) Nico van den Brink

Ik herinner me ook, dat dat het redelijk goed loopweer was en uit het verslag in de krant las ik dat het parkoers toch minder vlak was dan beloofd. Het was zogezegd een "niet al te snel parcours". Onderweg, op ongeveer het 25km punt, zijn er een aantal foto's gemaakt. Onze begeleiders konden dat, vanaf de start, lopend bereiken, over een brug op het smalste deel van het meer. Het was ook een strategisch punt, want juist daar begin je het moeilijk te krijgen en kan je wel wat aanmoediging en/of ondersteuning gebruiken ...

Onze ondersteuningsgroep op het 25 km punt.
Vlnr: met fiets Hans Meijer, trainer Arie van Embden, Wim Mastenbroek en Bram de Jong

Bij dit zelfde punt zijn ook de foto's van Diny en mij gemaakt en wel in volgorde van doorkomst ...

Diny en ik komen door op het 25km punt
Schuin achter mij Wim Goudriaan. Hans Meijer loopt een stukje met Diny mee.

Verrassend was, dat ik dus als eerste doorkwam op het 25km punt. Aan Diny is te zien, dat zij er al behoorlijk doorheen zat, anders hadden we een lachende en zwaaiende Diny gezien. Dat Diny er inderdaad al op 25km doorheen zat, bleek aan de eindtijden. Diny finishte in 3u42' en dat is ruim tien minuten boven haar persoonlijk record, terwijl ik op mijn tweede marathon wel een PR liep en wel in 3u18'. En dat is 17 minuten sneller dan mijn eerste marathon, dat zegt wel genoeg. Na afloop kregen we als herinnering een mooie oorkonde (hier onder) en daar konden we mee thuis komen.

Diny's herinnering aan de mooie marathon in Essen

Ik heb nog even geGoogeld naar deze loop, hij wordt nog steeds gehouden. Vorig jaar was de 60ste editie, zelfs in de coronaperiode is hij doorgegaan ...

Op 9 november van dit jaar 1985 deden wij mee aan een speciale loop. Onze atletiekbaan was nodig aan renovatie toe. Dat niet alleen, maar onze baan had "kromme afmetingen" (427 meter lang), waardoor er geen officiële wedstrijden op konden worden gelopen. Om het nodige geld voor de totale renovatie, inclusief lengte correctie naar 400 meter, bijeen te brengen werd er een sponsorloop georganiseerd. De bedoeling was om in 1 uur zoveel mogelijk rondjes te lopen en daarmee geld op te halen. Het werd een groot succes, want ruim 150 atleten en atleetjes deden mee aan deze loop. Het streefbedrag van fl. 12.000 werd ruimschoots overschreden ... uiteindelijk werd er bijna 28 duizend gulden opgehaald.

Deel van het verslag van de sponsorloop in het plaatselijke krantje

Er was veel gezelligheid op en rond de baan, met onder meer een verzoekplaten programma. Op de tonen van je favoriete muziek kon je een deel van je rondjes lopen. Na afloop kregen we  een certificaat waarop onze prestaties stonden vermeld. Hieronder die van Diny, die in een uur 31 rondjes had volgelopen, ofwel 13.237 meter. Zelf liep ik een rondje meer, je hebt natuurlijk altijd baas boven baas ....

Samenvattend hebben we, na ruim drie jaar trainen bij de atletiekvereniging, een heel ander leven gekregen. Meestal trainden we drie keer per week bij de vereniging en hadden we ook nog een tot twee keer per maand een wedstrijd. Verder ging Diny ook nog regelmatig naar de zaaltraining op vrijdagavond. Daarbovenop liepen we zelf, alleen of samen, nog twee keer per week uit na intensieve trainingen.

Dit alles veranderde natuurlijk totaal ons sociale leven. We kregen er bij wijze van spreken een "familie" bij, de lopers van onze groep. Sommigen werden zelfs vrienden. Daardoor was er minder tijd voor andere zaken én konden we minder tijd aan onze kinderen besteden. Dat laatste hebben we geprobeerd zoveel mogelijk te voorkomen. Diana heeft me later wel verteld dat ze dat "loopgedoe" (mijn woordkeuze) niet helemaal begreep, totdat ze zelf (jaren later) door de "loopkoorts" werd gegrepen. Desalniettemin klonk toch voor haar een gemis aan "aandacht" (mijn woordkeuze) van ons voor haar door in die periode. Dát hebben we ons toen niet gerealiseerd ...

Het atletiekgebeuren had ook een sterkte invloed op ons eetpatroon. Niet alleen wanneer we aten, maar ook wat. Omdat Diana en Dennis op korfbal zaten en daar ook voor trainden (beiden op een andere tijd) en wij (ook) pas ná het trainen wilden eten, werd er bijna nooit gezamenlijk gegeten. Verder aten wij vaker pasta en andere, meer koolhydraatrijke. voeding. En we gingen voedingssupplementen gebruiken, vooral ik.

