Mijn ouders, deel 3: 1973 - 1982

... met bijdragen van Zus ...

In de eerste post over mijn ouders heb ik beschreven  hoe ze elkaar ontmoet hebben, hoe ze in het leven stonden en wat hen bezig hield tot begin 1960. Kort samengevat hadden ze een gebruikelijke traditionele relatie van die jaren, waarbij de man werkte en de vrouw thuis het huishouden deed en de kinderen grootbracht.

De tweede post beschrijft hun leven tussen 1960 en 1973. Buiten mijn vaders schuld om (familieomstandigheden en Tweede Wereldoorlog) was er van zijn studie niet veel terecht gekomen. Dat "repareerde" hij door in zijn avondstudie zijn middelbare schooldiploma en een boekhouddiploma te halen. Dat gaf hem niet alleen een betere functie op zijn werk bij de Gemeentelijke Technische Bedrijven (G.T.B.) in Schiedam ...

Foto van Pa achter zijn bureau tijdens zijn werk bij de G.T.B.
De foto is waarschijnlijk begin zeventiger jaren gemaakt

 ... maar stelde hem ook in staat een goede bijbaan als boekhouder bij een groothandel in staal te krijgen. Hierdoor werd de "financiële armslag" van ons gezin een stuk beter en kregen we de beschikking over een auto. Dat gaf mogelijkheden voor buitenlandse vakanties, iets wat vooral Pa erg ambieerde. Half jaren zestig kregen Zus en ik verkering en daardoor werd het gezinsleven van Pa en Ma ook een stuk rijker met Zwager en Diny erbij. Rond 1970 werden ze ook nog tweemaal grootouders van Zus&Zwager, wat een verdere verrijking van hun leven was. Maar rond hun vijftigste kregen beide medische problemen. Pa raakte overwerkt, maar dat leverde een reisje naar Mayrhofen (Oostenrijk) op. Dat verruimde hun blik op Europa en daar zouden ze nog jaren naar toe gaan. Ma's medische problemen waren serieuzer van aard. Na een lang ziekbed moest ze een openhartoperatie ondergaan. Daar kwam ze als een wonder doorheen en knapte goed op. Tien dagen na de operatie kon ze weer naar huis. Hier waren we gebleven in de tweede post over mijn ouders. Deze derde post begint bij haar ontslag uit het ziekenhuis tot en met de ziekte en het overlijden van Pa, negen jaar later.

Dus, al heel snel knapte Ma op en haar conditie ging met sprongen vooruit. In de Slachthuisbuurt woonden we op de derde etage zonder lift. De dokter adviseerde om te verhuizen, zodat Ma geen trappen meer hoefde te lopen en twee maanden later (mei 1973) verhuisden Ma en Pa naar de Aalscholverlaan in Vlaardingen. Het was een modern flatgebouw met lift. Diny had vanaf ons trouwen (eind 1971) "het gezin van Pa en Ma" (met ons erbij als inwonend) draaiende gehouden Op het moment dat Pa en Ma in de Aalscholverlaan gingen wonen, konden Diny en ik eindelijk ons appartement in Vlaardingen gaan bewonen. Ons huis had bijna een jaar op ons staan wachten, het was alleen maar gebruikt om wat vrienden en familie te ontvangen. Ma was voldoende opgeknapt en Ma en Pa hadden onze hulp niet meer nodig. Voor hen, maar ook voor ons, begon een nieuwe fase in ons leven.

Natuurlijk was er nog een gezinslid die mee verhuisde naar de Aalscholverlaan: Bruno de hond. Hij was inmiddels dertien jaar en dus de jongste niet meer.

Bruno, uitgelaten door Pa met kleinkind Desirée, in de Aalscholverlaan (1972/73)

Maar weldra kwam er verdere familie-uitbreiding. Diny was namelijk in verwachting én Diny's nichtje Diana zou bij ons komen wonen. Het hoe en waarom heb ik in in de post "Eerste kwartaal 1973: In verwachting" uitgelegd. Deze uitbreiding van de familie was natuurlijk een verder verrijking van het grootouderschap van mijn ouders.

In de Aalscholverlaan: Pa en Ma bewonderen Dennis, Diana zit er nog wat onwennig bij ...

