Met Leen op de bromfiets naar de bron van de Maas (1975)

*** aangevuld op 23 september 2023, na vondst van de afrekeningbonnetjes van de campings ***

Met bijdrages van Leen.

Eind juli 1975 heb ik met Diny's broer Leen op de bromfiets een trektocht gemaakt naar de bron van de Maas in Frankrijk. Maar laat ik Leen eerst even voorstellen.

Leen is de vijf jaar jongere broer van Diny. Ik had vanaf het begin een goede klik met hem, maar het intensievere contact begon toen Diny en ik ons eigen huis kregen. Leen had toen ook al een paar jaar verkering met Gabriëlle en zij vonden het fijn om bij ons op bezoek te komen, daar hadden we genoeg privacy om gezellig samen te zijn. Feitelijk zijn van Diny's familie, Leen en Gabriëlle degenen met wie wij de meeste omgang hadden. Wanneer zij ons bezochten, waren Diny en Leen altijd de grootste praters en het gebeurde regelmatig dat, wanneer we al in de woonkamer afscheid van elkaar hadden genomen, we in de deuropening en op het trapportaal nog een half uur aan het napraten waren, voordat zij écht naar huis gingen. Ik zei dan steevast "ik ga alvast naar bed hoor" en dat was dan het sein voor het échte vertrek.

Leen en Gabriëlle zijn vijf jaar na ons getrouwd, in de winter van 1977. Om hen een gezicht te geven hieronder één van hun trouwfoto's.

Leen en Gabriëlle in deur van het stadhuis van Schiedam, klaar om het ja-woord te zeggen

Ik weet niet wie er op het idee kwam van de trektocht, die het onderwerp is van deze post. Waarschijnlijk is het idee langzaam geboren. Leen en ik waren avontuurlijker dan onze partners en wilden best wel, bovenop onze "gewone" vakantie, een bijzonder extra reisje maken. Diny en Gabriëlle waren met minder tevreden, gewoon thuiszijn vonden ze ook al heerlijk. Hoe dan ook, uiteindelijk hebben Leen en ik een plan uitgewerkt om samen op de bromfiets een trektocht te maken naar de bron van de Maas. De tocht zou ongeveer een week duren en we zouden overnachten in een tent op campings. De brommers: Leen had een Zündapp, een brommer met versnellingen en ik gebruikte de Puch-maxi van Diny. Diny's bromfiets had geen versnellingen en had daardoor minder trekkracht dan de Zündapp van Leen, hetgeen een probleem zou kunnen zijn in de heuvels. Daarom vervoerde Leen de zwaardere spullen zoals de kookspullen, het gereedschap en de tentstokken. Een ander voordeel van de Zündapp was, dat die een grotere benzinetank had dan de Puch maxi. Met een volle tank kon ik maar 100km rijden, wat een probleem kon zijn wanneer we niet op tijd een bezinepomp tegenkwamen. Zo konden we in het geval van benzinetekort uit Leen's tank benzine overhevelen. We gebruikten de tentspullen die ik van mijn ouders had "overgenomen". Leen kocht waarschijnlijk een fietstas, ik had er nog een van mijn ouders. Alles "low-budget", zoals je dat nu zou noemen. We hadden wel een beetje moeite met de helm die we (sinds kort) in Nederland, maar in ieder geval in het buitenland moesten dragen. Het dragen van de helm was ook minder comfortabel, omdat het heel erg warm was tijdens onze reis ...

De Puch-maxi zou uiteindelijk tot 1987 dienst doen en had toen ruim 40.000 km gelopen,
als herinnering bewaar ik het instructieboekje ...

Het grappige is, dat wat mij betreft de geschiedenis zich herhaalde. Immers, in de jaren vijftig van de vorige eeuw hebben mijn vader met zijn zwager Wout ook een trektocht gemaakt op de bromfiets. Zo zijn wij, als familie, in Chêne terecht gekomen bij Tante Elisa. Ik heb daar in een eerdere post al over verhaald.

