Met Leen op de brommer naar de stranden van Normandië (1980)

Ik heb al eerder verhaald over de drie trektochten, die ik samen met mijn zwager Leen gemaakt heb. In 1975 gingen we naar de bron van de Maas en het jaar erop deden we een rondje Scandinavië en door Duitsland terug. In 1978 trokken we door Engeland en Wales. Deze tochten waren zo goed bevallen, dat we dit jaar 1980 wel weer zo'n avontuur aan wilden gaan. We kregen weer groen licht van onze partners, "alors allons-y" of wel "dan gaan we" in het Frans.

In het Frans, want de keuze viel dit keer op de stranden van Normandië. We wilden niet naar die stranden om te zonnebaden. Natuurlijk kozen we deze stranden in verband met het historisch perspectief. De bevrijding van West-Europa begon immers bij de landing van de geallieerden op deze stranden, operatie D-Day.

Nou werkt het geheugen op heel erg bijzondere manier. Van sommige trektochten weet ik me heel veel te herinneren. Zeker van de tocht door Scandinavië weet ik verbluffend veel details. Van deze tocht herinner ik me heel veel minder. Natuurlijk gingen we weer op de bromfiets, waarbij ik weer op Diny's Puch maxi reed. En onderweg kampeerden we weer op campings. Maar de route er naar toe, daar kan ik me niet veel meer van herinneren. Zeker van het beginstuk door Nederland is niet veel blijven hangen. Maar door naar de (on)mogelijkheden te bekijken, de Oosterscheldekering was nog niet klaar, blijft er eigenlijk maar één globale route over.

De waarschijnlijke route ging daarom van Vlaardingen/Schiedam via Rotterdam, Heinenoordtunnel, Zeelandbrug, Vlissingen-Breskens. Daarna via de Belgische- en Franse kust, de Seine kruisten we over de Pont Tancarville, om daarna bij Arromanches (D-Day strand "Gold") uit te komen. Voor de terugweg zijn we van Arromanches eerst naar Caen gereden en daarna hebben we de route via Parijs genomen, omdat we deze wereldstad wilde bekijken. Globaal zag de route, nu met gebruikmaking van Google Maps, er zo uit ...

Globale route van de tocht

Wat zijn dan de flarden die ik me wél herinner van de route? De hekken van de Zeelandbrug, vijf kilometer lang, waren twee schilders met de hand aan het schilderen, eindeloos. Ik dacht toen "wanneer ze klaar zijn, kunnen ze weer overnieuw beginnen" ... De pont van Vlissingen naar Breskens, herinner ik me . Een jaar later zou ik die weer nemen, met het gezin tijdens de voorjaarsvakantie in de auto op weg naar Brugge. De hoge gebouwen aan de Belgische kust ... Knokke en de Panne, die herinner ik me ook.En de eerste krijtrotsen die we zagen bij Veulettes ... Vanaf dat moment helpen de foto's in het plakboek me met herinneringen naar boven te halen ...

De eerste foto's waren dus van de krijtrotsen bij Veulettes-sur-Mer, waarvan hieronder één van die foto's ...

De eerste krijtrotsen die wij zagen, bij Veulettes-sur-Mer

 ... we liepen daar langs die rotsen een stukje het strand op en we fotografeerden elkaar bij een diepe inham, bijna een grot, in de rotsen. Ik heb er zelfs een "Stereo dia-paartje" van gemaakt. Deze fotografische techniek is een tijdje een hobby van me geweest is. Over een paar posts zal ik hierop terugkomen.

Een diepe inham in de krijtrotswand bij Veulettes ...

 We zijn daarna langs Frécam en Étretat gereden, twee plaatsjes die ik graag wilde zien. Ze werden vaak genoemd in boeken van Guy de Maupassant, een Franse schrijver die lange tijd mijn lievelingsschrijver is geweest en waar ik een paar romans, maar vooral veel novellen, van heb verslonden. Jawel, gelezen in het Frans. Étretat wilde ik ook graag zien, omdat daar de krijtrotsen mooie uitgesleten formaties vertonen. Helaas hebben we die niet gezien, om daar te komen moest je echt een stuk langs de kust lopen en dat ging niet met onze brommers. Daarom hieronder een foto die ik van internet heb geplukt om deze schoonheid te illustreren ...

Fraaie krijtrotsformaties bij Étretat (foto internet).

 We staken de Seine over via de Pont de Tarcanville (foto onder). In die tijd een bijzonder imposante brug, maar tegenwoordig kijken weinig mensen nog van zo'n brug op.

De Seine staken we over via de Pont de Tarcanville.

Daarna volgden schilderachtige dorpjes zoals Honfleur en Deauville, van dit laatste dorp heb ik hieronder een foto ingeplakt.

Een van de schilderachtige dorpjes langs de Franse kust: Deauville

Na vier dagen kwamen we in de plaats van bestemming aan: Arromanches-les-Bains. Arromanches was bij de invasie in juni 1944 één van de belangrijkste strategische doelen van de geallieerden. Ze wilden er een kunstmatige haven bouwen om zo de gelande troepen te kunnen bevoorraden met wapens en munitie. Nog altijd liggen er langs deze stranden vele overblijfselen van die haven, in allerlei – vaak mysterieuze – vormen. Hieronder staan drie foto's die restanten tonen van die haven, die zo belangrijk was voor het herwinnen van de vrijheid van Europa. Via de weg op de onderstaande foto (terugblik, het strand ligt links) reden wij Arromanches binnen. Onderweg zagen we al een tank staan uit de Tweede Wereldoorlog en hier zie je twee stuks geschut.

 

  Maar de belangrijkste en indrukwekkendste overblijfselen waren die van de kunstmatige haven in zee, die op de onderstaande foto die wij gemaakt hebben al te zien zijn.

Nog beter zie je ze van de foto die ik van internet geplukt heb ...

Overzicht van de overblijfselen van de kunstmatige D-Day haven (foto internet)
Bij eb kan je meer van de brokstukken zien.

De overblijfselen lijken niet zo groot, maar de volgende foto, met de toeristen erbij geven, een goede indruk van de grootsheid.

Bij eb: meest onderste brokstukken (van vorige foto) van de kunstmatige haven.

 Natuurlijk waren er ook de kerkhoven van de gesneuvelden Geallieerde- en Duitse soldaten, maar die hebben we niet bezocht. Met de foto van een van de herdenkingsmonumenten in Arromanches in de ondergaande zon, sloten wij ons bezoek aan Arromanches af. Wat er nog te zien is, viel ons wel een beetje tegen, maar dat we op deze historische plaats geweest zijn, was op zich al indrukwekkend genoeg.

De volgende dag reden we via Caen naar Parijs. Natuurlijk wilde we Parijs zien, we waren er nog nooit geweest. We overnachten op zo'n 40 kilometer ten noorden van Parijs nabij Senlis. De volgende dag reden we met de trein weer terug om een dag in deze wereldberoemde stad door te brengen. Natuurlijk bezochten we de bekende plekken en gingen als eerste naar de Eiffeltoren ...

Links de Eiffeltoren met doorzicht naar de Jardins du Trocadéro; rechtsonder de toren vanaf de onderkant bekeken; rechtsboven gezicht naar de Eiffeltoren vanaf de Tour Montparnasse.

 
Langs de Seine, in de buurt van de Notre Dame (zie onder), kocht ik in één van de boekenstalletjes een novelle van mijn lievelingsschrijver Guy de Maupassant, uitgebracht in een oud tijdschrift aan het eind van de 19de eeuw. Ik weet niet meer welk verhaal het was, het zou zomaar Boule de Suif kunnen zijn. Enige tijd geleden heb ik mijn hele verzameling van Maupassant's boeken naar de kringloopwinkel gebracht, dus ik kan het niet meer controleren. Je kan niet alles bewaren, toch?!

Bij een brug, vlak bij de Notre Dame, kocht ik een antiek tijdschrift bij een boekenstalletje.

Om de Champs Elysees kan je natuurlijk heen ... die is zo lang 😀 ...

... het het blijft een indrukwekkend gezicht om langs deze weg naar de Arc de Triomphe te kijken

Moulin Rouge

Ook de Moulin Rouge had natuurlijk onze aandacht. Maar persoonlijk vind ik de Sacré-Coeur één van de meest bijzondere gebouwen van Parijs ... in ieder geval van het Parijs toen wij er waren. Het is natuurlijk wel het Parijs van bijna een halve eeuw geleden ...

De Sacré-Coeur

 Vanaf het gezellige plein voor de Sacré-Coeur (zie foto onder) heb je trouwens een mooi uitzicht over Parijs én er is meestal veel te zien of beleven ...

Uitzicht vanaf het plein voor de Sacré-Coeur (foto internet)

 Na ons bezoek aan Parijs namen we de trein terug naar de camping in Senlis. De volgende dag begonnen we aan onze terugreis van drie dagen naar huis. Waar we overnacht hebben kan ik me ook niet meer herinneren. Ik had het al eerder gezegd, het geheugen werkt op een bijzondere manier ...

En zo eindigde de serie van vier tochten met zwager Leen. Van deze vier is de tweede tocht, door Noorwegen, Zweden, Denemarken en Duitsland, me verre weg het best bijgebleven en deze laatste het minst. Noorwegen is nog steeds één van mijn populairste landen om naar toe te gaan. Wanneer ik het schrijven van deze blog kan volhouden, volgt op mijn tijdlijn in 1993 het volgende verhaal over Noorwegen. Met het tempo dat ik nu heb, laat die post nog wel een jaar of drie op zich wachten ...

 Met Leen heb ik nog vaker vakanties gevierd, maar dan met onze beide gezinnen erbij. Dus jullie zullen zijn naam en die van zijn partner Gabriëlle nog vaker tegenkomen in volgende posts ...