In die tijd was het bij vele families een gewoonte, dat de kinderen in het weekend op visite gingen bij hun ouders. En zo was dat ook bij ons. Op die manier deden we niet alleen onze ouders een plezier, maar ook onszelf, omdat Zus, Zwager, Diny, Blogger en de neefjes en nichtjes elkaar ook regelmatig zagen. In ons specifieke geval waren we dus vaak met zijn achten op bezoek bij onze ouders in de Aalscholverlaan. Natuurlijk bleef het niet alleen bij de weekends in de Aalscholverlaan, ook werden soms hoogtijdagen gezamenlijk gevierd zoals sinterklaas, kerstfeest, verjaardagen of lustrums. Vaak werden dan de nichtjes en neefje gefotografeerd, zoals op onderstaande foto van een Sinterklaasviering bij Zus&Zwager op het Laseurpad in Schiedam. Want bij een sinterklaasfeest staan immers de kinderen centraal  ...

Sinterklaasviering bij Zus en Zwager (1976)

... en er zijn ook foto's waar Pa en Ma opstaan, zoals de Sinterklaasviering bij Diny en mij thuis.

Afwachtend tot het uitpakken kan gaan beginnen ...
Sinterklaasviering bij Diny en mij thuis (1979)

Zwager was fulltime als boekhouder gaan werken bij de snel groeiende staalhandel, waar Pa eerst de volledige administratie deed. Pa behield daarna zijn afgeslankte bijbaantje bij dat bedrijf, wat ook nog een aardige klus was. Op dat bedrijf waren ook regelmatig bijeenkomsten en feestjes, waarbij Pa en Ma dan ook uitgenodigd waren. Hieronder een groepsfoto van de aanwezigen op zo'n feestje.

 

Pa&Ma en Zus&Zwager op een feestje van het staalbedrijf waar Pa en Zwager werkten.
Pa en Zwager achterste rij, achtste en twaalfde van links; Ma en Zus voorste rij, vijfde en zesde van links

Nadat Bruno eind 1975 gestorven was, wilde Ma graag een nieuw hondje kopen, tegen de zin van Pa in. Zij deed het toch en dat hondje, Brandy, een abrikooskleurig dwergpoedeltje, was een heel leuk en speels hondje. Vrijdags was Brandy gekocht en op zaterdag speelden onze kinderen met hem ...

Diana speelt met het nieuwe hondje Brandy bij mijn ouders thuis

Maar al snel bleek dat het beestje bij aankoop al niet erg gezond was en stierf reeds na drie dagen. Eind april 1976 kwam er een nieuw, soortgelijk hondje en die bleek wel levensvatbaar te zijn. En hoewel Pa er in eerste instantie op tegen was, waren Pa en Brandy-2 later onafscheidelijk.

 

Brandy-2, met Diana en Dennis bij ons thuis

 

Ma knapte verder op van haar operatie, had wel een flinke jas uitgetrokken (door haar operatie was ze in één klap een jaar of tien ouder geworden), maar kon bijna alles weer volledig doen. Zo ook gingen Ma en Pa weer op vakantie! En daarvan hebben ze samen erg genoten ...

 

Sinds halverwege de zestiger jaren gingen Pa en Ma zeer regelmatig op vakantie naar Mayrhofen in het Zillertal in Oostenrijk, zowel in de winter als in de zomer. Het waren georganiseerde reizen van Hotelplan en ze reisden met de (nacht)trein in slaapcoupés.Logeren deden ze steevast in hotel Rose. En op die manier bouwden ze ook een goede relatie op met de eigenaar en zijn vrouw van dat hotel, de familie Kröll. Grappig om op de website van het huidige hotel Rose te lezen, dat anno 2022 het hotel nog steeds gerund wordt door deze familie, en wel door een kleinzoon van het echtpaar Kröll dat mijn ouders hebben meegemaakt. Wat mijn ouders bijzonder leuk vonden was de sfeer en het vertier in het hotel en omgeving. De Tiroler muziek vonden ze ook erg leuk. Ze bouwden een goede band op met accordeonist Sebastiaan, één van het duo "Auf Gent's" die in Mayrhofen naar hotels kwamen om gasten te entertainen. Hieronder wat beelden, die meer zeggen dan duizend van mijn woorden ...

