Memorabele dingen die wij in 1978 als gezin beleefden

 Vorig jaar (1977) hadden we een auto gekocht en hiermee gingen we er wat vaker op uit. Dat blijkt ook wel uit deze post, waarin ik vele, diverse activiteiten zal noemen of beschrijven die we als gezin beleefden in dit jaar.

Zo gingen we met de Paasvakantie naar ons geliefde logeeradres bij Tante Elisa in het dorpje Chêne in België. Dit was de eerste keer dat we zo vroeg in het jaar gingen. Chêne ligt in de Ardennen op zo'n 430m hoogte en dan heb je in dat jaargetijde ook wat meer kans op sneeuw ... en dat kregen we dan ook!

In het linker stukje van dit huis woonde Tante Elisa.

Zicht vanaf Tante Elisa's huis.

 Die sneeuw lag er bij aankomst nog niet en kwam voor ons erg onverwacht. We deden met zijn viertjes een avondwandeling en liepen op de foto hierboven rechts de foto uit langs de beek, licht omhoog langs de weilanden. We hadden de wind achter en na een kwartiertje begon het zachtjes te sneeuwen. We besloten om te keren en weer naar huis te gaan en ... dat bleek een goed besluit. Het begon namelijk steeds harder te sneeuwen en ook te waaien. We kregen dus de sneeuw behoorlijk in het gezicht en waren er niet goed op gekleed. Met name Dennis, met zijn vier jaar, kreeg het zo koud en had zo last van de sneeuw in zijn gezicht, dat hij begon te huilen. Ik kon niet anders doen, door hem zodanig te dragen, dat de sneeuw niet meer in zijn gezicht striemde. Een ding is zeker, hij had het duidelijk niet naar zijn zin en we hebben het nog lang over die "barre" wandeling gehad.

De sneeuw bleef gelukkig niet lang liggen, zoals te zien is op de foto smolt de sneeuw in de loop van de volgende dag weer weg. We hebben verder een leuke vakantie gehad en hebben verschillende toertjes met de auto gemaakt. Hieronder één van die toertjes, waar we in Florenville van het uitzicht over het dal van de Semois genoten.

Diny en Diana helpen Dennis met het kijken door de verrekijker.

Maar ook vanaf het bankje konden we, in de zon, relaxed van dit uitzicht genieten

Achteraf bleek dat dit de laatste vakantie mét Tante Elisa zou zijn. Eind van dit jaar begon ze te kwakkelen. Ook ging haar televisie kapot en, op initiatief van Pa, hebben we gedrieën (Pa, Zwager en ik) in oktober nog een nieuw toestel bij haar gebracht. Televisie kijken was voor haar erg belangrijk, letterlijk en figuurlijk haar blik op de wereld. Dat korte bezoek was ook de laatste keer dat wij haar gezien hebben. Eind van dat jaar, op eerste kerstdag, is zij gestoven. Ik zal hier in een latere post verder over berichten. Een post die ook zal gaan over wat ik weet over haar leven en hoeveel fijne vakanties wij als familie bij Ome Louis en Tante Elisa hebben doorgebracht.

In het voorjaar gingen we kijken bij een voetbalwedstrijd van Marcel, een neef van ons. Van hem heb ik geen foto's gemaakt, maar wel een van Dennis en Jeroen. Jeroen is een neefje die bijna net zou oud is als Dennis. Die leuke foto van die twee "donderstenen" wil ik jullie niet onthouden.

Dennis en Jeroen lopen Marcel tijdens zijn wedstrijd aan te moedigen ...

In juni gingen mijn ouders op vakantie en hadden we hun hondje Brandy te logeren. Dennis ging met hem op de foto op de bank in de huiskamer ...

Dennis met Brandy op de bank in de huiskamer

... terwijl Diana in haar kamertje haar huiswerk aan het maken was. Of was ze gewoon een brief aan het schrijven?

Later in die maand heb ik onze kinderen samen vereeuwigd, op het moment dat Diana Dennis een verhaaltje voorleest.

Het valt me nu op, dat Diana blijkbaar net als wij ABBA-fan was, getuige de foto die ze van deze populaire groep in haar kamertje had opgehangen; een stukje van die poster is rechts achter haar nog te zien.

