 |
| Even wat onwennig staan Zus en Diny toch recht op hun schaatsen ... |
 |
| ... Laura en Dennis hadden er meer moeite mee, maar het lukte toch ... |
 |
| ... en hier dan alle vier verzameld! |
In het restaurant van de Eemhof dronken we op de goede afloop.
Het was onze enige vakantie ooit dat er geschaatst kon worden. Mede daarom is deze vakantie me goed bijgebleven.
Het jaar 1982 was een jaar van (grote) veranderingen in ons leven. Bij één grote verandering, het overlijden van mijn vader, heb ik al uitgebreid stilgestaan in de vorige post (link). Dat overlijden gebeurde toch nog vrij onverwacht, slecht drie weken na onze voorjaarsvakantie in de Eemhof. Andere grote veranderingen waren, dat ik van baan veranderde en dat Diny en ik lid werden van een atletiekvereniging. Deze laatste twee zaken zal ik in deze post kort aanstippen en daarna van elk onderwerp een aparte post schrijven.
Dus, op 1 april begon ik aan een nieuwe functie binnen Unilever. Ik had best wel getwijfeld of ik die functie wel zou aannemen. Ik heb in de laatste twee maanden voor zijn overlijden Pa
om advies gevraagd. Hij zei dat ik het moest doen. Jammer dat hij nooit
geweten heeft hoe succesvol die verandering uiteindelijk was. Want die verandering was een opmaat tot een wetenschappelijke
promotie. In de volgende post zal ik verhalen hoe ik groeide in de functie die ik na mijn militaire dienstplicht bij Unilever vervulde en waarom ik een nieuwe interne functie aangeboden kreeg (periode 1973 - 82). Die post zal ook verhalen over de werksfeer, bijzondere collega's en sociale contacten in die periode.
 |
| Groepsfoto van het eerste weekend, Zwager is de fotograaf |
Het huisje was geschikt voor vier personen, dus sliepen in het weekend een aantal mensen op de grond in de kamer, Maar het was best behoorlijk weer, dus zijn we veel buiten geweest ....
 |
| Genietend van het zonnetje op ons smalle terras ... |
Op het park zelf was niet zoveel te doen, maar de twee "Benjamins" vonden de speeltuin blijkbaar leuk genoeg om daar enige tijd in door te brengen ...
Er zijn twee anekdotes bewaard gebleven van ons verblijf op dit vakantiepark. De eerste is een "verbod" welke in de "regels van het park" te vinden was: "het is verboden om frituurvet op een verborgen plek in het bos achter te laten". Wij hebben dat verbod niet overtreden, omdat wij het vet gewoon zichtbaar voor iedereen in het bos hebben gedeponeerd 😉. Het tweede "grappige" verhaal was, dat nadat onze familie na het weekend weer naar huis was gegaan, wij de sleutel van het huisje misten. Het bleek dat Laura die in haar zak had. Alleen, zij had die er niet zelf ingestopt, maar Dennis had dat gedaan. Wij zagen er de lol er niet van in ... Ze hebben de sleutel per post aan ons terug gestuurd en die kwam gelukkig nog aan voordat we weer naar huis gingen. De beheerder van het kamp kwam de post brengen en vroeg zich af waarom ons een sleutel werd opgestuurd. Ik weet niet hoe ik me daar uitgel*ld heb, want je moest bezoekers namelijk aanmelden en dat hadden we niet gedaan. Verder was het best lastig dat we de deur een dag of drie niet konden afsluiten wanneer we gingen wandelen of een stukje gingen toeren ... Maar het blijft een leuke grap hoor Dennis, want we zijn het nog steeds niet vergeten ... 😁
 |
| Diny en Ma spelen patience ... |
 |
| ... Dennis was kampioen torenbouwen met kaarten ... |
 |
| ... en de dames hebben ieder hun handwerkje ... |
 |
| ... Suske en Wiske was toen al de favoriete strip van onze Benjamin ... |
Samengevat, het was een heerlijk ontspannend weekje in de Ardennen
De vakantie in Waulsort was nog maar net voorbij, of we kregen van Zus en Zwager een weekend aangeboden in Bakel, even ten oosten van Helmond. Dit ter gelegenheid van hun aanstaande vijftien jarig huwelijk. Uiteraard was ook Ma weer van de partij. Hieronder wat foto's die tijdens dat leuke uitje zijn gemaakt.