Pa en Ma tijdens een van de eerste vakanties in Mayrhofen (~1965)
Dit is mijn lievelingsfoto van mijn ouders, hieruit straalt geluk, tevredenheid, ontspanning ...

Dit is wat ze zo leuk vonden ... gezelligheid. Op de foto staat naast Pa accordeonist Sebastiaan.

Deze accordeonist is de andere helft van het duo "Auf Geht's" en de serveerster schijnt Evi te heten

Ook namen ze kleindochter Desirée een keer mee  naar Mayrhofen. De sterk verkleurde dia is niet een erg mooie foto geworden, maar is naar mijn idee een hele tedere foto, die de liefde van een opa voor zijn kleindochter laat zien ...

 

Pa en Desirée aan de oever van de Ziller in Mayrhofen.
... een gedigitaliseerde, sterk verkleurde afbeelding van een dia, maar zo lief dat ik die niet kan overslaan ...

Zus en Zwager zijn ook twee keer met vakantie in Mayrhofen geweest, waarbij ook een keer samen met Pa en Ma, en de onderstaande foto is daar getuige van. Hoewel Zwager op onderstaande foto ontbreekt bij het toetje (apfelstrudel met slagroom), maakt de lege stoel mét een extra bord het zeer aannemelijk dat Zwager zélf de fotograaf was ... 😉.

Zus, Desirée, Ma en Pa aan de apfelstrudel met slagroom; Zwager is de fotograaf ...

 

Zelfs troffen Ma en Pa een keer Pa's meest geliefde collega Karel Companje met zijn vrouw in Mayrhofen. Ze hebben daar gevieren onder andere een wandeling gemaakt, waarbij Pa "in het nauw gedreven werd" door een paar geiten. Hiervan zijn onderstaande foto's bewaard gebleven ...

 

Pa in het nauw gedreven door een paar geiten. Collega Karel Companje legt het vast ...

Ma, Pa en mevrouw Companje tijdens de "geitenwandeling"

Uiteindelijk zijn Pa en Ma zo'n twintig keer in hun favoriete plaatsje geweest. Ter gelegenheid daarvan werden ze gehuldigd door de burgemeester op het stadhuis van Mayrhofen ..

Pa en Ma worden door de burgemeester van Mayrhofen gehuldigd wegens "langdurige trouw" aan de stad

 

Bij het pakketje dat de burgemeester in zijn hand heeft zat ook onderstaande "Ehrenurkunde" ...

 

En ze maakten ook vrienden in Mayrhofen. De grootste vriendschap was wel met een Deens echtpaar, Paul en Kirsten, die ze, samen met hun kinderen, al bij één van hun eerste bezoeken aan het dorpje ontmoet hadden ... 

 

Bjarne, Kirsten, Helle, Ma en Paul aan het diner in Mayrhofen; Pa is de fotograaf ...

Pa en Ma hadden in 1971 een uitnodiging gekregen om een aantal dagen bij hen in Værløse (vlak bij Kopenhagen) kerstmis te komen vieren. Omdat Ma toen te zwak was om dat stuk te reizen, zijn Diny en ik met Pa meegegaan. Ik heb in een eerdere post daar al aandacht aan besteed (link).

 

Pa en Diny maken samen met Paul, Kirsten en Helle een ommetje door Værløse (Kerstmis 1971).

 Toen Ma een aantal jaren later hersteld was, gingen ze alsnog samen hun Deense vrienden opzoeken in Værløse. Kirsten's zus Birte en zwager Kryst uit Gedser, die Pa en Ma ook al eens in Mayrhofen hadden getroffen, waren ook van de partij.

 

Pa en Ma op bezoek bij Paul en Kirsten in Denemarken.
Paul maakt de foto, Birte en Kryst zitten weerszijden naast Ma

 Het bleef niet bij één bezoekje. Onderstaande foto is tijdens een andere gelegenheid in Denemarken genomen ...

 

Birte, Helle, Kirsten, Ma, Paul en Kryst; nu is Pa de fotograaf

 

Omgekeerd brachten Paul en Kirsten ook een tegenbezoek aan Vlaardingen. Deze foto is onmiskenbaar in de Aalscholverlaan gemaakt en wel vóór 1976, want Bruno staat er ook nog op ...

