Verhuizen!!! (1987)

Een verslag van 15 jaar wonen in ons eerste huurhuis, het kopen van dat huis en, elf jaar later,
de overgang naar onze nieuwe eengezinswoning

Toen ik een half jaar in militaire dienst zat, zijn Diny en ik getrouwd. We hadden echter geen eigen huis en gingen bij mijn ouders inwonen. Wij hadden daar zo onze redenen voor, voor het trouwen én inwonen (link). Een half jaar later, zomer 1972, kregen we van mijn werkgever, Unilever, een huurhuis aangeboden in Vlaardingen. Met behulp van onder andere onze vrienden Ria en Kees hebben we dat een beetje opgeknapt en ingericht, maar we bleven toch bij mijn ouders inwonen, zodat Diny mijn ouders kon ondersteunen met hulp in en rond het huis. Dit duurde tot een aantal weken na een zware hartoperatie die mijn moeder in maart 1973 onderging. Al heel snel knapte Ma op en haar conditie ging met sprongen vooruit. Daardoor hadden mijn ouders onze hulp niet meer nodig en konden wij uiteindelijk, mei 1973, in ons eigen huis gaan wonen.

We hadden een rustige zomer, met een korte vakantie in België. Zo konden we ons op ons gemak voorbereiden op de komst van onze twee kinderen, onze "tweeling". De eerste die zou komen was Diana, het dochtertje van Sjaan, de overleden zus van Diny (link). Zij zou voor het begin van het nieuwe schooljaar bij ons zou komen wonen.  De tweede was onze boreling, die we begin november verwachtte. Dat werd uiteindelijk drie weken later. De eerste foto van ons complete gezinnetje (hieronder) werd diezelfde week genomen op de bank van onze woonkamer ... en zo krijg je gelijk een indruk hoe het in onze woonkamer er uit zag ....

Diana, Diny, Dennis en ikkie ... een pril gezinnetje
... de trouwfoto van Sjaan staat schuin achter ons op de radio/platenspeler ...

Aan de label om Diana's nek te zien, kwam zij zo uit school toen de foto gemaakt is. De foto hieronder is in dezelfde week genomen, 's middags op de dag dat Dennis geboren is .... ja ja, Dennis is geboren in een sneeuwbui 😊...

Diana in de sneeuw, een paar uur na de geboorte van Dennis
... op de achtergrond de zijkant van ons appartementencomplex...

... en die foto is gemaakt schuin voor het appartementencomplex waar we woonden, het huis dat we nu, veertien jaar later, gingen verkopen en verlaten ...

Dus wordt het nu tijd om het huis, dat Diny en ik vijftien jaar eerder kregen toegewezen en waar we veertien jaar met z'n vieren als gezin in gewoond hebben, verder te beschrijven. Het huis lag aan de uiterste zuidwestelijke hoek van de bebouwing van Vlaardingen aan de spoorlijn van Rotterdam naar Hoek van Holland, niet ver van het station Vlaardingen West. De spoorlijn liep een kleine honderd meter voorlangs ons balkon, zie onderstaande foto ...

Uitzicht vanaf ons balkon naar het zuidwesten

 ... onze gemeenschappelijke tuin, een sloot en een weiland scheidde ons van de spoorlijn. Achter de spoorlijn was nog meer weiland tot de Maassluisedijk (met daar achter de Waterweg), en links naast het weiland (op de foto niet zichtbaar) een industrieterrein van kleine bedrijfjes. Van de spoorlijn hadden we niet zoveel geluidsoverlast, alleen wanneer we 's zomers op balkon zaten was er wat herrie ... maar dat wende snel. Het uitzicht was in ieder geval behoorlijk vrij, zoals op de onderstaande foto te zien is. De kleine industrie achter de spoorlijn, lag grotendeels verborgen achter een rij bomen ...