... en de kids hielden elkaar aardig bezig met spelletjes ...
 |
| Diana en Desirée aan het badmintonnen ... zelfs de shuttle staat er op ... |
 |
| ... dikke vrienden ... |
Verder zijn er nog wat "losse activiteiten en feiten" welke in het eerste helft van 1982 hebben plaats gevonden en die ik hieronder met een foto zal illustreren..
Diana besteedde veel van haar vrije tijd aan korfballen. Niet alleen trainen en spelen ...
 |
| een mooi schot Diana, de bal is nog net te vangen ... hoog op de foto ... |
... maar ze was ook actief in het verenigingsleven van Spirit, zoals het mede (mede)organiseren activiteiten en van een jeugdkamp. Later werd ze ook jeugdscheidsrechter ...
 |
| Diana met vriendin Irma bezig met de organisatie van een activiteit ... |
Dennis deed op school mee aan een uitvoering van een toneelstukje of musical en wij waren er getuigen van ...
 |
| Dennis, met koksmuts, speelt zijn rol in de musical ... |
... verder zat Dennis op voetbal en werd met de F-Pupillen kampioen, hieronder showt hij de beker.
 |
| Dennis kampioen met de F-jes ... |
 |
| Het was bijna dertig graden, dus zoekt Laura verkoeling in het badje ... |
Wellicht herinneren jullie bovenstaande foto? Nou, hij is toch net even iets anders, want de fotograaf van díe foto staat er nu wel op (link).
Een andere belangrijke gebeurtenis vond aan het begin van de zomer plaats.Ik had al eerder verhaald dat Diana's vader een leuke vrouw was tegen gekomen (link), Erna, en dat het tussen hen klikte. Rond deze tijd traden ze in het huwelijk. Hieronder de trouwfoto, die op de trappen van het stadhuis van Rotterdam is gemaakt.
 |
| Na het trouwen op de trappen van het stadhuis te Rotterdam Diana staat op de achterste rij, midden, tussen haar vader en Erna in |
Erna woonde in het centrum van Rotterdam en had twee thuiswonende kinderen. Die afgelopen jaren was voor ons best wel een spannende tijd geweest, want we vroegen ons af of Diana bij ons zou blijven wonen of op een gegeven moment bij het nieuwe gezin van haar vader zou intrekken. Diana heeft wel een paar keer gelogeerd bij dat gezin, maar daar is het bij gebleven. Stilzwijgend is de bestaande situatie gehandhaafd, zeer tot onze opluchting. Hiermee kwam een einde aan een onzekere tijd ... ons gezin bleef compleet.
En toen was het alweer juli en tijd voor de zomervakantie. Een trouwe lezer weet dat we nu, wat de locatie van de vakantie betreft, voor de eerste keer op herhaling gingen. We gingen namelijk naar dezelfde camping in Zwitserland als het jaar ervoor: Swiss Plage. We hadden zo'n reclame gemaakt voor die camping dat Diny's broer en schoonzus, Leen en Gabriëlle, ook besloten om eens te komen kijken bij ons op de camping. We reisden heen niet samen, want ze kwamen ons halverwege onze vakantie ons opzoeken.
Dus weer naar Zwitserland. Nu namen we echter het laatste stukje een andere route er naar toe. We hadden een tip gekregen dat je een stuk van de route kon afsnijden, wanneer je in Zwitserland de autotrein in Kandersteg naar Goppenstein nam. Je reed dan zelf de auto op de wagon(s) van de trein en bleef met alle passagiers gezellig in de auto zitten. De trein reed door een tunnel onder de Alpen door en je deed er een kwartier over. In totale tijd scheelde het niet veel, maar het scheelde ons ongeveer 100 kilometer (om)rijden en dat terwijl je wél een uur rustte. En dat voor maar 28 Zwitserse francs ...
 |
| De autotrein door de Alpen en het treinkaartje van de terugweg: 29juli82 ... |
Het was (ont)spannend en de kinderen vonden het ook erg leuk. Dit werd dus de route voor alle volgende vakanties naar Swiss Plage.