Voor Diny had het (intensievere) trainen ook een heel bijzonder, positief effect. Zij had namelijk vanaf haar pubertijd al last van migraine aanvallen, en niet te zuinig. Daardoor was ze vaak een weekend "uitgeschakeld". Na een tijdje merkte ze dat haar migraineaanvallen minder en minder werden. Op het laatst waren de aanvallen alleen nog maar af en toe. Zelf heeft Diny dat verwoord tijdens een spreekbeurt op een cursus Basiseducatie. Een deel van die spreekbeurt heb ik aan het eind van deze post opgenomen.

Wanneer jullie deze post goed gelezen hebben, en in het bijzonder deze samenvatting, snappen jullie waarschijnlijk wel de titel die ik aan deze post heb gegeven. Want we zijn na ons lidmaatschap van de atletiekvereniging heel anders gaan leven ... ofwel serieus hardlopen met duidelijke prestatieve doelen in je gedachten is gewoon "A Way of Life"

*************************************************************************

Hierbij tot slot het beloofde (deel)verslag van Diny's spreekbeurt, zoals die ook weergegeven is in de deelnemerskrant "Visserslatijn" no. 9 (mei 1992), uitgave van Basiseducatie.

"HARDLOPEN en hoe ik afrekende met mijn migraine"

Hardlopen is een sport die je alleen volhoudt als je het echt leuk vindt. Zelf ben ik met hardlopen begonnen, omdat ik wel eens wat anders wilde doen dan gymnastiek of zwemmen. Op een zondagmiddag heb ik de stoute schoenen aangetrokken om met mijn man mee te gaan trimmen. Hij ging 6 km hardlopen en dat zou ik ook wel even doen. Maar ik was nog geen 200m van huis of ik was kapot, dus ik riep tegen hem: "bekijk het maar, ik ga naar huis".  De volgende dag heb ik weer mijn schoenen aangetrokken en ben ik begonnen met vijf minuten lopen, even rustig wandelen en weer hard, enz. en zo tot ik 6 km had gelopen. Dat heb ik verder opgebouwd tot ik de afstand zonder te wandelen lekker kon lopen. Daarna heb ik aan een prestatieloop meegedaan van 5km en dat weer verder uitgebreid tot een halve marathon.

In nov 1981 heb ik (samen met mijn man) een halve marathon prestatieloop gelopen, een hele zware over strand en door de duinen. Voordat ik aan hardlopen begon, had ik regelmatig last van zware migraine-aanvallen, maar door het hardlopen is het minder en minder geworden. Nu heb ik nog maar af en toe een migraine-aanval. We waren regelmatig aan het trainen om ons te verbeteren, tot ik een man tegenkwam die zei "wat loop jij goed, je moet eens bij onze atletiekvereniging langskomen". Samen met mij man ben ik toen bij de atletiekvereniging gegaan en hebben we getraind om de marathon te lopen. Na anderhalf jaar liep ik de marathon van Maassluis in 3u32min

*********************************************************************************

 

Belevenissen van ons gezin in 1985

"En toen kwam 1984/85, ofwel de winter van '85, want in de maand december vroor het hoegenaamd niet. Januari en februari van 1985 gaven echter een heel ander beeld te zien ...". Dit las ik op internet (link), toen ik informatie opzocht over de winter van 1985. Ik deed dat, omdat in mijn dia's uit 1985 beginnen met een serie van tien met wintertaferelen. We woonden toen nog in de Thomas A Kempisstraat, aan de rand van de bebouwde kom van Vlaardingen aan de kant van Maassluis en ik trok mijn stoute "winter"schoenen aan om de besneeuwde omgeving vast te leggen. Hieronder een tweetal kiekjes die ik in die diaserie tegenkwam ...

Gezicht vanaf de Zuidbuurtseweg op appartementsblokken Thomas A Kempisstraat
Let op de half besneeuwde betonnen buis ...

Het begin van de Zuidbuurtseweg, richting Maassluis.

De betonnen buis op de bovenste foto voerde jaren vervuild water af uit de Broekpolder, gelegen in het noordwesten van Vlaardingen. Dat was het gevolg van de ophoging van de polder met vervuild slib uit de Rotterdamse havens van Europoort in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw.

In februari was er een schoolfeest op de Prins Willem Alexanderschool/van Hasseltschool, de basisschool van Dennis en eerder ook van Diana. De klas van Dennis voerde een toneelstukje op, maar er zijn ook foto's waarbij de leerkrachten zelf een stukje opvoerden. Hieronder één van de foto's van het stukje van de leerkrachten ...

De leerkrachten voerden ook een toneelstukje op ...

