Ons gezin in 1987

In januari van dit jaar 1987 hadden we een feestje: oma Bouman werd 80 jaar. Zij was eigenlijk geen oma van ons, maar Diny en ik mochten van haar "oma" zeggen. Dat was eigenlijk een eretitel, want het was een lieve vrouw die veel had meegemaakt.

Deel van de uitnodiging van het feestje

Oma was de moeder van Zwager en moest al een jaar na de geboorte van Zwager (1943) haar man missen. Hij werd namelijk bij de razzia van Rotterdam (november 1944) afgevoerd naar Duitsland voor de zogenaamde arbeidsinzet en is daarvan niet meer teruggekeerd. Een drama voor de gezinnen die het overkwamen, want maar weinigen hadden na de bevrijding en luisterend oor voor het verdriet van de weduwen en wezen. Ook de (jaloerse) tweede man van oma Bouman had weinig begrip daarvoor. Kortom, Diny en ik hadden veel sympathie voor deze lieve vrouw. Dus we gingen graag naar dit feestje en zagen haar ook vaak op andere (feestelijke) gelegenheden. Helaas heb ik geen foto van haar tijdens dit feestje in mijn archief gevonden, maar hieronder staat Oma op een foto van een jaar later, toen we bij ons thuis Kerstmis vierden.

Oma Bouman tijdens het kerstdiner bij ons thuis

Ik houd het hier kort, maar Oma zal nog vaak langskomen in posts, want ze heeft in behoorlijk goede gezondheid de gezegende leeftijd van 102 jaar bereikt. Toch vond ik nog een foto in mijn archief, die betrekking heeft op deze gebeurtenis. Namelijk de leuke foto van degenen die de uitnodiging verstuurden, namelijk haar zoon, schoondochter en twee kleindochters ofwel van Zwager, Zus en Desirée en Laura. Hierbij ...

 In maart hadden we weer een feestje. De broer van Diny en zijn vrouw, Thijs en Trudi, vierden dat ze twaalfenhalf jaar getrouwd waren. Het was een traditioneel feestje, zoals dat vaak in die tijd bij het vieren van huwelijksfeesten gebruikelijk was. In een zaaltje zat je met groepjes mensen aan tafeltjes, er werd gedanst en spelletjes gedaan. Veel mensen vonden dat leuk, zelf was ik er geen liefhebber van. Wanneer het, in dit geval koperen, bruidspaar ingehaald was, werden er eerst cadeautjes gegeven ...

Het bruidspaar krijgt een cadeau van hun zoontje Michel

Nadat het feest op gang was gekomen, met diverse dansrondes, was er altijd wel een spel dat betrekking had op het bruidspaar ...

Een deel van de feestgangers bepalen hun volgorde in het spelletje

Tijdens dit spel werd er door een aantal feestgangers iets over het bruidspaar verteld, waarna de verteller van dat moment plaats neemt in de rij van eerdere vertellers. Wanneer dan iedereen zijn zegje had gedaan, draaien de vertellers zich om, waardoor de letters op hun ruggen een spreuk vormen. Hieronder werd de spreuk van dat moment zichtbaar ...

Populair bij dat soort feestjes was het lopen van een polonaise, die hieronder werd aangevoerd door de bruid en haar vader ...

Tot slot nog een laatste foto van de polonaise, waarop de vreugde van dat moment vanaf de meeste gezichten valt af te lezen.

Het feestje ging meestal door tot in de kleine uurtjes en werd traditioneel afgesloten met broodjes en koffie. Heel bijzonder was de naam die hieraan werd gegeven: "oprot koffie". Welke "leukerd" verzint nou zo'n naam 😕. "Dankjewel koffie" heeft voor mij de absolute voorkeur 👍.

Een maand later was onze verhuizing. We gingen de stad niet uit, van de Westwijk verkasten we naar de wijk Holy. In de vorige post heb ik hier al uitgebreid over verhaald, hieronder ter volledigheid nog een kleine foto-impressie van de gebeurtenis ...

In juni  gingen we (weer) met onze vrienden Ria&Kees een lang weekend kamperen in de Roompot in Zeeland. Het jaar ervoor waren we ook al geweest en het was blijkbaar bevallen. Ik denk dat dit keer de kinderen thuis waren gebleven, want op geen van de foto's in het plakboek staan ze. Dus hierbij een paar foto's van ons vieren om de sfeer tijdens ons uitje weer te geven...

Kees maakt van het koffiedrinken gebruik om een apparaat te testen

Dollen aan de Zeeuwse kust

Een ding is zeker, we hebben het erg naar ons zin gehad ...

Een maand later stond onze zomervakantie weer voor de deur. En jawel hoor, we gingen weer naar "onze" camping in Zwitserland: Swiss Plage in het dorpje Salgesch, vlakbij de grotere plaats Sierre. Twee maanden ervoor was ik al dicht in de buurt geweest. Voor mijn werk vloog ik namelijk naar Italië en de route ging dwars over het Rhônedal ter hoogte van de camping. Ik herkende wel kleine stukjes tussen de wolken door, maar het was te weinig voor goede foto's. Twee maanden later ging ik weer, toen had ik beter zicht en later in deze post kom ik er nog op terug...

Terug naar het begin van de vakantie. Diana ging voor de tweede keer niet mee, maar vermaakte zich goed thuis én, later, met vrienden elders in Europa. Wij hadden het tijdstip van onze vakantie afgestemd met onze vakantievrienden Karel&Finny, dus die troffen we betrekkelijk snel op Swiss Plage. We stonden dit keer in een straatje meer in het centrum van de camping en hadden mooi uitzicht op de noordelijke bergen van het Rhônedal ...