We konden weer in het leuke doodlopende laantje staan, tegen de boomgaard aan. Andere details van de camping heb ik al in de post van 1981verteld, dus een foto van het plekje lijkt me voldoende ...
 |
| Ons plekje van dit jaar: 1982 |
Een aandachtige lezer van mijn posts moet wel wat opvallen. In de post van over de vakantie van "vorig jaar" heb ik gezegd dat we een nieuwe tent gingen komen. Daar vergistte ik me in ... maar heb geduld. In de post over 1983 staat staat de tent er echt 😉. Op bovenstaande foto zijn nog twee leuke dingen te zien. De vlaggetjes van Dennis, een string van de vlaggen van alle Zwitserse kantons en in no time kende hij alle kantons bij naam. Verder zie je dat Diana aan het borduren is. Het is een borduursel met hele fijne steekjes en NIET op een "voorprint" doek, maar alles moest uitgeteld worden. Echt een monnikenwerk (of moet ik zeggen "nonnenwerk" 😁) waar ze heel lang over gedaan heeft om dat klaar te krijgen ... Kan je niet goed zien wat ze borduurt? Hierbij ...
 |
| Diana aan het borduren, heel fijn priegelwerk .... |
Vorig jaar vertelde ik dat de camping aan de Rhône ligt en dat met name Dennis het leuk vond om daar met de stenen te spelen en met de kleinere steentjes over het water te "scheren". Hieronder wat foto's daarvan ...
 |
| Spelen langs de Rhône, met grote stenen gooien en kleine steentjes "scheren"... |
Na onze laatste wandeling van vorig jaar, hadden we erg veel zin om huttenwandelingen te maken. Natuurlijk moesten die voor de kids niet te lang of te moeilijk zijn. De eerste huttenwandeling die we dit jaar maakten was die naar de Cabane de Petit Mountet. Eerst het Val d'Anniviers in naar Zinal en daarna zo ver mogelijk doorrijden tot de weg ophield. Daar parkeerden we de auto en liepen eerst nog vrij vlak langs de gletsjerbeek omhoog ...
 |
| Diana is nog net te zien, Diny en Dennis volgen ... |
Daarna moesten we een beek over ...
 |
| Eng bruggetje? Diana draait haar hand er niet voor om ... |
... en vervolgens gingen we over de zijmorene omhoog en daar lag de hut.
 |
| De hut is in zicht, mooi gelegen op de zijmorene ... |
Na twee uur kwamen we bij de hut, aten een lekkere soep, genoten van het uitzicht op de Weisshorn en kochten daar onderstaande ansichtkaart ...
 |
| Cabane Petit Mountet (2142m) met op de achtergrond de Weisshorn. |
Toen we na enige tijd weer afdaalden, hadden we een mooi gezicht op Zinal en het plekje waar we de auto hadden geparkeerd.
 |
| Bij het terugwandelen, een mooi uitzicht op Zinal |
De tweede tocht, die we een paar dagen later maakten, eindigde niet bij een hut, maar bij een meer ... Lac des Autannes. We hadden gehoord dat daar edelweiss groeide en dat hadden we nog nooit in het wild gezien. Ook nu reden we het dal van Zinal in, maar bij Grimentz gingen we nu richting de stuwdam van Moiry. Daar parkeerden we de auto, liepen de stuwdam over en daarna klommen we omhoog richting Col des Torrent. Onderweg hadden we mooi zich op het Lac de Moiry. Zelf heb ik daar een foto van gemaakt, maar ik heb een ansichtkaart gekocht waar het meer opstaat vanuit praktisch dezelfde hoek en vanaf dezelfde hoogte genomen ...
 |
| Wandelend naar onze bestemming zagen we dit mooie plaatje van Lac de Moiry (ansichtkaart) |
Onderweg verfristen we ons en dronken wat bij een waterplaats voor koeien ...
 |
| Even wat rusten en ons opfrissen ... |
Na anderhalf uur kwamen we bij het meer aan en rustten we wat ...
 |
| Even uitrusten bij het Lac des Autannes |
Het is een mooi meer en op onderstaande foto van internet komt het meer veel beter tot zijn recht ...
 |
| Lac des Autannes (foto internet) |
Het was mooi weer en de kids hebben we daar even achtergelaten om zelf wat verder te lopen richting Col de Torrent. Toen zagen we ons eerste "Edelweisje". Terwijl we het plantje bekeken, zagen ineens nog een plantje, en nóg een, en nóg een .... We stonden dus op een heel veld met Edelweiss plantjes en vertrapten dus ook diverse plantjes (beschermde plant!). Toen durfden we wel een plantje mee te nemen voor thuis in de tuin. Alleen ... dat werkte niet, want in onze voortuin groeide ons schattig, kleine plantje uit tot een paar keer zijn eigen grootte. Onze tuin had blijkbaar een veel te rijke grond en de temperatuur bij ons thuis was natuurlijk veel te hoog. We hebben er dus geen plezier van gehad, dat was onze straf om die beschermde plant mee te nemen 😉.
