Met Leen op de bromfiets naar de bron van de Maas (1975)

*** aangevuld op 23 september 2023, na vondst van de afrekeningbonnetjes van de campings ***

Met bijdrages van Leen.

Eind juli 1975 heb ik met Diny's broer Leen op de bromfiets een trektocht gemaakt naar de bron van de Maas in Frankrijk. Maar laat ik Leen eerst even voorstellen.

Leen is de vijf jaar jongere broer van Diny. Ik had vanaf het begin een goede klik met hem, maar het intensievere contact begon toen Diny en ik ons eigen huis kregen. Leen had toen ook al een paar jaar verkering met Gabriëlle en zij vonden het fijn om bij ons op bezoek te komen, daar hadden we genoeg privacy om gezellig samen te zijn. Feitelijk zijn van Diny's familie, Leen en Gabriëlle degenen met wie wij de meeste omgang hadden. Wanneer zij ons bezochten, waren Diny en Leen altijd de grootste praters en het gebeurde regelmatig dat, wanneer we al in de woonkamer afscheid van elkaar hadden genomen, we in de deuropening en op het trapportaal nog een half uur aan het napraten waren, voordat zij écht naar huis gingen. Ik zei dan steevast "ik ga alvast naar bed hoor" en dat was dan het sein voor het échte vertrek.

Leen en Gabriëlle zijn vijf jaar na ons getrouwd, in de winter van 1977. Om hen een gezicht te geven hieronder één van hun trouwfoto's.

Leen en Gabriëlle in deur van het stadhuis van Schiedam, klaar om het ja-woord te zeggen

Ik weet niet wie er op het idee kwam van de trektocht, die het onderwerp is van deze post. Waarschijnlijk is het idee langzaam geboren. Leen en ik waren avontuurlijker dan onze partners en wilden best wel, bovenop onze "gewone" vakantie, een bijzonder extra reisje maken. Diny en Gabriëlle waren met minder tevreden, gewoon thuiszijn vonden ze ook al heerlijk. Hoe dan ook, uiteindelijk hebben Leen en ik een plan uitgewerkt om samen op de bromfiets een trektocht te maken naar de bron van de Maas. De tocht zou ongeveer een week duren en we zouden overnachten in een tent op campings. De brommers: Leen had een Zündapp, een brommer met versnellingen en ik gebruikte de Puch-maxi van Diny. Diny's bromfiets had geen versnellingen en had daardoor minder trekkracht dan de Zündapp van Leen, hetgeen een probleem zou kunnen zijn in de heuvels. Daarom vervoerde Leen de zwaardere spullen zoals de kookspullen, het gereedschap en de tentstokken. Een ander voordeel van de Zündapp was, dat die een grotere benzinetank had dan de Puch maxi. Met een volle tank kon ik maar 100km rijden, wat een probleem kon zijn wanneer we niet op tijd een bezinepomp tegenkwamen. Zo konden we in het geval van benzinetekort uit Leen's tank benzine overhevelen. We gebruikten de tentspullen die ik van mijn ouders had "overgenomen". Leen kocht waarschijnlijk een fietstas, ik had er nog een van mijn ouders. Alles "low-budget", zoals je dat nu zou noemen. We hadden wel een beetje moeite met de helm die we (sinds kort) in Nederland, maar in ieder geval in het buitenland moesten dragen. Het dragen van de helm was ook minder comfortabel, omdat het heel erg warm was tijdens onze reis ...

De Puch-maxi zou uiteindelijk tot 1987 dienst doen en had toen ruim 40.000 km gelopen,
als herinnering bewaar ik het instructieboekje ...

Het grappige is, dat wat mij betreft de geschiedenis zich herhaalde. Immers, in de jaren vijftig van de vorige eeuw hebben mijn vader met zijn zwager Wout ook een trektocht gemaakt op de bromfiets. Zo zijn wij, als familie, in Chêne terecht gekomen bij Tante Elisa. Ik heb daar in een eerdere post al over verhaald.

Voordat ik de trektocht met Leen ga beschrijven, wil ik benadrukken dat Diny en Gabriëlle best erg vooruitstrevend waren in het ons gunnen van dit avontuur. Uit kringen dicht bij ons hoorden we geluiden, dat anderen vrouwen hun partner niet alleen op vakantie zouden laten gaan. Veel later, toen ik het druk had met studie en werk, heb ik het Diny ook gegund om zonder mij, met vrienden, op vakantie te gaan. Dat is ook altijd onze filosofie van het huwelijk geweest: elkaar voldoende vrijheid geven om dingen alleen te doen en daardoor niet te "verstikken" in het huwelijk ...