Ook in juni gingen we met een klein gezelschap bij Diny's zus en zwager, Riet en Piet, een bezoekje brengen op hun camping in Renesse. Zij hadden daar een stacaravan en hadden het er zo naar hun zin, dat wij wel eens wilden zien hoe het er daar uitzag. We namen mijn schoonmoeder en -vader ook mee. Tijdens een wandeling buiten het kamp maakte ik de onderstaande foto.

Vlnr Diana, Diny, moeder Jans en Riet maken een wandeling in de duinen.

Mijn schoonvader staat bij die gelegenheid niet op de foto, maar hem heb ik later in die maand gefotografeerd, toen wij naar de koeien, die hij gekocht had, gingen kijken.

Mijn schoonvader toont trots de koeien die hij gekocht heeft. Aad jr. is ook van de partij.

Je moet weten, dat mijn schoonvader slager/uitbeender van beroep was. Koeien waren daarom voor hem geen huisdieren, maar meer een financiële investering. Of het een goede investering geweest is , zou ik je niet kunnen vertellen ...

Tot slot nog wat foto's in die maand wat dichter bij huis, in de gemeenschappelijke tuin van ons appartementencomplex (of zo als we het vroeger zeiden: in de tuin van onze flat, haha). Op een warme dag in juni hadden we een kinderbadje in de tuin neergezet. Daar vermaakte vooral Dennis zich in, maar hij werd daarin "vergezeld" door wat oudere buurkinderen. Het werd best een aardige foto ...

... waarin Edo, Simone en Rick blijkbaar kijken, hoe lang Dennis zijn hoofd onderwater kon houden. Aan het bikinibroekje te zien, kijkt Diana of alles wel veilig verloopt.

Zomervakantie. In juli gingen we, net als in het jaar ervoor, naar Frankrijk op vakantie. We gingen nu alleen met ons viertjes. De bestemming was de Côte d'Argent. Dit is de Franse kust aan de Atlantische Oceaan, vanaf de monding van de Gironde tot aan de Spaanse grens. De meest bekende grote plaats in de buurt is Bordeaux. De kust bestaat uit langgerekte zandstranden en is vanwege de branding van de oceaan geliefd bij surfers. Dat wilden we dan ook, een strandvakantie en het plaatsje Hourtin Plage werd uitgekozen om daar te gaan kamperen. Met name de hogere golven spraken ons erg aan, een beetje avontuurlijke kust. De route er naar toe leidde ons, zoals alle wegen in Frankrijk, over Parijs naar Royan. Daar namen we de veerboot die ons over de Gironde zette voor de laatste 50 kilometer naar onze eindbestemming. Totale afstand ruim 1000 km.

We hadden een mooi, rustig plekje op de camping om onze tent op te zetten. De camping lag net achter de hogere duinen, maar nog steeds in duinachtig gebied. Op school had ik geleerd, dat dit gebied Les Landes heet en dat het een moerassig gebied was, totdat het ontgonnen werd en er dennenbomen geplant zijn. En zo zag de camping er ook uit, een aangeplant bos met dennenbomen, waarin wij ons plekje gevonden hadden.

Ons plekje op de Camping Hourtin Plage

Lekker ontspannen op ons plekje

Om naar het strand te gaan, moesten we een stukje door de hogere duinen lopen, naar schatting een paar honderd meter. Het was een mooi, rustig strand, met inderdaad hoge golven. Ik vond op de website van de huidige camping Hourtin Plage een mooie foto van het strand, zoals ik het me het ook herinner.

Overzicht strand bij de camping (foto internet)

We hoefden ook niet lang op het strand te lopen om een rustig plekje te vinden tegen de duinen aan.

Het strand was bewaakt, op de overzichtsfoto boven zie je links een blauwe vlag van een uitkijkpost. Wanneer de vlag rood was, mocht je de zee niet in. Je mocht ook alleen op bepaalde plekken de zee in, daar waar de stroming naar de kust toe was. De strandwacht hield dat ook goed in de gaten en er werden regelmatig mensen met fluitsignalen gesommeerd zich meer naar de veilige corridor te begeven.