Paul en Kirsten op bezoek in de Aalscholverlaan; toch handig zo'n zelfontspanner 😉.
Bruno is ook getuige, dus het moet 1975 of eerder geweest zijn ...

Maar ook gingen Ma en Pa (op zijn minst) een keer "gewoon" op vakantie in Denemarken. Ze hebben in ieder geval een keer in Skive op Jutland gelogeerd. Ik heb echter geen dia's gevonden om dit te illustreren ...

 

Pa vond de Deense vriendschap zo belangrijk dat hij zelfs probeerde de Deense taal een beetje machtig te worden om hen brieven in het Deens te sturen. Ik heb nog een rijtje "Deense- en Deens georiënteerde" boeken van Pa in mijn kast staan (foto onder), die getuige zijn van de interesse van Pa voor dat land.

 

De Deense boeken van Pa

 

Maar ze gingen nóg iets nieuws doen op het gebied van reizen, iets waar wij, als kinderen, ons enorm over verbaasden. Ze gingen namelijk eens kijken of georganiseerde busreisjes wat voor hen was. Aan de ene kant wisten we wel dat Pa geen "autocoureur" was. Hij hield niet van (verre) autoritten, naar Oostenrijk en Denemarken gingen ze immers met de trein. Naar België met de auto was al een hele onderneming. Maar met busreisjes mee??!! Dat leek ons helemaal niks voor hen. Maar wij vergisten ons enorm. Want tijdens de eerste reis die ze maakten, hadden ze het reuze naar hun zin. Ze maakten daar ook vakantievrienden ...

Op het eerste busreisje maakten ze al gelijk vakantievrienden.
V.l.n.r. Gerrit, Tiny, Wim, Klazien, Ma en Pa.

Klazien en Wim kwamen uit Noordwijk en Tiny en Gerrit kwamen, jawel, uit Vlaardingen. Bij hen gingen ze dan ook regelmatig op visite.

 

Met die vrienden hebben Pa en Ma meerdere busreisjes gemaakt, hoeveel weten we niet precies. Het zijn er zeker twee geweest, maar aangezien ze zeker vier jaar met Gerrit en Tiny bevriend geweest zijn, denken we dat het er best drie of vier geweest kunnen zijn. De bestemming was Oostenrijk en Italië, waarbij er onderweg natuurlijk een keer in Duitsland, en wellicht ook Zwitserland, werd geslapen.Er zijn aardig wat foto's bewaard gebleven, waarvan we meestal niet weten welke foto van welk reisje is geweest en ook niet wáár ze genomen zijn. Van het laatste reisje weten we de eindbestemming echter wel. Dat is namelijk "Italiaans- of Zuid-Tirol" geweest, met de bekende plaatsen Merano en Bolzano. De reisjes werden georganiseerd door "de Jong Intratours". Ze waren blijkbaar zeer tevreden met de organisatie, getuige de bus die ze op de foto zetten ...

Pa maakte altijd de foto's, zodat hij niet vaak op foto's staat tijdens vakanties. Maar door de vrienden in het reisgezelschap, zijn op deze reisjes ook vaak foto's van Pa gemaakt. Zoals onderstaande foto, die typisch een pose is van mijn vader in klein gezelschap. Hij maakte dan altijd grapjes, geintjes, gebruikmakend van de situatie. Zoals hier, waarbij hij een opmerking maakt bij het serveren ... zien we Ma, Tiny en Gerrit lachen ... Zijn grapjes gingen trouwens nooit ten koste van anderen, ze waren gewoon grappig bedoeld.

 

Ma was onderweg altijd bezig met hondjes, zoals we op onderstaande foto zien en waar Pa dan ook weer bij op staat ... trouwens, weer "reclame" makend voor de Jong ...

 

Ma is altijd met hondjes bezig ... van wie heb ik dat toch 😉 ?!

Wat ik Pa nooit had zien doen, is een winkelwagentje voortduwen. Kijk toch hier eens ...

 

Gerrit en Pa in de supermarkt ....

 

... maar dat was natuurlijk, om op één van de hotelkamers een klein feestje te maken ...