Dat deden ze best wel goed, want uit deze ene foto kan je al opmaken dat ze een scene spelen, waarbij politieagent/meester Dodewaard een auto aanhoudt. In de "auto"zaten onder andere juffrouw van Keulen en meester van der Windt?. De toneelstukjes van de leerkrachten en de leerlingen waren blijkbaar erg grappig, gezien de onderstaande foto van een deel van het publiek ...

Het publiek vond het een leuke vertoning ....
Op de voorgrond vlnr: Diana's vriendin Irma, Diana, mijn moeder, Diny en de moeder van Coby

... waaronder Diny, Diana en mijn moeder. Hoewel Dennis geen hoofdrol had, heb ik hem toch wel een paar keer goed in zijn rol in een stuk over "koningen, jonkvrouwen en ridders" kunnen vastleggen.

Dennis in zijn rol, waarschijnlijk met klasgenoot Jopie als zijn tegenspeler ...

Op onderstaande foto, waar Dennis met Paul(tje) op de foto staat, vind ik wel bijzonder. Paul, op school een goede vriend van Dennis, is namelijk op jonge leeftijd (33) verongelukt bij zijn werk als vrachtwagenchauffeur.

Dennis en vriend Paul met zaklantaarns zoekend naar een schat?!

Ter gelegenheid waarvan deze schoolavond was kan ik me niet meer herinneren. Aangezien Dennis pas het jaar erop naar de middelbare school ging, kan het niet het afscheidsfeest zijn geweest ... Na enig zoeken op internet las ik, dat er in de Westwijk van Vlaardingen pas na 1960 meer definitieve voorzieningen zoals scholen, kerken en winkels kwamen. Dus wellicht was de schoolavond ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van de school ...

In de Krokusvakantie was het vakantievriendje van Dennis, Jeroen uit Drenthe, op bezoek bij ons. Zij trokken vaak met elkaar op tijdens onze vakanties in Zwitserland, Jeroen is al in eerdere posts voorbij gekomen. We gingen met Jeroen en Dennis naar Rotterdam en fotografeerden hem bij het bekijken van de Rotjeknor vanaf de Euromast.

Jeroen bekijkt Rotterdam vanaf de Euromast

Een paar maanden later, in juli, trouwde Jeroens moeder Ineke met Sander (met speciale toestemmimg van Jeroen). Het huwelijk was in kleine kring, maar wij kregen wel een uitnodiging om bij hen langs te komen om eens naar hun nieuwe huis in Klazienaveen te komen kijken. Het werd een leuk bezoek, waarbij zij ons ook meenamen naar de dierentuin in Emmen. Daar vonden wij vooral de vlindertuin een geweldige plek om in alle rust en stilte de vlinders van dichtbij te bekijken én tevens een plek om even tot rust te komen. Deze vlindertuin had zoveel indruk op mij gemaakt, dat een kwart eeuw later ik, samen met collega Lily, onze terminale collega Tineke naar deze plek reden om een van haar laatste wensen, vlinders van dichtbij bekijken, in vervulling te laten gaan ...

Vlinders van deze vlindertuin (foto internet)

In alle rust praten Diny en Ineke met elkaar in de vlindertuin van Emmen's dierentuin

 's Avonds hebben we heerlijk bij hen gegeten ...

Sander had een heerlijke Indische maaltijd klaargemaakt

... en hebben Jeroen en Dennis samen met de computer gespeeld.

Jeroen en Dennis spelen op de spelcomputer anno 1985 ...

Let wel ... voor die tijd was het spelen met de computer nog een echte belevenis 😊. Zoals je op de foto kan zien, werd het programma nog met een cassettebandje geladen.

Nog even een klein sprongetje terug in de tijd, terug naar mei van dit jaar 1985. In deze maand werd de Bevrijdingsdag gevierd en (ook) voor Vlaardingen werd het bevrijdingsvuur opgehaald in Wageningen. Onze atletiekvereniging had die taak op zich genomen en Diny vond het ook leuk om daaraan mee te doen. Dus ik bracht ze die avond naar de bus die de atleten naar Wageningen zou brengen. Ook de pers was aanwezig en onderstaande foto haalde de volgende dag de krant ...

Atleten van AV Fortuna halen het bevrijdingsvuur op in Wageningen ...

Maar er werden natuurlijk ook privéfoto's gemaakt van dat gebeuren, waarbij Diny hieronder duidelijk het heft in handen heeft 😉.

Diny met de bevrijdingstoorts ...
... met links naast Diny Wim Mastenbroek en tussen Win en Diny in Hans Kleinekoort en Anne de Bruin.

En terwijl wij diezelfde avond heerlijk gingen slapen, begonnen zij die avond én nacht aan hun estafetteloop om het vuur naar Vlaardingen te brengen. In de loop van de ochtend kwamen zij aan en fotografeer ik de stoet op de Hoogstraat op weg naar het stadhuis ...