We hebben nog even op de Col de Torrent gestaan en keken naar Evolène in het andere dal. Maar er hingen wolken, vandaar dat we geen foto's daarvan hebben gemaakt. We liepen weer terug naar onze kinderen en daalden gezamenlijk af naar onze auto.
We waren al vaak tussen Sierre en Sion langs een uithangbord gereden, waar ze reclame maakten voor een groot ondergronds meer. Nou, dat leek ons wel wat om te bezoeken. Dus reden we op een dag naar het plaatsje St-Léonard om dat eens te gaan bekijken. Het was zelfs het grootste ondergronds meer van Europa, lazen we op onderstaande folder ...
We kochten onze kaartjes en namen plaats in een bootje dat ons 250 meter heen voer .... en weer terug. Dat was alles, de hele attractie! De grot waar het meer deel van uit maakte leek een beetje op een druipsteengrot, echter zonder spectaculaire formaties ...
 |
| Het grootste ondergronds meer van Europa ... |
We hebben nog bovenstaande foto gemaakt, maar het viel ons allen erg tegen. Het zo groot aankondigen van dat meer en er tien Zwitserse franc voor vragen vonden we eigenlijk een beetje nep.
De volgende huttentocht die we maakten was naar de Turtmannhütte. Het was een vrij eenvoudige wandeling aan het eind van het Turtmanndal. Na de parkeerplaats ging de tocht eerst langs twee meertjes, en daarna was er een eenvoudige klim van zo'n 600 meter naar de hut. Het was wederom mooi weer en we lieten ons de soep van de hut goed smaken ...
 |
| Het eten smaakte weer best ... |
De hut was mooi gelegen bij de gletsjer en vanaf het terras bij de hut hadden we daar mooi zicht op, zoals je zelf kunt beoordelen wanneer je de twee volgende foto's combineert ...
 |
| Tijdens het eten van de soep hadden we mooi uitzicht op de gletsjer vanaf het terras ... |
 |
| Ligging van de gletsjer ten opzichte van de hut. Vanaf dit standpunt lag het terras dus achter de hut ... |
Na de soep zijn we nog een klein stukje verder geklommen en hebben we nog van de omgeving genoten, zoek ons maar eens op onderstaande foto ...
 |
| Zoekplaatje .... waar zijn Diny en de kids? |
Na ruim een week kwamen Leen en Gabriëlle ons vergezellen op de camping. Ze konden hun tent schuin tegenover ons plekje neerzetten aan de andere kant van het laantje. Natuurlijk werd het daardoor nog een stuk gezelliger. We zaten ook vaak bij elkaar koffie te drinken en aten ook soms samen ...
 |
| Gezamenlijk barbecueën op de camping ... |
... in dit geval was het barbecueën, waarbij we onze twee mini-barbecues tegen de rand van de wijngaard aan konden zetten, zodat niemand er last van had ...
 |
| Diana en Leen verzorgen de barbecue aan de rand van de boomgaard. Een prima plek voor een barbecue ... |
Er is ook een leuke anekdote te vertellen over de nachtelijke escapades van Leen. In een nacht hoorde we een behoorlijk lawaai bij ons in de buurt. Ik ging kijken en ik weet eerlijk gezegd niet of ik wat gezien had, maar het geluid kwam uit de richting van de tent van Leen en Gabriëlle. De volgende dag spraken we daar over en Gabriëlle vertelde dat Leen aan het spoken was geweest ... slaapwandelen zeg maar. Ook werd geconstateerd dat één van de tentstokken van hun tent krom was. Het is aannemelijk dat Leen daarmee "gestoeid" had en dat dat het geluid was waarvan ik wakker werd. Alleen wist Leen van niks .... en ik heb de indruk dat hij nog steeds niet gelooft dat hij die tentstok krom heeft gemaakt 😉.