... dus daar was het winkelen voor nodig!

En hier dan nog een foto van Pa én Ma terwijl ze souvenirs aan het bekijken zijn ....

 

Ma kijkt voor een mooie stropdas voor Pa? Logisch, want hij droeg ze vaak ...
... de dassen zijn nog geprijsd in Duitse marken en Oostenrijkse shillings 😉 ...

En op onderstaande foto is het hele gezelschap aan een "beklimming" bezig, sommigen gebruikmakend van paraplu's ...

Even wat klimmen om van het uitzicht te genieten ...
Ma, als hartpatiënt, bleef verstandig beneden ...

 

In Merano genoten ze van de bloemenpracht...

... maar ook van een heerlijk terrasje ...

 

Genietend van een heerlijk terrasje ...

 Ook maakten ze een passentocht. Ze gingen naar de hoge Dolomietenpas Pordoi (2240m), waar in juni nog veel sneeuw lag. Pa was daar blijkbaar erg van onder de indruk. Hij maakte niet alleen foto's ...

Pa is onder de indruk van de geweldige sneeuwmassa op de Passo Pordoi ...

... maar hij kocht zelfs autostickers van die pas ...

Hij heeft ze nooit op zijn auto geplakt, dat was eigenlijk niks voor hem. Het was blijkbaar de indruk die de pas op hem maakte, die hem tot de koop bracht ...

 

Eén ding is zeker, ze hebben het reuze naar hun zin gehad op die busreisjes en dat straalt ook van de onderstaande foto af, die Gerrit van de overigen vijf vrienden heeft gemaakt. Die foto had Ma nog lang, nadat Pa was overleden, in haar kamer staan als getuige van die leuke laatste vakantie die ze met hem gemaakt heeft ...

 

 Zo hadden Pa en Ma een leuk leventje in de tijd dat de kinderen het huis hadden verlaten. Pa had zijn werk en bijbaantje en Ma zorgde dat het Pa aan niets ontbrak. Een traditioneel huwelijk van hun generatie. Ma had dan ook alle tijd om het huishouden te doen en nog tijd over om in de stad leuke inkopen te doen. Dat deed ze graag, met het OV naar de stad, even wat inkopen doen bij Ter Meulen, daar gelijk "uit het pannetje eten" en terug zijn (liefst op dezelfde stempel van de strippenkaart) voordat Pa thuis kwam. Verder hadden ze natuurlijk wat vrienden en kennissen waar ze tijd mee doorbrachten en "ons": hun kinderen en (klein)kinderen die regelmatig langskwamen. In 1980 vierden we met z'n tienen hun 35-jarig huwelijk, waar ik in een eerder post al over verhaalde en waar onderstaande foto is gemaakt ...

 

Ma en Pa tijdens de viering van hun 35-jarig huwelijk in 1980.
Laura, Dennis en Zwager completeren de foto

Als kers op de taart de vierden zij hun vakanties waar ze zich erg vermaakten.Het laatste reisje dat ze samen gemaakt hebben was in juni 1981 naar Zuid-Tirol, het reisje waar ik net uitgebreid verslag van heb gedaan.

 

Een paar maanden later, in november, ging mijn vader naar de dokter. Bij het hoesten gaf hij wat bloed op. Ik maakte me niet zoveel zorgen, hij was eigenlijk nooit ziek. Ik kon me de tijd niet heugen dat hij bij een dokter was geweest. Pa had vroeger best wel veel gerookt. Maar hij was daar een kleine tien jaar geleden mee gestopt, (bijna) tegelijkertijd met Diny. Zij stopte omdat ze zwanger was van Dennis, Pa stopte (ook) vanwege de steeds fellere negatieve publiciteit omtrent het roken ... dat roken kanker zou veroorzaken. Pa's huisarts, dokter Madai, zei dat Pa zich geen zorgen hoefde te maken: "het is in ieder geval geen kanker, maar ik stuur u toch door voor nader onderzoek". Maar het was wél longkanker en Pa moest aan de chemotherapie. 