Ons plaatsje op de camping

Al snel startten we met onze wandelingen. Karel&Finny kwamen kwamen pas een paar dagen later, dus liepen we gedrieën naar de Torrenthorn, een topje van 2998m. Daartoe reden we naar Leukerbad en namen de Torrentbaan naar de Rinderhutte (2350m), daar begon onze wandeltocht. Het was niet zoveel klimmen, maar de paden waren best steil. In anderhalf uur waren we boven en Dennis liet zich graag fotograferen als bewijs dat hij het gehaald had.

Dennis bij het kruis op de top van de Torrenthorn

Boven hadden we een mooi uitzicht over de ons omringende toppen ...

Uitzicht vanaf de Torrenthorn (ansichtkaart)

... en in de verte zagen we zelf nog een aantal steenbokken ...

We zagen steenbokken aan de linkerrand van de foto op de donkere graat boven de sneeuw

... helaas zijn ze op bovenstaande foto niet zichtbaar.Terug wilden we helemaal afdalen naar Leukerbad, maar door een aantal steile sneeuwvelden is dat niet gelukt. Dan is het toch handig dat je als fallback de kabelbaan weer terug kan nemen.

Als tweede wandeling wilde Dennis graag de Sparrhorn (3021m) "bedwingen". Als topje boven de 3000 meter is dat natuurlijk een interessant doel. Hiervoor reden we via Brig naar Blatten, waar een kabelbaan ons naar Belalp bracht. Op onderstaande ansichtkaart is het kabelbaanstation van Belalp te zien, evenals de Sparrhorn en het begin van het pad dat daar naar toe gaat ...

Kabelstation van Belalp en de Sparrhorn zijn duidelijk zichtbaar op deze ansichtkaart

Op de kaart lijkt het niet ver, maar het was toch een heel eind. In het begin was het tamelijk vlak en warm en konden we ons onderweg nog opfrissen in een klein beekje ...

Onderweg even opfrissen in een beekje

Later werd het steiler en doemden een aantal sneeuwvelden op. Niet zo ver onder de top werd het Diny te eng en hebben we haar op een veilige plek achtergelaten. Dennis en ik zijn samen verder gegaan, want Dennis wilde natuurlijk de top bereiken. Op onderstaande foto zit hij dan ook trots van zijn blikje cola te genieten ...

... maar ook van het uitzicht op de Oberaletschgletsjer, een zijtak van Aletschgletsjer, die ter hoogte van zijn schoen nog net boven de stenen te zien is. Hieronder een foto die ik van deze gletsjer gemaakt heb.

Het afdalen over het grote sneeuwveld ging betrekkelijk gemakkelijk ...

Afdaling na het bereiken van de top van de Sparrhorn

... en daar troffen we Diny weer. Het zonnetje was geregeld achter de wolken en dan wordt het toch wel koud op deze grote hoogte. Vandaar dat we de trainingspakken aantrokken en zo de verdere afdaling naar de kabelbaan gemaakt hebben, die ons weer veilig naar Blatten bracht. Achter ons lijkt de top van de Sparrhorn ons nog na te kijken 😊.

Gedrieën dalen we het laatste sneeuwveld af naar de kabelbaan van Belalp

Na deze wandeling arriveerden Karel&Finny. Dat was niet alleen gezellig voor ons, maar ook Dennis vond dat erg leuk. Karel was altijd erg sportief geweest, en nog, en was er niet vies van om een spelletje met Dennis te doen. Hieronder zijn ze bezig met naar elkaar koppen, terwijl Diny en Finny gezellig koffie zitten te drinken bij de tent.

Dennis aan het koppen met Karel, Diny en Finny zijn aan het koffieleuten
 ... zoek je de bal? Bij de was aan de lijn 😉 ...

Er waren nog meer kennissen van Karel en Finny op de camping en dat was ook gezellig om daar mee om te gaan. Later hebben we met een grote groep nog gebarbecued en ik ben ook nog een keer met een aantal van hen mee gaan wandelen. Maar dat komt later ...

Omdat Karel en Finny net waren aangekomen en eerst nog even bij wilden komen, zijn Diny en ik nog eerst een bergwandeling in de buurt gaan maken. Dennis wilde niet altijd mee met wandelen, dus nu konden we hem "thuis" laten onder de hoede van onze vrienden. Wij hadden wel zin in een rondje te lopen bij Petit Mont Bovin, een topje dat je vanaf de camping kon zien liggen, zie onderstaande foto.

Gezicht van de Petit Mont Bovin vanaf de hoogte van Sierre (ansichtkaart)

Het is een leuk, niet al te moeilijk te belopen, berggebied waar je veel watervallen kan tegenkomen. De eerste waterval zie je al op de eerst gemaakte foto van de wandeling in de verte liggen ...

... en onderstaande ansichtkaart van het gebied toont nog een aantal prachtige watervallen...

Verder was het ook een mooi, bergachtig gebied met behoorlijk begaanbare bergpaden ...

We hadden het idee om naar de hut te lopen onder de top van de Petit Mont Bonvin, zichtbaar op onderstaande foto ...

Maar dat leek een brug te ver. Daarom zijn we maar bijna dezelfde weg terug gelopen, waar we nog langs een mooie waterval liepen ...

... en ook nog een groot sneeuwveld kruisten ...