De atleten brengen, begeleid door een motoragent, het bevrijdingsvuur naar de Markt
Op de voorste rij vlnr: Trainer Arie van Embden, Diny, Wesseline Meeuws en toortsdrager Bertus Stigter

Op de volgende krantenfoto draaien ze onder grote belangstelling de markt op ... 

--- en overhandigt Bertus de toorts aan burgemeester van Lier, die vervolgens op de volgende foto het bevrijdingsvuur aansteekt op de Markt.

Burgemeester van Lier steekt het bevrijdingsvuur aan op de Markt van Vlaardingen

De atleten kijken met veel voldoening naar wat zij naar Vlaardingen gebracht hebben ...

Links naast Diny staat Anneke Koopal en in het midden met baardje Rien Oele

Thuis vertelde Diny, moe maar voldaan,  hoe leuk ze het, zowel lopend als in de bus, hadden gehad. Een ervaring voor het leven.

Later in mei had ik Diny enthousiast gekregen voor een vierdaagse kampeerwandeltocht in de Belgische Ardennen. Wij liepen een rondje met start en finish in Bomal en deden onder andere Durbuy, Noiseux, Hotton en Barvaux aan. We hebben het uitstekend naar onze zin gehad en zo'n tocht was duidelijk voor herhaling vatbaar. In de vorige post heb ik al verslag van deze tocht gemaakt (link).

Op een zonnige dag in juni brachten wij een bezoek aan Zus en Zwager in Oosterhout en deden zij, later in die maand, een tegenbezoek aan ons in Vlaardingen. Van die bezoeken zijn onderstaande foto's bewaard gebleven. Op onderstaande foto genieten we van de zon in Oosterhout, met van links naar rechts Tante Riek, mijn moeder, Laura, Zwager en Zus en Diny ...

In de tuin van Zus en Zwager genieten we van de zon

... terwijl Desirée en Diana op onderstaande foto een onder onsje hebben op hun handdoeken op het gras.

Desirée en Diana genieten van het Oosterhoutse zonnetje

En later die maand zitten we (onmiskenbaar) in onze huiskamer in de Thomas A Kempisstraat gezellig met elkaar te kletsen ...

... terwijl Laura en Dennis in de sloot achter ons huis staan te ... vissen?! Het moet toch niet gekker worden, want dit is de eerste én enige keer dat ik hen heb zien vissen. Daarom alleen al is dit een UNIEKE foto.

Dennis en Laura aan het vissen naast ons appartementencomplex. Een UNIEKE foto!

Na juni komt juli, dus tijd om op vakantie te gaan. Waar zal de reis naar toe gaan? Naar Zwitserland natuurlijk, want Zwitserland was toen een tiental jaar onze bestemming om op vakantie te gaan en wel naar camping Swiss Plage in het kanton Wallis. Dit was de vijfde keer in successie ...

 Ook dit jaar stonden we niet meer op ons favoriete plekje langs de appelboomgaard, maar we hadden wel een leuk plekje vlak bij een bruggetje over een stroompje dat over de camping liep. Dit plekje zou vanaf nu weer voor jaren ons nieuwe favoriete plekje worden. Ook Leen en Gabriëlle waren weer van de partij, uiteraard vergezeld door hun dochtertje Tamara, die inmiddels ruim twee jaar was. Voor Tamara was het de derde keer dat ze op Swiss Plage verbleef. Op onderstaande foto zit Leen en Tamara bij ons voor de tent, terwijl links op de achtergrond de tent van Leen en Gabriëlle te zien is. De ruimte links tussen onze tenten in gaat naar het bruggetje over het voornoemde stroompje.

Leen met Tamara op theevisite bij ons

Als je goed kijkt, kan je zien dat Tamara pleisters rond haar mond heeft. Deze dekken een krentenbaard af, om verdere besmetting te voorkomen.

Al gauw gingen we wandelen, maar niet met alle wandelingen gingen Leen en Gabriëlle mee. De vorig jaar nog kleine Tamara kon toen nog in een "rugrek" mee, al ging dat maar net. Nu was ze zo zwaar geworden, dat het "dragen" van Tamara voor Leen niet meer te doen was. Zo deden we als gezin veel wandelingen alleen, zoals ook het eerste inlopertje boven Aminona.

Aminona en omgeving (1520m) (Ansichtkaart)

Amino was slechts een klein half uur rijden vanaf de camping, ik geloof ook dat we vanaf het camping gebied de woontoren op de bovenstaande aansichtkaart zagen liggen. In ieder geval parkeerde we de auto bij die woontoren en deden een rondwandeling richting Petit Mont Bovin. Tijdens de wandeling maakte ik de onderstaande foto's. Op de bovenste foto is "de groep" nog bij elkaar ...

Moeder en dochter hebben er duidelijk de pas in ....

... maar wat later loopt iedereen in zijn eigen tempo van het uitzicht te genieten. Diana is op de onderstaande foto nog net in de verte te zien 😉 ...

Genietend van het uitzicht, ieder op zijn eigen tempo ...