Het uitzicht van onder ons balkon richting het zuidoosten

Het huis was een vier kamer appartement met berging in de onderbouw en een grote gemeenschappelijke tuin. We woonden op de eerste verdieping. Het blok had drie portieken en drie woonlagen. Dus telde het blok achttien appartementen. Op de begane grond waren tien garage boxen, waarvan er één dienst deed als CV-hok van onze op olie gestookte blokverwarming. Ons gezin paste er precies in, onze kinderen hadden allebei een eigen slaapkamer.

In onze straat waren vier, bijna identieke appartementen blokken die achter elkaar stonden. Op onderstaande foto zie je de twee die het dichtst bij de spoorlijn lagen ...

Ze waren in 1962 gebouwd, in opdracht van mijn werkgever Unilever, die ze verhuurden aan zijn werknemers. Na vijftien jaar verkocht Unilever de blokken aan een investeringsmaatschappij. Die liet het appartementencomplex juridisch "splitsen" en zo kregen wij in het begin van 1976 de mogelijkheid om het appartement, dat we al vier jaar huurden, te kopen. Een buitenkansje, of toch niet ?! Hierop kom ik straks terug. Maar nu eerst wat informatie over onze "buren" .... 

In het begin woonden we tussen collega's van mij. Dat wil zeggen, mensen die ook bij Unilever werkten of een binding daarmee hadden. Dat was in alle blokken zo. De meesten "buren" uit ons blok werkten ook bij  het Research Laboratorium van Unilever. Dat was natuurlijk best wel handig. De meesten kenden ik al van gezicht en je had altijd wel wat om over te praten ... Zo werden er ook vriendschappen gesloten en een paar van die vriendschappen duurden nog tot na onze latere verhuizing. Dat waren Co&Leo, die nog tot lang in dit blok zijn blijven wonen, en Annet&Frans, die vlak voor ons naar Spijkenisse verhuisden. Maar zoals ik al verhaalde, na vier jaar werden de blokken verkocht en al snel gingen mensen verhuizen en kwamen er dus ook "buitenstaanders" in ons appartementencomplex wonen. Zo kwam boven ons een alleenstaande vrouw wonen, Miep, en de buren direct naast ons, het adoptie echtpaar Joke&Eb, dat ik in de laatste post al heb besproken (link). Met deze laatste drie konden we het ook erg goed vinden. In de vorige post stonden al een aantal foto's van Joke en Eb; hieronder nog een foto van Miep, die samen met Diny voorbereidingen treft voor de later in deze post genoemde BBQ ...

Diny en Miep bereidden de BBQ voor in de woning van Joke&Eb ...

De verkoop van ons appartementen complex, de "juridische splitsing in appartementen" en het kunnen kopen van het appartement waar je al in woonde, sloeg in als een bom. Wat te doen: blijven huren of kopen? Er werd door de nieuwe eigenaar, van der Padt (&Partners), een vergadering belegd waar uitleg werd gegeven over het proces van kopen. Daar werd heel wat heen en weer gediscussieerd. Niet alleen tussen hen en wij bewoners, maar ook tussen de bewoners onderling. Het leek erop dat niet veel bewoners de stap wilde maken ... en toen bood Van der Padt, om het ons aantrekkelijker te maken, een (hogere) korting op de koopprijs wanneer meer (en meer) bewoners het zouden kopen. Uiteindelijk kochten wij ons huis voor slechts fl 32.000. Achteraf gezien een koopje, maar toen hebben wij (en de meeste buren) onrustige nachten gehad of dat wel de goede keuze was ....

Als ik het me goed herinner, zijn twaalf van de achttien appartementen direct verkocht aan de huurders en bleef van de Padt dus eigenaar van de overige zes appartementen. Natuurlijk werd er een Vereniging van Eigenaren (VVE) opgericht en in de vervolg vergaderingen Statuten en een Huishoudelijk Reglement geformuleerd. Ook moest er een bestuur gekozen worden. In het begin was makelaardij Timmermans de beheerder van de VVE en "speelde" ook de voorzitter tijdens vergaderingen. Ook deden ze het financiële beheer van de VVE. Maar al snel namen een aantal kopers die functies over. Ofwel, bestuurden wij als kopers al snel de VVE ... en ook ik heb daar best veel tijd in gestoken ...

