Verhuizen!!! (1987)

Een verslag van 15 jaar wonen in ons eerste huurhuis, het kopen van dat huis en, elf jaar later,
de overgang naar onze nieuwe eengezinswoning

Toen ik een half jaar in militaire dienst zat, zijn Diny en ik getrouwd. We hadden echter geen eigen huis en gingen bij mijn ouders inwonen. Wij hadden daar zo onze redenen voor, voor het trouwen én inwonen (link). Een half jaar later, zomer 1972, kregen we van mijn werkgever, Unilever, een huurhuis aangeboden in Vlaardingen. Met behulp van onder andere onze vrienden Ria en Kees hebben we dat een beetje opgeknapt en ingericht, maar we bleven toch bij mijn ouders inwonen, zodat Diny mijn ouders kon ondersteunen met hulp in en rond het huis. Dit duurde tot een aantal weken na een zware hartoperatie die mijn moeder in maart 1973 onderging. Al heel snel knapte Ma op en haar conditie ging met sprongen vooruit. Daardoor hadden mijn ouders onze hulp niet meer nodig en konden wij uiteindelijk, mei 1973, in ons eigen huis gaan wonen.

We hadden een rustige zomer, met een korte vakantie in België. Zo konden we ons op ons gemak voorbereiden op de komst van onze twee kinderen, onze "tweeling". De eerste die zou komen was Diana, het dochtertje van Sjaan, de overleden zus van Diny (link). Zij zou voor het begin van het nieuwe schooljaar bij ons zou komen wonen.  De tweede was onze boreling, die we begin november verwachtte. Dat werd uiteindelijk drie weken later. De eerste foto van ons complete gezinnetje (hieronder) werd diezelfde week genomen op de bank van onze woonkamer ... en zo krijg je gelijk een indruk hoe het in onze woonkamer er uit zag ....

Diana, Diny, Dennis en ikkie ... een pril gezinnetje
... de trouwfoto van Sjaan staat schuin achter ons op de radio/platenspeler ...

Aan de label om Diana's nek te zien, kwam zij zo uit school toen de foto gemaakt is. De foto hieronder is in dezelfde week genomen, 's middags op de dag dat Dennis geboren is .... ja ja, Dennis is geboren in een sneeuwbui 😊...

Diana in de sneeuw, een paar uur na de geboorte van Dennis
... op de achtergrond de zijkant van ons appartementencomplex...

... en die foto is gemaakt schuin voor het appartementencomplex waar we woonden, het huis dat we nu, veertien jaar later, gingen verkopen en verlaten ...

Dus wordt het nu tijd om het huis, dat Diny en ik vijftien jaar eerder kregen toegewezen en waar we veertien jaar met z'n vieren als gezin in gewoond hebben, verder te beschrijven. Het huis lag aan de uiterste zuidwestelijke hoek van de bebouwing van Vlaardingen aan de spoorlijn van Rotterdam naar Hoek van Holland, niet ver van het station Vlaardingen West. De spoorlijn liep een kleine honderd meter voorlangs ons balkon, zie onderstaande foto ...

Uitzicht vanaf ons balkon naar het zuidwesten

 ... onze gemeenschappelijke tuin, een sloot en een weiland scheidde ons van de spoorlijn. Achter de spoorlijn was nog meer weiland tot de Maassluisedijk (met daar achter de Waterweg), en links naast het weiland (op de foto niet zichtbaar) een industrieterrein van kleine bedrijfjes. Van de spoorlijn hadden we niet zoveel geluidsoverlast, alleen wanneer we 's zomers op balkon zaten was er wat herrie ... maar dat wende snel. Het uitzicht was in ieder geval behoorlijk vrij, zoals op de onderstaande foto te zien is. De kleine industrie achter de spoorlijn, lag grotendeels verborgen achter een rij bomen ...

Het uitzicht van onder ons balkon richting het zuidoosten

Het huis was een vier kamer appartement met berging in de onderbouw en een grote gemeenschappelijke tuin. We woonden op de eerste verdieping. Het blok had drie portieken en drie woonlagen. Dus telde het blok achttien appartementen. Op de begane grond waren tien garage boxen, waarvan er één dienst deed als CV-hok van onze op olie gestookte blokverwarming. Ons gezin paste er precies in, onze kinderen hadden allebei een eigen slaapkamer.

In onze straat waren vier, bijna identieke appartementen blokken die achter elkaar stonden. Op onderstaande foto zie je de twee die het dichtst bij de spoorlijn lagen ...

Ze waren in 1962 gebouwd, in opdracht van mijn werkgever Unilever, die ze verhuurden aan zijn werknemers. Na vijftien jaar verkocht Unilever de blokken aan een investeringsmaatschappij. Die liet het appartementencomplex juridisch "splitsen" en zo kregen wij in het begin van 1976 de mogelijkheid om het appartement, dat we al vier jaar huurden, te kopen. Een buitenkansje, of toch niet ?! Hierop kom ik straks terug. Maar nu eerst wat informatie over onze "buren" .... 

In het begin woonden we tussen collega's van mij. Dat wil zeggen, mensen die ook bij Unilever werkten of een binding daarmee hadden. Dat was in alle blokken zo. De meesten "buren" uit ons blok werkten ook bij  het Research Laboratorium van Unilever. Dat was natuurlijk best wel handig. De meesten kenden ik al van gezicht en je had altijd wel wat om over te praten ... Zo werden er ook vriendschappen gesloten en een paar van die vriendschappen duurden nog tot na onze latere verhuizing. Dat waren Co&Leo, die nog tot lang in dit blok zijn blijven wonen, en Annet&Frans, die vlak voor ons naar Spijkenisse verhuisden. Maar zoals ik al verhaalde, na vier jaar werden de blokken verkocht en al snel gingen mensen verhuizen en kwamen er dus ook "buitenstaanders" in ons appartementencomplex wonen. Zo kwam boven ons een alleenstaande vrouw wonen, Miep, en de buren direct naast ons, het adoptie echtpaar Joke&Eb, dat ik in de laatste post al heb besproken (link). Met deze laatste drie konden we het ook erg goed vinden. In de vorige post stonden al een aantal foto's van Joke en Eb; hieronder nog een foto van Miep, die samen met Diny voorbereidingen treft voor de later in deze post genoemde BBQ ...

Diny en Miep bereidden de BBQ voor in de woning van Joke&Eb ...

De verkoop van ons appartementen complex, de "juridische splitsing in appartementen" en het kunnen kopen van het appartement waar je al in woonde, sloeg in als een bom. Wat te doen: blijven huren of kopen? Er werd door de nieuwe eigenaar, van der Padt (&Partners), een vergadering belegd waar uitleg werd gegeven over het proces van kopen. Daar werd heel wat heen en weer gediscussieerd. Niet alleen tussen hen en wij bewoners, maar ook tussen de bewoners onderling. Het leek erop dat niet veel bewoners de stap wilde maken ... en toen bood Van der Padt, om het ons aantrekkelijker te maken, een (hogere) korting op de koopprijs wanneer meer (en meer) bewoners het zouden kopen. Uiteindelijk kochten wij ons huis voor slechts fl 32.000. Achteraf gezien een koopje, maar toen hebben wij (en de meeste buren) onrustige nachten gehad of dat wel de goede keuze was ....

Als ik het me goed herinner, zijn twaalf van de achttien appartementen direct verkocht aan de huurders en bleef van de Padt dus eigenaar van de overige zes appartementen. Natuurlijk werd er een Vereniging van Eigenaren (VVE) opgericht en in de vervolg vergaderingen Statuten en een Huishoudelijk Reglement geformuleerd. Ook moest er een bestuur gekozen worden. In het begin was makelaardij Timmermans de beheerder van de VVE en "speelde" ook de voorzitter tijdens vergaderingen. Ook deden ze het financiële beheer van de VVE. Maar al snel namen een aantal kopers die functies over. Ofwel, bestuurden wij als kopers al snel de VVE ... en ook ik heb daar best veel tijd in gestoken ...

Als ik het goed heb, was ik in het begin secretaris, dus maakte ik de notulen van de vergaderingen en verzorgde ik de correspondentie voor de VVE. We besteedden het groot onderhoud uit, maar er bleven ook genoeg kleine klusjes voor vrijwilligers in de vereniging om te doen. Ook daar was ik niet vies van en dat deed ik vaak samen met Frans. Veel aandacht werd opgeslokt door de oliegestookte CV, die op een gegeven moment regelmatig in storing ging. Dat kwam doordat er water bij de olie zat ... jawel, de olietank was lek en er sijpelde grondwater in de olietank. Dus de tank, die ingegraven was in de tuin, moest vervangen worden, een megaklus! Al met spendeerde een aantal vrijwilligers, inclusief Frans en ik, aardig wat tijd aan de vereniging. Dat bracht Annet (echtgenote van Frans) en Diny tot de uitspraak "jullie kunnen beter je bed in het stookhok zetten", refererend aan de hoeveelheid tijd die we aan de CV-installatie besteedden ...

Als secretaris had ik één heel erg vervelende "klusje" ... Onder de eigenaren was er één wanbetaler van de maandelijkse bijdragen aan de VVE. Hij had al maanden zijn bijdrage niet betaald en dat bedrag liep aardig op. Hij had al een aantal aanmaningen van onze penningmeester gehad en telkens zei hij dat hij "net het geld had over gemaakt". Een bankoverschrijving duurde in die tijd ongeveer een week voor het op de bankrekening van de vereniging stond. Elke keer had hij weer een andere smoes, tot wij het zat waren en ik een deurwaarder opdracht had gegeven om het te innen, inclusief kosten .... Een week later werd ik door de wanbetaler opgebeld (het was nota bene mijn buurman) dat hij het geen stijl vond, enz. enz. De achterstand werd na die aanmaning wél snel betaald, maar de sfeer tussen hem en het bestuur was verziekt. Binnen een half jaar verkocht het gezin het huis en verhuisden naar een huurhuis in Spijkenisse ...

Maar er waren ook leuke "klusjes" als secretaris/vrijwilliger van de VVE. We verzonnen dat het leuk was om een informatie bulletin uit te geven en die kreeg de naam "De Tak", naar de naam van onze straat: Thomas A Kempisstraat. Voor zover ik me kan herinneren bestond het bulletin nog toen we verhuisden. We hebben ook de tuin opgeknapt, met o.a. bloembakken en een leefkuil. Om de leefkuil in te wijden hebben we op een zomeravond een BBQ in georganiseerd voor alle bewoners. Typisch was wel, dat er bijna alleen eigenaren op af kwamen. Hieronder wat foto's van de BBQ in de leefkuil ...

We hebben met veel plezier in het huis gewoond. Zoals al gezegd, Diana en Dennis hadden allebei hun eigen kamer. De kamer van Diana was best wel groot ....

Diana maakt haar huiswerk achter haar bureau (1978)

Tijdens Diana's verjaardag spelen de "kleintjes" in Diana's kamer (1978)

De kamer van Dennis was wel klein, maar daar had ik een oplossing voor gevonden. Ik had zelf een bed voor hem gemaakt, naar een idee in een doe-het-zelf boek. Het was een bed op hoogte, zodat hij onder zijn bed kon spelen. Hieronder is een stuk van zijn bed te zien, toen hij met ome Joris Stratego speelde ...

Dennis speelt in zijn kamertje Stratego met ome Joris
... onder zijn bed is een stukje van de plank met zijn modelspoorbaan te zien ...

Toen hij groter werd, hebben we onder zijn bed een plateau gemaakt, waar zijn elektrische Minitrix treinbaan met huisjes en bergen erop gemonteerd kon worden, zie de foto hieronder ...

Wat verder niet onbelangrijk was, was de ligging van het huis. Bijna alles was voor iedereen in ons gezin betrekkelijk dichtbij. De school voor de kinderen, eerst de lagere - en later de middelbare school, allebei binnen de kilometer. De korfbalvereniging voor hen was aan het eind van de straat. Zelf hoefde ik maar ruim tien minuten te fietsen naar mijn werk en onze atletiekvereniging was vijf minuten fietsen. We hadden binnen de wijk ook een betrekkelijk groot winkelcentrum en verder was ook het station Vlaardingen West op nog geen tien minuten lopen van ons huis.

Zoals al gezegd, we hebben veertien jaar met plezier in ons appartement gewoond, maar we werden allemaal ouder en het huis werd een beetje te "krap". Ook gingen veel bevriende buren verhuizen, de meesten naar Spijkenisse. Daar waren de eengezinswoningen een stuk goedkoper. Maar ik wilde niet ver reizen naar mijn werk, het liefst ging ik met de fiets naar mijn werk, zodat Diny overdag de auto kon gebruiken. Ook wilde ik niet afhankelijk zijn van de auto voor mijn werk. Daarom besloten voor ons nieuwe huis we opzoek te gaan in Vlaardingen of Schiedam. In Schiedam waren we geboren en getogen en er woonden ook veel van onze familieleden, vrienden en kennissen.

Maar wat voor huis wilden we eigenlijk? In ieder geval een eengezinswoning. Diny wilde graag een oud huis, een huis wat je op moet knappen. Al haar broers en zussen hadden dat tot nu toe zo gedaan. Maar ik had een drukke baan, vond een huis opknappen niet leuk (als ik het al kon) en wilde het liefst een huis waar we niet al te veel aan hoefden te veranderen en dat onderhoudsarm was. We zochten in de plaatselijke krantjes naar huizen in de buurt en hebben zes tot zeven bezichtigingen gedaan. Hieronder een aantal die ik in ons plakboeken bewaard heb ...

De belangrijkste huizen die we hebben overwogen

 Ze hadden allen wel voor en nadelen ... Eén huis, een twee onder een kap woning, was heel erg leuk maar stond scheef. Als je een knikker neerlegde, rolde die zo de kamer door ... Eén huis zo'n oud opknap huis, zoals Diny graag wilde, maar had geen achterom. Eén huis was grappig gebouwd met een soort van zelfgemaakte airconditioning, maar was wat mij betreft te veel houtje touwtje constructie. Het laatste huis wat op ons pad kwam in de eerste ronde was helemaal naar mijn zin, en op zich ook wel naar Diny's zin, maar was zo "af" dat er voor Diny niet veel aan te veranderen viel. Alleen op dat huis was al een optie door andere potentiële kopers. Diny en ik werden het wel eens dat we voor dit huis zouden gaan, want Diny's fantasie was groot genoeg om te zien dat ze met de inrichting veel zou kunnen spelen om het naar haar zin te maken ... De optie van de andere kopers verviel, toen de verkoper de laatste eis van de koper niet accepteerde ... Dus tekenden WIJ de voorlopige koopakte van het onderstaande huis ...

Een tweetal maanden later hadden we veel hulp van familie en vrienden bij het opknappen van het huis. En een maand later hadden we veel hulp, van vooral de broers en zussen van Diny, om ons te verhuizen. En het duurde niet lang of de vrouw des huizes zat heerlijk op de bank in onze nieuwe huiskamer te breien ...

We hadden, naast de ouderslaapkamer en een klein (slaap)kamertje, nog twee kamers om te verdelen tussen Diana en Dennis. Diana (op dat moment bijna eenentwintig) gunde de zolderkamer aan haar broer, omdat ze toch wel snel na het afronden van haar studie HBO-Verpleging zelfstandig wilde gaan wonen. Overigens klasse, omdat ze altijd graag een zolderkamer had willen hebben. En zo maakten we allen een nieuwe start, op een kleine twintig minuten fietsen, in een andere wijk in Vlaardingen. Van vele familieleden, vrienden en kennissen kregen we felicitaties en goede wensen na het versturen van onze adreswijzigingen. Hieronder één van de kaartjes, die bij een mooie boeket bloemen zat...

Gezinsjaaroverzicht 1986

In het appartementencomplex waar wij woonden, hadden we twee relatief nieuwe buren: Joke en Eb. Ze hadden geen kinderen, maar wel een kinderwens. In mei 1983 reisden ze af naar Indonesië voor hun eerste adoptiekindje, dat heb ik in een vorige post al verhaald. Op onderstaande foto, genomen in Jakarta, ontfermt Eb zich over zijn nieuwe pleegzoon: Bruce ...

Eb met zijn pas geadopteerde zoon Bruce

De volgende foto van Bruce in de tijdlijn is onderstaande foto, waar moeder Joke hem thuis in Vlaardingen eten geeft ...

Buurvrouw Joke geeft Bruce eten in hun huis in Vlaardingen

Wij leefden natuurlijk ook erg met hen mee en Diny wilde ook heel erg graag met de jonge Bruce op de foto ...

Diny is ook blij met het nieuwe buurjongetje

 ... en dat niet alleen, af en toe pasten wij, lees Diny, op Bruce, getuige dit bedankkaartje dat uit die periode bewaard is gebleven ...

Bedankkaartje voor het oppassen op Bruce

De adoptie van Bruce lag ons natuurlijk na aan het hart, ook omdat we zelf een pleegdochter hadden. Niet lang na de adoptie van Bruce begon het te kriebelen en besloten onze buurtjes voor een tweede adoptie te gaan. En zo mochten ze in augustus 1985 een adoptiezusje voor Bruce uit Sri Lanka ophalen; ze noemde haar Sharon ...

Een goedlachse Sharon in Vlaardingen

 Ik kan me nog goed herinneren dat Sharon een behoorlijke achterstand had in haar ontwikkeling, alleen weet ik niet meer precies of dat medisch was of dat ze vanaf haar geboorte slecht "verzorgd" was. Uit bovenstaande foto blijkt wel dat ze de "valse start" snel achter zich gelaten had. Natuurlijk was Bruce blij met zijn zusje en wilde haar graag de fles geven ...

 ... en samen met haar geintrappen in het badje ...

Onderstaande foto van Sharon alleen vind ik ook een heel leuk ...

 Jammer genoeg hebben we niet lang van de twee buurkinderen kunnen genieten. In de loop van dit jaar 1986 verhuisden zij met hun ouders naar een andere wijk in Vlaardingen, later naar Schiedam en niet zo lang daarna naar Veldhoven in Noord Brabant. Zo kwam er langzamerhand een einde aan het leuke contact met dit adoptiegezin.

Vandaag heb ik nog even geGoogled op hun voornaam + de achternaam van hun adoptievader (een niet zo veel voorkomende naam) en heb ik hen, zeer waarschijnlijk, gevonden. Bruce herken ik duidelijk van de foto's op internet en hij lijkt het goed naar zijn zin te hebben in Nederland. Sharon gebruikt ook (nog) de achternaam die ze via de adoptie gekregen heeft, wat op zich een goed teken is. Het doet me goed!

Meneer Koole. Ik weet niet precies wanneer Diny het echtpaar Koole heeft leren kennen, maar het zal zo begin jaren 80 geweest zijn. De foto's hieronder staan in een plakboek bij foto's uit '86. Daarom vertel ik het bijbehorende verhaaltje maar in deze post. Diny ontmoette mevrouw Koole waarschijnlijk terwijl ze op bezoek ging bij iemand in het ziekenhuis. Zij deelde dezelfde kamer met de persoon die Diny ging bezoeken. Het bleek dat mevrouw Koole niet lang meer te leven had. Ze mocht wel naar huis, maar dat kon alleen wanneer ze thuis hulp zou krijgen. Het echtpaar had geen kinderen. Diny, met haar grote hart, wierp zich op om haar te helpen en zo stond Diny haar bij in de laatste levensfase. Na het overlijden van Mevrouw Koole vroeg haar man of Diny ook hém wilde helpen met het op orde houden van zijn huisje en zo was de band tussen hem en mijn Diny gevormd.

Meneer Koole, Schiedammer van rond de tachtig, was gepensioneerd medewerker van Machinefabriek Fontijne in Vlaardingen. Al gauw bleek dat het hem niet alleen om het huishoudelijk werk te doen was, maar hij vond het ook gezellig dat Diny af en toe langs kwam. Zo ging Diny ook mee op uitjes van de personeelsvereniging van zijn vroegere werkgever, zoals op onderstaande foto te zien is ...

Meneer Koole met Diny bij een rondvaartboot

Ook zijn ze gefotografeerd bij andere "gezellige momenten", zoals hieronder bij hem thuis ...

Meneer Koole had nog een zus in Schotland wonen, waar hij af en toe naar toe vloog. Wat ik me nog goed kan herinneren, is dat Diny hem een keer naar het vliegveld bracht, op reis naar zijn zus. Ze bracht hem toen tot aan de incheckbalie, dat kon toen nog 😉. Hij kreeg toen van de baliemedewerkster zijn paspoort terug met instapkaart en stopte dat in de binnenzak van zijn colbertjasje ... dacht hij. Maar hij stak het naast zijn binnenzak in plaats van erin ... Dankzij Diny's oplettendheid kon hij toch gewoon  het vliegtuig in.

Een paar jaar later overleed hij. Diny is bij zijn begrafenis geweest en heeft samen met een nichtje van hem (waarschijnlijk de vrouw van de twee foto's hierboven) zijn spulletjes opgeruimd. We hebben het best nog lang over hem gehad ... Vlak na de publicatie van deze post vond ik nog onderstaand artikel van hem in het dagblad Trouw. En toen herinnerde ik me dat zijn voornaam Chris was ... Maar als wij het over hem hadden, noemden we hem steevast Meneer Koole ...

Krantenknipsel van 17 november 1962
bron: Trouw, De Rotterdammer

Mei: weekend met Ria&Kees. Ik heb al eerder verhaald over Ria&Kees, vrienden die we ontmoet hadden bij onze jeugdvakantie in Oostenrijk (1968, link) en waarmee we regelmatig gezellige (kaart)avondjes hadden. Ook hadden we nog een vakantie met elkaar gedeeld, in 1974 (link) toen we net een gezin gesticht hadden. Nu gingen we weer voor het eerst sinds jaren gezamenlijk "op pad": een lang weekend kamperen in Zeeland. De bestemming was "Roompot Recreatie Kamperland" in, hoe kan het ook anders, Kamperland. Wij waren al jaren kampeerders, maar Ria&Kees niet. Ze hadden nog niet zolang daarvoor een toercaravan aangeschaft en dat was waarschijnlijk ook de reden om juist NU gezamenlijk het weekend door te brengen. Zij namen twee van hun kinderen mee, Jolanda en Keesje en bij ons ging alleen Dennis mee. Diana was inmiddels bijna twintig en verkoos om thuis te blijven.

Op onderstaande twee foto's zijn wij, de volwassenen, gekiekt voor de caravan van Ria en Kees, beschut tegen de (altijd in Zeeland aanwezige) wind, aan de koffie en aan het "ontspannen" ...

Niet zo raar dat ik met een camera in mijn hand op de foto zit, want fotograferen was zeker een belangrijke hobby van me ... en nog. Als de dames samen waren, waren ze ook vaak aan het breien. Dat konden ze goed samen  ... praten en breien tegelijkertijd 😉. Ik zei wel dat Diana thuis was gebleven, maar dat betekende niet dat ze afwezig was. Samen met vriendin Irma kwamen ze op visite ... en we genoten dan ook met zijn allen van de zon ...

Vlnr: Jolanda, Kees, Ria, Diana, Diny en Irma, genietend van de zon

Het was dus over het algemeen een relaxte vakantie, maar we genoten ook van het op het park aanwezige "zwemparadijs", een kreet die nog niet zo lang daarvoor was uitgevonden voor "luxe zwembaden".
Keesje en Dennis heb ik niet op de foto's terug kunnen vinden. Wellicht vonden zij hun vermaak meer binnen. Trouwens, de wederzijdse kinderen konden het vanaf het begin van onze vriendschap niet zo goed met elkaar vinden, wat voor ons ouders wel jammer was. we hadden dan waarschijnlijk wel meer als twee families met elkaar op vakantie gegaan. Vermeldenswaard is verder nog wel de gedetailleerde ligging van de camping, zoals op onderstaand kaartje te zien is ...

Op het kaartje is door de "M" van het woord "ROOMPOT" de Oosterscheldekering getekend. Provisorisch, want die was op dat moment nog niet klaar. Dat realiseerden Diny en ik ons toen wij een stukje gingen hardlopen over de zuiddijk van de Oosterschelde naar het westen. In de verte zagen wij veel bedrijvigheid aan de horizon, ik herinner mij dat nog heel goed. Achteraf gezien was dat dus het werken aan de voltooiing van die zeekering, die in oktober van dat jaar door Koningin Beatrix officieel gesloten werd. Prinses Juliana opende een jaar later de weg over de stormvloedkering en Neeltje Jans (N57), wat tevens de voltooiing van de Deltawerken betekende. Dat wisten we toen niet, maar toch leuk dat Diny en ik op die manier getuigen geweest zijn van de bijna voltooiing van kunststukje.

Een maand later, juni 1986, overleed toch nog vrij plotseling, mijn schoonvader. In de vorige post heb ik in een memoriam op zijn leven terug gekeken.

In juni werd ook weer een zwemvierdaagse gehouden. In wisselende samenstellingen hebben we als gezin vaker aan dit evenement meegedaan. Dit keer was het alleen Dennis die zich in het water waagde, waarvan de onderstaande foto's getuigen van zijn.

Na de verplichte gezwommen banen (boven,) stapt Dennis op de onderstaande foto het water uit.

Ook bij onderstaande foto's uit juni 1986 was Dennis, wat ons als familie betreft, het middelpunt. Hij had inmiddels de "puberleeftijd" bereikt en dus was het tijd om de basisschool te verlaten. Traditioneel wordt dan op de afscheidsavond een toneelstukje uitgevoerd waarin alle leerlingen deelnemen. Zo ook nu. Ik heb heel wat foto's gemaakt van dit afscheid en daarvan begrijp ik dat het een musical was met de naam "Meester Pennelik". Het stuk was algemeen beschikbaar op een langspeelplaat met op de B-zijde het begeleidende verhaal. Leerkrachten moesten er zelf dialogen bij verzinnen, lees ik nu op internet. Ik denk niet dat Dennis ook daadwerkelijk gezongen heeft, dat was niet bepaald zijn favoriete bezigheid. Hij zal zich wel met gesproken tekst hebben moeten uiten Hieronder zal ik wat foto's invoegen van hem én klasgenootjes waar hij vaak mee omging.

De eerste foto van de musical toont "stalspreekmeester" Jopie (bijnaam Knoop), hij zal hier vast vertellen waar de musical over gaat ....

Jopie, alias "Knoop", als inleider van de musical

Dat het een musical is, blijkt wel aan het veelvuldig microfoon gebruik ... 

Vlnr Paul, Martine, Leendert, onbekend

en de regelmatige terugkeer van "danspasjes" op de foto's ...

onbekend, Coby, Joyce, Sandra? ... en Dennis om de hoek (achter de coulisse)

 Hé, hier verschijnt Dennis (met microfoon) dan toch ook echt op het toneel. Serieus en ook een brilletje op. Het kan bijna niet anders of hij moet toch wel "meester Pennelik" gespeeld hebben?!

De zaal was ook best goed gevuld ...

 ... en het spel en/of de inhoud was ook om te lachen, gezien de onderstaande foto ... Jaja, deze is echt uit 1986. In de post van 1985 heb ik deze foto ten onrechte gebruikt ...

 ... de familie, met aanhang, vindt het ook best om te lachen ...
Vlnr Irma, Diana, Ma, Diny en Coby's moeder

Na afloop waren er ook bloemen voor de regisseur, (hoofd)meester Dodewaard ...

... en helemaal tot slot was er afscheid nemen van de leerlingen onderling en van de leerkrachten. Eerst "officieel" met, zo te zien,  een voorbereide gezamenlijke speech ...

 ... en daarna onofficieel door middel van elkaar de hand te schudden ...

Met meester van de Windt, juffrouwen Spanjersberg en van Dorp en natuurlijk meester Dodewaard ...
... zie ook het onderschrift vanaf het plakboek mee gefotografeerd ....

Leuk dat er ook meesters en juffrouwen bij waren van de lagere klassen die de meeste leerlingen dus vroeger gehad hadden .... Bij de laatste twee foto's valt me ineens op dat Dennis best klein was voor zijn leeftijd. Of zaten er toen  al een paar grote meiden in zijn klas ... ?? Hoe dan ook, dat is later helemaal goed gekomen. De basisschool zat er op, een deel van de jeugd afgesloten, op naar de middelbare school, een nieuw avontuur tegemoet ....

Na de drukke maand juni, met ook een droevige week door het overlijden van (schoon)papa/opa Arij, gingen "we" begin juli weer op vakantie naar Zwitserland. Alleen "we" was nu zonder Diana. Voor de eerste keer in ons gezinsbestaan bleef Diana (bijna 20 jaar) thuis. Dat wil zeggen, ze ging op een ander tijdstip op vakantie met vrienden. Ik kan me niet meer herinneren wat het dat jaar was. In die periode ging ze óf met een groep schoolvrienden mee óf met vriendin Irma van de korfbalvereniging een jongere reis maken. Mobieltjes waren er toen nog niet, dus kregen we soms post van haar, met daarin hoe het haar thuis verging of belden we haar zo nu en dan via een vaste telefoonverbinding. Met muntjes in de rij staan bij één van de twee telefooncellen op de camping. Dat waren nog eens tijden ...

Hoe dan ook, "onze" reis ging weer naar camping Swiss Plage, waar we zo graag gingen kamperen. Leen en Gabrielle gingen dit keer niet meer mee, maar we kregen na een week wel ander gezelschap, een echtpaar waar we later vele vakanties, en meer, mee door zouden brengen ... En ook bracht Zus met haar gezin hun vakantie bij ons in de buurt door, zij het dan ook wat later in onze vakantieperiode. In ieder geval hebben we ons ruim een week met ons drieën "moeten "vermaken ...

Even een mededeling vooraf. Het aantal tochtjes én foto's per tocht en/of ander vermaak zijn zo veel geweest, dat ik me beperk in keuze. Ik laat die keuze afhangen van de spontane herinneringen die ik nog heb van het item dat ik de revue wil laten passeren ...

Het eerste tochtje ging van Arolla naar Cabane Aiguille Rouge (2820m) ...

Cabane Aiguille Rouge (2820m) met rondom veel sneeuw en ijs (ansichtkaart)

... een tocht met best wel veel sneeuw en uitzicht op gletsjers ...

Dennis, op een "eng" sneeuwpaadje, op weg naar de hut ...

De hut werd benaderd via Arolla, het hoogteverschil was ongeveer 750 meter en de wandeling heen duurde twee uur. Traditioneel aten we in de hut soep, op onderstaande foto zat Dennis naast Diny (getuige een stukje van zijn kom en het blikje Cola voor hem op tafel). Alleen is hij "van de foto afgevallen". Dat had je vroeger soms, wanneer je de eerste foto van een rolletje nam  ... 

Traditioneel soep eten in de hut ...
Dennis zat rechts van Diny (zie tekst).

... en op de terugweg waren de sneeuwvelden soms wel heel erg makkelijk bij het afdalen. Alleen was Dennis meer bedreven dan Diny met dit "half skiën", wat later bij het wintersporten ook nog wel zal blijken  ...

Een sneeuwhelling skiënd nemen was niet voor iedereen even makkelijk ...

Bovenstaande wandeling was best wel een lastige om de vakantie mee te starten .... De tweede wandeling was een stuk makkelijker. We hadden anderen vaak horen praten over de "Bella Tola". Een berg(top) niet zover van de camping die net boven de 3000 meter uitstak: 3025m. In het begin moest Dennis "lekker gemaakt worden" om (enthousiast) de wandelingen te doen, maar met het klimmen der jaren werd zijn "weesrtand" tegen het wandelen steeds minder. Bij deze tocht wilde hij erg graag mee, want hier kom hij een hoogterecord vestigen ...

Overzichtskaartje van de ligging van de Bella Tola (middelste top 3025m) t.o.v. St. Luc

We reden naar het plaatsje St. Luc in het dal vlak bij de camping en gingen met de kabelbaan omhoog naar restaurant Tignoussa (2180m). Vandaar wandelden we naar de top ...

Het berg(massief) met de tweetoppige berg; het ziet er best indrukwekkend uit (ansichtkaart)

 
Vlak voor de top was er nog een bijzondere gebeurtenis. Diny was niet vrij van hoogtevrees, ik liep daarom meestal voorop om te kijken of het niet "te eng" voor haar zou worden. We waren al heel wat punten voorbij gelopen dat ik dacht "oei, hier durf ze vast niet langs". Tot we bij een redelijk vlak en niet smal pad kwamen, vlak onder de top. IK dacht toen: "Nou, die top gaan we halen". Ik keek om en .... Diny was er niet meer. Teruglopend vond ik haar om een "hoek" stijf staan van de spanning ... Ik verbaasde me er over dat ze het daar zo eng vond, het was helemaal niet diep ... Maar dat was het niet, ze vond het "uitzicht" zo overweldigend, dat ze er voor haar gevoel "ingezogen" werd. Er zijn blijkbaar verschillende vormen van "hoogtevrees" ... We moesten dus omkeren, doorgaan was voor Diny geen optie. De top hebben we net niet gehaald, maar mijn hoogtemeter wees toch meer dan 3000m aan. Ofwel, Dennis had zijn hoogterecord gehaald. Na de afdaling hebben we de kabelbaan, stoeltjeslift, ook weer teruggenomen naar St. Luc. Het was best een pittige wandeling ... 

Met de stoeltjeslift weer terug naar St. Luc.

Voor de volgende activiteit was Dennis zeker te porren: Brigerbad. Vorig jaar waren we daar ook al geweest en dat was een groot succes. Er waren meerdere thermaalbaden in Wallis, maar deze locatie had een bijzondere attractie. Afgezien van de "gewone" thermaalbaden van verschillende temperaturen, zie overzichtsfoto hieronder ...

Overzicht van de baden in Thermaalbad Brigerbad

... was er ook een bad met een stroomversnelling, welk bad op de ansichtkaart hieronder apart is te zien ...

Het bad met de stroomversnelling

In de linkeronderhoek van het bad waren twee water-jets ingebouwd die elk half uur (voor een half uur) aangezet werden. Dat was letterlijk en figuurlijk een geweldig gezicht ...

De twee water-jets zijn net aangezet ...

Het water ging dan in het bad rond hard stromen, wat op zich al een leuk effect gaf ...

In de onderste helft van de foto spuiten de jets van links naar rechts
Dennis komt aan in het snelstromende water in de vernauwing

 Maar in de vernauwingen in het bad gaf dat nog een extra stroomversnelling. 

In de vernauwing was de sensatie totaal ...

Maar ook in het gewone bad vermaakte Dennis zich goed en kon hij ook nog van een hoge rots af duiken ...

Het zal duidelijk zijn dat Dennis het een super attractie vond (wij trouwens ook 😉) en dat het een heel leuk uitje was. Zo leuk, dat we er volgende jaren ook weer naar toe gingen, ook om deze ervaring met anderen te delen ...

Toen we een week op de camping waren, ontmoetten we het voornoemde echtpaar. Het waren Karel en Finny uit het Noord-Hollandse plaatsje 't Veld. Ze hadden hun caravan vlak bij onze tent staan en we hadden gelijk een "klik" het hen. Dit was het begin van een hechte vriendschap die meer dan twintig jaar duurde en pas langzaam doofde door eerst het wegvallen van Diny (2000) en later van Karel (2007). Ik heb nog steeds contact met Finny, maar zij heeft nu een heel ander leven ... ze woont samen met een oudere volle nicht in Duitsland. Kortom, Karel en Finny zullen nog vele malen in de posts van deze blog langskomen ... Hieronder de eerste foto's van ons gezellig samenzijn ...

Karel&Finny op koffievisite bij onze tent

Hoewel Karel flink ruim tien jaar ouder was dan wij, en natuurlijk zeker veel ouder dan Dennis, kon hij goed met Dennis opschieten en schuwde hij niet regelmatig met Dennis te badmintonnen ...

Karel en Dennis aan het badmintonnen voor onze tent
De foto is genomen vanaf de caravan van Karel&Finny

... en over en weer met een voetbal te koppen. In die tijd waren ook Boris Becker en Ivan Lendl de twee tennissterren die in de vakantiemaand juli strijden om de Wimbledon titel. Karel was een liefhebber van tennis en was fan van Boris Becker (of hij speelde dat) en Dennis was fan van Ivan Lendl. Dat gaf dan hele leuke discussies tussen die twee ...

Onze volgende wandeling startte in Zinal en we liepen naar de Roc de la Vache. Dat was een leuke, niet te lange wandeling met mooi, soms spannende, uitzichten. Hieronder een ansichtkaart dat het dal met Zinal en de Roc de la Vache toont ...

Het dal met linksonder de huisjes van Zinal en rechtsboven met pijl de Roc de la Vache (met pen erbij geschreven)

Het was een redelijk eenvoudige wandeling van een kleine vier uur, waarbij we 900m klommen. Dennis was trots dat hij het hoogste punt bereikt had ...

Dennis op de top van de Roc de la Vache

... en genoot van het uitzicht, of moet ik zeggen "dieptezicht" ....

Genieten van het gezicht op het dat zo'n 900 meter onder zich

... en zowel Diny als Dennis genoten van het rust moment op de Roc de la Vache, terwijl Diny daar ook nog even een zonnebad nam. Dát wel natuurlijk ...

Ieder rust op zijn eigen manier uit na de beklimming van de Roc

Ook op de terugweg hadden we prachtige vergezichten ..... op gletsjers en de Weisshorn ...

Diny en ik genieten al wandelend van het vergezicht op besneeuwde toppen en gletsjers ...
(foto Dennis)

... en onder op de Cabane Petit Mountet, waar we in een eerdere vakantie met zijn vieren (met Diana erbij) naar toe hadden gewandeld ...

Gezicht op de "oude, lege" gletsjerbedding en, in de rechter benedenhoek, op het pad naar Cabane Petit Mountet.

Terug op dalniveau wandelden we door de straten van Zinal ...

Terug op de "autostrada" van Zinal 😊

... naar de auto toe die ons weer naar de camping bracht.

Inmiddels was Zus met haar gezin in Anzère aangekomen, waar zij hun vakantie in een appartement zouden doorbrengen. Anzère ligt op 1500m boven Sion, ruim een half uur rijden vanaf onze camping.

Anzère en haar omgeving (ansichtkaart)

Wij gingen bij hen op bezoek en na we koffie hadden gedronken in hun appartement, terwijl de kids beneden in de gemeenschappelijke tuin speelden ...

Laura en Dennis doen een balspel in de tuin van het appartementscomplex in Anzère
(Richard ... dinner time!!)

... gingen we met zijn allen een bergwandeling maken. Daartoe gingen we eerst met de kabelbaan naar de Pas de Membré op 2386m hoogte ...

Anzère en kabelbaanstation Pas-de-Membré (ansichtkaart)

... en liepen via puinhellingen ...

... en rotspaadjes ...

... weer terug naar Anzère. Onderweg hadden we een mooi uitzicht op het dal onder ons ... op het gebied waar het vliegveld van Sion ligt en we konden een heel eind in de richting van onze camping kijken ...

 Het was toch nog een afdaling van zo'n 800 meter  Onderweg werd er nog een groepsfoto van ons gemaakt ...

In de stralende zon poserend voor de vakantie familiegroepsfoto 1986
Vlnr: Diny, zwager Hans, Laura, Desirée, Dennis en blogger, Zus Anneke

Dennis en Laura wilden nog wel langer bij elkaar zijn en daarom ging zij met ons mee om een paar dagen op de camping te logeren. Uiteraard hielden Dennis en Laura elkaar goed bezig op de camping, onder andere met het altijd populaire campingspel badminton ...

Laura en Dennis, badmintonnend voor onze tent

Maar we gingen ook gezamenlijk zwemmen. Voorheen deden we dat altijd in een meertje dat vlakbij de camping was gelegen, Lac de Géronde. Maar als je uit dat meertje kwam, had je bij het opdrogen altijd een vervelend trekkend gevoel op je huid. Dat werd waarschijnlijk veroorzaakt door aluminiumzouten in het water, vlakbij was een fabriek van AluSuisse .... Maar Karel&Finny wisten een beter meertje, dat iets verder weg in de buurt van Granges lag. Wanneer ik het nu in Google Maps bekijk, blijkt het Lac de la Brèche te zijn geweest, dat ligt op 12 kilometer rijden van Swiss Plage.

Dus we gingen gezamenlijk naar Lac de la Brèche om een een dagje te zwemmen en te ontspannen. Op onderstaande foto's kan je zien wat we zoal deden: peddelen in ons opblaasbare bootje, lekker zwemmen ...

Een beetje zwemmen en peddelen op en in Lac de la Brèche

... een beetje "chillen" zou je tegenwoordig zeggen, hoewel Laura het hier een beetje koud lijkt te hebben en ze het Engelse woord "chill" anders interpreteert ...

Dennis "chillt" in zijn bootje en Laura lijkt het koud te hebben (is ook chill)
... aan de kant kan je zien dat het mooi helder water was ...

Maar ook deden we met zijn allen een balspel in het water ...

Zoekplaatje: waar is de bal?!
Antwoord: op de grens van water/land, net links van de silo op de achtergrond

... én, zoals je op bovenstaande foto kan zien, deden Karel&Finny ook mee. Ik kan me die dag nog goed herinneren als een hele leuke dag ... en in dat "nieuwe" meertje hebben we nog regelmatig gezwommen. Op de foto's is te zien, dat aan het eind van het meertje wat "industriële" activiteit was. Het was echter een "onschuldige" afgraving cq grindwinning. Zo is wellicht ook het meertje ontstaan.

Een dag later heb ik één van de mooiste Alpen-bergwandelingen van mijn leven gemaakt. Er waren op de camping een aantal zeer ervaren bergwandelaars (Jasper Vos, Wim Holleman en Fred Sintnicolaas) en die gingen gedrieën een zware bergwandeling maken naar een hut die ruim boven de 3000m lag: Cabane Bertol op 3311 meter ... en ik mocht mee! Aan mijn conditie zou het niet liggen, ik had inmiddels drie marathons in de benen. Maar ondanks de vele bergwandelingen die ik had al gemaakt, was ik in de "bergsport" nog maar een beginner. Wat zij vreemd vonden, was dat ik geen bergschoenen had en gewoon op mijn hardloopschoenen naar boven ging. Dus ze waarschuwden mij daar wel voor, in verband met de lange stukken die we door de sneeuw moesten lopen. Dat gaf kans op natte voeten en dus ook potentiële (ijs)koude voeten ... Dat de mijn metgezellen dit niet overdreven, blijkt wel uit wat ik nu over deze tocht lees in de volgende "link": 
* Deze hut is alleen te bereiken voor ervaren gevorderde alpinisten
* Het gebruik van een lokale gediplomeerde berggids wordt dringend aangeraden

We startten in Arolla (2100m) en we liepen naar Cabane de Bertol op 3311m hoogte. Nu zou deze hoogte al een record voor mij worden, maar ook 1200m klimmen op één dag had ik waarschijnlijk nog nooit gedaan .... De tocht begon voor mij als een "gewone" bergwandeltocht over gewone sneeuwvrije bergpaden, zoals op onderstaande foto te zien is ...

Op weg naar Cabane de Bertol met voorop Wim

Onderweg hadden we rondom mooie uitzichten over sneeuw, ijsmassa's en besneeuwde pieken ...

Onderweg uitzicht op veel sneeuw en ijs, zoals op deze gletsjer

En toen was daar al gauw het eerste sneeuwveld en zagen we voor het eerst de hut liggen ...

Wandelend over het eerste sneeuwveld zagen we de hut al liggen
... bij het kleine topje in het midden van de foto ligt de hut ...

Op 2800m, met nog vijfhonderd hoogtemeters te klimmen, namen we onze (enige) rustpauze ...

Tijdens de rustpauze hielden we de hut in het vizier ...

Toen we net weer opgang waren werd het klimmen een stuk zwaarder, waarschijnlijk door de pauze op zich al (stijve benen) en de ijlere lucht op deze hoogte. We besloten ieder op eigen tempo door te gaan, we hadden toch al de hut (blijvend) in het zicht en dus ook elkaar. Zo konden we snel elkaar hulp bieden als één van ons in de problemen zou komen. Ik liep toen voorop (toch die goede "hart-longmachine" door het hardlopen; een "sterke motor" noemen ze dat bij het wielrennen) en toen ik na een paar minuten achterom keek, zag ik dat ik al aardig afstand genomen had van de rest ...

Ik had al snel afstand genomen van mijn drie begeleiders

En omdat de pap in de benen, na en door het rusten, bij mij helemaal weg was, stapte ik gewoon lekker door. Toen ik aan de voet van de steile rosten kwam waar de ladders begonnen naar de hut, keek ik weer achterom en zag ik wat een gigantische voorsprong ik had genomen op mijn drie wandelmaten ...

Mijn drie klimmaten zijn aan de laatste loodjes bezig ...

Het laatste stukje steil klimmen naar de hut, eerst met hulpkettingen en later op ladders tegen de rotsen aan, was best wel eng, want je moest ook nog overstappen van de ene naar de andere ladder ...

Jasper bezig met het beklimmen van de ladders onderaan de hut

Maar na het klimmen was het voor alle vier goed uitrusten ...

Het doel is bereikt, uitrusten bij de hut ...

En de ultieme beloning was het gigantisch mooie uitzicht vanaf de hut ...

Blogger, op zijn hardloopschoenen, geniet van het uitzicht (foto Jasper)

Hierbij nog een aantal foto's, die ik van het uitzicht heb genomen ...

Foto's van het uitzicht rondom de hut ...

Uiteindelijk heb ik drie uur en twintig minuten gedaan over de klim naar boven (de anderen tot een half uur langer) en gezamenlijk deden we twee uur en vijftien minuten over de terugtocht. Maar ja, .... we konden ook stukjes glijden. Hoe vond ik het ... met dank aan mijn klimmaten voor de tips en begeleiding, zelf had ik dat niet aangedurfd en met de opgedane kennis en ervaring was het meer verantwoord om bergwandeling met het gezin en anderen te ondernemen ...

Hieronder, tot slot, nog een paar "geleende" foto's van de (ligging van) de hut zelf ...

Cabane de Bertol en zijn omgeving (ansichtkaart)

Twee dagen na mijn monstertocht, bracht Zus en haar gezin een tegenbezoek aan ons op de camping. We wandelden in het dicht bij de camping liggende dorpje Salgesch ...

Het dorpje Salgesch, en omgeving, was het toneel van onze wandeling

Het was best af en toe flink klimmen tussen de wijngaarden ...

... en door de heuvelachtige wijngaarden die rondom het dorpje lagen ...

Ook dronken we nog gezellig koffie bij onze tent ...

Gezellig koffieleuten bij de tent
vlnr: Zwager, Laura, Desirée, Dennis, Diny en Zus

Het was een gezellige dag. Toen we (later) bij Karel en Finny langsgingen en we het over mijn Zus en haar gezin hadden, was er nog een grappige spraakverwarring, waar we het nu nog af en toe over hebben ... We hadden het namelijk over Desirée, de oudste dochter van Zus. Haar naam werd vroeger vaak afgekort naar "Dees". Karel dacht dat we het hadden over "iemand in de buurt", die we niet bij de naam noemde. Dus hij vroeg opeens "heeft dees geen naam"?! 😁😁

Aan het eind van het bezoek ging Zus en haar gezin weer naar hun appartement in Anzère en dit keer ging Dennis met hen mee voor een logeer partijtje ... Tijdens dat logeerpartijtje maakten ze ook een wandeling, naar Ferpècla. Daarbij maakte Zwager de volgende leuke foto's ...

Even rusten op een bruggetje op weg naar de gletsjer van Ferpècle

De rand van de Ferpècle gletsjer
... grote stukken ijs braken daar soms vanaf en vielen dan met donderend geruis in het water ...

 

Na het wandelen even wat drinken
Dennis ging bij voorkeur altijd in de schaduw zitten

Omdat Dennis even uit logeren was, konden Diny en ik wandelingen maken, die niet zo interessant waren voor Dennis ... of te ver of moeilijk. Eén van die wandelingen was een rondje vanaf de camping langs de andere kant van de Rhône bij het kapelletje van St. Antoine en dan via restaurant L'Ermitage Susten en het trimbos weer terug naar de camping. Je komt dan door een deel van het natuurpark Pfyn-Finges. Onderstaande foto is gemaakt tijdens een ander tochtje, maar geeft goed het wandelgebied aan van de huidige wandeling, aan de linkerkant van de Rhône ...

Foto van het wandelgebied
.. linkerkant van de foto, langs de steile bergwand, was het moeilijke stuk met puinhellingen ...

Bij het kapelletje van St. Antoine maakte ik de volgende foto van Salgesch, dat nu dus aan de andere kant van de Rhône lag ...

Gezicht op Salgesch vanaf kapelletje St Antoine

We liepen af en toe ook over puinhellingen en op moeilijke, ongebaande paden en daar kiekte ik Diny bij een lastige, dwarse steile afdaling ...

Diny heeft het lastig bij deze "dwarse" afdaling langs een begroeide helling ...

 In het plakboek heb  ik geschreven, dat dat we totaal vier uur hebben gelopen en gegleden. Dat laatste, gegleden, geeft wel aan dat een deel van de wandeling niet erg makkelijk is geweest ... Toch herinner ik me deze wandeling als een erg leuke, met veel variatie in ondergrond en landschap ...

Een tweede wandeling, die we maakten bij Dennis' afwezigheid, begon bij Lac Tseuzier (1780m) en via de Rawilpas naar de Wildstrubelhütten (2793m) met de platte gletsjer "Plaine Morte" (vertaald Dode Vlakte). We hadden al eens eerder over de Rawilpas willen lopen, maar toen was het een zeer lastige wandeling omdat de pas volledig ondergesneeuwd was. Nu dus in de herkansing ...

Waar de laatste keer de Rawilpas zwaar onder de sneeuw lag, waren er nu slechts wat sneeuwvelden ...

Dit keer slechts een paar sneeuwvelden op de Rawilpas ...

 Aan het eind van de pas, de grens van Wallis en Berner-Oberland werd ons het kruis nagegeven ...

Het kruis markeert het hoogste punt van de Rawilpas

Daarna liepen we door naar de Wildstrubelhütten (meervoud), ja het waren er twee 😉. En ook daar hadden we een prachtig gezicht op het Berner-Oberland ...

De Wildstrubelhütten met het Berner-Oberland

Daar kochten we een ansichtkaart van de hut en zijn omgeving ...

De prachtige omgeving van de Wildstrubelhütten

 Vandaar liepen we nog een stukje door tot de Weisshornlücke, waar we een prachtig uitzicht hadden op de platte gletsjer "Plaine Morte" ('s winters een skigebied, langlaufen dan ..). Echt een uitzicht om nooit te vergeten ...

Diny geniet met volle teugen van het onvergetelijk uitzicht op de platte gletsjer Plaine Morte

Hieronder nog een geleende (internet) overzichtsfoto van Plaine Morte ...

Plaine Morte (foto internet)

 Via Rohrsteinbach hadden we een stukje een erg moeilijk afdaling, maar daarna namen we dezelfde weg terug, waar we ook nog Bergmarmotten spotten ...

We hoorden ze al van verre "fluiten" en toen zagen we ze toch echt ... bergmarmotten ...

Dit was weer eens zo'n TOP wandeling. Met zo'n ruim vijf uur wandelen best wel lang en dat wilde we Dennis niet aandoen. Die hebben we op de terugweg opgehaald van zijn logeeradres, onze vakantie en die van Zus en haar gezin zat er ook bijna weer op.

Zoals ik al zei .... bijna, we hebben nog één kleine wandelingetje gemaakt om het "niet af te leren": rondom de Daubensee bij Leukerbad. We namen daar eerst de kabelbaan omhoog naar de Gemmipas ...

Terugblik vanuit de kabelbaan naar Leukerbad

 ... en gingen wandelen naar en om de Daubensee ...

De Gemmipass met Daubensee

 Zoals je op de boven- en onderstaande foto kunt zien, zijn het behoorlijk brede, deels aangelegde paden in het hooggebergte (2300m) en het parkoers rond de Daubensee is tamelijk vlak.

Dennis en Diny aan de wandel op weg naar de Daubensee

Het was dan ook een relaxte wandeling van ongeveer twee uur, echt een uitlopertje zal ik maar zeggen. Maar toch was het ook hier genieten van de uitzichten in een heerlijk frisse en mooie omgeving van het hooggebergte. Een goede afsluiting van een heerlijke vakantie. Terug bij de kabelbaan genoten we nog even van het uitzicht op de zuidelijke hoge besneeuwde toppen van de Alpen. Een gekochte en zelfgemaakte foto laten zien waar wij toen van genoten ...

Panorama vanaf de Gemmipass

Een mooie afsluiting van een heerlijke vakantie, met (actieve) rust en gezelligheid. 

Vlak na de zomervakantie, tot november, zijn blijkbaar weinig "fotowaardige" activiteiten geweest. Echter, in november van dit jaar gingen Diny en ik voor het eerst van ons leven samen naar een "groot" concert en daar zijn wel foto's gemaakt. Met "groot" bedoel ik dan niet in een theaterzaal, dus zeg maar een "ruimte" voor meer dan 600 personen. Ik was al eens alleen, voor de verkering met Diny, naar zo'n concert geweest. Dat moet wel in de zomer van 1965 geweest zijn en wel in Sporthal Margriet in Schiedam. Daar traden toen de vier in Nederland meest bekendste popbands op: The Golden Earrings (ja, zo heetten ze toen nog), The Motions, The Shoes en Q65. Maar nu gingen we samen én met onze vrienden Ria&Kees. Wij waren allen liefhebbers van de Volendamse groep BZN (link) en die toerden door het land ter gelegenheid van hun 20-jarige jubileum. Plaats van handelen was Sportpaleis Ahoy. Toen ik de foto's in het plakboek zag dacht ik toch echt dat het optreden in de Veilinghallen in Poeldijk was geweest, maar de kaartjes wijzen toch echt anders uit... Wellicht zijn we dáár nog eens naar een concert van hen geweest ...

Wat ik me wel kan herinneren is, dat we veel plezier gemaakt hebben, ze hebben natuurlijk best wel van die meezingers gemaakt, zoals "Mon Amour" ... Ik heb ook nog een aantal foto's van het concert gemaakt, geen superfoto's want de lichtgevoeligheid van het filmmateriaal was toen der tijd niet zo groot in combinatie met het gebruik van een telelens. Toch heb ik er hier onder twee redelijke foto's  ingeplakt ...

Zangers Carola Smit en Jan Keizer van BZN

De voltallige band BZN

Begin december vierden we Sinterklaas in "kleine kring", dat wil zeggen met ons gezin en mijn moeder. Wellicht wat minder gezellig omdat het dan wat "stiller" is, maar je kon natuurlijk wel meer tijd besteden aan elkaar en aan het uitpakken van de surprises. Ik weet niet meer of we toen vermoedden, dat we het de laatste keer was we Sinterklaas in ons huidige huis zouden vieren. Want we hadden toen vast al verhuisplannen. Alleen ... hoe concreet waren die lannen?! In de volgende post zal ik hierover meer verhalen ...

Dus vierden we dit jaar Sinterklaas in kleine kring, daar zaten we dan met z'n allen ... alhoewel, Ik, de fotograaf, stond er natuurlijk bij 😉 ...

... voor de pakjes eerst wat drinken ...
... als lekkernij zie ik stukjes boterletter op de tafel staan ...

 Iedereen had één lootje getrokken om voor die persoon een surprise én gedicht te maken. Dennis was het eerst aan de beurt om het gedicht te lezen en de surprise uit te pakken ...

Wat het cadeautje was, is niet meer duidelijk. Maar uit de "surprise verpakking" ....

... is duidelijk te zien, dat hij een fan was Coca Cola. Hij had daar indertijd ook veel attributen van. Het kaartje naast de eerdere foto maakt duidelijk dat Oma de surprise gemaakt had.

Daarna mocht Diana haar gedicht voorlezen ...

 ... en daarna haar surprise onthullen ...

... het had alles met "stereo" te maken en het is duidelijk dat in 1986 dat nog met cassettebandjes ging. Uit die tijd, maar dan een paar jaar later (juni 1990), kan ik me nog herinneren dat Diana en ik samen naar nichtje Desirée in Oosterhout zijn gefietst (én weer terug op één dag, ongeveer 130km) en dat we onderweg "samen apart" genoten hebben van cassettebandjes van de oudejaarsconference 1989 van Youp van 't Hek (link), die we afspeelden op een zogenaamde "Walkman", een draagbare cassetterecorder. Maar weer terug naar "vandaag", de Sinterklaasviering. Jawel, ik was aan de beurt om mijn gedicht voor te lezen. Dat gebeurde onder toeziend oog van Diana ...

Het leuke is, dat ik dat gedicht ook bewaard heb, ingeplakt in het plakboek ...

 ... en daarvan herken ik duidelijk het handschrift van mijn moeder. Ook zonder hulp van de foto's weet ik nog wat de surprise was: een schoen van marsepein. Ik heb hem nog steeds staan in het kastje met "relikwieën", waar ik dierbare, stoffelijke aandenken bewaar ...

Het uitpakken ging klaarblijkelijk op volgorde van leeftijd, want nu was de beurt aan Diny. Tja, daar gaat een verhaaltje aan vooraf. Ik had namelijk Diny getrokken om een surprise voor te maken en omdat zij in die tijd best wel "breigek" was, had ik gedacht om iets voor haar te gaan breien. Dat kon natuurlijk niet thuis, het moest immers een verrassing zijn. Dus deed ik dat op de zaak. Collega's vonden dat wel grappig dat ik daar zat te breien, dus namen ze een (polaroid)foto van me terwijl ik op een kruk voor een zuurkast in de laboratoriumzaal mijn surprise zat te breien ...

Blogger breit in de lunchpauze een Sinterklaas-surprise voor zijn "meissie" ....

Het "ingepakte" resultaat zie je dan ook voor Diny liggen, terwijl ze het bijbehorende gedicht voorleest ... Zou ze al bevroeden wat er in de verpakking zit ...?

Nee, ik denk niet dat ze, voordat ze het uitpakte, geraden heeft wat er in die dichtgeknoopte vuilniszak verstopt zat. Maar dat ze het leuk vond, dat is op de volgende foto wel van haar gezicht af te lezen ...

Als oudste, en laatste, was natuurlijk Oma aan de beurt. Ook voor haar was een leuke verrassing gemaakt. Eerst natuurlijk weer het gedicht voorlezen ... 

Zoals je kan zien, was het een grote doos en daar kwam eerst een groot boek uit, Wintersport Reizen staat er op ...

... vervolgens was  er een zoektocht aan de surprise verbonden, die eindigde in één van de keukenkastjes ... en wel in de broodtrommel ...

Uiteindelijk lag daar het cadeau: een set waxinehouders ...

Ik herinner me deze Sinterklaasviering als één van de leukste die ik in familieverband heb meegemaakt.

Later in december reden we ook weer eens naar Assen. Het was een beetje een gewoonte geworden om zeker eens per jaar het gezin van één van mijn schoonzussen, Wil, daar op te zoeken. Diny was het "sociale hart" van ons gezin en ik kon met een gerust hart deze zaken aan haar overlaten.

"Kleine Olaf, de laatste boreling van Wil, was inmiddels drie jaar geworden en weer aardig gegroeid sinds we hem de laatste keer gezien hadden ...

Schoonzus wil geeft Olaf wat te eten ...

Sven was alweer zeven en kon zich zelf goed vermaken ...

Sven en zwager Guitsen op de bank

 Zo ook Natasja, die de maand ervoor negen jaar was geworden ...

Natasja aan het schrijven of tekenen ...

Tenslotte wil ik jullie onderstaande foto van Diny met Sven niet onthouden, ze zitten zó lief een foto te bekijken tijdens dit bezoek, dat ik deze foto een maand of zo geleden ook op Instagram heb gepost ...

Sven en Diny bekijken samen een foto ...

 Ik vind dit trouwens een van de leukste foto's die ik van Diny heb ...

Als laatste "activiteit" in dit jaar was de Kerstviering. Dit deden we met het gezin van Zus&Zwager en natuurlijk was ook Ma er bij. Tevens herdachten we, dat we 15 jaar ervoor in het huwelijk waren getreden. In die tijd was gourmetten populair, zo ook bij ons ...

Een rondje rond de eettafel (bovenstaande en onderstaande foto's) leerde, dat deze niet groot genoeg was ...

... om ons allen voldoende armslag te geven om gezellig te eten. En daarom ...

... zaten de twee jongsten aan een apart tafeltje. Gezellig was het in ieder geval wel!

En zo sluiten we ook 1986 af met de portretjes van Oudste en Jongste van ons gezin, waarvan we niet weten of deze foto's nu uit '85 of '86 genomen zijn ... Who Cares?!