Maar nu dan de reis. De route die we uiteindelijk gereden hebben, heb ik direct al na de trektocht gevisualiseerd in de volgende afbeelding ...

De route die we afgelegd hebben

Jaja, het was 1975. Toen waren er nog geen computers, laat staan websites zoals "Maps", waarbij je zoiets netjes op kaart kan zetten en een mooie afbeelding van kan maken. Hoe heb ik deze afbeelding dan gemaakt? Ik wilde mijn landkaarten niet "verknoeien" door er op te tekenen. Dus nam ik de kaart, legde daar een glasplaat op, tekende daar met viltstift de route op en maakte vervolgens daar een foto van, in dit geval een "dia".

Elke dag reden we ruim 200km. Wat betreft de overnachtingsplaatsen was de route als volgt: Vlaardingen/Schiedam - Yvoir (B) - Verdun (F) - Bourbonne (F) - Straatsburg (F) - Trier (D) - Maastricht - Schiedam/Vlaardingen.

De route van de eerste etappe naar Yvoir, gelegen in het Maasdal tussen Namen en Dinant, was bijna dezelfde als de route die ik vijftien jaar eerder samen met mijn vader naar Chêne fietste. In Yvoir kampeerden we langs het riviertje de Bocq. Op de onderstaande foto zit ik rustig voor ons tentje te eten ...

Voor ons tentje op ons eerste overnachtingsplaats Yvoir

Leen, die als gymnastiekleraar niet vies was van een acrobatisch stuntje, liet zich bij een avondwandeling van een bruggetje in een bootje zakken, dat in het plaatselijke riviertje lag. Tja, er was wel verschil in temperament tussen ons twee, maar verder konden we het goed met elkaar vinden hoor 😃.

Leen liet zich vanaf een bruggetje in een bootje zakken ...

Op de tweede dag reden we van Yvoir naar Verdun. Het grootste deel van de dag reden we langs de Maas. Elke dag kochten we onze proviand, die we op die dag nodig hadden. Op deze dag in kochten we het in het dorpje Fumay, waar voor de supermarkt de onderstaande foto is gemaakt. We hadden best wel veel bekijks van de plaatselijke kids ...

Voor de winkel in Fumay, waar we proviand inkochten ...

Onze lunch gebruikten we gewoon langs de weg, daar waar op het gewenste tijdstip een leuke plek was om te zitten. Op de onderstaande foto was het gewoon langs de oever van de Maas, hoewel dat op de sterk verkleurde "dia" slecht te zien is ...

De lunch gebruikte we op een leuke plek langs de Maas.
Toen wisten we niet, dat de kwaliteit van dia's sterk achteruit zou gaan met het klimmen der jaren ...

Zoals gezegd overnachtten we die dag in Verdun, op camping "les Breuils". Deze plaats was bewust gekozen, omdat we deze historische plek, waar zwaar gevochten is in de Eerste Wereldoorlog, nader wilden bekijken. Zo bezochten we daar één van de erevelden, waar heel veel gesneuvelden zijn begraven.

De nabestaanden van deze gesneuvelden hadden nog het "geluk", dat hun geliefden een laatste rustplaats hadden. Van velen gesneuvelden militairen is niets of bijna niets terug gevonden. De knekelkamer (ossuarium), die we daar ook zagen, vonden we te gênant om te fotograferen ...

Op de derde dag bereikten we de bron van de Maas, die zich op het Plateau van Langres bevindt bij het plaatsje Pouilly-en-Bassingny. Natuurlijk maakten wij foto's van het "hoofddoel" van onze trektocht. Maar ... voor ons was de bron best wel een teleurstelling. Je zag amper water omhoog borrelen en Leen had de neiging om erin te pissen om de stroom wat groter te maken!

Leen fotografeert de bron van de Maas

Tegenwoordig ziet de plek er iets professioneler uit, zoals deze onderstaande foto op internet laat zien.

Zo is tegenwoordig de bron van de Maas "aangekleed" (foto internet)

Natuurlijk hadden kunnen weten, dat een bron van een regenrivier eigenlijk niet veel voorstelt. Een bron is de plek waar water uit de grond "opborrelt", die het verst van de monding van de uiteindelijke rivier ligt. In dit geval is het gewoon een "plasje" en even later een piepklein stroompje. Maar van de voorgaande foto's was al duidelijk, dat we tijdens onze trektocht heel erg warm, zonnig én vooral droog weer hadden. Dus stelde het "vervolgstroompje" voor ons op dat moment ook niet veel voor ...