Het duurde niet lang of we gingen met zijn zessen een hutwandeling maken. We kozen de Lämmernhütte uit, liggend op een bergplateau boven Leukerbad. We namen vanuit Leukerbad (1410m) de kabelbaan naar de Gemmipas (2320m) en vandaar moesten we nog anderhalf uur lopen naar de hut. Dat was voornamelijk over een redelijk vlak bergplateau, met later nog een klimmetje van een kleine 200m naar de hut (2501m). Maar dat "vlakke" landschap was best erg interessant ...
 |
| Op deze en onderstaande foto, van achteren naar voren: Diny, Gabriëlle met Diana, Dennis en Leen |
 |
| Diny en Gabriëlle houden de voeten droog ... |
 |
| Dennis en Leen op een "dijkje" door het meer; let op de vlag van Dennis ... |
... sneeuwvelden ...
 |
| Diana begint snel aan een sneeuwveld, Gabriëlle en Diny zijn er net over ... |
... en bruggetjes.
 |
| Niet zo'n erg eng bruggetje, toch?! |
 |
| Ook Dina houdt de voeten droog ... |
De hut was mooi gelegen op een plateau boven die vlakte.
 |
| De Lämmernhütte op 2501m ligt prachtig aan een meertje ... (foto ansichtkaart) |
Boven bij de hut hebben we waarschijnlijk weer wat gegeten en/of gedronken. We hebben in ieder geval even gerust, gezond en/of gelezen in de omgeving van de hut.
 |
| ... even zonnen of rusten voor onze terugtocht |
Na de heerlijk rustpauze ging de tocht weer over dezelfde route terug. En op de Gemmipas namen we de steile kabelbaan terug naar Leukerbad.
 |
| De kabelbaan bracht ons weer terug naar Leukerbad |
We hadden het vorige jaar ondervonden, dat het zwemmen in het koude meertje op de camping geen optie was. Maar we kregen een tip dat vlak bij Sierre, op een paar kilometer van de camping, een redelijk groot meer was met een goede zwemtemperatuur: Lac Géronde ...
 |
| Lac Géronde, mooi gelegen aan de zuidkant van Sierre (foto internet) |
Daar hebben we dan ook een aantal keer heerlijk gezwommen.
 |
| Diana, Dennis en Leen vechten om de boot |
Wanneer niemand van de volwassenen mee het water in ging, hielden Diny en/of ik de kids een beetje in de gaten bij hun spel.
 |
| Diny en ik houden de kids in de gaten ... waar is "ik" dan?1 |
Er was ook een ligweide bij om even lekker bij te komen, op te warmen en op te drogen van het frisse water.
 |
| Bij het meer kon je ook heerlijk zonnen |
Bijzonder van dit "opdrogen" was, dat wanneer je bijna droog was, het een beetje ging "trekken" op je huid. De verklaring werd gezocht in de aanwezigheid van aluminiumzouten die in het water zaten. Niet ver van het meertje stond namelijk een aluminiumfabriek van Alusuisse.
Op een gegeven moment werd er op de camping een hardloopwedstrijd georganiseerd. Nou, daar had Diny wel oren naar. Natuurlijk was ook Leen, als sportleraar, van de partij en hij liep samen met Gabriëlle mee. En ook onze Benjamin deed met de kids mee. En zo staan we er vier van ons op onderstaande combifoto ...
 |
| Diny, Dennis en Leen en Gabriëlle actief tijdens de trimloop op de camping |
.. alleen een beetje vreemd dat Diana en ik blijkbaar niet meegedaan hebben?! Nou, wij zullen wel op de tenten gepast hebben 😊.
De laatste huttentocht bracht ons naar een zijdal bij Sion en daar liepen we naar een relatief onbekende hut, de Cabane de la Tza, vlakbij Arolla (2000 > 2600m). Voor we bij de hut waren, kwamen we met de auto langs een fraai erosieverschijnsel dat bekend stond als Les Pyramides d'Euseigne. En daar hebben we onderstaande foto genomen ...
 |
| Onderweg naar Arolla zagen we dit bijzondere erosieverschijnsel: Les Pyramides |
Het was thuis al een beetje instabiel weer en ter plekke was het mistig. We besloten toch de tocht te wagen, maar spoedig begon het ook licht te regenen. Het was best wel een barre tocht, die we beter niet hadden kunnen maken. Door de regen was het niet al te warm en werden de stenen natuurlijk glad. Niemand had het echt naar de zin en zeker onze Benjamin niet. Onderweg heb ik niet veel foto's gemaakt, maar onderstaande foto in het eerste deel van de klim, laat al zien dat we al snel tegen de wolken aan liepen ...