Op het strand deden wij de normale dingen die je op het strand doet: kuiltje graven, boekje lezen wandelingetje maken ... zoals op de foto's onder wordt weergegeven.

Op de camping zelf was niet zoveel te doen. Ik vond wel een foto van Dennis in een kinderdraaimolen, maar ik weet niet of die draaimolen op de camping was.

We hebben een aantal tripjes gemaakt, onder andere naar Dune du Pilat, een duin met een hoogte van 110m, wat het de hoogste van Europa maakt. Zelf heb ik geen goede foto kunnen maken waarbij het duin tot zijn recht komt, vandaar onderstaande foto van internet geplukt.

Dune du Pilat is met zijn 110m het hoogste duin van Europa (foto internet)

Op het duin had je een mooi uitzicht en je kon er ook lekker vanaf rennen, zoals Diana dan ook deed.

Maar je kon er ook gewoon opzitten, zodat er een leuke foto van je gemaakt werd. Dat hebben wij van elkaar gedaan.

Even op de foto op het hoogste duin van Europa

Ook hebben we wandelingen in de dennenbossen gemaakt en hebben we een bezoek aan Bordeaux gebracht.

Op een warme dag was het heerlijk koel wandelen in het bos

Bordeaux was waarschijnlijk niet zo'n interessante stad voor ons, want ik heb er maar één foto gemaakt en zelfs die is niet interessant genoeg om voor deze post te gebruiken.

Op zich was het wel leuk om een tijdje zo dicht bij het strand te kamperen. Maar het landschap was saai, de bomen waren er op regelmatige afstand gepland, wat duidelijk te zien was wanneer je er met de auto langs reed. Ook de wegen in Les Landes waren recht en was er in de dorpjes niet zoveel te zien. Toen ik op een dag samen met Diana van het strand naar ons campingplekje liep, vroeg ik haar hoe ze het hier vond. "Nou, wel een beetje saai". Dat was ook precies mijn mening. We besloten dan ook om thuis voor te stellen om naar een andere camping te gaan, meer landinwaarts. Dat werd goed ontvangen en zo pakten we na tien dagen de heleboel in, namen afscheid van Hourtin en reden we richting de Auvergne in het centrum van Frankrijk.

Zoals gezegd, alle wegen in Frankrijk leiden naar Parijs, dus het is niet zo makkelijk om van west naar oost te rijden in dit land. Het werden vijfhonderd kilometer rijden over voornamelijk binnenwegen en we waren er best een dag zoet mee. Maar uiteindelijk bereikten we Murol, waar we camping Lac Chambon uitgekozen hadden voor ons verdere verblijf. "Lac", aan een meertje dus ...

Ook in Murol hadden we op de camping een heerlijk rustig plekje in de schaduw van een bos.

Ons plekje op camping Lac Chambon in Murol

In en rond Murol was veel meer te doen dan in Hourtin. Murol was op zich een leuk plaatsje en had ook een kasteel en een leuker centrum dan Hourtin. Maar laten we eerst even kijken wat we zoal op de camping hebben gedaan.

De camping lag vlakbij of zelfs aan het meer. Natuurlijk hebben we hier ook aan het meer vertoefd.

Het meer bij de camping: Lac Chambon

Diana vermaakt zich met "scheppen", terwijl Diny zich ontspant in de schaduw van de bomen

Maar zeker ook op het meer, want je kon hier waterfietsen huren. Op de foto's (onder) zie je, behalve onze gezinsleden, twee meisjes van een gezin uit Hank (N.B.). Met die meisjes gingen onze kinderen dan ook om. Eén meisje was extra interessant, want die had een glazen oog, die ze er ook af en toe niet in had. Het zal op onze kinderen best wel indruk gemaakt hebben, op mij tenminste wel, want ik weet het nog steeds ...

 

Zoals te zien op de foto, het was best een groot meer, waar de camping aan lag. Op de bovenste foto is ook nog wat sneeuw te zien op de hogere heuvels. "Naar de sneeuw", dat wilde wij natuurlijk ook wel, maar dat komt later ...