Kortom, deze wandeling met al dat moois op een "steenworp afstand" van onze camping was een wel bestede dagdeel waard.

Na deze wandeling maakten we met een groepje een wandeling naar de Cabane de Arpettittaz. we telden zeven "mens", behalve ons drietjes waren Karel&Finny en Ger&Helma van de partij. De laatste twee waren buren van Karel's dochter in Heerhugowaard. Het begin van de wandeltocht was in Zinal (1675m), aan het eind van het dal dat het dichtst bij onze camping lag, een klein uurtje rijden. De hut zelf ligt op 2786m en die 1000 meter hoogteverschil overbrugden we in ruim 3 uur. Om er te komen, moesten we langs de Glacier de Moming lopen. Ik kiekte Dennis toen hij net voorlangs die prachtige gletsjer liep, zie onder ..

Dennis voor de schitterende Glacier de Moming

Ik vind deze gletsjer ook zo mooi omdat hij aan de bovenkant is "afgewerkt met een schitterende sneeuwmuur. Op internet vond ik een fraaie foto (hieronder) die van verderaf genomen is en de hele gletsjer prachtig in beeld brengt ... Deze foto heb ik "geleend" van een blog ter nagedachtenis aan de vrouw die op deze foto staat: Esther. Zij is, toen zij (in de coronaperiode) alleen in de bergen een trektocht aan het maken was, verongelukt en pas een jaar later gevonden. Moge zij rusten in vrede ...

Bij de hut troffen we ook drie kennissen van de camping (Wim Vleghert en Fred&Patrick Sintnicolaas) die (ook) toevallig die dag een wandeling in dit gebied maakten en waarmee ik al eerder mee geweest was op bergwandelingen. Twee van hen staan op de foto hieronder voor de hut. Later deze vakantie zou ik ook met hen een wandeling maken ...

Wij aten in de hut nog iets, meestal soep van de dag, en daar getuigt onderstaande foto van ...

Gezellig wat gegeten in de knusse hut
Vlnr Karel, Helma, Dennis, Finny, Diny en Ger

Op de terugweg heb ik onderstaande foto nog gemaakt van onze drie kennissen, die eerder dan wij van de hut waren vertrokken ...

Onze terugtocht was eigenlijk wel een bijzondere. We zagen onderweg dat er een kortere weg (in afstand) was naar Zinal, namelijk via de Pas de Chasseur (de Jagerspas). Er was slechts één probleempje, de afdaling was erg lastig (lees steil) en je moest gebruik maken van kettingen ...  Diny en Finny voelden daar niks voor en namen de normale wandelroute. Wij overige vijf waagden de gok. Het leek een lastige afdaling, wij probeerde krampachtig dicht tegen de bergwand te blijven. Maar Karel deed ons voor wat de beste manier was: de ketting pakken en met alleen je voeten je afzetten tegen de steile bergwand, een soort "abseilen" dus. De onderstaande foto, geleend van het internet, laat een deel van het traject van de Pas de Chasseur zien ...

Het klauteren op de Pas de Chasseur (foto internet)

Het was even durven, maar toen we de slag te pakken hadden was het erg efficiënt én leuk. Na dit "avontuur" verzon een van ons het strijdlied "Oh, Pas de Chasseur" op de melodie van 𝅘𝅥𝅮𝅘𝅥𝅮"Oh, Waterlooplein"𝅘𝅥𝅮𝅘𝅥𝅮, dat we de rest van deze vakantie nog vaak tijdens wandelingen gezongen hebben. Hoewel de route via de Pas de Chasseur korter was in afstand, waren Diny en Finny net zo snel beneden. Dat kwam natuurlijk door het gepruts in het begin, toen we het abseilen nog niet onder de knie hadden. Zelf heb ik dat jaren later met succes toegepast toen ik alleen in Noorwegen aan het wandelen was. Terugkerend op deze wandeling .... het was een hele leuke en gezellige wandeling, die vast alle deelnemers nog goed in het geheugen ligt. Al was het alleen maar door ons strijdlied 😉.

Een dag later gingen de eerder genoemde Fred&Patrick Sintnicolaas een bergwandeling maken naar Cabane de Vignettes. Niemand van ons groepje had zin om mee te gaan. Maar ik als "verslaafde" had wel zin en kreeg toestemming van het thuisfront. Nog bedankt Diny en Dennis 😊. Ook dit was een tocht die ik niet snel zal vergeten, door de bijzondere karakter en de ligging van de hut. We reden eerst naar Arolla en daar begon de klim naar de hut die op 3157 meter hoogte lag. Behalve de twee eerder genoemde kennissen ging ook nog het echtpaar Jasper&Petra Vos mee, die op eigen, wat langzamer, tempo de wandeling deden. Op onderstaande foto hebben we al een aardig stukje van uit het dal naar boven geklommen ...

We hebben het dal al aardig achter ons gelaten
... op de achtergrond zijn Jasper&Petra als stipjes zichtbaar ...

 ... en voor ons zien we nog net op de sneeuw enkele lopers bijna de hoogte van de gletsjer bereiken die naar ons naar de hut moet voeren ...

op het bovenste sneeuwveld aan de rechterkant zijn nog net drie wandelaars te zien

Langs de besneeuwde kant van de gletsjer voert het spoor ons verder omhoog ....

Terugblik op de route omhoog

... het laatste stukje voert ons dan via een pad over de rotsen naar de hut met een spectaculaire ligging.