 |
| Op weg naar de hut, terugblik op Arolla |
... en de volgende foto toont aan, dat het bij de hut mistig was ...
 |
| Cabane de la Tza in de mist |
Maar we kwamen dus wel boven en daar werden we door de huttenwacht getrakteerd op soep met worsten. Uit de hele grote pan konden we zoveel soep nemen als we wilden. Boven was het best wel koud, 7,5 graad staat er in het plakboek. We warmden ons op met de dekens die in de hut lagen ...
 |
| Van buiten en van binnen opwarmen met dekens en lekkere, warme soep |
De terugtocht was best een dingetje en met name Dennis had daar moeite mee op de gladde stenen. Maar sportleraar Leen nam Dennis aan de hand mee naar beneden en zo liep ons (onverantwoorde?) avontuur toch nog goed af ... Een goed les was, dat met dit soort weer het beter is zo'n tocht niet te maken. Tot slot nog een foto van hoe de hut er bij goed weer bij ligt ...
 |
| De mooi gelegen Cabane de la Tza Maar door de mist hebben wij die schoonheid niet gezien (foto ansichtkaart) |
... en dat is dan wel even andere koek. Dit hebben we gemist (met de nadruk op "mist" 😁).
En zo kwam aan onze vakantie op camping Swiss Plage een eind. We hadden weer een leuke vakantie gehad en zeker het verblijf met Leen en Gabriëlle erbij was voor herhaling vatbaar. En dat gebeurde het jaar er op dan ook.
Maar voor ons vieren was de Zwitserland vakantie nog niet voorbij. Want net als het jaar ervoor gingen we aan de andere kant van Zwitserland nog op visite bij Chris en Dieneke en hun kids. De vorig jaar geboren Niels was in een jaar flink gegroeid ...
 |
| Diana probeert Niels op zijn gemak te stellen. ... jammer van de donkere foto ... |
Terwijl Dineke's moeder op kleine Niels paste, maakten wij in de middag nog even een wandelingetje door Horn ...
 | |
| Middagwandeling in Horn vlnr: Dieneke, Wessel, Dieneke's vader, Diny, Diana, Chris, Maurice en Dennis |
... en keken nog even over de Bodensee, waar Horn zo mooi aan ligt ...
 |
| Het gezelschap geniet van het uitzicht over het Bodenmeer |
De middelste van de drie zonen van Dineke en Chris, Wessel, was een echte doerak en moest regelmatig tot de orde geroepen worden. Maar Dieneke's vader, Opa Nels, kon hem heel goed weer rustig krijgen ...
 |
| In het gezelschap laat Dennis de vlag van het kanton Thurgau zien |
Het was weer een leuke afsluiting van onze vakantie, waarbij we ook nader kennis maakten met de ouders van Dieneke die daar ook logeerden.
In vorige jaaroverzichten heb ik al verteld, dat ikzelf steeds meer en langere stukken ging trimmen (hardlopen) en dat ik af en toe aan prestatieloopjes meedeed. In het vorige jaaroverzicht (1981) heb ik verhaald, dat Diny ook interesse in het hardlopen kreeg, dat ze eerst alleen haar trainingen had opgebouwd en dat we op een gegeven moment ook samen konden trainen. Ook liepen we onze eerste halve marathon in dat jaar in Ter Heijde/Monster. De hardlooptrainingen zetten we in 1982 voort. Zelfs in de zomervakantie liepen we een wedstrijdje mee op de camping, zoals je in deze post hebt kunnen lezen. We trainden thuis niet altijd met z'n tweeën, Diny had meer tijd overdag als de kinderen op school zaten en ik kon 's avonds trainen, na het werk of na het eten wanneer Diny op de kids paste. Op een goeie dag in augustus van dit jaar werd Diny tijdens het hardlopen aangesproken door een oudere man, die ook aan het trainen was. Hij zei vleiende dingen over haar, zoals "dat ze een goede loopstijl had en soepel liep" en hij vroeg of ze op een atletiekvereniging zat. Nou, dat was dus niet het geval. Het bleek dat de man zelf atletiektrainer was van de plaatselijke vereniging "a.v. Fortuna" en hij stelde haar voor om eens een training bij die club bij te wonen. "Je moet je man ook maar meenemen", zei hij, toen Diny zei dat ik ook aan hardlopen deed.