Er was ook nog ander vertier, op en bij de camping. Natuurlijk kon midgetgolf niet uitblijven ...

Diana sloeg weer een goed balletje ...

.. en vond Dennis een draaimolen met vliegtuigjes erg interessant ...

Ik denk dat wij aan Diana gevraagd hebben of zij Dennis in de draaimolen wilde begeleiden. Maar zo te zien vond ook zij het, met haar bijna twaalf jaar, nog steeds leuk. De twee vakantievriendinnetjes zijn, achter hen, in aparte vliegtuigjes ook van de partij.

Dennis had een bootje op batterijen gekocht en daar wilde hij wel eens mee varen. Dat gebeurde in een vijver van het centrum van Murol ...

Dennis laat zijn bootje varen ... (let ook op het kasteel op de achtergrond).

Alleen, halverwege de vijver hield het bootje er mee op, zodat Pa het water in moest om het weer op het droge te krijgen.

Pa vist, onder grote belangstelling, het gestrande bootje weer uit de vijver.

Ook hebben we gewandeld in de omgeving van de camping. Zo gingen we naar het kasteel. De ligging ervan vanuit het centrum van Murol was al twee foto's hierboven te zien. Ik weet niet meer, of we het hele stuk van de camping hebben gewandeld, dat was zo'n drie kilometer. Wel herinner ik me dat we een stuk ervan gewandeld hebben. Het is best een behoorlijk kasteel, zoals de overzichtsfoto laat zien.

Kasteelruïne van Murol (foto internet)

Van het bezichtigen van de kasteelruïne zijn ook een aantal foto bewaard gebleven. Op de onderstaande foto bezichtigen we het ruïne gedeelte, op de overzichtsfoto rechts van het "fort".

Best wel indrukwekkend, zo'n ruïne ...

En door de toegangspoort hadden we dan weer een mooi gezicht over het ons omringende landschap.

 
Na afloop van de bezichtiging van het kasteel, hebben we nog even een rustpauze ingelast.

Nog even verpozen bij het kasteel

 Van een andere wandeling zijn hieronder ook nog een aantal foto's ingeplakt. Zo te zien werd het gaande weg de wandeling warmer, want Diana heeft op onderstaande foto al haar vest uitgedaan.

Daarna kreeg Diana het zo warm, dat ze zich wat wil opfrissen met behulp van het beekwater ... én met hulp van mij. Diny had er een scherp oog voor, dat dit moment best een leuke foto zou kunnen worden ...

Tenslotte neem ik dan nog een foto van mijn drie oogappeltjes en ook dat werd één van de leukste foto's van de hele vakantie ... vind ik tenminste.

Om naar de grotten van Jonas te gaan, op ongeveer tien kilometer van de camping, hebben we natuurlijk de auto genomen. Het gesteente waaruit de grotten zijn gehouwen, is gevormd door de uitbarsting van de Jonas-vulkaan, vandaar de naam. Alle grotten werden door mensen gegraven, de eerste waren de Kelten in ongeveer 400 voor Christus. Wij hebben de grotten niet bezocht (wellicht kon dat in onze tijd nog niet), maar vanaf beneden (zie foto) waren de grotten in ieder geval een imposant gezicht.

De grotten van Jonas, zoals wij ze ervoeren.

Inmiddels zijn de grotten van Jonas een toeristische attractie, zoals vanaf de onderstaande foto wel is af te leiden. Het linker stukje van de onderstaande foto, zijn de grotten op onze foto hierboven ...

De grotten van Jonas, nu een toeristische attractie (foto internet)

Ook hebben we wat verdere autoritjes gedaan. Natuurlijk wilden we even bij de Puy-de-Dome gaan kijken op slechts 30 kilometer van de camping. Deze "puist" heeft een lange, lastige beklimming en is de finishplaats van een aantal Tour de France-etappes. Wanneer je aan komt rijden, rijst deze berg best wel imposant op vanuit het omringende landschap.

De Puy de Dôme, finishplaats van menige Tour-etappe

Ook het uitzicht van af de top is best wel mooi en indrukwekkend. En voor de liefhebbers ....