Ligging van de hut (ansichtkaart)

Vanuit de hut heb je een prachtig gezicht op de omgeving. We zagen ook nog een groep bergbeklimmers, via een groot steil sneeuwveld tegenover de hut, de hut benaderen. Zij waren verstandig genoeg aangelijnd, want wanneer je daar ongelijnd uitglijdt, glijd je een wisse dood tegemoet ...

Het grotere werk ... aangelijnde bergbeklimmers op een steil sneeuwveld

 Na goed uitrusten zijn we via dezelfde route weer afgedaald ...

Fred en Patrick bezig aan de afdaling

 Tijdens het afdalen zagen we dat we op een haartje na langs een gletsjerspleet naar boven waren geklommen ...

Een verraderlijke gletsjerspleet vlak naast het pad

... een spleet die niet goed zichtbaar was tijdens het stijgen. Als we een metertje meer naar rechts waren geklommen, had ik niet geweten of we niet in problemen waren gekomen 😕 ... Hoe dan ook, we hebben het gered en een maand later kreeg ik van Fred onderstaande foto opgestuurd van een man die deel uitmaakte van het groepje ...

Het was een mooie wandeling die ons heeft geleerd, dat een ongeluk in een klein hoekje, ofwel spleet, kan zitten ...

Na deze wandeling hebben we, met name ikzelf, een vrij lange pauze gehouden voor meer sociale activiteiten. Dat begon met een gezellige BBQ met een groep kennissen van Karel en Finny die bij hen in de buurt woonden, grofweg de kop van Noord-Holland. Van de BBQ zijn foto's bewaard gebleven die ik van de groep in twee richtingen heb genomen, om iedereen er goed op te krijgen ...

De gezellige BBQ met de kennissen van Karel en Finny

Het was zeer gezellig met een mannetje of tien. Omdat Karel en Finny vanaf dat moment echt vrienden waren geworden, hebben we de meesten van hen regelmatig later weer ontmoet op feestjes en partijtjes bij Karel en Finny thuis.

Karel was een verwoed tennisser. Hij had tijdens het fietsen in de omgeving verkend waar tennisbanen gehuurd konden worden om zelf een partijtje te spelen. Dat was even voorbij Chalais in het Rhônedal, zo'n tien kilometer van onze camping. Omdat Diny in deze periode via wat tennislessen bij de Unilever Tennisvereniging zich ook in deze sport had bekwaamd, kon ze ook wel een balletje slaan. Voor de geroutineerde Karel was ze echter nog geen partij. Dennis had echt aanleg voor sport en kon bijna vanuit het niets in elke sport wel meedoen op amateurniveau. Dus was ik tijdens deze vakantie getuige van een uniek partijtje tennis tussen Dennis en Diny ...

Dennis en Diny aan het tennissen in het Rhônedal

Dennis was best wel gedreven en Diny had meer stijl, dat is tenminste wat ik opmaakte uit het tennisspel van die twee in deze vakantie. Oordeel zelf aan de hand van onderstaande, niet altijd scherpe, fotocollage 😉...

Dennis en Diny laten het beste van zichzelf zien tijdens een potje tennis

Twee dingen zijn zeker ... 1) zelfs een blind paard kan zien dat onderstaande tennisser een echte amateur is ...

... en 2) we hebben best wel veel lol gehad op deze tennisochtend.

De al eerder in deze post voorbij gekomen broer van Diny, Thijs, kampeerde in deze periode met zijn gezin en het gezin van Trudi's zus ook in het Rhônedal en wel op slechts 15 kilometer bij ons vandaan in het plaatsje Steg. Het was dus logisch dat we elkaar opzochten en activiteiten deelden. Zo kwamen ze bij ons koffie drinken en wandelden we bij ons in het plaatsje Salgesch ...

Onze gezamenlijke wandeling in Salgesch

... en gingen we gezamenlijk naar Brigerbad om ons een dagdeel te vermaken in het daar gelegen Thermalbad. In eerdere posts heb ik al aandacht besteed aan dit bijzondere bad, maar hieronder nog even een paar sfeerplaatsjes. Thijs en Dennis worden hieronder in een stoomversnelling van de wildwaterbaan vooruit "gespoeld" ...

... en Thijs staat klaar om van deze rots het water van het sportbad in te duiken, terwijl zoon Michel er verderop er in springt .... 

 ... en hieronder maakt Dennis een fraaie zweefduik van dezelfde rots ...

Nog even hieronder ter volledigheid een zelfgemaakte foto van het overzicht van de wildwaterbaan met ligweiden in Brigerbad ....

En dan was ik natuurlijk benieuwd of Brigerbad tegenwoordig nog bestaat en zo ja, hoe het er dan uitziet. Even googelen leert dan, dat het nu nog spectaculairder is dan toen, getuige deze foto van de bijgebouwde zeer lange glijbaan en het aan de wildwaterbaan aangebouwde sportbad. Ik krijgt gelijk zin om er weer eens een keer te gaan kijken 😉.

Een deel van Brigerbad anno 2023 (foto internet)

In dezelfde week kregen we ook bericht van het thuisfront, Diana schreef ons het onderstaande briefje. Dat deed ze altijd leuk, met bijgeplakte plaatjes en zo. Een creativiteit die ze altijd al tentoon gespreid heeft en later meer en meer ontwikkelde ...

