Trimmen wordt Atletiek (1982)

In vorige jaaroverzichten heb ik al verteld, dat ikzelf steeds meer en langere stukken ging hardlopen en dat ik af en toe aan prestatieloopjes meedeed. In het vorige jaaroverzicht (1981) heb ik verhaald, dat Diny ook interesse in het hardlopen kreeg, dat ze eerst alleen haar trainingen had opgebouwd en dat we op een gegeven moment ook samen konden trainen. Ook liepen we onze eerste halve marathon in dat jaar in Ter Heijde/Monster. De hardlooptrainingen zetten we in 1982 voort. Zelfs in de zomervakantie liepen we een wedstrijdje mee op de camping, zoals je in de één na laatste post hebt kunnen lezen.

We trainden thuis niet altijd met z'n tweeën. Diny had meer tijd overdag als de kinderen op school zaten en ik kon 's avonds trainen, na het werk of na het eten wanneer Diny op de kids paste. Op een goeie dag in augustus van dit jaar werd Diny tijdens het hardlopen aangesproken door een oudere man, die ook aan het trainen was. Hij zei vleiende dingen over haar, zoals "dat ze een goede loopstijl had en soepel liep" en hij vroeg of ze op een atletiekvereniging zat. Nou, dat was dus niet het geval. Het bleek dat de man zelf atletiektrainer was van de plaatselijke vereniging "a.v. Fortuna" en hij stelde haar voor om eens een training bij die club bij te wonen. "Je moet je man ook maar meenemen", zei hij, toen Diny zei dat ik ook aan hardlopen deed.

Thuisgekomen deed Diny haar verhaal. Ik, voorzichtig als ik was, sloeg dat aanbod af, maar ik moedige Diny aan om naar de eerstvolgende training te gaan. Dat was op woensdagavond. Die avond kwam Diny heel enthousiast van de training terug en zei dat Arie, want zo heette de trainer, had gezegd dat ik ook mee moest komen naar de training van zaterdag. En zo geschiedde. We gingen met een grote groep van een man of twintig weg en Arie zei dat we een 20 tot 25 kilometer langzame duurloop gingen doen. Daar schrok ik van, want tot nu toe had ik nooit verder dan 21 kilometer (halve marathon) gelopen. Ik zei dat ik na een uurtje zelf wel weer terug zou gaan. Na dat uurtje ging Diny, ondanks dat ze onderweg heel veel aan het kletsen was met iedereen, gewoon onvermoeibaar verder met de groep mee. Terugkomend bleek dat ze bijna 30 kilometer gelopen hadden. Ongelooflijk, met al dat gekletst erbij. Samen zijn we per september lid geworden van de vereniging en Diny is nooit meer weg gegaan bij Fortuna. Trainer Arie van Embden is een grote vriend van ons geworden. Hieronder een foto van Arie, zoals velen hem zullen herinneren. De foto heeft bij een interview van Arie in Groot Vlaardingen gestaan. Deze post verhaalt over wat Diny en ik meemaakten tijdens de eerste vier maanden bij onze nieuwe vereniging.

Arie  van Embden, foto bij interview in Groot Vlaardingen.(1987).

Toen we lid werden van Fortuna, was de wegatletiek van deze vereniging ingedeeld in drie tot vier groepen. Behalve een "prestatieloopgroep", waren er twee tot drie groepen die aan wedstrijden meededen en die in die tijd "dus" een wedstrijdlicentie hadden. Die groepsindeling gold voornamelijk voor de woensdag, waarbij de splitsing naar snelheid ging. Verder kon je ook (gemeenschappelijk) trainen op de maandag en zaterdag. Verder was er nog zaaltraining op de vrijdag, waar voornamelijk "losmaakoefeningen" gedaan werden en oefeningen om "de torso" te verstevigen  Op maandag werd er vaak op het  strand en in de duinen van Hoek van Holland getraind op kracht en snelheid en op zaterdag werden meestal lange duurlopen gedaan, duurtraining dus. De atleten met de meeste snelheid werden getraind door Sjaak Hoogendijk en Arie van Embden. Diny en ik trainden in eerste instantie bij groep 2 van Karel van Leeuwen.

De trainingen die we nu "voor onze kiezen kregen" waren heel anders dan Diny en ik samen deden. Samen liepen we alleen rondjes en de snelheid hing een beetje af van de afstand die we gingen lopen. De trainingen die we bij Fortuna deden waren heel gevarieerd, afwisselend en doelgericht. Zo gingen we maandag vaak naar Hoek van Holland om kracht- en snelheidstrainingen te doen in de duinen en op het strand. Ook trainden we op maandag op de atletiekbaan, meestal snelheidstrainingen. Op woensdag deden we vaak herhalingstrainingen, waarbij getraind werd op snelheidsuithoudingsvermogen. En op zaterdag deden we voornamelijk lange (langzame) duurlopen of gingen we naar wedstrijden. Naar wedstrijden gingen we meestal gezamenlijk toe, we reden dan met elkaar mee. Veel atleten bleven na afloop van de trainingen napraten in de kantine, waardoor we veel nieuwe hardlopers leerden kennen. Hierdoor werden veel nieuwe vriendschappen opgebouwd.

Diny en ik probeerden meestal om drie maal in de week te trainen. Dat lukte alleen als dochter Diana (op dat moment 16 jaar) thuis was om op Dennis (9) te passen. Diny kon ook overdag trainen, wanneer Dennis op school zat. Ik moest natuurlijk wel eens weg op zakenreis, en dat werd meer en meer met het klimmen der jaren. Maar we kwamen beiden voldoende aan onze trekken om door groepstrainingen bij Fortuna onze prestaties flink te verbeteren in de eerste maanden dat we bij Fortuna trainden.

Voordat we lid bij Fortuna werden liepen we ook al wedstrijden, maar dat waren er een paar per jaar. Nu we lid waren, liepen we wel 1 à 2 wedstrijden per maand. Zo deden we eind augustus mee aan de 10km van Sportschool Tino Hoogendijk in Vlaardingen, half oktober aan de 10 Engelse mijl in Barendrecht, eind oktober aan de Broekpoldercross in Vlaardingen en half november aan de 15km in het Lickebaertbos in Vlaardingen (clubkampioenschappen).

Een kleine selectie van de herinneringen die we kregen na afloop van wedstrijden of prestatieloopjes.
Links van een loop in Hoek van Holland, midden 2de Baken-prestatieloop en rechts van de Broekpoldercross.

De Broekpolderscross was bijzonder, omdat het parcours erg glad was door de modder, we gleden alle kanten op. Daarom hebben we ook snel daarna spikes gekocht om dat voor een volgende keer te voorkomen. De 15km in het Lickebaertbos was bijzonder, omdat daaraan het clubkampioenschap verbonden was. En geloof het of niet, Diny werd gelijk clubkampioen bij de dames.

Uitslag van het 15km clubkampioenschap (november) 1982 in het Lickebaertbos in Vlaardingen.
Onderin de rechter kolom worden trainer Arie van Embden en Diny vermeld als clubkampioenen in hun klasse.

Het sluitstuk van de wedstrijden in 1982, waaraan we als ploeg dit jaar meededen, was de Kerstloop in Rhoon, eveneens 15km door de polders en Grienden ten zuiden van Rhoon. Het was een leuke loop, die sterk bezet was. Wat voor de sterkere atleten ook leuk was, was dat er een grote prijzentafel was. Voor de allerbeste waren er zelfs "envelopjes" en voor de laag die daaronder kwam prijzen in natura. Ik kan het me niet goed meer herinneren "wat" Diny mee naar huis nam, maar ze had zeker een prijsje in natura verdiend met haar prestatie. Ik finishte behoorlijk achterin het veld, voor iedereen was er een medaille, dat was dan ook mijn deel 😀. Maar daar was ik ook blij mee hoor. Heel trots was ik op mijn Diny, die al zo snel in de prijzen wist te lopen.