 

Ik had er moeite mee om geconfronteerd te worden met een ernstig zieke vader, een beetje laf achteraf. Op het eerste bezoekuur liet ik verstek gaan, maar de dag er op was ik wel present. Het viel me mee, Pa was erg optimistisch over zijn kans op genezing, dus daar ging ik dan ook maar voor.

 

Pa hield in het begin een kladje bij over hoe zijn dag verliep in het ziekenhuis en dat zit nog tussen zijn papieren die ik thuis bewaar. Hij was heel erg blij dat Diny hem bracht en haalde naar en van het ziekenhuis voor de kuren. Ook toen hij na meerdere kuren echt wel flink ziek ervan was, waardeerde hij het ook enorm dat Diny zo zorgzaam voor hem was in moeilijke tijden. Ze kón het ook doen, omdat wij zo dicht bij elkaar woonden en relatief dichtbij het Dijkzichtziekenhuis in Rotterdam.

Een maand voor Pa's overlijden was ik bezig met een nieuwe functie binnen Unilever. Ik twijfelde of ik de functie, waarvoor ik door groepsleider Broekhoff gevraagd werd, wel zou aannemen. Ik heb toen Pa om advies gevraagd. Hij zei dat ik het moest doen. Jammer dat hij nooit geweten heeft hoe succesvol die verandering is geweest. Want uiteindelijk was die verandering een opmaat tot een wetenschappelijke promotie. Wat zou hij daar trots op zijn geweest ... en wat had ik dat graag mét hem gevierd ...

Op de (zondag)ochtend voor zijn overlijden voelde Pa zich niet lekker, maar niets wees er op dat het zijn laatste dag zou zijn. We hebben het bezoek beperkt en ik ben alleen met Dennis op bezoek geweest. Hij zat er in zijn stoel als verslagen bij. Hoewel  onderstaande foto niet op zijn sterfdag is genomen, is dit ongeveer het laatste beeld dat ik van mijn vader heb ...

 

Wij zijn niet lang gebleven, zoals ik al schreef kon hij het bezoek gewoon niet aan. Hij had pas weer een chemokuur gehad, dus we zochten er niks achter dat hij totaal geen fut had ...

's Avonds kregen we een telefoontje van Ma; "Pa doet zo raar ... ". Wij: "Bel de dokter, wij komen er aan". Toen we arriveerden was Pa al overleden, de dokter bevestigde dat even later. Hij is niet gestorven aan longkanker, maar waarschijnlijk aan hartfalen, geïnduceerd door de chemokuren. Hij kon die kuren gewoon niet aan.

Ik was verslagen, ik vond het zó oneerlijk. Pa had altijd keihard gewerkt en verheugde zich er op zijn VUT, ze waren al aan het kijken wat de mogelijkheden waren toen er kanker werd geconstateerd. Hij had een hele rits boeken op zijn boekenplank staan, ingepakt nog, die hij wilde gaan lezen. Hij is er niet meer aan toe gekomen, hij werd op een week na 63 jaar.

 

Hij werd begraven in een algemeen graf. Twee weken na de begrafenis had ik daar al spijt van. Veertien jaar later, toen die graven geruimd werden, is dat rechtgezet en is hij in het familiegraf begraven waar Ma een half jaar daarvoor al was bijgezet. Weer samen staat er op de steen ...

 

Na de begrafenis hebben we een bidprentje rondgestuurd, als dank voor medeleven. De persoonlijke tekst op dat bidprentje is als volgt ...

 

Onderstaande foto, die ook op zijn laatste rijbewijs zit, geeft een goed beeld van hem tot vlak voor zijn ziekzijn ...

 

 

Het ergste was het overlijden van Pa natuurlijk voor mijn moeder. Zij was opeens alleen en stond er met haar gevoelens de meeste tijd alleen voor. Natuurlijk hebben we haar goed geholpen met "van alles en nog wat" en namen haar ook steevast mee op weekendjes uit of korte vakanties. Maar ja, wanneer wij er niet waren, was ze toch alleen. Toch ging ze niet bij de pakken neerzitten en was ze veel op pad. Zo maar, met het OV naar Rotterdam (wat ze vroeger ook deed), maar ook (buitenlandse)reisjes maken deed ze nog steeds erg graag. Over een post of vijfentwintig 😉 zal ik verhalen over hoe goed zij, de eerste jaren na het overlijden van Pa, zich er doorheen geslagen heeft en hoe zij, ruim dertien jaar na Pa, vredig is ingeslapen.