 Tegenwoordig is contact houden met het thuisfront tijdens een buitenlandse vakantie erg gemakkelijk, je belt even mobiel of stuur een appje. Toen moest de PC nog uitgevonden en liet het mobieltje nog ruim 20 jaar op zich wachten. Telefoneren kon op het kampeerterrein vanuit één van de twee telefooncellen met muntjes, maar s' avonds stond daar meestal een rij mensen voor die dat ook graag wilden. Dus de makkelijkste, maar tragere, manier was gewoon een briefje schrijven, die er toen ongeveer vier dagen over deed om aan te komen. Dat had ook zo zijn voordelen, je kon dus nog écht een ongestoorde vakantie hebben ...

Ook Zus&Zwager waren in de zelfde periode met vakantie in Wallis, niet ver bij ons vandaan en ook met hen hebben we een dag gedeeld. Zo deden we een wandelingetje bij hen in Anzère, waarbij Diny en Zus blijkbaar bergplantjes verzamelde om mee naar huis te nemen. Want het onderschrift bij onderstaande foto in mijn plakboek luidt "cynisch": "De natuur geplunderd ... waar is die plastic zak?"

Later op de dag hebben wij, en/of de kids, nog gezwommen in het zwembad van hun appartementencomplex, waar je vanaf hun balkon op keek ...

Het was een mooie afsluiting van een altijd gezellige dag met Zus&Zwager.

Het was inmiddels al weer een week geleden dat ik een lange bergwandeling gemaakt had. Ger Burger, de wederhelft van Helma, was ook een verwoed wandelaar en had ook wel zin in wat avontuur. We besloten naar de Oberaletschhut te lopen. Het was best een lange tocht en besloten de eerste kabelbaan van Blatten naar Belalp te nemen. Dat was dus erg vroeg op, maar dat hadden we er voor over. Het eerste stukje van de wandeling was hetzelfde als ik eerder die vakantie met Dennis en Diny had gedaan om de Sparrhorn te beklimmen. Echter, bij Belalp daalden wij nu via een bergpad af naar de Oberaletschgletsjer ...

Ger aan het begin van de afdaling naar de gletscher

 
Het was best een behoorlijke afdaling en toen we eenmaal overzicht over de gletsjer hadden, gingen we even zitten om te genieten van het uitzicht ...

  ... zoals je op bovenstaande foto kunt zien, is de gletsjer vrij vlak en ligt er veel puin op. In de vroege ochtend was het nog een beetje mistig en hing er ook wat laaghangende bewolking boven de gletsjer. Heel bijzonder was de oorverdovende stilte die er hing. Door die stilte schrokken we later op de dag ons rot, toen er plotseling straaljagers, oefenende militairen, in de breedte over de gletsjer vlogen. Door de bergen hoorde je ze niet uit de verte aankomen, dus dat ongelooflijke lawaai was er dan ineens wanneer ze laag en recht boven je laag overvlogen. Dat was wel het enige minpunt van de wandeling, want de natuur was ongelooflijk mooi. Eenmaal op de gletsjer zagen we regelmatig zogenaamde gletsjertafels ...

Een van de vele gletsjertafels die we tegen kwamen

Een gletsjertafel ontstaat doordat de zonnestralen niet bij het ijs onder het rotsblok kunnen komen, waardoor het ijs daar niet wegsmelt. Rond het rotsblok smelt het ijs wel weg. Zo komt het rotsblok op een voet van ijs te liggen en steekt het als een tafelblad boven de omgeving uit. 

Er lag dus veel puin op de gletsjer, maar ook moesten we vaak over beekjes lopen die over het ijs en tussen de rotsen liepen ...

het oppervlak van de gletsjer was een mengsel van grove en fijne stenen
en sneeuwvelden waardoor af en toe een riviertje doorheen liep

Gletsjerspleten verwacht je niet zo snel op een "horizontale" gletsjer, maar het blijft altijd oppassen waar je je voeten neer zet ... Zo liepen we een paar kilometer over deze gletsjer en we liepen ook enkele honderden meters onder de top van de Sparrhorn door, die ik met Dennis en Diny een dag of tien eerder beklommen had. Het spoor over de gletsjer eindigde bij een paar ladders, die we moesten beklimmen om het vanuit het gletsjerdal bij de hut te komen ...

... en toen was het niet zover meer voor we bij de hut aankwamen ...

Links geniet Ger van de tocht en de omgeving van de hut

Daar genoten we van de sfeer en al het moois dat de hut en zijn omgeving te bieden had, zoals onderstaand uitzicht vanaf de hut.

Uitzicht op de gletsjer vanaf de hut

Tot slot onderstaande ansichtkaart, die we in de hut bemachtigd hebben, die een goed beeld van de ligging van de hut in zijn omgeving ...

De Oberaletschhut en zijn prachtige ligging in het berglandschap

Achterop de kaart staat een aantekening, dat we op zes plaatsen bergmarmotten gezien hebben en onder bij de hut op diverse plaatsen veel bergkristal gespot hebben ... Na het uitrusten moesten we precies dezelfde weg terugnemen, maar dat vonden we niet erg. Zo konden we voor een tweede maal van al dit moois genieten. Een onvergetelijke tocht dus ....

Een dag later gingen we met ons basisgroepje (Karel, Finny, Ger, Helma, Diny, Dennis en ik) barbecueën in het zogenaamde Trimbos. Die naam hadden we zelf verzonnen, omdat we daar naar toe gingen hardlopen (trimmen) wanneer we dat zonder al te veel stijging wilden doen. Het bos maakte deel uit van het grotere Pfynwald, dat vanaf onze camping aan de overkant van de Rhône lag. Er was daar een BBQ-plaats met banken en afwasgelegenheid, handig wanneer je met een wat grotere groep in een natuurgebied wilden verpozen. En dat wilden wij. De boodschappen had "de rest" de dag ervoor gedaan, toen Ger en ik ons vermaakten op de Oberaletschgletsjer ... wat een thuisfront hè 💓?! Dus voor ons was het dubbel genieten. Hieronder een impressie van ons gezellige eetfestijn ...