Voordat ik de trektocht met Leen ga beschrijven, wil ik benadrukken dat Diny en Gabriëlle best erg vooruitstrevend waren in het ons gunnen van dit avontuur. Uit kringen dicht bij ons hoorden we geluiden, dat anderen vrouwen hun partner niet alleen op vakantie zouden laten gaan. Veel later, toen ik het druk had met studie en werk, heb ik het Diny ook gegund om zonder mij, met vrienden, op vakantie te gaan. Dat is ook altijd onze filosofie van het huwelijk geweest: elkaar voldoende vrijheid geven om dingen alleen te doen en daardoor niet te "verstikken" in het huwelijk ...

Maar nu dan de reis. De route die we uiteindelijk gereden hebben, heb ik direct al na de trektocht gevisualiseerd in de volgende afbeelding ...

De route die we afgelegd hebben

Jaja, het was 1975. Toen waren er nog geen computers, laat staan websites zoals "Maps", waarbij je zoiets netjes op kaart kan zetten en een mooie afbeelding van kan maken. Hoe heb ik deze afbeelding dan gemaakt? Ik wilde mijn landkaarten niet "verknoeien" door er op te tekenen. Dus nam ik de kaart, legde daar een glasplaat op, tekende daar met viltstift de route op en maakte vervolgens daar een foto van, in dit geval een "dia".

Elke dag reden we ruim 200km. Wat betreft de overnachtingsplaatsen was de route als volgt: Vlaardingen/Schiedam - Yvoir (B) - Verdun (F) - Bourbonne (F) - Straatsburg (F) - Trier (D) - Maastricht - Schiedam/Vlaardingen.

De route van de eerste etappe naar Yvoir, gelegen in het Maasdal tussen Namen en Dinant, was bijna dezelfde als de route die ik vijftien jaar eerder samen met mijn vader naar Chêne fietste. In Yvoir kampeerden we langs het riviertje de Bocq. Op de onderstaande foto zit ik rustig voor ons tentje te eten ...

Voor ons tentje op ons eerste overnachtingsplaats Yvoir

Leen, die als gymnastiekleraar niet vies was van een acrobatisch stuntje, liet zich bij een avondwandeling van een bruggetje in een bootje zakken, dat in het plaatselijke riviertje lag. Tja, er was wel verschil in temperament tussen ons twee, maar verder konden we het goed met elkaar vinden hoor 😃.

Leen liet zich vanaf een bruggetje in een bootje zakken ...

Op de tweede dag reden we van Yvoir naar Verdun. Het grootste deel van de dag reden we langs de Maas. Elke dag kochten we onze proviand, die we op die dag nodig hadden. Op deze dag in kochten we het in het dorpje Fumay, waar voor de supermarkt de onderstaande foto is gemaakt. We hadden best wel veel bekijks van de plaatselijke kids ...

Voor de winkel in Fumay, waar we proviand inkochten ...

Onze lunch gebruikten we gewoon langs de weg, daar waar op het gewenste tijdstip een leuke plek was om te zitten. Op de onderstaande foto was het gewoon langs de oever van de Maas, hoewel dat op de sterk verkleurde "dia" slecht te zien is ...

De lunch gebruikte we op een leuke plek langs de Maas.
Toen wisten we niet, dat de kwaliteit van dia's sterk achteruit zou gaan met het klimmen der jaren ...

Zoals gezegd overnachtten we die dag in Verdun, op camping "les Breuils". Deze plaats was bewust gekozen, omdat we deze historische plek, waar zwaar gevochten is in de Eerste Wereldoorlog, nader wilden bekijken. Zo bezochten we daar één van de erevelden, waar heel veel gesneuvelden zijn begraven.

De nabestaanden van deze gesneuvelden hadden nog het "geluk", dat hun geliefden een laatste rustplaats hadden. Van velen gesneuvelden militairen is niets of bijna niets terug gevonden. De knekelkamer (ossuarium), die we daar ook zagen, vonden we te gênant om te fotograferen ...

Op de derde dag bereikten we de bron van de Maas, die zich op het Plateau van Langres bevindt bij het plaatsje Pouilly-en-Bassingny. Natuurlijk maakten wij foto's van het "hoofddoel" van onze trektocht. Maar ... voor ons was de bron best wel een teleurstelling. Je zag amper water omhoog borrelen en Leen had de neiging om erin te pissen om de stroom wat groter te maken!

Leen fotografeert de bron van de Maas

Tegenwoordig ziet de plek er iets professioneler uit, zoals deze onderstaande foto op internet laat zien.

Zo is tegenwoordig de bron van de Maas "aangekleed" (foto internet)

Natuurlijk hadden kunnen weten, dat een bron van een regenrivier eigenlijk niet veel voorstelt. Een bron is de plek waar water uit de grond "opborrelt", die het verst van de monding van de uiteindelijke rivier ligt. In dit geval is het gewoon een "plasje" en even later een piepklein stroompje. Maar van de voorgaande foto's was al duidelijk, dat we tijdens onze trektocht heel erg warm, zonnig én vooral droog weer hadden. Dus stelde het "vervolgstroompje" voor ons op dat moment ook niet veel voor ...

De bron werd even later een piepklein stroompje ... dat even later onder de eerste brug stroomt

Van hieruit reden we naar onze overnachtingsplaats, die slechts tien kilometer van de bron van de Maas verwijderd was: Bourbonne-les-Bains. We overnachtten op camping "La Chavanne".

De vierde dag. Ons belangrijkste doel was bereikt, maar we wilden niet dezelfde route terugrijden, saai toch?! Daarom hadden van te voren al besloten om terug een kleine omweg via de Vogezen te maken en dat bleek een groot succes. We reden door Gérardmer en kwamen na een paar kilometer bij een prachtig meer: Lac de Longemer. Leen, altijd in voor iets bijzonders, besloot even te gaan zwemmen, tja het was wel een hittegolf op onze reis.

Leen neemt een bad in Lac de Longemer

Daarna trokken we via de Col de la Schlucht de Vogezen over. Deze bergpas van 33 kilometer lang, is een aaneenschakeling van bochten en de uitzichten maakte een grote indruk op ons. Deze herinnering bracht mij vier jaar later op het idee om aan de oostelijke voet van de Col de la Schlucht, in Luttenbach-près-Munster, met het gezin een zomervakantie door te brengen. Na de afdaling van de Col de la Schlucht reden we via Colmar en door het Rijndal naar Straatsburg, waar we overnachtten en wel op Plage de Strasbourg "Baggersee". Daar hebben we de kathedraal aan de buitenkant bekeken, een imposant bouwwerk waarvan "de eerste steen" in de 12de eeuw gelegd is. Ondanks het feit, dat de onderstaande foto zeker niet de mooiste is die ooit van de Kathedraal van Straatsburg gemaakt is, geeft hij door de geparkeerde auto's een mooi beeld van de tijd waarin we de trektocht maakten. 

De kathedraal is zo imposant, dat om het een beetje in beeld te krijgen, deze foto over een naastgelegen parkpeerplaats genomen is

Trouwens, van dichtbij is de kathedraal niet "in één beeld te vangen". Eén van de beste foto's van de kathedraal is te bekijken via deze link.

De vijfde dag reden we via Saarbrücken naar Trier. Van deze etappe weet ik me niet zoveel te herinneren, maar van de dia's zie ik dat het een licht glooiend landschap moet zijn geweest. Wel weet ik dat we in onze overnachtingsplaats Trier, de beroemde  "Zwarte Poort"  (Porta Negra) bekeken hebben. Dat is de noordelijke poort van de stadsmuur, die  de Romeinen aan het eind van de tweede eeuw na Christus rondom Trier optrokken. Ik snap niet dat ik daarvan geen foto heb genomen, daarom maar deze foto van het internet gepikt.

De "Zwarte poort", onderdeel van de eeuwenoude stadsmuur van Trier (foto internet)

Na onze overnachting in Trier, camping "Momalse", reden we via de Luxemburgse plaatsjes Echternach en Vianden én via de Hoge Venen naar Maastricht. Ook het landschap van de Hoge Venen, een hoogvlakte ten oosten van Luik, maakte indruk op me. Ik kende het gebied al van uit gidsen en van één verhaal (Croix des Fiancées, Kruis der Verloofden), wat diepe indruk op me gemaakt heeft. Ik weet niet of die indruk de reden geweest is dat we als gezin onze volgende zomervakantie in dat gebied hebben doorgebracht, maar dát laatste is wel een feit. Terug naar onze trektocht ... in Maastricht hebben we overnacht op camping "Sint Pietersberg". Iedereen die op deze camping heeft overnacht. weet dat je vandaar een mooi uitzicht hebt over de stad. En daarom maakte ik dan ook de onderstaande foto, alhoewel door de verbleking van de dia het uitzicht niet zo indrukwekkend over zal komen als het in werkelijk toen was.

Vanaf de hoger gelegen camping heb je een mooi uitzicht over Maastricht

Ik heb verder geen foto's van Maastricht gemaakt. Ik denk dat we na de reis en de indrukken van de laatste zes dagen te moe waren om de stad in te trekken en daarom maar op de camping ons vertier genomen hebben.

De volgende dag reden we via België (de kortste weg) naar Eindhoven en via Tilburg en Breda weer naar onze thuisbasis. Ook op deze laatste dag heb ik geen foto's gemaakt, wat mijn vermoeden over de avond te voren versterkt. We wilden vast wel graag weer naar huis, Leen naar zijn Gabriëlle en ik naar mijn gezinnetje. Want hoewel we best een mooie reis hebben gemaakt en ons goed vermaakt hebben, zullen we hen best gemist hebben ...

1975, ons gezinnetje ontwikkelt zich verder ...

 Toen ik aan deze post begon, las ik de vorige nog even door en het viel me op dat er één van mijn lievelingsfoto's van Diny met Dennis uit 1974 ontbrak. Daarom plak ik die foto nu in, als startfoto hoe "dreumes" Dennis 1975 inging.

Bij deze foto moet ik altijd een traantje wegpinken ... hoe lief en teder kan een moeder naar haar zoon kijken?!

Het in de vorige posts geschetste levensritme van ons gezin zette zich in dit jaar voort. Daarom zal ik op eenzelfde manier verslag doen van het reilen en zeilen in ons gezin.

In de lente van 1975 hebben we als gezin (minstens) drie uitstapjes gemaakt. Dat wil zeggen, van drie uitstapjes zijn er foto's bewaard gebleven. Het eerste uitstapje was naar diergaarde Blijdorp.

Moeder en dochter aan het ringen in de speeltuin

Verrassend hoe ontspannen Diana op het ezeltje zit

Dennis is niet bang bij de geiten

Ons liefste huisdier

Vervolgens zijn we naar de Efteling geweest. Daarvan weet ik me te herinneren dat de reis er naar toe best heftig was; bus, trein met overstap, bus. We waren immers op het openbaar vervoer aangewezen en er was nog steeds een wandelwagen nodig voor Dennis van anderhalf jaar.

Door filevorming kwam Diana's stuurkunst niet tot zijn recht

En tot slot zijn we een dagje naar het strand van Hoek van Holland geweest. Dat was echt een stralende dag, zoals op onderstaande foto's te zien is.

Zo had een ieder zijn eigen vermaak

Lekker geconcentreerd bezig

Ook hier is concentratie nodig

Een stukje appel voor de dorst

Ook waren er in de lente van 1975 twee feestjes in verband met een huwelijk. Zwager Leen trouwde zijn Gabriëlle en daar waren we natuurlijk van de partij ...

Voor het stadhuis ... waarschijnlijk was dit de eerste keer dat Diana "bewust" een huwelijksvoltrekking bijwoonde

... en mijn schoonouders vierden hun 40-jarige huwelijksfeest.

Mijn schoonouders met hun oudste dochter bij het diner

Voor een aantal kleinkinderen was het "spelen" en bijpraten minstens zo belangrijk

Vlak voordat wij de grote vakantie bij tante Elisa in België gingen vieren, hadden we twee weken een hond te logeren. Het was Bobby, de hond van Zus en Zwager. Zij gingen met het gezin op vakantie naar Duitsland en konden de hond niet meenemen. Bobby was een lieve hond, die kinderen gewend was. Zus en zwager hadden immers twee kinderen van dezelfde leeftijd als Diana en Dennis. En zo kon Dennis ook gelijk eens wennen aan een hond in huis.

Diana doet Dennis voor hoe hij Bobby zachtjes moet aaien

De zomervakantie. Zoals reeds aangekondigd, brachten wij de zomervakantie door op het voor Diny en mij vertrouwde adres in België, bij Tante Elisa. Daartoe huurden we een auto, ik denk dat het een Fiat 125 of 128 geweest is. Dat was tenminste het favoriete automerk van ons in die tijd. Het dorpje Chêne was een boerengehucht in de Ardennen, waarbij onderstaande foto een mooie kijk geeft op het huis van tante Elisa.

De mesthoop op de voorgrond illustreert duidelijk het landelijke karakter van het dorp

Ik heb al diverse keren over Tante Elisa en Chêne verhaald en het zal niet de laatste keer zijn. Het plaatsje was ons zo dierbaar, dat Diny en ik ons daar zelfs hebben verloofd. Diana en Dennis waren er nog nooit geweest. De gedachte alleen al, dat we nu met onze kinderen er naar toe gingen, was kicken ...

Ook vonden we het heel erg leuk om onze kinderen aan tante Elisa te laten zien. Helaas is onderstaande foto zwaar onderbelicht, maar het laat wel zien hoe fijn we het bij Tante Elisa hadden.

Voor het huis, links om de hoek van het huis op de foto hierboven, maakte ik deze foto

Zoals gezegd, het dorpje was een boerengehucht, maar er was wel een doorgaande weg die voor kleine kinderen gevaarlijk kon zijn. Maar sinds kort had Tante Elisa een afgesloten tuin waar het heerlijk spelen voor de kinderen was en voor ons allen om te ontspannen.

Het was veilig spelen in de afgesloten tuin van Tante Elisa

En Tante Elisa leerde Diana ook welke bessen eetbaar waren om ze te kunnen plukken ...

Ook verkenden we de omgeving, waarbij we onze kinderen leuke dingen lieten zien en beleven. Wat moet dat toen een goed gevoel geweest zijn, om óns fijne gevoel over dit dorpje en deze streek aan onze kinderen door te geven!

Zo gingen we zwemmen in het meer bij de grotere plaats Neufchâteau ...

... bezochten we het imposante oorlogsmonument de Mardasson in Bastogne waar vanaf je een mooi uitzicht hebt over de omgeving ...

... en reden we naar Echternach (Luxemburg), waar het stadje niet zo interessant was voor de kinderen, maar een speeltuin aan de rand van de stad wel.

In een speeltuin bij Echternach stond dit leuke treintje.

Aan deze leuke vakantie kwam een eind, maar drie jaar later gingen we op herhaling, waarbij we in de Paasvakantie van 1978 Chêne gezien hebben zoals we het nog nooit hadden gezien; nog ongeveer vijf posts geduld alsjeblieft.

Een maand later heb ik met Zwager Leen een bijzondere reis gemaakt, waar ik in de volgende post over zal verhalen.

In het najaar gingen we op visite bij Tante Lies en Ome Joris. Zij waren al een tijdje geleden verhuisd naar Capelle aan den IJssel, maar hun nieuwe appartement hadden wij nog nooit gezien. Het was een mooie woning en zeker het uitzicht vanaf de tiende etage was indrukwekkend. Bij dat gezellige bezoek is de volgende foto van Diana met Ome Joris gemaakt.

Diana zit ontspannen tegen Ome Joris aan.
Een foto met historische elementen: de draagbare radio en roken in gezelschap ...

Eén van de Kerstdagen vierden we samen met en bij het gezin van Zus en Zwager, die niet zo ver van ons afwoonden. Daar zijn de volgende foto's van bewaard gebleven.

Dennis met zijn nichtje Laura onder de kerstboom.

Aan het rijk-gevulde kerstdiner..

Hoe kan ik deze post beter eindigen dan met de zelfgemaakte Kerst- en Nieuwjaarskaart, die we als gezin eind 1975 rond gestuurd hebben ...

1974: een "normaal" jaar ... huisje-boompje-beestje!

Wanneer ik op mijn levensloop terugkijk, is er in het tijdvak 1966-1973 ontzettend veel gebeurd. In 1966 werd ik verliefd op mijn latere vrouw Diny; in 1967 slaagde ik voor mijn HBS-diploma, ging ik werken én tegelijkertijd vier jaar studeren aan de avondschool; in 1968 overleed Diny's zus Sjaan, ofwel Diana's moeder; 1971 was het jaar van militaire dienst, de ontdekking van mijn moeders hartafwijking en het jaar dat Diny en ik trouwden; in 1972 woonden Diny en ik in bij mijn ouders én kregen wij een huis dat ingericht moest worden, terwijl ik nog steeds diende voor het Vaderland en 1973 was het jaar van de "wonderbaarlijke wederopstanding" van mijn moeder, het jaar dat we zelfstandig gingen wonen én we tevens twee kinderen kregen ... Al deze gebeurtenissen heb ik beschreven in de voorgaande posts van deze blog.

Het jaar 1974 werd voor "ons", Diny en mij, een rustig en "normaal" jaar ... huisje, boompje, beestje! Maar gold dat voor iedereen in ons gezin? Met name voor Diana was dat zeker niet het geval. Voor haar was het wennen en vooral "oppassen", zoals ze het veel later aan mij omschreef: ze wilde niet opnieuw "weggestuurd" worden en wilde vooral niets "fout" doen. Alsof dát de reden was geweest van haar vertrek uit de pleeggezinnen, waarin zij de jaren daarvoor gewoond had. Diny en ik waren daar helemaal niet mee bezig. Wij vroegen ons af hoelang Diana bij ons zou mógen blijven. Want, wat als Diana's vader een vrouw zou tegenkomen met wie hij weer een gezin zou willen stichten, zou Diana dan bij ons mógen of willen blijven? Dát hebben wij ons zeker afgevraagd, maar hebben daar nooit consequenties aan verbonden. We hadden nu twee kinderen en het gezin was "nu" voor ons compleet. Mocht dat anders lopen, dan zouden we dat "dan" wel weer zien .... dát was onze insteek.

Inderdaad, voor Diana werd het geen "normaal" jaar. Het werd wennen, alles was weer nieuw. Nieuwe school, nieuwe buurt, nieuwe vriendinnen, een broertje erbij wat ongetwijfeld verminderde aandacht voor haar betekende. Een nieuwe opa en oma en nieuwe nichtjes .... best wel grote veranderingen voor een kind van zeven jaar!

Het is op dit punt in deze post nuttig om de verhoudingen in ons gezin en ons leefritme te beschrijven. Ofwel, hoe zag onze week, maand, kwartaal, jaar eruit. Dat was best wel anders dan nu, vijftig jaar later. We waren, denk ik, een typisch gezin uit het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw. De man werkte, de vrouw bleef thuis om voor het gezin te zorgen. We hadden in het begin geen telefoon en ook geen auto, de eerste auto kochten we pas drie jaar later. Dus als gezin deden we alles lopend of met het openbaarvervoer ...

Het jonge gezin aan de wandel, vaders aan de andere kant van het fototoestel

... en af en toe huurden we een auto om op vakantie te gaan. Diny had het natuurlijk druk met het huishouden, met de verzorging van Dennis en de aandacht voor Diana. Eens in de week ging ze naar de gymnastiekvereniging, dat was haar voornaamste hobby. Ik werkte vijf dagen in de week, ging eens in de week met collega's na het werk hardlopen en mijn belangrijkste hobby was fotograferen, inclusief het afdrukken van foto's. De weekenden waren gereserveerd voor familiebezoek en, in dit eerste jaar op ons eigen stekkie, meestal het ontvangen van vrienden. Onze belangrijkste vrienden waren de eerder genoemde Ria en Kees waar we regelmatig een avondje me gingen kaarten.

Op één van de kaartavondjes opent Kees een fles "champagne", Diny zet zich schrap ...

Onder de familie die ons het meest bezochten, waren een broer en aanstaande schoonzus van Diny's kant, Leen en Gabriëlle, de belangrijkste. De zondagen waren gereserveerd om naar onze ouders te gaan, de ene zondag naar Diny's ouders en de andere zondag naar mijn ouders.

Op bezoek bij mijn ouders in de Aalscholverlaan ... 

Dat was dan ook de belangrijkste ontmoetingsplaats van de wederzijdse broers en zussen met aanhang. Deze gewoonte, om de zondagen te besteden aan het bezoek van de ouders, bestond al zeker een paar generaties, iets wat tegenwoordig in onbruik is geraakt. Natuurlijk waren er ook op de viering van verjaardagen en hoogtijdagen (zoals Sinterklaas, Kerst en Oudejaarsavond) gelegenheid om familie te ontmoeten. De korte schoolvakanties werden meestal gebruikt om met het gezin "leuke dingen" te doen, de langere schoolvakantie om met het gezin er op uit te trekken. De bovenstaande beschrijving is zeker gedurende de eerste jaren van ons gezin de "structuur" geweest van ons doen en laten.

Terugkomend op Diana en wat nieuw voor haar was, dat waren ook de zondagen dat we mijn ouders bezochten. Daar waren dan meestal ook Zus en Zwager en hun twee kinderen, Desirée en Laura. Laura was een jaar ouder dan Dennis, terwijl Desirée en Diana maar twee jaar scheelden. In het begin was het een beetje aftasten tussen de laatste twee, maar al spoedig konden ze het goed met elkaar vinden.

Desirée en Diana konden het al snel goed met elkaar vinden

Voor Diana was een hele belangrijke gebeurtenis in dit jaar het schoolkorfbal toernooi op Koninginnedag. Zij vond het spelletje erg leuk, maar kwam minder aan spelen toe door een al te fanatieke leraar, die winnen belangrijker vond dan meedoen. En omdat een van onze buren, Marrie, scheidsrechter was op dat toernooi én ook nog actief bestuurslid van de korfbalvereniging "Spirit", werd Diana al snel lid van die vereniging. Dat bleek een gouden greep, want Diana ging voortaan op steenworpafstand van huis elke week trainen en wedstrijden spelen. Ze heeft meer dan twintig jaar met veel plezier deze sport beoefend.

Diana doet een scoringspoging op het korfbaltoernooi

Zomervakantie. Op één van de kaartavondjes met Ria en Kees, besloten we om onze zomervakantie gezamenlijk door te gaan brengen. We gingen met de beide gezinnen naar Hoenderloo en hadden daar een huisje gehuurd op een recreatiepark. De vraag was alleen hoe daar te komen. Ria en Kees hadden drie kinderen en dus waren we met negen personen. En er moest ook nog de nodige bagage mee ... Zwager Koos, nooit te beroerd om hulp te bieden, bracht ons in een geleend volkswagenbusje en kwam ons twee weken later weer ophalen. Jolanda, de oudste dochter van Ria en Kees, was een jaar jonger dan Diana. Maar tijdens de vakantie bleek, dat er niet echt een klik was tussen hen. Hoewel we ons best vermaakt hebben, denk ik dat trouwens dat niemand de vakantie een daverend succes vond. We waren gewoon met te veel mensen met verschillende wensen in een te klein huisje. En zonder vervoer ter plaatse was het niet veel meer dan in en rond het huisje je vermaak proberen te vinden, met wandelen, midgetgolf, het zwembad en wat dies meer zij. Hieronder wat foto's die onze activiteiten illustreren ...

Diny en Dennis (net) wakker na een middagslaapje ...

De sfeer bij het huisje ...

Verkoeling zoeken bij het huisje.
Vlnr: Keesje, Cindy, Diana en Jolanda

Kegelen op het recreactiepark ... met Kees, Jolanda, Diana en Ria en wat toeschouwers

Is het spannend, Diana?

Midgetgolf op het recreatiepark ...

Behoedzaam glij ik met Dennis naar beneden ...

Het was een goede les om voortaan alleen met het gezin op vakantie te gaan en wellicht op de vakantiebestemming familie of vrienden op te zoeken. Dat is tenminste de formule die we later vaak met succes hebben toegepast.

Na de grote vakantie werd Diana's verjaardag thuis gevierd. Als ik zo naar de "taart" kijk, vermoed ik dat op het fotomoment het de tweede keer was dat er kaarsjes uitgeblazen werden op die dag.

Diana blaast op haar verjaardag de acht kaarsjes uit ...

Hoe dan ook, we hadden een huis vol visite en erg leuk was dat ook twee Oma's van Diana op onderstaande foto staan, want Oma R. (midden) is niet zo vaak bij ons thuis geweest.

De twee Oma's R. vierden beiden Diana's verjaardag mee. Ook Tante Gabriëlle was present;
Diny kijkt uiterst rechts of ik de foto goed neem ...

Diana's vader en Leen maken van Diana's verjaardag gebruik om een potje Mastermind te spelen, een populair spel uit die tijd. Diana kijkt toe of er niet gemeen gespeeld wordt.

Diana kijkt of vader Tom en Ome Leen niet vals spelen ...

Aan de hand van de plakboeken en dia's van 1974 blijkt verder, dat we best wel aardig wat activiteiten hebben gedaan: we zijn o.a. naar het circus en dierentuin geweest, maar dat was "dichtbij". We zijn ook naar de Flevohof (Biddinghuizen, Flevoland) geweest met het openbaarvervoer en dat was best een reis, met trein en bus, wanneer je ook een wandelwagen bij je hebt. Mijn schoonmama was er ook gezellig bij. Van het Flevohof-uitje zijn onderstaande foto's bewaard van gebleven.

Schoonmama, Diny en Dennis tijdens een rustmoment op de Flevohof

Papier hier! Dank je wel, Diana ...

Op mijn werk was voor de kinderen van het personeel ieder jaar een Sinterklaasviering. In onze grote aula met 400 zitplaatsen, werd dan een leuk kinderprogramma opgevoerd, waarbij op het eind de kinderen Sinterklaas een handje mochten geven en dan een cadeautje kregen. Dennis was in 1974 nog te klein, maar Diana voldeed wel aan de eisen.

Na afloop van het feestje handje schudden met Sinterklaas ...

Wellicht ook nog leuk te vermelden is, dat Diana in dit jaar het borduren "uitgevonden' heeft. Een hobby die ze lang volgehouden heeft en later omgezet is in andere creatieve hobbies. En bij deze vermelding hoort zeker deze leuke foto van haar.

Diana aan het handwerken, een begin van andere creatieve hobbies ...

Tot slot ... Diny en ik waren eind van dit jaar erg gelukkig met ons gezinnetje. En ik denk dat Diana aan het eind van 1974 ook wel het gevoel gehad moet hebben gehad, dat haar aanwezigheid bij ons zeer gewenst was. Ze was ons  Pappa en Mamma gaan noemen en draaide lekker mee in ons gezin. Het was een jaar van "een kalm, burgerlijk en ongestoord leventje van mensen die vasthouden aan de dagelijkse rituelen en zich op een voorspelbare wijze gedragen", ook wel aangeduid met een "huisje, boompje, beestje" gevoel. En zo zag aan het eind van dat jaar dit "burgerlijke gezinnetje" er ongeveer uit ...

... een typisch gezin uit het midden van de jaren zeventig van de vorige eeuw?!