De bron werd even later een piepklein stroompje ... dat even later onder de eerste brug stroomt

Van hieruit reden we naar onze overnachtingsplaats, die slechts tien kilometer van de bron van de Maas verwijderd was: Bourbonne-les-Bains. We overnachtten op camping "La Chavanne".

De vierde dag. Ons belangrijkste doel was bereikt, maar we wilden niet dezelfde route terugrijden, saai toch?! Daarom hadden van te voren al besloten om terug een kleine omweg via de Vogezen te maken en dat bleek een groot succes. We reden door Gérardmer en kwamen na een paar kilometer bij een prachtig meer: Lac de Longemer. Leen, altijd in voor iets bijzonders, besloot even te gaan zwemmen, tja het was wel een hittegolf op onze reis.

Leen neemt een bad in Lac de Longemer

Daarna trokken we via de Col de la Schlucht de Vogezen over. Deze bergpas van 33 kilometer lang, is een aaneenschakeling van bochten en de uitzichten maakte een grote indruk op ons. Deze herinnering bracht mij vier jaar later op het idee om aan de oostelijke voet van de Col de la Schlucht, in Luttenbach-près-Munster, met het gezin een zomervakantie door te brengen. Na de afdaling van de Col de la Schlucht reden we via Colmar en door het Rijndal naar Straatsburg, waar we overnachtten en wel op Plage de Strasbourg "Baggersee". Daar hebben we de kathedraal aan de buitenkant bekeken, een imposant bouwwerk waarvan "de eerste steen" in de 12de eeuw gelegd is. Ondanks het feit, dat de onderstaande foto zeker niet de mooiste is die ooit van de Kathedraal van Straatsburg gemaakt is, geeft hij door de geparkeerde auto's een mooi beeld van de tijd waarin we de trektocht maakten. 

De kathedraal is zo imposant, dat om het een beetje in beeld te krijgen, deze foto over een naastgelegen parkpeerplaats genomen is

Trouwens, van dichtbij is de kathedraal niet "in één beeld te vangen". Eén van de beste foto's van de kathedraal is te bekijken via deze link.

De vijfde dag reden we via Saarbrücken naar Trier. Van deze etappe weet ik me niet zoveel te herinneren, maar van de dia's zie ik dat het een licht glooiend landschap moet zijn geweest. Wel weet ik dat we in onze overnachtingsplaats Trier, de beroemde  "Zwarte Poort"  (Porta Negra) bekeken hebben. Dat is de noordelijke poort van de stadsmuur, die  de Romeinen aan het eind van de tweede eeuw na Christus rondom Trier optrokken. Ik snap niet dat ik daarvan geen foto heb genomen, daarom maar deze foto van het internet gepikt.

De "Zwarte poort", onderdeel van de eeuwenoude stadsmuur van Trier (foto internet)

Na onze overnachting in Trier, camping "Momalse", reden we via de Luxemburgse plaatsjes Echternach en Vianden én via de Hoge Venen naar Maastricht. Ook het landschap van de Hoge Venen, een hoogvlakte ten oosten van Luik, maakte indruk op me. Ik kende het gebied al van uit gidsen en van één verhaal (Croix des Fiancées, Kruis der Verloofden), wat diepe indruk op me gemaakt heeft. Ik weet niet of die indruk de reden geweest is dat we als gezin onze volgende zomervakantie in dat gebied hebben doorgebracht, maar dát laatste is wel een feit. Terug naar onze trektocht ... in Maastricht hebben we overnacht op camping "Sint Pietersberg". Iedereen die op deze camping heeft overnacht. weet dat je vandaar een mooi uitzicht hebt over de stad. En daarom maakte ik dan ook de onderstaande foto, alhoewel door de verbleking van de dia het uitzicht niet zo indrukwekkend over zal komen als het in werkelijk toen was.

Vanaf de hoger gelegen camping heb je een mooi uitzicht over Maastricht

Ik heb verder geen foto's van Maastricht gemaakt. Ik denk dat we na de reis en de indrukken van de laatste zes dagen te moe waren om de stad in te trekken en daarom maar op de camping ons vertier genomen hebben.

De volgende dag reden we via België (de kortste weg) naar Eindhoven en via Tilburg en Breda weer naar onze thuisbasis. Ook op deze laatste dag heb ik geen foto's gemaakt, wat mijn vermoeden over de avond te voren versterkt. We wilden vast wel graag weer naar huis, Leen naar zijn Gabriëlle en ik naar mijn gezinnetje. Want hoewel we best een mooie reis hebben gemaakt en ons goed vermaakt hebben, zullen we hen best gemist hebben ...