Uitzicht vanaf de Puy de Dôme

... stond er ook nog een professionele verrekijker om wat details in het landschap te bekijken.

We hadden sneeuw op de wat verder gelegen bergen rondom de camping zien liggen, dus een autoritje naar de sneeuw stond ook op ons verlanglijstje. Daarvoor werd de Puy-de-Sancy uitgekozen, die ook op zo'n 30 kilometer afstand lag. De Puy de Sancy (1885 m) is de hoogste bergtop in het Centraal Massief. Hij vormt eveneens het hoogste punt van de Mont Dore-groep, een oude, geërodeerde vulkaan. Best wel een interessant berglandschap, zo bleek. Om op de top van de Puy de Sancy te komen, moesten we dan ook een kabelbaan nemen

De kabelbaan bracht ons een heel eind naar boven ...

en het allerlaatste stuk moesten we nog een stuk omhoog lopen, deels over houten trappen en vlonders.

... de houten trappen en vlonders brachten ons naar de top van de berg

 Maar we kwamen in de sneeuw én we hadden een prachtig uitzicht.

De familie had narcisjes geplukt en zaten heerlijk te genieten ...

... en ik moest me zo nodig weer eens uitsloven door op mijn slippers te gaan skiën

Zo hadden we toch nog een hele gevarieerde zomervakantie, met een eerste deel aan het strand en daarna een dag of tien in de bergen. Ik herinner die vakantie nog steeds als een supervakantie.

We waren nog niet zolang thuis van de vakantie in Frankrijk, of  Leen en ik ondernamen weer een trektocht door Zuid-Engeland en Wales. Het werd een tocht van negen dagen, waarbij we met de veerboot van Hoek van Holland naar Harwich voeren en vervolgens met de brommer Engeland dwars overstaken naar Wales. Daarna ging de tocht via de westkust van Wales en de zuidkust van Engeland naar de krijtrotsen van het Kanaal. Vervolgens staken we recht omhoog naar Londen en, na een dagje Londen bekeken te hebben, reden we weer naar Harwich, waarna de veerboot ons weer in Hoek van Holland afzette. Begin augustus waren we weer terug. Over deze tocht zal ik apart verhalen in de volgende post.

Later in augustus gingen we op familiebezoek in Assen. Eén van Diny's zussen, Wil, had tijdens een buitenlandse vakantie kennis gekregen aan een Drent, Guitsen. Wil was al snel in het "hoge noorden" gaan wonen en het paar was in 1975 getrouwd en in Assen gaan wonen. Twee jaar later kregen zij hun eerste boreling: Natasja. Nu we een auto hadden, konden we wat makkelijker een familiebezoek afleggen en dat deden we in augustus van dit jaar. Natasja was inmiddels al bijna een jaar.

Mama Wil voert Natasja, terwijl Diana en Dennis toekijken

Op de bank, nu ook met papa Guitsen er bij

Omdat we tevens een nachtje bleven slapen, konden we ook nog een dagje wandelen. Dat werd bij en op het Dwingelderveld gedaan, een mooi natuurgebied met veel heidevelden.

Hier was ook nog een imposante radiosterrenwacht te bewonderen.

Een "batterij" radiotelescopen te Dwingeloo

Dat was best interessant, maar voor de kids was er ook iets extra's te beleven. Er was een wandeling van ongeveer drie kilometer uitgezet door ons (op schaal gemaakt) zonnestelsel: het Melkwegpad. Het einde van dat zonnestelsel was natuurlijk de zon, waar ome Guitsen Dennis opzette. Gelukkig was de zon niet zo warm als in het eggie.

Tijdens die wandeling konden ook allerlei "ervaringstesten"uitgevoerd worden, zoals op onderstaande foto, waar je kon ervaren hoe zwaar een aardse kilo op een veel grotere planeet aanvoelt.

Het allerleukste vonden we toen onderstaande testopstelling, waarbij de ene persoon in het brandpunt van een parabolische spiegel heel zacht kon fluisteren en de ander in het brandpunt van de andere spiegel (die vijftig meter verder stond) de fluisteraar heel goed kon verstaan. Verboden te schreeuwen, kans op doofheid!

Na die wandeldag gingen we, moe en tevreden, weer naar huis. We hadden een leuk weekend gehad.

In september zwaaide Diana af van de lagere school en ging naar de middelbare school. Wellicht leuk om hier de laatste lagere school-pasfoto te plaatsen, samen met die van Dennis uit dat jaar. Dit "blokje" heb ik een tijdje op mijn bureau gehad, thuis en/of op mijn werk. Diana's overstap naar de middelbare school gaf

Lagere school-pasfoto's van Dennis en Diana, waarschijnlijk de laatste van Diana.

voor ons als gezin niet zoveel verandering. Haar nieuwe school, Westland Zuid, stond namelijk op loopafstand in dezelfde wijk als waar wij woonden. Voor Diana gaf dat wél veel verandering, zoals ze zelf in haar eigen blog Met Volle Teugen eens heeft verteld. Op de lagere school voelde ze zich namelijk niet thuis: "voor mij was die hele periode geen pretje. Mijn leven begon bij twaalf jaar, zal ik maar zeggen 😉. Gelukkig is het daarna allemaal goed gekomen". Met "twaalf jaar" bedoelde Diana de overgang naar de middelbare school. Over twaalf jaar gesproken, die leeftijd bereikte Diana in september, net toen ze op de middelbare school zat. Van Diana's twaalfde verjaardag vond ik ook een paar dia's, waarvan ik de gescande versies hieronder heb ingeplakt. Dat laat tevens een rondje door onze huiskamer in de Thomas A Kempisstraat zien, altijd leuk om zo een beetje "retro" te snuiven. De namen van de gasten zijn uit Diana's perspectief weergegeven; het was per slot haar verjaardag ...

Vlnr: nichtje Desirée, tante Rita, Erna = vriendin van Papa, Papa, ome Rocco,  Ingrid (van Erna)

Vlnr: wederom nichtje Ingrid, ikzelf, tante Irene, mama Diny

Vlnr: nichtje Laura, tante Anneke, Opa van de P., ome Hans, Oma van de P.

De laatste gasten, hieronder op de foto, waren aan het spelen in Diana's kamertje. Dat geeft, samen met eerdere foto's uit juni in deze post, ook weer een leuk overzicht van hoe Diana's kamertje er in die tijd uitzag.

Vlnr; nichtje Claudia, neefje Jeroen, buurjongen Mark, Dennis, Marco (van Erna)

In oktober zijn er ook nog drie activiteiten het benoemen waard. Zo hadden Zwager en Zus een grote stap in hun leven gezet. In die tijd was het kopen van een eigen huis namelijk een grote stap. Ze gingen in Oosterhout wonen en lieten daar een huis bouwen. In twee auto's gingen we er naar toe. Zwager liet zich trots op het fundament van zijn huis fotograferen. Ze zouden er zo'n vijftien jaar wonen én het hele gezin zou zich helemaal thuis gaan voelen in het "Brabantse Land". Achteraf gezien is het dus een hele belangrijke stap in het leven van het hele gezin geweest.

Zwager staat trots op het fundament van hun nieuwe huis

Ook in oktober gingen wij op visite bij Hennie en Aad. Hennie was een buurmeisje van mij in de Slachthuisbuurt en was één van de vriendinnen van Diny. Zij had een belangrijke functie in de ontmoeting tussen Diny en mij. Hennie had kennis gekregen aan Aad, een loods die in Hoek van Holland woonde. We gingen op kraamvisite ter gelegenheid van hun tweede boreling.

Hennie en Aad met hun twee kinderen. Diana en Dennis kijken toe.

Het contact met Hennie en Aad hield best wel lang stand, maar op een gegeven moment verwaterde het toch. Zoals dat zo vaak gaat met vriendschappen. Ik geloof wel dat Diny nog af en toe bij Hennie op visite ging. Jaren later, toen Diny ongeneeslijk ziek werd, heeft Hennie ons nog op een alternatieve "geneeswijze" gewezen: Komboecha. Iets wat ikzelf heden ten dagen nog steeds gebruik als een gezondheidsondersteunende drank. Ik kom daar in een latere post vast nog wel op terug. Onderstaande foto is ook gemaakt tijdens dit bezoek. Diana zit hier in een "hangstoel",

Vlnr Diana, Dennis en Marcel bij Hennie en Aad thuis

de "Panama swing egg" genaamd. Die naam is nu nieuw voor mij hoor, heb ik het op internet opgezocht 😁. Diana vond die stoel zo leuk, dat we hem later over hebben kunnen nemen van Hennie. Toen hij nóg later bij ons weer "overbodig" was geworden, is hij naar een dochter van Zus gegaan. Zo is deze "niet te vergeten stoel" een tijdje bij ons in de familie gebleven

In de Herfstvakantie hebben we diverse uitjes gemaakt, waarbij we ook een nichtje en neefje betrokken. Het nichtje was Miranda, dochter van een oudere zus van Diny en het neefje was Jeroen, een zoon van een oudere broer van Diny. In de herfstvakantieweek zijn we drie losse dagen op stap geweest, naar het Spoorwegmuseum in Utrecht, het Openluchtmuseum in Arnhem en het Safaripark Beekse Bergen in Hilvarenbeek. Hiervan enige foto's hieronder. We bewonderden een oude locomotief ...

Het hele gezelschap voor een oude locomotief

... en namen plaats in één van de wagons van de oudste locomotief van Nederland, "De Arend".

Zo zag een van de eerste coupés van Nederland er uit

Het safaripark was ook een belevenis. Ook bij óns raampje kwam zo'n giraffenkop even kijken of er nog wat te eten viel. Echt onwijs groot, die kop. Ik herinner me nog goed dat ik het wel leuk zou vinden, wanneer wij ook zo'n grappig aapje op de motorkap kregen. "Kom maar aapje", moedigde ik hem aan. Toen een wat grotere aap daadwerkelijk bij ons op de motorkap neerplofte, dacht ik er wel anders over "O, mijn auto, mijn auto!", was het toen ...

Om van de schik te bekomen, namen we na afloop maar een ijsje ...

In het Openluchtmuseum was het ook erg interessant. De Zaanse Schans vonden we wel erg leuk ...

 ... ik denk dat Diny dit "oud-Hollands" interieurtje wel mooi vond ...

.... en poseren deden we bij deze antiek pomp.

Miranda en Jeroen hebben waarschijnlijk ook bij ons gelogeerd, getuige de foto's die we thuis van hen hebben gemaakt. Hier kijken Miranda en Diana waarschijnlijk naar het zelfde programma op de televisie als Jeroen en Dennis.

De laatste twee vinden het waarschijnlijk veel spannender dan de eerste twee 😉.

Is het spannend, jongens??!!

In december was er weer de traditionele Sinterklaasviering bij mijn werkgever Unilever. Dit keer was Dennis aan de beurt. Aan zijn gezicht te zien, vond hij het best wel spannend.

Op de foto is ook Leonie te zien, die tevens een van zijn buurmeisjes was en ook nog klasgenootje. Mogelijk zochten ze steun bij elkaar om Sinterklaas onder ogen te komen...

In december moesten wij afscheid nemen van twee vrouwen, die een belangrijke rol in ons leven speelden. Op 18 december stierf Diny's moeder vrij plotseling, mede ten gevolge van een inschattingsfout van haar huisarts. Een week later. op eerste kerstdag, overleed tante Elisa, mijn "koos" tante uit België, bij wie we zulke leuke vakanties hadden doorgebracht. Aan beiden zal ik, na deze post, voor ieder een aparte post wijden.

Als afsluiting van het jaar 1978 is het wel leuk om een klassenfoto van Dennis aan te hechten.

Klassenfoto van Dennis uit 1978, van het begin van de tweede kleuterklas

Zo'n 45 jaar na dato weet ik nog steeds een aantal kinderen bij naam en herinner ik nog een aantal gezichten. Zo herinner ik me Leonie, Coby, Wilco en Paultje bij naam en herken ik de gezichten van nog een viertal leerlingen. De klassejuf, Gerda van Keulen, kom ik nog af en toe nog tegen en heeft nog steeds een erg jonge uitstraling.