De fraaie medaille die we kregen als herinnering van de deelname aan de Kerstloop in Rhoon.

Allebei gingen we snel vooruit met onze prestaties, we liepen het ene na het andere persoonlijke record (PR). In het begin was ik wat sneller dan Diny, maar zij kon de trainingen beter "verteren" en daardoor zat ze in wedstrijden vaak voor me. Ik vond dat erg leuk, maar er waren mannen die het niet konden hebben dat een vrouw sneller was en die mannen liepen zich dan kapot op het tempo van Diny. Het was al snel duidelijk dat Diny veel aanleg voor (duur)sport had en dat was niet zo verwonderlijk. Haar vier broers waren namelijk ook goede sporters, broer Thijs had toen hij in militaire dienst zat zelfs bij het Nederlandse Militaire Atletiekteam getraind onder leiding van Haico Scharn.

Toen Diny een tijdje met hardlopen bezig was, viel haar wat op aan haar lichaam. Iets wat we niet verwacht hadden, maar waar we wel ontzettend blij mee waren. Zelf heeft ze dat verwoord bij een spreekbeurt, toen ze rond 1990 "volwassenenonderwijs" volgde. Die spreekbuurt had als titel: "HARDLOPEN en hoe ik afrekende met mijn migraine". Jullie moeten namelijk weten dat, toen ik Diny leerde kennen, ze last had van zware hoofdpijnen ... migraine is een beter woord daarvoor. Die migraine was vaak zo heftig, dat wanneer ze rustig op bed lag, ze absoluut geen licht of geluid kon verdragen. Hierdoor was ze vaak een dag of meer "uitgeschakeld". Dus de afname van de migraines was voor Diny absoluut een zeer grote stimulans om met het hardlopen door te gaan.

Maar er was nog meer wat ons aan het hardlopen beviel ... de sociale contacten. Het was zo wie zo leuk om met de lopers uit je groep na te praten over de training, je doelen, jouw aanpak buiten de trainingen om en te discussiëren over voeding en sport. Bij de meeste lopers was het hardlopen minstens een belangrijke invulling van hun vrije tijd. Een werkelijke topper wat het bevorderen van de sociale contacten betreft, was de zogenaamde "Pannenkoekenloop" aan het eind van het jaar. Op Oudejaarsdag werd er (op een laag tempo) een duurloopje georganiseerd vanaf de kantine aan de Marnixlaan in Vlaardingen naar een restaurant in het Beatrixpark in Schiedam. Er was dan met de restauranthouder afgesproken, dat we met een groep atleten pannenkoeken kwamen eten. Voor transport van droge kleren naar het restaurant werd gezorgd. Er deden zowel baan- als wegatleten mee. Het was echt een heel leuk sociaal gebeuren, waar ik nog steeds met genoegen op terugkijk. Hieronder twee foto's die toen in het het restaurant gemaakt zijn.

Twee van de tafels in het pannenkoekenrestaurant, met onder andere aan de achterste tafel Hans Meijer, Diny, Rien en Cora Oele en aan de voorste tafel Wieb Steen en de achteromkijkende blogger.

Alle deelnemers aan de Pannenkoekenloop 1982 vereeuwigd ...

Vóór het pannenkoeken eten, trainden we ruim een uur naar het restaurant toe. En ook na het eten liepen we terug, naar de baan natuurlijk ... en dat was best zwaar met een aardig gevulde maag. Maar, we liepen wel de kortste weg terug hoor, "slechts" zes kilometer ... Tijdens het lopen hadden we het natuurlijk over hardlopen en vaak over welke wedstrijden we "binnenkort" gingen lopen en ook over ons grotere doel. Diny en ik hoefden over dat laatste niet lang na te denken. We wilden beiden graag binnen een paar jaar de marathon lopen ...

Ik denk niet dat we het eind 1982 al doorhadden, maar hardlopen was al na vier maanden trainen bij de atletiekvereniging een "way-of-life" van ons geworden. Wanneer ik met de tijdlijn van de posts in 1985 ben aangekomen, zal ik een post schrijven over onze "hardloopverslaving" van de jaren '83 tot en met '85 onder de titel "Hardlopen ... A Way of Live" of "onze gezonde verslaving". Want hoe je onze nieuwe hobby ook wil noemen, het hield ons een groot deel van onze vrije tijd van de straat ... of juist op de straat?! Het ligt er maar aan hoe je dat bekijkt 😁.

Werken (en studeren) bij Unilever, deel 2 (1972-1982)

Inleiding.
In deel 1 van "Werken (en studeren) bij Unilever" heb ik verhaald over hoe ik in 1967 vanaf de middelbare school direct bij het Unilever Research Laboratorium (URL) ging werken. Dat betekende tevens dat ik verplicht was naar de laboratoriumavondschool te gaan, drie avonden in de week in Rotterdam. Het studeren was echter geen verplichting voor me, dat vond ik juist leuk. Maar het was wel vier jaar bikkelen, veertig uur per week werken op het laboratorium en de negen lesuren op school. Daar kwam de thuisstudie nog bij van minstens tien uur per week, afgezien nog van de reistijden. In totaliteit dus zo'n zestig uur werk en studie per week. Er bleef weinig tijd over voor Diny en mij om onze "jeugd te vieren". De werkverhouding met mijn chef was heel formeel, maar gelukkig waren de contacten tussen mijn collega's onderling wel informeel. En ik had een aantal leuke gezellige collega's, zoals Emmy.

Na vier jaar studie behaalde ik het HBO-diploma. Maar omdat het in die tijd (invoering van de Mammoetwet) niet duidelijk was wat zo'n HBO-diploma waard was, was er nog een mogelijkheid om een applicatie te doen, waardoor je een "ouderwets" HTS-diploma kon halen. Daar ging ik voor, maar ik had tot nu toe uitstel gehad van militaire dienst. Dat uitstel verviel door het halen van het diploma en daarom deed ik de HTS-applicatie tijdens mijn militaire dienst. Dat was weer bikkelen ... Na anderhalf jaar kwam ik uit militaire dienst mét mijn HTS-diploma en ging in november 1972 weer bij het URL werken. Getrouwd en wel. Want mijn Diny had me eind 1971 haar "ja woord" gegeven.

Dus ... in november 1972 verliet ik "met groot verlof" de militaire dienst en ging ik als getrouwd man, met mijn HTS-diploma op zak, weer bij Unilever werken. In deze post zal ik verhalen over hoe ik groeide in de functie die ik nu ging bekleden en waarom ik in 1982 door de directeur van een andere groep gevraagd werd om in zijn groep te komen werken. Deze post zal ook verhalen over de verandering van het type werk, de werksfeer, (markante) collega's en sociale contacten in die periode.

Ik kwam te werken in de groep Fysische Chemie, onder leiding van Max van den Tempel. De groep was onderverdeeld in een aantal secties, waar men zich bezig hield met oppervlakte chemie, kristallisatie, fysische transportverschijnselen en rheologie (stromingsleer). Ik werd ingedeeld in de sectie Oppervlakte Chemie met aan het hoofd Frits van V.V. Mijn directe chef werd Albert P. en mijn twee directe collega's Jan B. en Bas B. Je ziet het, van hoog tot laag spraken we elkaar bij de voornaam aan. De sfeer was dan ook geheel informeel evenals de kleding. Wat een verschil met de functie vóór mijn militaire dienst! 

 

Op mijn schrijfplek (= bureau, zoals achter de open deur te zien is) in mijn nieuwe functie (ca. 1974).
Lekker informeel gekleed in trui en "spijkerbroek"...

Zoals gezegd, hield de groep zich, in het algemeen gesproken, bezig met fysische chemie. Simpel gezegd is dat chemie waarbij geen "chemische reacties" optreden tussen de verschillende moleculen. In de verte had het onderzoek te maken met de producten die Unilever maakte. In de verte, ofwel ik werkte in een achtergrondgroep, die ondersteuning moest geven aan de groepen die zich met de uiteindelijke producten bezig hielden, vaak tot doel om die producten te verbeteren of nieuwe producten te verzinnen.

De redelijk complete nieuwe groep waarin ik ging werken (ca 1976)

 
Er werkte best wel veel "knappe koppen" in onze groep. Vaak academisch gepromoveerde specialisten, die ook aanzien hadden in de wetenschappelijke wereld ... de universiteiten zeg maar. Daarom waren er best veel contacten met universiteiten over de hele wereld. Dit was natuurlijk een ontzettend goede leerschool voor mij om "tijdens het werken mijn kennis en vaardigheden verder te ontwikkelen". Je moest wel vaak met je neus in de boeken en wetenschappelijke tijdschriften zitten om op zijn minst je kennis op peil te houden, maar het liefst om je kennis te verbreden/verdiepen. Later moest ik ook de literatuur op mijn vakgebied gaan bijhouden. Daarvoor hadden we een bibliotheek, waar veel van dat soort boeken en tijdschriften aanwezig waren (internet was er natuurlijk nog niet). Je móést wel studeren, stilstaan was achteruit gaan. Zo volgde ik in die periode (1976) een schriftelijke cursus Meet- en Regeltechniek bij het opleidingscentrum PBNA. En mijn kennis verbreden en/of verdiepen was nou net wat ik leuk vond. Kortom, het was voor mij dé ideale plek voor mijn verdere (wetenschappelijke) ontwikkeling.

Wat ook erg leuk was, dat we vaak instrumenten moesten ontwikkelen. Dat deden we deels zelf, met professionele meccano dat FAC heette. Maar ook hadden we in die tijd een afdelingen met instrumentmakers, glasblazers en bankwerkers in het laboratorium, waarmee we samenwerkten om instrumenten te maken. Hieronder een foto die ons interne informatieblad haalde (URL Nieuws), waarbij ik achter een zelf gemaakt instrument met een meting bezig ben.

Blogger achter een zelfbedacht en gebouwd apparaat om een waterig oppervlak sterk te vergroten.
Zelf noemde ik het de "oppervlakte tank" 😉.

In eerste instantie werkte ik aan onderwerpen die verband hadden met voedingsmiddelen, zoals melkproducten (slagroom, bakkersroom, ijs ...). Maar vanaf 1976 werd ik (part time) ingezet voor achtergrondonderzoek naar wasmiddelvormen, specifiek naar vloeibare wasmiddelen. Maar laat ik eerst wat vertellen over andere veranderingen in mijn nieuwe werkomgeving, de andere sociale omgeving waar ik mee te maken kreeg.

<<<INTERMEZZO>>>
... voor het volgen van de  tijdlijn kan je dit overslaan ...

Werken in een andere (sociale) omgeving ...
Door het nieuwe type werk dat in de nieuwe groep werd gedaan, waren veel van de nieuwe collega's met wie ik ging werken een andere typ mensen dan in mijn vorige baan. Nieuwsgieriger, creatiever en vrijer in hun denken. Een exponent van die mensen vond ik Frans G., die ook heel erg kritisch stond tegenover de maatschappij in zijn geheel en die vaak dwars tegen de gevestigde orde zijn kritiek gaf. Ik bewonderde hem. Piet van der V. en Dick de J. hadden veel interesse in het weer, wat vaak aan het begin van de dag werd doorgesproken. Er waren ook een paar collega's die belangstelling hadden in trimmen (hardlopen), zoals mijn directe collega's Jan B., Bas B. en verder ook nog Jan van B. (uit Maasland). Met hen gingen ik soms na het werk hardlopen. Eerst deden we dat in het Beatrixpark in Schiedam, maar al gauw gingen we een rondje in Maasland lopen, de woonplaats van Jan van B. Zo raakte ik bekend met het rondje van de "Groene Oaseloop", waar ik later aan een prestatieloop heb meegedaan. Toen ik bij Jan B. thuis kwam om te gaan hardlopen, bleek dat ik zijn vrouw Joke kende van de middelbare school waar we samen opgezeten hadden. Jan en Joke zijn goede vrienden geworden, waarmee ik nog steeds contact heb. Fotograferen was één van mijn hobby's die ik deelde met veel van mijn collega"s. Ik werd actief lid en bestuurslid van de fotoclub op de zaak. Ik ben een paar jaar penningmeester geweest en DOKA-commissaris. DOKA staat voor donkere kamer, waar je foto's kan ontwikkelen en afdrukken. In dat afdrukken was ik ook leidend.  Zo kochten we voor de DOKA apparatuur en materiaal om kleurenfoto's af te drukken en zeer grote zwart-wit foto's. Ik heb "meer dan levensgrote" foto's van Dennis en Diana afgedrukt. De rollen afdrukpapier waren 1,27 bij 10 meter. Ik heb nog een aantal (erg) grote foto's bewaard in mijn klerenkast, zie onder ...

Een aantal van de (meer dan) levensgrote foto's van Diana en Dennis die ik heb afgedrukt (foto's ca. 1974).
Om de grootte te illustreren, ben ik er maar bij gaan staan (huidige foto oktober 2022).

 
Het zal zelfs een leek wel duidelijk zijn, dat dit niet te doen is in een huis, tuin en keuken DOKA en dat enige inventiviteit hiervoor nodig is. Ook organiseerde het bestuur foto-excursies. Zo gingen we naar de Utrechtse Heuvelrug om kastelen te fotograferen. Hieronder een foto van het gezelschap waarmee we dat deden ... 

De deelnemers van de foto-excursie op de Utrechtse Heuvelrug. De namen die ik me herinner zijn:
Aad Visser, Job van der Meer, Piet Knieriem, Fried Hornung, de familie Warnaar?, Kest Hissink, ...

 

Verder organiseerde we fotowedstrijden en cursussen, zoals portret- en modelfotografie. Bij deze laatste cursus heb ik zelf als "model" gefungeerd, zij het in een bijrolletje 😉 ....

Opname gemaakt tijdens de cursus modelfotografie.
Ik hoef vast niet te zeggen wie het model is ... en ook niet, dat ik geen piano speel 😉.

    Buiten de fotoclub om, ging ik ook aan stereofotografie doen. Dat deed ik met de eerder genoemde naaste collega Dick de J. We experimenteerden met deze techniek vooral met dia's. We maakten een "dia paartje", door twee dia's te maken van het zelfde onderwerp, maar net uit een iets andere hoek. We bekeken de dia's dan door ze te plaatsen in twee diaviewers, die we op oogafstand aan elkaar hadden geplakt. Vergelijkbaar als bij de View-Master. Ook projecteerden we ze, met behulp van twee diaprojectoren met polaroid filters. Door dan een "bijzondere" polaroidbril op te zetten, kon je dan stereo zien. Het stereo-effect kan je "overdrijven" door de afstand tussen de twee genomen dia's groter te maken. Hieronder heb ik zo'n stereopaartje weergegeven die ik tijdens de zomervakantie van 1981 in van het plaatsje Sion gemaakt heb. Gewoon uit het handje, een stapje opzij geeft dan (overdreven) diepte 😁. Je moet wel even oefenen om ze te kunnen bekijken ....

Stereo paartje: kijk naar de beelden en laat ze over elkaar vallen.
Je ziet dan drie beelden naast elkaar, twee vage en in het midden de scherpe stereo opname ...

Je kan hier stereo zien met behulp van de zogenaamde "scheelkijk methode". Je moet met het rechter oog naar de rechter foto kijken en met je linker oog naar de linker foto ... en dan de beelden over elkaar heen laten vallen. Het vereist enige oefening, maar als je het eenmaal door hebt, is het een leuk effect ...
Als laatste wil ik nog een nevenactiviteit tijdens mijn werk noemen. Ik ben een paar jaar mede-contactpersoon geweest in mijn groep voor de Boekenoogenbeker. Op het laboratorium werden per jaar een achttal sport- en spelwestrijden georganiseerd waar je per groep aan mee kon doen. Op die manier kon je punten verdienen en wie aan het eind van het jaar de meeste punten hadden vergaard, won dan de Boekenoogenbeker. Zo herinner ik me dat Volleybal, Voetbal, Zwemmen en Tafeltennis sporten waren waarmee we strijden om die beker. Het was echt zo'n activiteit, waarbij je je collega's beter leerde kennen en het was daardoor goed voor de sociale contacten.

Al die menselijke contacten bleken ook erg waardevol voor mijn werk in het laboratorium. Want ik leerde mensen in allerlei afdelingen kennen, waardoor het veel makkelijker werd om eens bij een andere afdeling binnen te stappen. Verder heeft de bijna tien jaar dat ik hier gewerkt heb, me voor een behoorlijk deel gevormd. Juist ook, doordat het merendeel van de mensen waarmee ik heb samen gewekt divers en bijzonder was.

<<< EINDE INTERMEZZO>>>

 Maar laat ik verder gaan met de tijdlijn van deze post. Ik vertelde, dat ik vanaf 1976 part time ingezet werd voor achtergrondonderzoek naar wasmiddelvormen, specifiek naar vloeibare wasmiddelen. Al gauw werd dit werk gekoppeld aan projecten en werd ik door de voorgrond groepen meer betrokken bij hun vraagstellingen. Dit liep bijna gelijk met grote veranderingen in de organisatie van onze groep. De groepsleider, Max van den Tempel, ging met pensioen en mijn directe chef, Albert P., werd benoemd tot hoogleraar aan de Landbouw Hogeschool in Wageningen. Voor mij betekende dat tevens meer zelfstandigheid en verantwoordelijkheid. Want ik kreeg geen nieuwe chef en ging rechtstreeks voor de sectieleider Frits van V.V. werken. En die liet me héél erg vrij, zelfstandig werken. Ik hielp al mee met delen van rapporten te schrijven, maar in 1976 werd ik voor het eerst de eerste auteur van een rapport en in 1980 was ik vaak de eerste auteur van rapporten. Vanaf 1978 werkte ik volledig in projecten, gericht op wasmiddelen en moest ook op vergaderingen mijn werk presenteren en lezingen gaan geven. Het werk was nog altijd achtergrondgericht. Ik bouwde kennis op, waarmee problemen in de praktijk konden worden opgelost en nieuwe producten worden bedacht.

    Maar ik had ook zo mijn twijfels over óf ik wel de rest van mijn leven dit soort werk wilde blijven doen. Ik had namelijk altijd al veel belangstelling voor milieuvraagstukken (het rapport van de Club van Rome had grote indruk op me gemaakt ... en is nog steeds actueel!) en ik was rond 1976 begonnen aan een schriftelijke cursus Milieukunde, waarvan ik in 1978 mijn diploma haalde. Hieronder de cijferlijst van mijn diploma, waarbij de geëxamineerde vakken veel interessanter zijn dan mijn resultaat ...

Let vooral ook op de milieuvriendelijke stikker die ik gebruikt heb ...
Leuk is, dat mijn jongste kleinzoon nu een HBO-opleiding volgt met veel milieukunde vakken ...

Het zou me zeker een goed gevoel geven om mijn steentje bij te dragen in het beschermen en verbeteren van het milieu. In een periode dat ik het iets minder naar mijn zin had bij het URL, door al die veranderingen, heb ik zelfs twee externe sollicitaties gedaan. Een sollicitatie was bij de DCMR, Milieudienst Rijnmond, een open sollicitatie waarop ik geen reactie kreeg. De andere sollicitatie,bij de Provinciale Staten in Den Haag, heb ik zelfs een sollicitatiegesprek gehad. Zij vonden dat mijn motivatie (het milieu verbeteren) niet paste bij de banen die ze daar hadden (het in kaart brengen van vervuiling), ik was te ambitieus. Ik vond dat ze daarin gelijk hadden en zag wel dat voor mijn ideeën in die tijd er eigenlijk geen banen waren. Ik had beter bij Greenpace kunnen solliciteren 😉.

Door de zelfstandigheid die ik gekregen had, direct werken onder sectieleider Frits, en de belangstelling en waardering voor mijn werk uit de voorgrond groep, kreeg ik het echter weer steeds meer naar mijn zin. In wezen was het een "promotie" geweest, omdat er een "bestuurslaag" tussen uit gevallen was, Het rapporten schrijven vond ik steeds leuker en ook het presenteren van de uitkomsten van het werk en het geven van lezingen voor groter publiek.Verder had Frits me in 1977 meegenomen op mijn eerste buitenlandse zakenreis voor twee dagen, naar ons zusterlaboratorium in Port Sunlight in de buurt van Liverpool. We vlogen van Zestienhoven met een tweemotorig propeller vliegtuig naar Manchester. Het was de tweede keer dat ik vloog. Het regende en ik zag bij het warmdraaien van de motoren druppels olie op het platform vallen. Ik vond dat maar eng, vliegen was (toen) nog een avontuur. Het werd een leuk werkbezoek en we zijn nog bij Nederlandse collega's die in Engeland werkten, het echtpaar Lucassen, thuis geweest om te lunchen. Ik vond alles zo leuk. Ik dacht dus niet meer aan ander werk zoeken, ik had het helemaal naar mijn zin in mijn uitgebreide functie.

 Omdat ik meer in de schijnwerpers kwam te staan, begon mijn werk en werkwijze ook op te vallen bij Hans B., de directeur van de groep Wasmiddelen. Begin 1982 vroeg hij mij eens langs te komen voor een gesprek. Hij vertelde me, dat hij het werk dat ik voor zijn groep deed erg waardeerde en vroeg me of ik dat werk wilde voortzetten in zijn groep. Ik wilde er even over nadenken, voorzichtig als ik was. Ik heb toen mijn vader om advies gevraagd. Pa zei dat ik het moest doen. Twee weken na zijn overlijden trad ik in dienst van de groep Wasmiddelen. Bij mijn afscheid van de sectie kreeg ik, samen met anderen die (bijna) tegelijkertijd afscheid namen van de groep, onderstaand leuk aandenken ...

Samen met collega Freek R. sta ik op het station, terwijl de sectietrein, met onze dan oud-collega's, verder rijdt ...

Jammer dat Pa nooit geweten heeft hoe succesvol die verandering is geweest. Want uiteindelijk was die verandering een opmaat tot een wetenschappelijke promotie. Wat zou hij daar trots op zijn geweest ... én wat had ik dat graag mét hem gedeeld. Gelukkig heb ik dat wel met Ma kunnen vieren. Zij hebben mij op het goede spoor gezet ... En Diny heeft mij altijd "van huis uit" gesteund om er veel (vrije) tijd in te mogen steken. Wellicht meer dan haar lief was ...

Ons gezin in 1982

Tijdens de voorjaarsvakantie van dit jaar 1982, de laatste week van februari, gingen we, samen met het gezin van Zus&Zwager, naar de Eemhof in de Flevopolder. Ik kan me niet meer herinneren of dat een lang weekend was of een hele week. We gingen met gemengde gevoelens, in verband met de ziekte van Pa. Maar het leek wel verantwoord, hij was ziek maar best wel stabiel. Het was rond die tijd aardig koud, het vroor, en we besloten de schaatsen mee te nemen. Bij "we" moet ik zeggen dat niet iedereen schaatsen bij zich had, dat waren alleen de vrouwen en de kleinste kinderen. Ik vraag me nu zelfs af of de oudste kinderen er wel bij waren, die staan namelijk op geen enkele foto ... Dat de andere vier daadwerkelijk geschaatst hebben, bewijzen de onderstaande foto/s ...

Even wat onwennig staan Zus en Diny toch recht op hun schaatsen ...

... Laura en Dennis hadden er meer moeite mee, maar het lukte toch ...

... en hier dan alle vier verzameld!

In het restaurant van de Eemhof dronken we op de goede afloop.

Het was onze enige vakantie ooit dat er geschaatst kon worden. Mede daarom is deze vakantie me goed bijgebleven.

    Het jaar 1982 was een jaar van (grote) veranderingen in ons leven. Bij één grote verandering, het overlijden van mijn vader, heb ik al uitgebreid stilgestaan in de vorige post (link). Dat overlijden gebeurde toch nog vrij onverwacht, slecht drie weken na onze voorjaarsvakantie in de Eemhof. Andere grote veranderingen waren, dat ik van baan veranderde en dat Diny en ik lid werden van een atletiekvereniging. Deze laatste twee zaken zal ik in deze post kort aanstippen en daarna van elk onderwerp een aparte post schrijven.

    Dus, op 1 april begon ik aan een nieuwe functie binnen Unilever. Ik had best wel getwijfeld of ik die functie wel zou aannemen. Ik heb in de laatste twee maanden voor zijn overlijden Pa om advies gevraagd. Hij zei dat ik het moest doen. Jammer dat hij nooit geweten heeft hoe succesvol die verandering uiteindelijk was. Want die verandering was een opmaat tot een wetenschappelijke promotie. In de volgende post zal ik verhalen hoe ik groeide in de functie die ik na mijn militaire dienstplicht bij Unilever vervulde en waarom ik een nieuwe interne functie aangeboden kreeg (periode 1973 - 82). Die post zal ook verhalen over de werksfeer, bijzondere collega's en sociale contacten in die periode.

    Ik werkte nog geen twee weken in mijn nieuwe functie, of we gingen met het gezin al op Paasvakantie naar Waulsort in België. Het vakantiepark bestaat nog steeds en de ligging wordt als volgt omschreven: "bovenop de rotsen van de Belgische Maasvallei vindt u het kleinschalige vakantiepark "Village de vacances Waulsort". We gingen niet alleen, want natuurlijk lieten we Ma, zo kort na het overlijden van Pa, niet alleen thuis zitten. Ook Zus&Zwager met hun gezin kwamen een weekend langs. Het werd een leuk weekend, waar onderstaande foto's van getuigen. Het gezin van Zus&Zwager kwam al het eerste weekend langs, dus onderstaande foto werd al snel gemaakt...

 

Groepsfoto van het eerste weekend, Zwager is de fotograaf

Het huisje was geschikt voor vier personen, dus sliepen in het weekend een aantal mensen op de grond in de kamer, Maar het was best behoorlijk weer, dus zijn we veel buiten geweest ....

 

Genietend van het zonnetje op ons smalle terras ...

Op het park zelf was niet zoveel te doen, maar de twee "Benjamins" vonden de speeltuin blijkbaar leuk genoeg om daar enige tijd in door te brengen ...

 

Er zijn twee anekdotes bewaard gebleven van ons verblijf op dit vakantiepark. De eerste is een "verbod" welke in de "regels van het park" te vinden was: "het is verboden om frituurvet op een verborgen plek in het bos achter te laten". Wij hebben dat verbod niet overtreden, omdat wij het vet gewoon zichtbaar voor iedereen in het bos hebben gedeponeerd 😉. Het tweede "grappige" verhaal was, dat nadat onze familie na het weekend weer naar huis was gegaan, wij de sleutel van het huisje misten. Het bleek dat Laura die in haar zak had. Alleen, zij had die er niet zelf ingestopt, maar Dennis had dat gedaan. Wij zagen er de lol er niet van in ... Ze hebben de sleutel per post aan ons terug gestuurd en die kwam gelukkig nog aan voordat we weer naar huis gingen. De beheerder van het kamp kwam de post brengen en vroeg zich af waarom ons een sleutel werd opgestuurd. Ik weet niet hoe ik me daar uitgel*ld heb, want je moest bezoekers namelijk aanmelden en dat hadden we niet gedaan. Verder was het best lastig dat we de deur een dag of drie niet konden afsluiten wanneer we gingen wandelen of een stukje gingen toeren ... Maar het blijft een leuke grap hoor Dennis, want we zijn het nog steeds niet vergeten ... 😁

 

Wat betreft dat toertje, dat hebben we gedaan. We zijn (weer) naar Dinant geweest en een bezoek gebracht aan de Citadel en ... we hebben ons wéér laten fotograferen in de schuine loopgraaf, zoals we drie jaar daarvoor ook gedaan hebben (link) ... en Diny en ik ook in 1971. Alleen nu was Ma er ook bij. ....

 

 

Verder hebben we ons in het huisje nog vermaakt met kaarten, handwerken en lezen. Ieder op zijn eigen eigenwijze wijze, zoals dat hieronder vastgelegd is ...

 

Diny en Ma spelen patience ...

... Dennis was kampioen torenbouwen met kaarten ...

... en de dames hebben ieder hun handwerkje ...

... Suske en Wiske was toen al de favoriete strip van onze Benjamin ...

Samengevat, het was een heerlijk ontspannend weekje in de Ardennen

    De vakantie in Waulsort was nog maar net voorbij, of we kregen van Zus en Zwager een weekend aangeboden in Bakel, even ten oosten van Helmond. Dit ter gelegenheid van hun aanstaande vijftien jarig huwelijk. Uiteraard was ook Ma weer van de partij. Hieronder wat foto's die tijdens dat leuke uitje zijn gemaakt.

 ... en de kids hielden elkaar aardig bezig met spelletjes ...

Diana en Desirée aan het badmintonnen
... zelfs de shuttle staat er op ...

... dikke vrienden ...

Verder zijn er nog wat "losse activiteiten en feiten" welke in het eerste helft van 1982 hebben plaats gevonden en die ik hieronder met een foto zal illustreren..

Diana besteedde veel van haar vrije tijd aan korfballen. Niet alleen trainen en spelen ...

een mooi schot Diana, de bal is nog net te vangen ... hoog op de foto ...

... maar ze was ook actief in het verenigingsleven van Spirit, zoals het mede (mede)organiseren activiteiten en van een jeugdkamp. Later werd ze ook jeugdscheidsrechter ...

Diana met vriendin Irma bezig met de organisatie van een activiteit ...

Dennis deed op school mee aan een uitvoering van een toneelstukje of musical en wij waren er getuigen van ...

Dennis, met koksmuts, speelt zijn rol in de musical ...

... verder zat Dennis op voetbal en werd met de F-Pupillen kampioen, hieronder showt hij de beker.

Dennis kampioen met de F-jes ...

    In juni gingen Diny en ik naar de verjaardag van Desirée in Oosterhout en daar werd deze leuke foto gemaakt ...

Het was bijna dertig graden, dus zoekt Laura verkoeling in het badje ...

Wellicht herinneren jullie bovenstaande foto? Nou, hij is toch net even iets anders, want de fotograaf van díe foto staat er nu wel op (link).

Een andere belangrijke gebeurtenis vond aan het begin van de zomer plaats.Ik had al eerder verhaald dat Diana's vader een leuke vrouw was tegen gekomen (link), Erna, en dat het tussen hen klikte. Rond deze tijd traden ze in het huwelijk. Hieronder de trouwfoto, die op de trappen van het stadhuis van Rotterdam is gemaakt.

Na het trouwen op de trappen van het stadhuis te Rotterdam
Diana staat op de achterste rij, midden, tussen haar vader en Erna in

Erna woonde in het centrum van Rotterdam en had twee thuiswonende kinderen. Die afgelopen jaren was voor ons best wel een spannende tijd geweest, want we vroegen ons af of Diana bij ons zou blijven wonen of op een gegeven moment bij het nieuwe gezin van haar vader zou intrekken. Diana heeft wel een paar keer gelogeerd bij dat gezin, maar daar is het bij gebleven. Stilzwijgend is de bestaande situatie gehandhaafd, zeer tot onze opluchting. Hiermee kwam een einde aan een onzekere tijd ... ons gezin bleef compleet.

    En toen was het alweer juli en tijd voor de zomervakantie. Een trouwe lezer weet dat we nu, wat de locatie van de vakantie betreft, voor de eerste keer op herhaling gingen. We gingen namelijk naar dezelfde camping in Zwitserland als het jaar ervoor: Swiss Plage. We hadden zo'n reclame gemaakt voor die camping dat Diny's broer en schoonzus, Leen en Gabriëlle, ook besloten om eens te komen kijken bij ons op de camping. We reisden heen niet samen, want ze kwamen ons halverwege onze vakantie ons opzoeken.

Dus weer naar Zwitserland. Nu namen we echter het laatste stukje een andere route er naar toe. We hadden een tip gekregen dat je een stuk van de route kon afsnijden, wanneer je in Zwitserland de autotrein in Kandersteg naar Goppenstein nam. Je reed dan zelf de auto op de wagon(s) van de trein en bleef met alle passagiers gezellig in de auto zitten. De trein reed door een tunnel onder de Alpen door en je deed er een kwartier over. In totale  tijd scheelde het niet veel, maar het scheelde ons ongeveer 100 kilometer (om)rijden en dat terwijl je wél een uur rustte. En dat voor maar 28 Zwitserse francs ...

De autotrein door de Alpen en het treinkaartje van de terugweg: 29juli82 ...

 
Het was (ont)spannend en de kinderen vonden het ook erg leuk. Dit werd dus de route voor alle volgende vakanties naar Swiss Plage. 

We konden weer in het leuke doodlopende laantje staan, tegen de boomgaard aan. Andere details van de camping heb ik al in de post van 1981verteld, dus een foto van het plekje lijkt me voldoende ...

Ons plekje van dit jaar: 1982

Een aandachtige lezer van mijn posts moet wel wat opvallen. In de post van over de vakantie van "vorig jaar" heb ik gezegd dat we een nieuwe tent gingen komen. Daar vergistte ik me in ... maar heb geduld. In de post over 1983 staat staat de tent er echt 😉. Op bovenstaande foto zijn nog twee leuke dingen te zien. De vlaggetjes van Dennis, een string van de vlaggen van alle Zwitserse kantons en in no time kende hij alle kantons bij naam. Verder zie je dat Diana aan het borduren is. Het is een borduursel met hele fijne steekjes en NIET op een "voorprint" doek, maar alles moest uitgeteld worden. Echt een monnikenwerk (of moet ik zeggen "nonnenwerk" 😁) waar ze heel lang over gedaan heeft om dat klaar te krijgen ... Kan je niet goed zien wat ze borduurt? Hierbij ...

Diana aan het borduren, heel fijn priegelwerk ....

Vorig jaar vertelde ik dat de camping aan de Rhône ligt en dat met name Dennis het leuk vond om daar met de stenen te spelen en met de kleinere steentjes over het water te "scheren". Hieronder wat foto's daarvan ...

Spelen langs de Rhône, met grote stenen gooien en kleine steentjes "scheren"...

Na onze laatste wandeling van vorig jaar, hadden we erg veel zin om huttenwandelingen te maken. Natuurlijk moesten die voor de kids niet te lang of te moeilijk zijn. De eerste huttenwandeling die we dit jaar maakten  was die naar de Cabane de Petit Mountet. Eerst het Val d'Anniviers in naar Zinal en daarna zo ver mogelijk doorrijden tot de weg ophield. Daar parkeerden we de auto en liepen eerst nog vrij vlak langs de gletsjerbeek omhoog ...

Diana is nog net te zien, Diny en Dennis volgen ...

Daarna moesten we een beek over ...

Eng bruggetje? Diana draait haar hand er niet voor om ...

 ... en vervolgens gingen we over de zijmorene omhoog en daar lag de hut.

De hut is in zicht, mooi gelegen op de zijmorene ...

Na twee uur kwamen we bij de hut, aten een lekkere soep, genoten van het uitzicht op de Weisshorn en kochten daar onderstaande ansichtkaart ...

Cabane Petit Mountet (2142m) met op de achtergrond de Weisshorn.

Toen we na enige tijd weer afdaalden, hadden we een mooi gezicht op Zinal en het plekje waar we de auto hadden geparkeerd.

Bij het terugwandelen, een mooi uitzicht op Zinal

De tweede tocht, die we een paar dagen later maakten, eindigde niet bij een hut, maar bij een meer ... Lac des Autannes. We hadden gehoord dat daar edelweiss groeide en dat hadden we nog nooit in het wild gezien. Ook nu reden we het dal van Zinal in, maar bij Grimentz gingen we nu richting de stuwdam van Moiry. Daar parkeerden we de auto, liepen de stuwdam over en daarna klommen we omhoog richting Col des Torrent. Onderweg hadden we mooi zich op het Lac de Moiry. Zelf heb ik daar een foto van gemaakt, maar ik heb een ansichtkaart gekocht waar het meer opstaat vanuit praktisch dezelfde hoek en vanaf dezelfde hoogte genomen ...

Wandelend naar onze bestemming zagen we dit mooie plaatje van Lac de Moiry (ansichtkaart)

Onderweg verfristen we ons en dronken wat bij een waterplaats voor koeien ...

Even wat rusten en ons opfrissen ...

Na anderhalf uur kwamen we bij het meer aan en rustten we wat ...

Even uitrusten bij het Lac des Autannes

 Het is een mooi meer en op onderstaande foto van internet komt het meer veel beter tot zijn recht ...

Lac des Autannes (foto internet)

Het was mooi weer en de kids hebben we daar even achtergelaten om zelf wat verder te lopen richting Col de Torrent. Toen zagen we ons eerste "Edelweisje". Terwijl we het plantje bekeken, zagen ineens nog een plantje, en nóg een, en nóg een .... We stonden dus op een heel veld met Edelweiss plantjes en vertrapten dus ook diverse plantjes (beschermde plant!). Toen durfden we wel een plantje mee te nemen voor thuis in de tuin. Alleen ... dat werkte niet, want in onze voortuin groeide ons schattig, kleine plantje uit tot een paar keer zijn eigen grootte. Onze tuin had blijkbaar een veel te rijke grond en de temperatuur bij ons thuis was natuurlijk veel te hoog. We hebben er dus geen plezier van gehad, dat was onze straf om die beschermde plant mee te nemen 😉.

We hebben nog even op de Col de Torrent gestaan en keken naar Evolène in het andere dal. Maar er hingen wolken, vandaar dat we geen foto's daarvan hebben gemaakt. We liepen weer terug naar onze kinderen en daalden gezamenlijk af naar onze auto.

We waren al vaak tussen Sierre en Sion langs een uithangbord gereden, waar ze reclame maakten voor een groot ondergronds meer. Nou, dat leek ons wel wat om te bezoeken. Dus reden we op een dag naar het plaatsje St-Léonard om dat eens te gaan bekijken. Het was zelfs het grootste ondergronds meer van Europa, lazen we op onderstaande folder ...

We kochten onze kaartjes en namen plaats in een bootje dat ons 250 meter heen voer .... en weer terug. Dat was alles, de hele attractie! De grot waar het meer deel van uit maakte leek een beetje op een druipsteengrot, echter zonder spectaculaire formaties ... 

Het grootste ondergronds meer van Europa ...

 We hebben nog bovenstaande foto gemaakt, maar het viel ons allen erg tegen. Het zo groot aankondigen van dat meer en er tien Zwitserse franc voor vragen vonden we eigenlijk een beetje nep.

De volgende huttentocht die we maakten was naar de Turtmannhütte. Het was een vrij eenvoudige wandeling aan het eind van het Turtmanndal. Na de parkeerplaats ging de tocht eerst langs twee meertjes, en daarna was er een eenvoudige klim van zo'n 600 meter naar de hut. Het was wederom mooi weer en we lieten ons de soep van de hut goed smaken ...

Het eten smaakte weer best ...

De hut was mooi gelegen bij de gletsjer en vanaf het terras bij de hut hadden we daar mooi zicht op, zoals je zelf kunt beoordelen wanneer je de twee volgende foto's combineert ...

Tijdens het eten van de soep hadden we mooi uitzicht op de gletsjer vanaf het terras ...

Ligging van de gletsjer ten opzichte van de hut. Vanaf dit standpunt lag het terras dus achter de hut ...

Na de soep zijn we nog een klein stukje verder geklommen en hebben we nog van de omgeving genoten, zoek ons maar eens op onderstaande foto ...

Zoekplaatje .... waar zijn Diny en de kids?

Na ruim een week kwamen Leen en Gabriëlle ons vergezellen op de camping. Ze konden hun tent schuin tegenover ons plekje neerzetten aan de andere kant van het laantje. Natuurlijk werd het daardoor nog een stuk gezelliger. We zaten ook vaak bij elkaar koffie te drinken en aten ook soms samen ...

Gezamenlijk barbecueën op de camping ...

... in dit geval was het barbecueën, waarbij we onze twee mini-barbecues tegen de rand van de wijngaard aan konden zetten, zodat niemand er last van had ...

Diana en Leen verzorgen de barbecue aan de rand van de boomgaard.
Een prima plek voor een barbecue ...

Er is ook een leuke anekdote te vertellen over de nachtelijke escapades van Leen. In een nacht hoorde we een behoorlijk lawaai bij ons in de buurt. Ik ging kijken en ik weet eerlijk gezegd niet of ik wat gezien had, maar het geluid kwam uit de richting van de tent van Leen en Gabriëlle. De volgende dag spraken we daar over en Gabriëlle vertelde dat Leen aan het spoken was geweest ... slaapwandelen zeg maar. Ook werd geconstateerd dat één van de tentstokken van hun tent krom was. Het is aannemelijk dat Leen daarmee "gestoeid" had en dat dat het geluid was waarvan ik wakker werd. Alleen wist Leen van niks .... en ik heb de indruk dat hij nog steeds niet gelooft dat hij die tentstok krom heeft gemaakt 😉.

Het duurde niet lang of we gingen met zijn zessen een hutwandeling maken. We kozen de Lämmernhütte uit, liggend op een bergplateau boven Leukerbad. We namen vanuit Leukerbad (1410m) de kabelbaan naar de Gemmipas (2320m) en vandaar moesten we nog anderhalf uur lopen naar de hut. Dat was voornamelijk over een redelijk vlak bergplateau, met later nog een  klimmetje van een kleine 200m naar de hut (2501m). Maar dat "vlakke" landschap was best erg interessant ...

Op deze en onderstaande foto, van achteren naar voren: Diny, Gabriëlle met Diana, Dennis en Leen

Diny en Gabriëlle houden de voeten droog ...

... met ook meertjes ...

Dennis en Leen op een "dijkje" door het meer; let op de vlag van Dennis ...

... sneeuwvelden ...

Diana begint snel aan een sneeuwveld, Gabriëlle en Diny zijn er net over ...

... en bruggetjes.

Niet zo'n erg eng bruggetje, toch?!

 

Ook Dina houdt de voeten droog ...

De hut was mooi gelegen op een plateau boven die vlakte.

De Lämmernhütte op 2501m ligt prachtig aan een meertje ... (foto ansichtkaart)

Boven bij de hut hebben we waarschijnlijk weer wat gegeten en/of gedronken. We hebben in ieder geval even gerust, gezond en/of gelezen in de omgeving van de hut.

... even zonnen of rusten voor onze terugtocht

Na de heerlijk rustpauze ging de tocht weer over dezelfde route terug. En op de Gemmipas namen we de steile kabelbaan terug naar Leukerbad.

De kabelbaan bracht ons weer terug naar Leukerbad

We hadden het vorige jaar ondervonden, dat het zwemmen in het koude meertje op de camping geen optie was. Maar we kregen een tip dat vlak bij Sierre, op een paar kilometer van de camping, een redelijk groot meer was met een goede zwemtemperatuur: Lac Géronde ...

Lac Géronde, mooi gelegen aan de zuidkant van Sierre (foto internet)

 
Daar hebben we dan ook een aantal keer heerlijk gezwommen.

Diana, Dennis en Leen vechten om de boot

Wanneer niemand van de volwassenen mee het water in ging, hielden Diny en/of ik de kids een beetje in de gaten bij hun spel.

Diny en ik houden de kids in de gaten ... waar is "ik" dan?1

Er was ook een ligweide bij om even lekker bij te komen, op te warmen en op te drogen van het frisse water.

Bij het meer kon je ook heerlijk zonnen

Bijzonder van dit "opdrogen" was, dat wanneer je bijna droog was, het een beetje ging "trekken" op je huid. De verklaring werd gezocht in de aanwezigheid van aluminiumzouten die in het water zaten. Niet ver van het meertje stond namelijk een aluminiumfabriek van Alusuisse.

Op een gegeven moment werd er op de camping een hardloopwedstrijd georganiseerd. Nou, daar had Diny wel oren naar. Natuurlijk was ook Leen, als sportleraar, van de partij en hij liep samen met Gabriëlle mee. En ook onze Benjamin deed met de kids mee. En zo staan we er vier van ons op onderstaande combifoto ...

Diny, Dennis en Leen en Gabriëlle actief tijdens de trimloop op de camping

.. alleen een beetje vreemd dat Diana en ik blijkbaar niet meegedaan hebben?! Nou, wij zullen wel op de tenten gepast hebben 😊.

De laatste huttentocht bracht ons naar een zijdal bij Sion en daar liepen we naar een relatief onbekende hut, de Cabane de la Tza, vlakbij Arolla (2000 > 2600m). Voor we bij de hut waren, kwamen we met de auto langs een fraai erosieverschijnsel dat bekend stond als Les Pyramides d'Euseigne. En daar hebben we onderstaande foto genomen ...

Onderweg naar Arolla zagen we dit bijzondere erosieverschijnsel: Les Pyramides

Het was thuis al een beetje instabiel weer en ter plekke was het mistig. We besloten toch de tocht te wagen, maar spoedig begon het ook licht te regenen. Het was best wel een barre tocht, die we beter niet hadden kunnen maken. Door de regen was het niet al te warm en werden de stenen natuurlijk glad. Niemand had het echt naar de zin en zeker onze Benjamin niet. Onderweg heb ik niet veel foto's gemaakt, maar onderstaande foto in het eerste deel van de klim, laat al zien dat we al snel tegen de wolken aan liepen ...

Op weg naar de hut, terugblik op Arolla

... en de volgende foto toont aan, dat het bij de hut mistig was ...

Cabane de la Tza in de mist

Maar we kwamen dus wel boven en daar werden we door de huttenwacht getrakteerd op soep met worsten. Uit de hele grote pan konden we zoveel soep nemen als we wilden. Boven was het best wel koud, 7,5 graad staat er in het plakboek. We warmden ons op met de dekens die in de hut lagen ...

Van buiten en van binnen opwarmen met dekens en lekkere, warme soep

De terugtocht was best een dingetje en met name Dennis had daar moeite mee op de gladde stenen. Maar sportleraar Leen nam Dennis aan de hand mee naar beneden en zo liep ons (onverantwoorde?) avontuur toch nog goed af ... Een goed les was, dat met dit soort weer het beter is zo'n tocht niet te maken. Tot slot nog een foto van hoe de hut er bij goed weer bij ligt ...

De mooi gelegen Cabane de la Tza
Maar door de mist hebben wij die schoonheid niet gezien (foto ansichtkaart)

... en dat is dan wel even andere koek. Dit hebben we gemist (met de nadruk op "mist" 😁). 

En zo kwam aan onze vakantie op camping Swiss Plage een eind. We hadden weer een leuke vakantie gehad en zeker het verblijf met Leen en Gabriëlle erbij was voor herhaling vatbaar. En dat gebeurde het jaar er op dan ook.

Maar voor ons vieren was de Zwitserland vakantie nog niet voorbij. Want net als het jaar ervoor gingen we aan de andere kant van Zwitserland nog op visite bij Chris en Dieneke en hun kids. De vorig jaar geboren Niels was in een jaar flink gegroeid ...

Diana probeert Niels op zijn gemak te stellen.
... jammer van de donkere foto ...

Terwijl Dineke's moeder op kleine Niels paste, maakten wij in de middag nog even een wandelingetje door Horn ...

Middagwandeling in Horn
vlnr: Dieneke, Wessel, Dieneke's vader, Diny, Diana, Chris, Maurice en Dennis

... en keken nog even over de Bodensee, waar Horn zo mooi aan ligt ...

Het gezelschap geniet van het uitzicht over het Bodenmeer

 De middelste van de drie zonen van Dineke en Chris, Wessel, was een echte doerak en moest regelmatig tot de orde geroepen worden. Maar Dieneke's vader, Opa Nels, kon hem heel goed weer rustig krijgen ...

In het gezelschap laat Dennis de vlag van het kanton Thurgau zien

Het was weer een leuke afsluiting van onze vakantie, waarbij we ook nader kennis maakten met de ouders van Dieneke die daar ook logeerden.

    In vorige jaaroverzichten heb ik al verteld, dat ikzelf steeds meer en langere stukken ging trimmen (hardlopen) en dat ik af en toe aan prestatieloopjes meedeed. In het vorige jaaroverzicht (1981) heb ik verhaald, dat Diny ook interesse in het hardlopen kreeg, dat ze eerst alleen haar trainingen had opgebouwd en dat we op een gegeven moment ook samen konden trainen. Ook liepen we onze eerste halve marathon in dat jaar in Ter Heijde/Monster. De hardlooptrainingen zetten we in 1982 voort. Zelfs in de zomervakantie liepen we een wedstrijdje mee op de camping, zoals je in deze post hebt kunnen lezen. We trainden thuis niet altijd met z'n tweeën, Diny had meer tijd overdag als de kinderen op school zaten en ik kon 's avonds trainen, na het werk of na het eten wanneer Diny op de kids paste. Op een goeie dag in augustus van dit jaar werd Diny tijdens het hardlopen aangesproken door een oudere man, die ook aan het trainen was. Hij zei vleiende dingen over haar, zoals "dat ze een goede loopstijl had en soepel liep" en hij vroeg of ze op een atletiekvereniging zat. Nou, dat was dus niet het geval. Het bleek dat de man zelf atletiektrainer was van de plaatselijke vereniging "a.v. Fortuna" en hij stelde haar voor om eens een training bij die club bij te wonen. "Je moet je man ook maar meenemen", zei hij, toen Diny zei dat ik ook aan hardlopen deed.

... we deden al mee aan prestatielopen van die vereniging ...

Thuisgekomen deed Diny haar verhaal. Ik, voorzichtig als ik was, sloeg dat aanbod af, maar moedige Diny wél aan om naar de eerstvolgende training te gaan.  Dat was op woensdagavond. Die avond kwam Diny heel enthousiast van de training terug en zei dat Arie, want zo heette de trainer, had gezegd dat ik ook mee moest komen naar de training van zaterdag. En zo geschiedde. We gingen met een grote groep van een man of twintig weg en Arie zei dat we een 20 tot 25 kilometer langzame duurloop gingen doen. Daar schrok ik van, want tot nu toe had ik nooit verder dan 21 kilometer (halve marathon) gelopen. Ik zei dat ik na een uurtje zelf wel weer terug zou gaan. Na dat uurtje ging Diny, ondanks dat ze onderweg heel veel aan het kletsen was met iedereen, gewoon onvermoeibaar verder met de groep mee. Terugkomend bleek dat ze bijna 30 kilometer gelopen hadden. Ongelooflijk, met al dat gekletst erbij. Samen zijn we per september lid geworden van de vereniging en zijn we nooit meer weg gegaan bij Fortuna. Trainer Arie van Embden is een grote vriend van ons geworden. In een volgende post "Trimmen wordt Atletiek" zal ik verder vertellen hoe we van trimmers wegatleten zijn geworden en hoe we dit trainingsjaar 1982 verder afgesloten hebben.

    De herfstvakantie hebben we, volgens de diadozen, drie activiteiten gedaan.  In Rotterdam zijn we de Euromast opgegaan ...

Dennis: "kom op Ma, ben je nou nog niet uitgekeken ....?"

.. we hebben het Muiderslot bezocht. Onderstaande foto is de enige foto die we daar genomen hebben ...

Het Muiderslot bezochten we ook ...

... en we zij weer naar Assen afgereisd. op familiebezoek van Diny's zus Wil, zwager Guitsen en hun gezin, Ik denk dat het familiebezoek twee dagen geweest is. Ik herinner me dat we bij een gymnastiekuitvoering van één van de kinderen zijn gaan kijken. Nichtje Natasja bevestigd dat ze inderdaad op gymnastiek gezeten heeft.  Dat is ook niet zo verwonderlijk, want Wil was zelf een hele fanatieke gymnaste en heeft daarin ook les gegeven, toen ze nog in Schiedam woonde. Hoe dan ook, dia's bevestigen dat, hieronder één van de dia's waarop ik trouwens Natasja niet kan terugvinden. Te veel mensen in de sporthal ...

Zoekplaatje naar nichtje Natasja?

We hadden ook onze hardloopspullen meegenomen en hebben op de tweede dag, met Guitsen als begeleider en "richtingaanwijzer" op de fiets, in het Asserbos getraind. De paden in het bos zijn in een stervorm aangelegd en we zijn diverse malen het kruispunt van de acht paden (!) gepasseerd. Als Guitsen er niet was geweest, hadden Diny en ik nu nog in het Asserbos gelopen ... 😁.

    En tot slot dan december, Sinterklaas en Kerst. We hebben het waarschijnlijk gecombineerd gevierd, pakjesavond tijdens de familie kerstbijeenkomst. Dat concludeer ik uit de dia's. We waren met zijn negenen bij ons in de Thomas A Kempisstraat. Lootjes getrokken en ieder dus één pakje en afsluiten met fonduen. Diana heeft alleen het pakjes gedeelte bijgewoond en ze heeft waarschijnlijk elders gegeten, wellicht bij het gezin van haar vader.  Hieronder een selectie van de foto's, waarbij ik geprobeerd heb om alle feestvierders minstens één keer in beeld te brengen. Eerst de pakjes ...

... en daarna aan tafel voor het gourmetten. Een favoriete manier uit die tijd om langdurig, gezellig te tafelen.

Zo sloten we dit slecht begonnen jaar, door het overlijden van Pa, toch nog af met een feestelijk tintje. Maar hij was zeker nog in onze gedachten. En ... dat is wat mij betreft nog steeds zo.