 |
| ... we deden al mee aan prestatielopen van die vereniging ... |
Thuisgekomen deed Diny haar verhaal. Ik, voorzichtig als ik was, sloeg dat aanbod af, maar moedige Diny wél aan om naar de eerstvolgende training te gaan. Dat was op woensdagavond. Die avond kwam Diny heel enthousiast van de training terug en zei dat Arie, want zo heette de trainer, had gezegd dat ik ook mee moest komen naar de training van zaterdag. En zo geschiedde. We gingen met een grote groep van een man of twintig weg en Arie zei dat we een 20 tot 25 kilometer langzame duurloop gingen doen. Daar schrok ik van, want tot nu toe had ik nooit verder dan 21 kilometer (halve marathon) gelopen. Ik zei dat ik na een uurtje zelf wel weer terug zou gaan. Na dat uurtje ging Diny, ondanks dat ze onderweg heel veel aan het kletsen was met iedereen, gewoon onvermoeibaar verder met de groep mee. Terugkomend bleek dat ze bijna 30 kilometer gelopen hadden. Ongelooflijk, met al dat gekletst erbij. Samen zijn we per september lid geworden van de vereniging en zijn we nooit meer weg gegaan bij Fortuna. Trainer Arie van Embden is een grote vriend van ons geworden. In een volgende post "Trimmen wordt Atletiek" zal ik verder vertellen hoe we van trimmers wegatleten zijn geworden en hoe we dit trainingsjaar 1982 verder afgesloten hebben.
De herfstvakantie hebben we, volgens de diadozen, drie activiteiten gedaan. In Rotterdam zijn we de Euromast opgegaan ...
 |
| Dennis: "kom op Ma, ben je nou nog niet uitgekeken ....?" |
.. we hebben het Muiderslot bezocht. Onderstaande foto is de enige foto die we daar genomen hebben ...
 |
| Het Muiderslot bezochten we ook ... |
... en we zij weer naar Assen afgereisd. op familiebezoek van Diny's zus Wil, zwager Guitsen en hun gezin, Ik denk dat het familiebezoek twee dagen geweest is. Ik herinner me dat we bij een gymnastiekuitvoering van één van de kinderen zijn gaan kijken. Nichtje Natasja bevestigd dat ze inderdaad op gymnastiek gezeten heeft. Dat is ook niet zo verwonderlijk, want Wil was zelf een hele fanatieke gymnaste en heeft daarin ook les gegeven, toen ze nog in Schiedam woonde. Hoe dan ook, dia's bevestigen dat, hieronder één van de dia's waarop ik trouwens Natasja niet kan terugvinden. Te veel mensen in de sporthal ...
 |
| Zoekplaatje naar nichtje Natasja? |
We hadden ook onze hardloopspullen meegenomen en hebben op de tweede dag, met Guitsen als begeleider en "richtingaanwijzer" op de fiets, in het Asserbos getraind. De paden in het bos zijn in een stervorm aangelegd en we zijn diverse malen het kruispunt van de acht paden (!) gepasseerd. Als Guitsen er niet was geweest, hadden Diny en ik nu nog in het Asserbos gelopen ... 😁.
En tot slot dan december, Sinterklaas en Kerst. We hebben het waarschijnlijk gecombineerd gevierd, pakjesavond tijdens de familie kerstbijeenkomst. Dat concludeer ik uit de dia's. We waren met zijn negenen bij ons in de Thomas A Kempisstraat. Lootjes getrokken en ieder dus één pakje en afsluiten met fonduen. Diana heeft alleen het pakjes gedeelte bijgewoond en ze heeft waarschijnlijk elders gegeten, wellicht bij het gezin van haar vader. Hieronder een selectie van de foto's, waarbij ik geprobeerd heb om alle feestvierders minstens één keer in beeld te brengen. Eerst de pakjes ...
... en daarna aan tafel voor het gourmetten. Een favoriete manier uit die tijd om langdurig, gezellig te tafelen.
Zo sloten we dit slecht begonnen jaar, door het overlijden van Pa, toch nog af met een feestelijk tintje. Maar hij was zeker nog in onze gedachten. En ... dat is wat mij betreft nog steeds zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten