Getrouwd! (1971)

In de vorige post, over mijn Militaire dienstplicht, heb ik al kort verhaald dat Diny en ik tijdens mijn dienstplicht getrouwd zijn. Deze post gaat over het trouwen, wat er aan vooraf ging en wat er daarna nog als verrassing om de hoek kwam kijken.

We waren in de zomer van 1970 verloofd. Verloven is in onbruik geraakt en wellicht weet niet elke lezer wat "verloven" eigenlijk inhield. Verloven betekende eigenlijk "beloven". Je was in een stadium van je verkering gekomen, dat je het wel zag zitten om de volgende stap aan te gaan: te gaan trouwen. Diny en ik hadden het zeker voor mijn diensttijd over trouwen gehad, maar het leek ons beter om dat er na te doen. Maar twee gebeurtenissen deden ons toch besluiten om eerder te trouwen dan we eigenlijk van plan waren. Die gebeurtenissen deden zich voor in september en oktober 1971.

De eerste gebeurtenis was dat Ma in september plotseling blind werd aan een oog. Ze bleek hartproblemen te hebben en ze moest nodig een openhartoperatie ondergaan. Ze had daarom al een tijd in het ziekenhuis gelegen, maar er was nog geen plek om haar te opereren en haar conditie ging sterk achteruit. Ten tweede bleek dat door mijn nieuwe dienstopleiding de kans groot was dat ik mijn parate tijd in Duitsland zou moeten doorbrengen.

Met Diny overlegde ik de situatie en we kwamen op het volgende plan. We trouwen in december, zodat ik niet naar Duitsland uitgezonden zal worden. Tijdelijk gaan we dan inwonen bij mijn ouders, zodat Diny Pa en Ma kan bijstaan in het huishouden. Na mijn Militaire diensttijd zullen we wel weer verder zien. We legden het plan aan Ma en Pa voor en die gingen er graag mee akkoord.

We prikten een datum en het werd 29 december. Pa en Ma hadden al een reisje naar Kopenhagen geboekt om de kerstdagen bij hun Deense vrienden door te brengen. Ma's conditie stond dat niet toe en Pa vroeg of Diny en ik soms zin hadden om met hem mee te gaan. En zo hadden we vlak voor ons trouwen nog een pre-huwelijksreis naar Denemarken. We gingen met de trein naar Kopenhagen. We hadden een slaapcoupé gereserveerd, met een bijzondere overtocht over de Femer Bælt tussen het Duitse plaatsje Puttgarden en het Deense plaatsje Rødbyhavn. Het bijzondere was dat we met de treinwagon de boot op gingen en niet uit hoefden te stappen; een heel bijzondere ervaring.

Het was erg gezellig bij de Deense vrienden van mijn ouders. Ze hadden zich erg uitgesloofd met een kerstdiner en met pakjes en we voelden ons daarbij een beetje verlegen. Het was leuk om eens in de Deense stijl kerstmis te vieren. Hieronder een foto van een wandelingetje, tussen de bedrijven door, in hun rustige voorstad van Kopenhagen.

Een wandeling in Værløse met een deel van de Deense vrienden.
vlnr; Hille (dochter van Paul&Kirsten), Kisten, Diny, Pa en Paul

En hieronder is een foto bewaard gebleven van de kerstsfeer tijdens het diner. Al met al en onvergetelijke belevenis.

De sfeer tijdens het kerstdiner.
Vlnr Diny, Kirsten, Hille (achter haar moeder) en zoon Bjørn,

En toen we weer thuis waren, stond de huwelijksdag al snel voor de deur. Zoals de traditie bepaalt, trouwde Diny vanuit haar ouderlijk huis en ging ik haar met de auto ophalen vanuit mijn ouderlijk huis, met mijn nichtje Desirée. Zij was ons bruidsmeisje en een neefje van Diny, Marcel, was bruidsjonker.  

Samen met Desirée Diny ophalen om naar het stadhuis te gaan.

We gingen met de trouwauto, maar uit een eerdere post weten jullie dat het eigenlijk korter was om te gaan lopen 😊. Toen ik bij Diny thuis binnenkwam werd ik naar haar slaapkamer geloosd, daar was ook bruidsjongen Marcel aanwezig. Ik mocht Diny bewonderen en ze zag er prachtig uit.

Marcel vindt het wel leuk dat ik Diny zo mooi vind.

Diny begroet Desirée, die erg nerveus was ...

Wat ik me van de tocht naar het stadhuis kan herinneren is dat we samen best wel lol in de auto hadden om het hele gebeuren.

Uit de foto hieronder blijkt wel dat Marcel en Desirée erg hun best deden om Diny's sleep niet al te vies te laten worden.

Lol om onze toegewijde bruidsmeisje en -jonker.

Op de volgende foto's staan een deel van de genodigde gasten ...

Hier help ik Diny met het uitdoen van haar handschoentjes.
De ring moest immers om haar vinger gedaan worden ...

Op bovenstaande foto is boven mijn hoofd gedeeltelijk een nichtje van Diny te zien, die later voor ons gezin erg belangrijk zou worden ...

Speciale aandacht voor bruidsmeisje Desirée, die een beetje nerveus was.

Diny's gehoor was niet optimaal en daarom hadden we afgesproken dat ik haar in haar hand zou knijpen op het moment dat ze "ja" moest zeggen. Omdat ze alles toch heel goed kon volgen, was dat overbodig en omdat ik tóch in haar hand kneep op het "moment suprême" moest ze daar flink om lachen.

Ook de toespraak van de ambtenaar was erg grappig, daar moesten we hier op lachen ...
... en zo te zien was mijn schoonmama wel in haar nopjes met het huwelijk.

Onze getuigen waren Zwager (vader van Desirée) en Schoonzus (moeder van Marcel). Verder waren alle broers en zussen met partner dan wel aanhang aanwezig. Verder nog mijn Opa en Oma van moederskant (de enige nog levende grootouders) en speciale genodigde tantes en ooms: tante Lies en oom Joris en oom Gerrit en tante Gré. 

De genodigde tantes en ooms:
v.l.n.r. Diny's tante Gré en oom Gerrit en mijn tante Lies en oom Joris, met er tussen nicht Else

Verder waren er nog vele andere familieleden, vrienden en kennissen naar het stadhuis gekomen. Al met al hadden we over de belangstelling niet te klagen.

Toen we na de trouwplechtigheid weer naar de auto's liepen, was het Desirée allemaal even te veel geworden en wilde ze even rust hebben. Daarom begeleidt alleen bruidsjonker Marcel ons naar de auto ...

Bruidsmeisje Desirée was het even te veel geworden ....

Desirée in vertrouwde handen en Pa en Ma ook erg tevreden met hun nieuwe schoondochter.

... en had Desirée haar toevlucht gezocht bij Opa en Oma.  

Na de trouwerij gingen we naar het café restaurant Europoort voor de receptie en het diner.

In restaurant Europoort hielden we onze receptie en ons diner.

We hadden geen traditionele bruiloft omdat we niet echt feestbeesten waren. Restaurant Europoort lag aan de Maasboulevard in Schiedam en daar hebben we nog een aantal leuke foto's gemaakt. Eén van die foto's hebben we gebruikt voor het bedankkaartje voor de aanwezigheid en/of aandacht voor ons huwelijk. Met die foto zal ik deze post afsluiten.

De receptie was ook aardig bezocht. Ik tel in het receptieboek ruim veertig handtekeningen boven het aantal van de mensen die met de trouwauto's zijn meegegaan. Hieronder enkele foto's van die mensen die ons op de receptie kwamen feliciteren ...

Het artsengezin waar Diny werkte kwam ons ook feliciteren.

Ook mijn Oma en Opa waren van de partij.

De twee vaders brengen een toast uit op onze toekomst ...

Nog een sfeeropname tijdens onze trouwreceptie, waarop ons speciale nichtje nu wél duidelijk te zien is, met hieronder ook nog haar handtekening uit het receptieboek.

Helaas kon Ma niet bij het diner zijn in verband met de hierboven al genoemde medische problemen. Wel waren alle broers en zussen met partners of aanhang bij het diner aanwezig, evenals mijn opa en oma van  moederskant en de twee al eerder genoemde genodigde tantes en ooms. Hieronder de enige redelijke foto die van het diner bewaard is gebleven, evenals de menukaart. 

Jammer dat er niet meer foto's bewaard zijn gebleven van ons diner

De menukaart van ons diner (moet de binnenkant worden)

Na het diner zijn we met een paar auto's, inclusief de cadeaus en bloemen  naar mijn ouderlijk huis gereden, het huis waar Diny en ik tijdelijk gingen wonen.

Het bruidspaar bij de geschenkentafel.

Daar hebben we ook Ma nog even gesproken, voordat we samen met een taxi naar hotel Rijnmond in Schiedam gingen om daar de huwelijksnacht door te brengen.

Na huwelijksnacht zijn we met een huurauto naar Amsterdam gereden. Daar wilden we de dag verder doorbrengen en ook overnachten om bij te komen van de vermoeienissen van onze huwelijksdag en om samen na te genieten. Maar we voelden ons in die grote stad een beetje verloren. Daarom zijn we naar het kleinere Alkmaar doorgereden, wat ons wél een gezellige stad leek, en ook was, om de dag verder door te brengen. We hebben gelogeerd in een hotel in de oude binnenstad. Deze binnenstad met de "Hoogstraat" (hier de Langestraat genoemd) met stadhuis, de kaasmarkt en ook de grachtjes en gedeeltelijk intacte stadmuur, kwam heel gezellig op ons over. Op oudejaarsdag zijn we weer naar "huis" gereden en dat was het einde van onze korte huwelijksreis.

De foto van het bedankkaartje is buiten bij restaurant Europoort genomen.

Een maand na het huwelijk hebben we bovenstaand bedankkaartje rondgestuurd.

Zoals gezegd, woonden we vanaf die oudejaarsdag in bij mijn ouders. Halverwege het volgende jaar, 1972, kreeg ik van mijn werkgever een huis aangeboden in Vlaardingen. Met behulp van onder andere onze vrienden Ria en Kees hebben we dat een beetje opgeknapt en ingericht, maar we bleven toch bij mijn ouders inwonen, zodat Diny mijn ouders kon ondersteunen met hulp in en rond het huis. Dit duurde tot een aantal weken na de operatie van Ma in maart 1973. In de volgende post "Mijn ouders, deel 2" zal ik in veel meer detail hier over verhalen.