Als ik het goed heb, was ik in het begin secretaris, dus maakte ik de notulen van de vergaderingen en verzorgde ik de correspondentie voor de VVE. We besteedden het groot onderhoud uit, maar er bleven ook genoeg kleine klusjes voor vrijwilligers in de vereniging om te doen. Ook daar was ik niet vies van en dat deed ik vaak samen met Frans. Veel aandacht werd opgeslokt door de oliegestookte CV, die op een gegeven moment regelmatig in storing ging. Dat kwam doordat er water bij de olie zat ... jawel, de olietank was lek en er sijpelde grondwater in de olietank. Dus de tank, die ingegraven was in de tuin, moest vervangen worden, een megaklus! Al met spendeerde een aantal vrijwilligers, inclusief Frans en ik, aardig wat tijd aan de vereniging. Dat bracht Annet (echtgenote van Frans) en Diny tot de uitspraak "jullie kunnen beter je bed in het stookhok zetten", refererend aan de hoeveelheid tijd die we aan de CV-installatie besteedden ...

Als secretaris had ik één heel erg vervelende "klusje" ... Onder de eigenaren was er één wanbetaler van de maandelijkse bijdragen aan de VVE. Hij had al maanden zijn bijdrage niet betaald en dat bedrag liep aardig op. Hij had al een aantal aanmaningen van onze penningmeester gehad en telkens zei hij dat hij "net het geld had over gemaakt". Een bankoverschrijving duurde in die tijd ongeveer een week voor het op de bankrekening van de vereniging stond. Elke keer had hij weer een andere smoes, tot wij het zat waren en ik een deurwaarder opdracht had gegeven om het te innen, inclusief kosten .... Een week later werd ik door de wanbetaler opgebeld (het was nota bene mijn buurman) dat hij het geen stijl vond, enz. enz. De achterstand werd na die aanmaning wél snel betaald, maar de sfeer tussen hem en het bestuur was verziekt. Binnen een half jaar verkocht het gezin het huis en verhuisden naar een huurhuis in Spijkenisse ...

Maar er waren ook leuke "klusjes" als secretaris/vrijwilliger van de VVE. We verzonnen dat het leuk was om een informatie bulletin uit te geven en die kreeg de naam "De Tak", naar de naam van onze straat: Thomas A Kempisstraat. Voor zover ik me kan herinneren bestond het bulletin nog toen we verhuisden. We hebben ook de tuin opgeknapt, met o.a. bloembakken en een leefkuil. Om de leefkuil in te wijden hebben we op een zomeravond een BBQ in georganiseerd voor alle bewoners. Typisch was wel, dat er bijna alleen eigenaren op af kwamen. Hieronder wat foto's van de BBQ in de leefkuil ...

We hebben met veel plezier in het huis gewoond. Zoals al gezegd, Diana en Dennis hadden allebei hun eigen kamer. De kamer van Diana was best wel groot ....

Diana maakt haar huiswerk achter haar bureau (1978)

Tijdens Diana's verjaardag spelen de "kleintjes" in Diana's kamer (1978)

De kamer van Dennis was wel klein, maar daar had ik een oplossing voor gevonden. Ik had zelf een bed voor hem gemaakt, naar een idee in een doe-het-zelf boek. Het was een bed op hoogte, zodat hij onder zijn bed kon spelen. Hieronder is een stuk van zijn bed te zien, toen hij met ome Joris Stratego speelde ...

Dennis speelt in zijn kamertje Stratego met ome Joris
... onder zijn bed is een stukje van de plank met zijn modelspoorbaan te zien ...

Toen hij groter werd, hebben we onder zijn bed een plateau gemaakt, waar zijn elektrische Minitrix treinbaan met huisjes en bergen erop gemonteerd kon worden, zie de foto hieronder ...

Wat verder niet onbelangrijk was, was de ligging van het huis. Bijna alles was voor iedereen in ons gezin betrekkelijk dichtbij. De school voor de kinderen, eerst de lagere - en later de middelbare school, allebei binnen de kilometer. De korfbalvereniging voor hen was aan het eind van de straat. Zelf hoefde ik maar ruim tien minuten te fietsen naar mijn werk en onze atletiekvereniging was vijf minuten fietsen. We hadden binnen de wijk ook een betrekkelijk groot winkelcentrum en verder was ook het station Vlaardingen West op nog geen tien minuten lopen van ons huis.

Zoals al gezegd, we hebben veertien jaar met plezier in ons appartement gewoond, maar we werden allemaal ouder en het huis werd een beetje te "krap". Ook gingen veel bevriende buren verhuizen, de meesten naar Spijkenisse. Daar waren de eengezinswoningen een stuk goedkoper. Maar ik wilde niet ver reizen naar mijn werk, het liefst ging ik met de fiets naar mijn werk, zodat Diny overdag de auto kon gebruiken. Ook wilde ik niet afhankelijk zijn van de auto voor mijn werk. Daarom besloten voor ons nieuwe huis we opzoek te gaan in Vlaardingen of Schiedam. In Schiedam waren we geboren en getogen en er woonden ook veel van onze familieleden, vrienden en kennissen.

Maar wat voor huis wilden we eigenlijk? In ieder geval een eengezinswoning. Diny wilde graag een oud huis, een huis wat je op moet knappen. Al haar broers en zussen hadden dat tot nu toe zo gedaan. Maar ik had een drukke baan, vond een huis opknappen niet leuk (als ik het al kon) en wilde het liefst een huis waar we niet al te veel aan hoefden te veranderen en dat onderhoudsarm was. We zochten in de plaatselijke krantjes naar huizen in de buurt en hebben zes tot zeven bezichtigingen gedaan. Hieronder een aantal die ik in ons plakboeken bewaard heb ...

De belangrijkste huizen die we hebben overwogen

 Ze hadden allen wel voor en nadelen ... Eén huis, een twee onder een kap woning, was heel erg leuk maar stond scheef. Als je een knikker neerlegde, rolde die zo de kamer door ... Eén huis zo'n oud opknap huis, zoals Diny graag wilde, maar had geen achterom. Eén huis was grappig gebouwd met een soort van zelfgemaakte airconditioning, maar was wat mij betreft te veel houtje touwtje constructie. Het laatste huis wat op ons pad kwam in de eerste ronde was helemaal naar mijn zin, en op zich ook wel naar Diny's zin, maar was zo "af" dat er voor Diny niet veel aan te veranderen viel. Alleen op dat huis was al een optie door andere potentiële kopers. Diny en ik werden het wel eens dat we voor dit huis zouden gaan, want Diny's fantasie was groot genoeg om te zien dat ze met de inrichting veel zou kunnen spelen om het naar haar zin te maken ... De optie van de andere kopers verviel, toen de verkoper de laatste eis van de koper niet accepteerde ... Dus tekenden WIJ de voorlopige koopakte van het onderstaande huis ...

Een tweetal maanden later hadden we veel hulp van familie en vrienden bij het opknappen van het huis. En een maand later hadden we veel hulp, van vooral de broers en zussen van Diny, om ons te verhuizen. En het duurde niet lang of de vrouw des huizes zat heerlijk op de bank in onze nieuwe huiskamer te breien ...

We hadden, naast de ouderslaapkamer en een klein (slaap)kamertje, nog twee kamers om te verdelen tussen Diana en Dennis. Diana (op dat moment bijna eenentwintig) gunde de zolderkamer aan haar broer, omdat ze toch wel snel na het afronden van haar studie HBO-Verpleging zelfstandig wilde gaan wonen. Overigens klasse, omdat ze altijd graag een zolderkamer had willen hebben. En zo maakten we allen een nieuwe start, op een kleine twintig minuten fietsen, in een andere wijk in Vlaardingen. Van vele familieleden, vrienden en kennissen kregen we felicitaties en goede wensen na het versturen van onze adreswijzigingen. Hieronder één van de kaartjes, die bij een mooie boeket bloemen zat...