In het uitzicht meen ik de Weisshorn, Matterhorn en Dent Blance te herkennen. De bergwand achter Dennis is de wand waarop wij vanaf de camping op kijken. Het dal op de rechterkant van de foto is het Val d'Anniviers. 

Een drietal dagen later reden wij in een uurtje naar Arolla, aan het eind van het Val d'Herens (een zijdal van het Rhônedal bij Sion). Vanaf hier liepen we naar Lac Bleu, het Blauwe Meer.

Op weg naar het Blauwe Meer

Het was een wandeling van totaal tweeënhalf uur met zo'n 300 meter hoogteverschil. Bij mijn beschrijving van de wandeling staat, dat het gepaard ging met veel klimmen en dalen en langs afgrondjes. Nou, op de bovenstaande foto lijkt dat er al op ... Uiteindelijk bereikten we het Blauwe Meer en op de door mijn gemaakte, onderstaande foto bleek dat men met veel verschillende paadjes rondom het meer gelopen werd ...

Het Blauwe Meer (eigen foto)

Op de ansichtkaart hieronder, ziet het meer er veel liefelijker uit. Maar ja, dan staat ook nog het uitzicht op de omringende bergen er op ...

Het Blauwe Meer (ansichtkaart)

Even verder op vonden de dames het tijd voor een rustpauze, ofwel wilde ze even lekker genieten van de zon. Aan de houding van Dennis te zien, dacht hij daar het zijne van ...

Na de, dat mag gezegd worden, welverdiende rustpauze ging het weer richting auto, waarbij we genoten van het prachtige uitzicht ...

De drie musketiers even een kleine voorsprong gegeven om hen mooi in het landschap vast te leggen.

Weer een paar dagen later (we deden meestal om de drie dagen een grotere wandeling) was het tijd voor het grotere werk. We reden naar Täsch, vlak voor Zetmatt, en wandelden naar de Täschhütte. Het begin was een goed verhard pad, dat later overging in een steeds smaller wordend bergpad(je). Op ons rustpunt hadden we een mooi uitzicht op de Weisshorn ...

Op ons rustpunt mooi uitzicht op de Weisshorn

De kids vonden het hier genoeg voor vandaag, maar wij wilden nog wel even door naar de hut. Prima dan, Diana was nu zo langzamerhand oud genoeg om Dennis toe te vertrouwen. Dus zij bleven lekker chillend achter, genoeg spullen bij zich om zich te vermaken ....

Diana en Dennis bleven achter, terwijl wij doorgingen naar de hut

Voor we bij de hut kwamen, moesten we nog langs een kleine kudde geiten ...

Ruimte genoeg om de kudde te passeren ...

En daar lag hij dan, de Täschhütte op 2708 meter ... met uitzicht op onder andere de Weisshorn ...

Täschhütte (eigen foto)

Het nadeel van de kids achterlaten is, dat je niet even gezellig bij de hut wat gaat gebruiken. Dus snel kaarten van de hut gekocht, voor het huttenboek (hoe dacht je anders dat ik nog van veel details weet van de wandelingen 😉) ...

De in de hut gekochte ansichtkaart.
Op bovenste deel van de kaart is de ligging van de hut aangegeven in het witte cirkeltje.

...  en gauw weer afdalen naar de kids, want die hebben vast wel zo'n anderhalf uur op ons moeten wachten. Op de terugweg hebben we nog een glimp opgevangen van de Matterhorn ... Het is en blijft toch een bijzondere berg ...

Op de terugweg, een glimp van de Matterhorn opgevangen ...

Bij thuiskomst hadden de thuisblijvers ook genoten van het prachtige weer. Op onderstaande foto genieten Gabriëlle en Tamara op de camping van de prachtige dag ...

Gabriëlle geniet met Tamara van de mooie dag op de camping ...

Want niet alleen staat Wallis bekend om zijn natuurschoon, maar omdat het Rhônedal vanuit het noorden en het zuiden beschermd ligt voor aanvallen van regengebieden, is het ook bekend en geliefd om zijn over het algemeen mooie, zonnige weer ...

Het startpunt van de volgende wandeltocht was Saas-Fee. Net als bij de vorige wandeling, reden we weer richting Zermatt, maar halverwege het Vispadal, gingen we een zijdal, het Saaser-Vispadal, in naar Saas-Fee. Daar liepen we naar Spielboden Längfluh. Het doel was daar om marmotten van dichtbij te bekijken.Vanaf de parkeerplaats in het centrum liepen we al snel langs een gletsjerbedding omhoog en keken daarbij in een diep gat terug naar Saas-Fee, zie onderstaande foto.

Saas-Fee in de diepte...
De "geul" overdwars is de gletsjerbedding, uitgeslepen door de gletsjer die vroeger groter was.

Op de volgend foto, bij Spielboden,  staan we dichtbij de gletsjer. Wat een immense partij ijs vergeleken bij de menselijke gestaltes ...

We zijn nog een stukje verder gelopen tot 2450 meter hoogte (650 meter geklommen) en dat was een zéér steil stuk (foto onder). Dat betekent dat met onze wandeling ter hoogte van kabelbaanstation Spielboden zijn gekomen.

Hoe dan ook, we hebben maar weinig van de bergmarmotten gezien. We hebben ze horen fluiten en ze kwamen snel hun hol uit en weer in en waren best behoorlijk schuw. Zo tam als de folder ons deed geloven, dat ze aaibaar waren en uit de hand aten, nee zo waren ze zeker niet. Ook nu vind je nog op internet beelden die dat doen geloven, zie schermopname hieronder.

Collage van de Bergmarmotten bij Spielboden (foto internet)

Tot slot nog een ansichtkaart die een overzicht geeft van onze wandeling tot en met kabelbaanstation en Bergrestaurant Spielboden.

Overzicht van onze wandeling in Saas-Fee

Enkele dagen later, halverwege onze vakantie, ging Diana door naar Italië om daar bij (familie van) haar vader haar vakantie voort te zetten. Ze ging met de trein vanuit Sierre en wij brachten haar weg.

Uitzwaaien van Diana op het station van Sierre

Natuurlijk was dat een bijzonder moment, ook omdat wij ons realiseerden dat dit wel eens de laatste vakantie kon zijn met ons hele gezin.

Tamara zei nog lang: "Diana grote trein ..."

Maar ook voor Tamara was het bijzonder ... Het had indruk op haar gemaakt, want ze zei nog lang daarna "Diana grote trein ...". Het paardje in de stad kon nog voor enige afleiding zorgen ...

Het paardje kon nog voor enige afleiding zorgen ...

Maar ze bleef het ook nog daarna zeggen ... "Diana grote trein" ...

Voor de volgende wandeltocht reden we naar het eind van Val d'Hérens. Dat dal is een zijdal van het Rhônedal bij Sion. Voorbij het plaatsje Evolène ligt dan in een gletsjergebied Ferpècle. Daar wandelden in anderhalf uur, met een hoogteverschil van 600 meter, tot Cabane Bricola.

De onbemande hut Bricola

Zoals op bovenstaande foto te zien is, ligt Bricola boven een gletsjer, de Mont Miné, De wandeling er naar toe was rotsachtig en steil. De hut ligt tussen een aantal bouwvallen, hetgeen een schilderachtige aanblik geeft.

Cabane Bricola tussen de bouwvallige huisjes

Op bovenstaande foto is te zien dat we niet de enige waren die de wandeling deden. Ook kochten we nog een mooie ansichtkaart, die vanaf een andere hoek de schilderachtigheid van het landschap laat zien. 

Het omringende landschap bij Cabane Bricola (ansichtkaart)

Op de ansichtkaart zijn ook de gletsjer Mont Miné en de berg de Dent Blanche te zien.

Op de camping kregen we een tip om eens naar Brigerbad te gaan, dat zoals de naam al aangeeft vlak bij het plaatsje Brig ligt. We waren al eens in het Thermalbad Leukerbad geweest, maar dit bad had toch wel een bijzondere attractie extra. Behalve de "gewone" thermaalbaden van verschillende temperaturen, zie overzichtsfoto hieronder ...

Overzicht van de baden in Thermalbad Brigerbad

... was er ook een bad meteen stroomversnelling, welk bad op de kaart hieronder apart is te zien.

Het bad met de stroomversnelling

In de linkeronderhoek van het bad waren twee waterjets ingebouwd ingebouwd, die elk half uur aangezet werden. Het water ging dan in het bad rond stromen, wat op zich al een leuk effect gaf. Maar in de vernauwingen in het bad gaf dat nog een extra stroomversnelling. Het zal duidelijk zijn dat Dennis het een super attractie vond (wij trouwens ook 😉) en dat het een heel leuk uitje was. We vonden het heel jammer, dat we de tip niet eerder hadden gekregen en dat Diana dat niet mee heeft kunnen maken. Jammer genoeg hadden we geen fototoestel bij ons, maar het jaar er op zijn we weer geweest. De foto's die we toen gemaakt hebben, houden jullie nog te goed.

Een paar dagen later reden we weer naar Brig, maar nu was onze eindbestemming Blatten, iets ten noorden van Brig. Daar parkeerden we de auto bij de kabelbaan en namen de gondel naar Belalp.

Toen we uit de gondel stapten in Belalp, hadden we een mooie terugblik (foto boven) op Blatten, iets verderop het Rhônedal met Brig en nog verder het begin van de Simplonpas. Ons hoofddoel was het uitzicht vanaf Hotel Belalp op de Aletschgletsjer. Dat was maar twee kilometer lopen op een goed "zwitsersplat" pad. Hotel Belalp lag vlak voor een diepe kloof en het uitzicht op de Aletschgletsjer, de grootste van Zwitserland, was dan ook fenomenaal ...

Het prachtige uitzicht vanaf hotel Belalp op de Aletschgletsjer

Terwijl Dennis en Diny daar even lekker gingen chillen/zonnen, ben ik nog een stukje omhoog geklommen naar het Tyndall monument, opgericht voor de Ierse wetenschapper en alpinist John Tyndall (1820-1893). Hij bestudeerde de beweging van gletsjers en deed onder andere onderzoek naar de Aletschgletsjer. Op de Belalp had hij een vakantiehuis, waar hij en zijn vrouw meer dan vijftien jaar hun vakanties doorbrachten. Zijn vrouw richtte hier na zijn dood een monument voor hem op.

Het Tyndall monument, een kwartiertje lopen vanaf het uitzichtspunt op de Aletschgletsjer

Ik wilde graag dat monument zien, omdat het naar hem vernoemde Tyndall-effect, een bekend verschijnsel uit de natuurkunde is, waarmee ik op dat moment beroepsmatig veel te maken had.

Gezamenlijk hebben we nog de kapel bij het uitzichtspunt bezocht ...

Kapel Belalp met uitzicht op de Aletschgletsjer (ansichtkaart)

... waarna we weer terug naar de kabelbaan zijn gelopen. Nadat we Dennis, die liever met de gondel meeging, uitgezwaaid hadden ...

Dennis wilde graag met de gondel naar beneden .... dus zwaaiden we hem uit 😉

... zijn Diny en ik samen naar beneden gelopen. Zo had iedereen genoeg gewandeld voor die dag.

Drie dagen later reden we naar het het Binntal, een zijdal van het hoger gelegen Rhônedal na de plaats Brig. Onze bestemming was de aan het eind van het Binntal gelegen Lengenbachgroeve en omgeving, die bekend staat als vindplaats van mineralen. Ofwel, we gingen kijken of we bij de groeve wat "leuke steentjes" konden vinden. Binn lag leuk in het gelijknamige mooie, nauwe dal ...

De ligging van Binn, met Lengenbachgroeve, in het Binntal (ansichtkaart)

,,, en de Lengenbachgroeve lag iets voorbij Binn. We begrepen dat we mooi steentjes moesten kunnen vinden in en rond het beekje dat daar liep, dus zoeken maar ...

Dennis en Diny zoeken langs de beek naar "diamanten"...

Maar dat viel lang niet mee. Later begreep ik dat de mineralen zelf vaak niet goed zichtbaar zijn, maar "ingekapseld" in stenen die aan de buitenkant als gewone stenen er uit zagen. Of wel, je moest stenen eerst klieven met een hamertje of zo om de stenen zichtbaar te maken. Hoe dan ook, we hebben toch nog even doorgezocht ...

 ... en het maar opgegeven toen we na een half uurtje nog niks gevonden hadden. Maar goed ook, want later vond ik de onderstaande informatie ...
" ... naast de groeve is een stortplaats, waar het vooral in de zomervakanties zeer druk is. Velen gaan met grote hamers het brosse gesteente te lijf en vernietigen zo menig zeldzaam mineraal. De doorgaans zeer kleine kristallen van de Lengenbach-mineralen kunnen beter met een goede loep worden opgespoord! ...". Maar met goede kennis, wat geluk en doorzettingsvermogen zou je onderstaande mineralen moeten kunnen vinden ....

... mineralen die in de Lengenbachgroeve gevonden zijn (zie link en download de PDF) ...

De volgende dag zijn we heel iets anders gaan doen. Net als het jaar ervoor zijn we bij Raron bij een vliegshow gaan kijken. Gewoon zittend in het gras naast de landingsbaan, genoten we van elkaar of van het mooie weer ...

Dennis en Tamara dollen met elkaar langs de landingsbaan

 

Diny geniet van haar rust en de zon bij de vliegshow

.. of van wat er verder te zien was van vliegtuigen ...

Geen straaljagers, maar gewone éénmotorige vliegtuigjes bij de vliegshow

... of van de parachutisten die uit de vliegtuigen sprongen.

... uit sommige vliegtuigjes sprongen parachutisten ...

 
Het was weer een luie, leuke dag. Die rust hadden we nodig, want de volgende dag moesten we aan de bak .... want we gingen op voor de hardloopwedstrijd Sierre- Crans Montana.

In het vorige gezinsjaarverslag  (link) heb namelijk verhaald dat Diny, Leen en ik regelmatig trainden op. We liepen hard vanaf de camping richting (en tot het naambordje van) Varen, een dorpje dat iets hoger in de bergen lag. Dat hoogteverschil was een kleine 300 meter. Diny liep ook in dat jaar tijdens de vakantie een hardloopwedstrijd, van Sierre naar het 900 meter hoger gelegen bergdorp Crans-Montana. Nu was ons plan om gedrieën die wedstrijd te gaan lopen. Het parcours was dit jaar is anders: iets langer en iets meer klimmeters. Maar start en finish waren toch op hetzelfde punt. Dat kon door halverwege de klim en stukje af te dalen onder Crans-Montana door en dan via de andere kant Crans weer in te lopen. Zo was de totale afstand van het huidige parcours 16km en 950meter en het hoogteverschil 1030 meter. En dus stonden we op zondag 28 augustus aan de start van dit evenement ...  Natuurlijk konden we geen foto's maken van het gebeuren, maar onderstaande foto vonden we daags erop in de krant ...

Zondagmorgen 28 juli 1985: start van onze loop in Sierre (krantenfoto)

Zelfs met uitvoerige bestudering hebben we ons niet terug kunnen vinden op de foto. Het was warm en best een pittige loop, maar we hebben hem alle drie uitgelopen. Leen lag in eerste instantie op kop, maar had een terugval door steken in zijn zij. Diny was, ondanks het iets langere afstand en de meer klimmeters, zelfs nog sneller dan vorig jaar en ik was zowaar de snelste van de drie. In cijfers: blogger 1u39'42 (170ste), Leen 1u41'06 (182ste) en Diny 1u45'53 (216de en 6de dame). 288 lopers hebben de loop uitgelopen. Geen slechte prestatie voor laaglanders, toch?! Wij waren in ieder geval dik tevreden met onze prestatie en kijken met veel genoegen op onze loop terug.

Alweer de dag erop reden we naar het eind van het Lötschental ...

... en gingen daar een klein wandelingetje doen. Een beetje uitwandelen van de inspanning van de vorige dag. We waren al eerder in het Lötschental geweest, dat door haar ligging pas laat ontsloten is. Ook daardoor is het nog redelijk ongerept en een ideaal wandeldal met aan het eind de Langgletsjer

Het schilderachtige Lötschental met aan het eind de Langgletsjer

Maar zover gingen wij vandaag dus niet. het bleef een klein ommetje vanaf de parkeerplaats bij Fafleralp tot een van de eerste bruggetjes over de Lonza ...

Tamara en Dennis waren blijkbaar niet bang voor de koe ...

Even verderop waren nog wat schuine sneeuwveldjes, waarop het voor jong en oud leuk skiëen was.

Leuk zomerskiëen voor jong en oud

De vakantie liep op zijn eind. We waren speciaal weer tot en met 1 augustus gebleven om de nationale feestdag in Zwitserland mee te maken, met vuurwerk en lampionnenoptocht. Aan dat laatste deed Tamara mee ...

Lampionnenoptocht op de camping tijdens de nationale feestdag ...

... alhoewel ik van de foto het idee krijg, dat ze te moe was om het bewust mee te maken. Ze keek met haar lampion vanaf de kant toe en zo zagen ook wij de stoet aan ons voorbij trekken ...

En toen zat de zomervakantie er echt weer op. We deden onze boodschappen vaak bij supermarkt de Migros in Sierre. Daar aten we dan ook regelmatig in het restaurant. Dennis zijn favoriete maal was frites met een halve kip, demi-poulet. Met een laatste "halve" foto op mijn rolletje kon ik dat nog net vastleggen als laatste kiekje tijdens de vakantie ...

Rechtstreeks uit het plakboek geknipt: Dennis en zijn laatste demi-poulet van 1985 ...

En hier eindigt niet alleen de zomervakantie, maar ook abrupt het gezinsjaaroverzicht van 1985. De diadozen bevatten namelijk geen dia's meer van de maanden na de zomervakantie van dit jaar 1985. Dat heeft te maken met mijn overstap van standaard dia's maken (en dan van leuke kiekjes daarvan foto's afdrukken) naar standaard foto's maken. Dus helaas zijn er geen foto's, en daarmee ook geen verhaaltjes, beschikbaar over de herfstvakantie, sinterklaas- en kerstviering van 1985, momenten die ik steevast op de gevoelige plaat vastlegde. In de jaren erna zijn alleen maar dia's gemaakt in de zomervakanties en om stereo-paartjes te maken. Na 1994 zijn helemaal geen dia's meer gemaakt. Het lijkt me daarom dat een goede chronologische verslaggeving van de komende jaarverslagen een stuk moeilijker gaat worden ... We gaan het zien (of juist niet 😉?).

Het lijkt me leuk om dit jaar niet geheel abrupt te eindigen, maar af te sluiten met twee portretjes van de kids, hoe zagen ze er in deze periode uit. Ik ben echter niet geheel zeker of dit combi-portret in 1985 of 1986 thuishoort. Dus voor de zekerheid plaats ik dit portret niet alleen in het gezinsverslag van 1985, maar ook in het verslag van volgend jaar. Dus wees bij voorbaat gewaarschuwd ...

Portretten van Dennis en Diana in 1985/86