Eerst nog even de ruwe boodschappen omzetten in hapklare brokken ...

... en dan is het smullen geblazen ...

Ger heeft, zoals je op bovenstaande foto ook kan zien, meestal het hoogste woord. Maar wel op een gezellige manier 😉. En zoals gezegd, na de maaltijd kon je de spullen daar ook afwassen, of op zijn minst van de grootste troep ontdoen ...

... en ook dat samen afwassen was een gezellige bezigheid! Dennis was daarbij onze "pompist", ofwel hij zorgde ervoor dat er ook daadwerkelijk water uit de leiding kwam met een handpomp. Het was een erg gezellig samenzijn, dat straalt van de foto's af.

De volgende dag had Diny zin om te wandelen. Als plantjesliefhebster wilde zij graag nog een keer naar de Pas de Lona. Een paar jaar ervoor waren we daar met de kids geweest en hadden we veel Edelweiss gevonden en dat wilde ze nog een keer beleven. Dennis had geen zin om mee te gaan, hem konden we weer toevertrouwen aan onze vrienden ... De vorige keer dat we met de kids naar de Pas de Lona waren gewandeld, deden we dat vanaf de stuwdam bij Moiry. Nu namen we een andere route, door te starten bij Restaurant Bendolla, dat we via Grimentz. We hadden niet zulk mooi weer, het was bewolkt, de wolken hingen soms ook erg laag en het was koud. We waren dan ook dik gekleed, zoals uit de onderstaande foto blijkt ...

we waren dik ingepakt vanwege de kou ...

Dat weer was trouwens dikke pech, want in het dal naast ons scheen een lekker zonnetje, zo verschillend kan het weer in de bergen zijn ...

In het dal naast ons scheen wel een lekker zonnetje

Onderweg hadden we ook mooi uitzicht op het Lac de Lona ...

Het Lac de Lona lag er ook mooi bij

... en na een kleine twee uur zaten we onder de top, die er ook "grijs" bij lag ...

Zo ver hoefden we niet te lopen, want waar we voor kwamen lag hier al voor onze voeten, de mooie flora en met daarin veel Edelweiss ...

mooie flora met veel Edelweiss

 
De witte Edelweiss is op de foto slecht te zien, het zijn de overstraalde witte vlekken. Maar wij hebben ze echt kunnen bewonderen en ook één klein plantje meegenomen. Er stond zoveel, dat we ze ongezien ook "vertrapten" toen we er liepen. Het zij ons vergeven ... Ik had mijn wandeling en Diny had haar plantjes. Zo waren we allebei gelukkig.

Twee dagen later liepen ik de laatste van onze wandelingen van deze vakantie. Maar wel zonder Diny, want die moest nog bijkomen van de kou. Ik ging dit keer met Ger&Helma en ook Wim Vleghert was van de partij. Achteraf was het goed dat Diny niet meegegaan was, want ook bij deze wandeling bleek het boven erg koud te zijn .... We liepen naar de Cabane de Tracuit vanuit Zinal in het Val d'Anniviers. Vanaf de camping was het een klein uurtje rijden naar onze startlocatie. Het was ook een pittige wandeling, want het hoogteverschil was maar liefst een kleine 1600 meter, waar we een kleine vier uur over gelopen hebben. De kou op de heenweg viel eigenlijk nog wel mee, halverwege de heenweg pauzeerden we en waren we nog in korte broek en hadden we shirts met korte mouwtjes aan ...

Lunchen in zomerkledij ...
... Helma, Ger en Wim ...

Maar naarmate we hoger klommen, de hut lag op 3256 meter, werd het kouder en kouder. Onderweg hadden we mooi uitzicht op een gletsjer, maar de hogere toppen van de omringende bergen waren niet door bewolking te zien .... 

En toen we bij de hut aankwamen, hadden we in verband met de kou wat extra's aangetrokken ...

Bijna bij de hut

De hut lag er mooi bij en het wolkendek was wat opgetrokken, zodat we hier ook wat meer van de ons omringende hogere toppen konden zien ...

De ligging van de hut was ook mooi, aan de rand van de gletsjer, die zich aan één kant "naar beneden stortte" het dal in en vanaf daar dus grote scheuren in het oppervlak ging vertonen, zoals op onderstaande foto goed te zien is

de prachtige ligging van de hut

Op de terugweg hadden we in het begin geen zon en hadden we ons dik ingepakt ...

jaja, het was echt koud, we hadden alles aangetrokken
vlnr Wim, Helma en ikkie

Later kwam het zonnetje er weer een beetje bij, waren we zo'n duizend meter gezakt en konden we weer wat uit. Daar is onderstaande foto gemaakt, waar we richting een mooie stenen kraal met schapen liepen ...

even later passeerden we een stenen kraal met schapen ...

Met deze leuke foto sluiten we deze leuke en gezellige wandeling af. Het was tevens de laatste wandeling van deze zomervakantie. Een paar dagen later gingen we weer naar huis. Ik vond het leuk om deze vakantie ook wandelingen met andere mensen te maken. Zo konden Diny en Dennis, die minder fanatiek waren in het wandelen, ook op de camping hun ding doen, terwijl ik dan meer aan mijn trekken kon komen met bergwandelen.

Toen we thuis kwamen, was Diana zelf op vakantie gegaan met vriendin Irma of met haar vriendengroep. Ze had een "Welkom Thuis" kaart achtergelaten met allerlei tips en wetenswaardigheden, die zich tijdens ons afwezigheid hadden plaats gevonden en ze had zelfs nog een CD als cadeautje achter gelaten. Lief toch?!

Diana's "Welkom Thuis" kaart met een selectie van de inhoud

Op 1 september van dit jaar was Emmy, mijn collega van het eerste uur, 25 jaar in dienst bij Unilever. Ik had de eerste vier jaar met haar onder de zelfde chef gewerkt en we hadden en band opgebouwd. Dat was blijkbaar wederzijds, want ik kreeg een uitnodiging voor het etentje ter gelegenheid van deze gebeurtenis. Dat werd altijd gehouden in ons bedrijfsrestaurant 't Paviljoen en was altijd goed verzorgd. Op onderstaande foto krijgt zij een cadeau namens een aantal collega's ...

... en op de volgende foto laat Emmy het eten smaken, samen met haar man Jan. Op dezelfde foto is nog een klein stukje van haar "beste" collega Ad te zien, waarmee zij veel heeft samengewerkt. Jammer dat Ad niet zo goed te zien is, maar voor mij is hij wel heel erg herkenbaar ...

Na afloop van het etentje was het nog gezellig koffie na en werd er nagepraat aan de bar ...

... waarbij ik van de gelegenheid gebruik maakte om even met Emmy's echtgenoot Jan bij te praten, want het was lang geleden dat ik hem voor het laatst had gezien.

Blogger in gesprek met de echtgenoot van het feestvarken

Twee weken later vloog ik voor mijn werk naar Italië. We hadden een heel leuk project met de ontwikkelingsafdeling van de Italiaanse Fabriek van Unilever in Casalpusterlengo, zo'n dertig kilometer ten zuiden van Milaan. Hier probeerden ze een verbeterde variant van een vloeibaar wasmiddel op de markt te zetten. Wij hadden een belangrijke bijdrage aan de ontwikkeling van dit geconcentreerde wasmiddel en bij de introductie van "Bio Presto Liquido" op de Italiaanse markt, was het hele Italiaanse team uitgenodigd om daarbij aanwezig te zijn. Mijn toenmalige chef, Robin Green, en ik waren de vertegenwoordigers van het Vlaardingse Research Laboratorium. Er was een vliegtuig gecharterd exclusief voor dit gebeuren, dat het hele team, zo'n 130 mens, van Milaan naar het Siciliaanse Catania vloog. Bussen brachten ons naar het exclusieve Taormina om daar de "launch conferentie" bij te wonen.

Het was een bijzonder gebeuren, wat ik nooit eerder meegemaakt had en ook niet meer mee zou maken. Bij de vlucht naar Sicilië vlogen we redelijk dicht langs de vulkaan de Etna, die zoals altijd een rookpluim uit zijn krater liet ontsnappen. Het hotel, Capotaormina, lag aan de rotskust, zo'n 20 meter boven de zee ...

de ligging van het hotel

De ingang van het hotel was tevens de hoogste verdieping ... de verdiepingen waren dus naar beneden gebouwd met de lift kon je naar de laatste verdieping "-6", een grot, die je naar het privéstrand van het hotel bracht ...

privézwembad van ons hotel

Onderstaande foto heb ik vanaf het balkon van mijn kamer gemaakt, waarbij heel flauwtjes ook nog de vulkaan Etna met zijn top (rode pijl) te zien is ....

uitzicht vanaf mijn hotelkamer

Het hele gebeuren, reis, verblijf en de daadwerkelijke "launch conferentie" heeft een diepe indruk op me gemaakt. Het was helemaal in de Italiaanse sfeer 😉. Als voorbeeld ... tijdens de conferentie was er ook tijd voor entertainment. Er was een live optreden van een band en een van de aanwezigen maakte een opmerking dat er niet "live" gezongen zou worden. Dat werd een soort Italiaans opstootje, met veel bombarie, dat eindigde met het solo zingen van de zanger; het was dus echt live. Wij als Nederlanders denken dan dat er ruzie zou ontstaan, maar na afloop gingen ze lachend uit elkaar. Ik had ook nog vrije tijd om twee wandelingetjes te maken door Taormina, wat veel schoonheid toonde maar ook smerigheid ... vuilniszakken waren uit auto's gegooid en hingen in de bomen onder de weg. Tja, je hebt altijd wel mensen die er een rotzooi van maken...

Op de terugweg van Milaan naar Amsterdam vloog ik over de Alpen én mijn favorieten wandelgebied en, hoewel er best wel veel wolken hingen, kon ik toch stukken herkennen waar ik twee maanden daarvoor met Diny gewandeld had, zoals het Lac de Moiry en zijn gletsjer, waar we Edelweiss gevonden hadden ... het best op de foto zichtbaar is wel de karakteristieke top van de Matterhorn ...

de Matterhorn steekt boven alles en iedereen uit

Het laatste familiegebeuren van dit jaar was de uitgebreide Sinterklaasviering bij ons thuis. Onderstaande foto's komen in het plakboek na de foto's van de zomervakantie van 1987. Alleen, ik ben er niet helemaal zeker van of dit gebeuren van "dit" jaar of een jaar later was. Het feit dat we in 1988 bij ons thuis uitgebreid kerstfeest hebben gevierd, doet mij besluiten om deze Sinterklaasviering aan 1987 toe te wijzen. Ik heb het aan dochter Diana voorgelegd en die was het er mee eens ...

Dus, nadat we een half jaar in ons nieuwe huis woonden, wilde we de familie kennis laten maken met ons huis door hen bij ons uit te nodigen om Sinterklaas bij ons te vieren. Dus hadden we, naast mijn moeder natuurlijk, het gezin van Zus&Zwager uitgenodigd en ook nog Diana's beste vriendin Irma en kersverse eerste vriendje Richard. Althans, het eerste vriendje van Diana die ze daadwerkelijk mee naar huis genomen had. In totaal dus elf mens. Om het aantal foto's enigszins te beperken, zal ik van iedereen één foto toevoegen van het "uitpakken" van de surprise en nog een paar foto's om het verhaal aan elkaar te plakken.

De eerste foto's is een overzichtsfoto's, waarbij al meer dan de helft van de aanwezigen  even aan de beurt komt om voor te stellen ...

vlnr Laura, Dennis, Diny, Desirée, Ma, Irma (achter Diana) en Diana

De eerste die zijn surprise mocht uitpakken was Irma, en eerst dacht ik dat het (op afstand) een Pinguïn was ...

... maar het bleek een poes te zijn. Daarna kwam Zwager aan de beurt. Hij had wat moeite om de surprise heelhuids uit te pakken, maar uiteindelijk bleek het, als beoefenaar van die sport ...

... een tennisser te zijn. Vervolgens was er een surprise voor Ma. Ook voor haar was er een hele leuke en toepasselijk verrassing gefabriceerd. Nadat ze het gedicht had voorgelezen, wat ook erg grappig bleek te zijn ...

... had zij een exclusieve uitgave van "Denksport" uitgepakt. Ze vond het zo leuk, dat zij er gelijk in begon te puzzelen. Maar wellicht was dát wel opdracht, om bij haar cadeautje te komen?!

Desirée pakte vervolgens een fraai geconstrueerde auto uit. Het zou me niets verbazen, dat de surprise sloeg op het bezig zijn met het oefenen voor haar rijbewijs. Ze was immers 19 jaar. Na Desirée was Dennis aan de beurt. Hij pakte tot zijn verrassing een korf uit van de sport die hij beoefende ...

En er stond zelfs de naam van zijn vereniging op de korf: Spirit .... Nu was de beurt aan Diana. Ze had blijkbaar een lang gedicht, want daar had ik twee foto's van gemaakt. Haar surprise was echter veel interessanter, maar voor mij nu wel erg raadselachtig ...

Het was een mooi polshorloge en de wijzers wezen kwart over tien aan. Wie weet herinnert ze het zelf nog en kan ik dat, na haar uitleg, hier in deze post verder verklaren. Zus had ook een hele mooi verrassing. De foto's vertellen niet hoe de gever dit ingepakt had, want de omvang van de surprise was wel heel erg groot. Toen de aap uit de mouw kwam, bleek het een grote paddenstoel te zijn, rood met witte stippen, op een groen veld van bloemen en andere bosproducten ....

Vervolgens las de fotograaf, onder het toeziend oog van Zus, zijn gedicht voor ...

... en pakte zijn verrassing uit. De foto die toen gemaakt werd, gaf geen duidelijkheid over de aard van zijn surprise. Maar gelukkig heeft hij het gedicht bewaard, dat hieronder is ingeplakt ...

 De surprise was dus een groene tent, de tent die eerder op de foto's van deze post te zien is geweest tijdens onze vakantie in Zwitserland. Het gedicht onthulde tevens het cadeautje dat in de surprise verstopt was, een Franstalig boek. Het zou me niet verwonderen wanneer dat de schrijver van het boek mijn toenmalige Franse lievelingsschrijver was: Guy de Maupassant. Het gedicht was knap geschreven, van de hand van Zwager begreep ik. Na mij was Diny aan de beurt om haar surprise te onthullen. Op de foto is het niet goed te zien wat het was ...

... maar het bleek een "beker of standaard" te zijn. Zo'n trofee die Diny aan de lopende band won bij hardloopwedstrijden. Toepasselijker kon natuurlijk niet. Op de foto is tevens te zien dat Dennis zo langzamerhand in slaap aan het vallen was. Begrijpelijk voor een bink van net veertien jaar. Na deze bink kwam zijn lievelingsnicht, de bakvis Laura. Die had echt een superleuke surprise ... 

Zij pakte een jazzdanseres uit de verpakking. Zus vertelde me onlangs, dat Laura, samen met zus Desirée, in die tijd aan jazzballet deed. De laatste die zijn surprise mocht uitpakken was Richard, het kersverse vriendje van Diana. Onder algemene belangstelling las hij zijn gedicht voor ...

... het gedicht zal vast over voetballen gegaan zijn, de sport die hij beoefende. Want hij pakte een goed lijkend stripfiguur van de stripreeks "F.C. Knudde" uit ...

 ... een strip die toen razend populair was en, naar wat ik begreep, nog lang (tot augustus 2015) als cartoon dagelijks te vinden was op NUsport, de sportsite van de nieuwssite NU.nl.

Met deze laatste surprise kwam er een einde aan het uitpakken van de pakjes. Het sinterklaasfeest zal vast nog wel langer geduurd hebben. Ik herinner het me als één van de leukste surpriseavonden die ik als volwassene heb meegemaakt. En met dit item komt er tevens een einde aan deze post.