Wat we in 1981 als gezin beleefden ...

Tijdens de voorjaarsvakantie van dit jaar 1981 maakte we een dagtochtje naar België. Het eerste doel was Brugge. Ruim een half jaar ervoor was ik met Leen op de brommer naar Normandië geweest en hadden we de pont Vlissingen-Breskens genomen. Ook nu deden we dat, alleen met het hele gezin en met de auto. Zo was het verder een wippie naar Brugge.

Nou hebben ze in Brugge een ontzettend hoge middeleeuwse toren, de Belfort, en die hebben we beklommen om eens over Brugge uit te kijken ...

Deze hoge joekel hebben we beklommen.
Hij is zo hoog, dat hij nauwelijks op de foto te vangen was 😊

 .. en vanaf die toren hadden we een geweldig uitzicht over de stad.

Het Marktplein gezien vanaf de Belfort.

 
Verder hebben we nog een stukje door Brugge gewandeld en bezochten we onder andere een begijnhofje. Wanneer ik onze foto met foto's op het internet vergelijk, moet "ons" hofje het Begijnhof Ten Wijngaerde zijn geweest.

Het Begijnhof Ten Wijgaerde

Een bezoek aan Brugge is trouwens zeer de moeite waard. Het historisch centrum is niet voor niets als middeleeuwse stad opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Als toetje nog even een fraaie, van het internet geplukte, foto van Brugge.

Deel van het middeleeuws centrum van Brugge (foto internet).

Na Brugge reden we naar Brussel, waar we het Atomium van de buitenkant bekeken. Ook nu weer een heel indrukwekkend bouwwerk, dat niet te vangen is op een foto ...

Het Atomium, niet te vangen op een foto

... behalve dan, wanneer je beroepsfotograaf bent, dan kan je in principe de onderstaande, prachtige foto van dat imposante bouwwerk maken ...

Het Atomium van Brussel met op de achtergrond Brussel (foto internet).

... en voeg je er gelijk nog even een panorama van Brussel aan toe. Als chemicus kan ik niet nalaten om te vermelden dat de bollen samen het (kubisch ruimtelijk gecentreerde) kristalstructuur van één molecuul ijzer vormen, maar dan wel 165 miljard maal vergroot. Ongelooflijk!

In juni van dit jaar 1981 vierden Nel en Mari, een zus en zwager van Diny, hun koperen bruiloft. Het was het "type feest", dat toen nog vaak gevierd werd, in een feestzaal met voordrachtjes, dansen, polonaise en een bandje.

Nel en Mari nemen de felicitaties in ontvangst, hier van Diana en Diny

Natuurlijk hoorden er er ook cadeautjes bij, die dan op een tafel werden uitgestald.

Nel en Mari bekijken hun cadeautjes

Eén van de voordrachtjes die werden gehouden was die van hun kinderen, Jolanda en Simone. Terwijl Jolanda hier het woord voert, staat Simone, een beetje zenuwachtig, met veel bewondering naar Jolanda te kijken hoe ze het doet. Zo komt het in ieder geval op mij over. Een lief schouwspel ...

Simone (links) en Jolanda doen hun voordrachtje

Eén bijzonder optreden was er van een gangmaker, die André van Duin imiteerde met meezingers zoals "Willempie" en "Nederland, die heeft die bal". Dat laatste nummer werd waarschijnlijk tijdens de polonaise van de onderstaande foto gedraaid ...

Polonaise onder leiding van "Willempie"

Zelf was ik niet zo'n liefhebber van dit soort feesten, ik voelde me altijd erg opgelaten en voor gek staan wanneer ik meedeed. Maar dit feest met "Willempie" is me altijd wel bijgebleven als één van de leukste feestjes in die soort.

In juni was er een "sportief optreden" van Diny en mij, zij het dan allebei apart. Diny, verreweg de sportiefste van ons beiden, zat rond 1981 een paar jaar op een zwemclub. Ze ging dus regelmatig zwemmen en, hoewel ze op de lagere school al twee zwemdiploma's had gehaald, verbeterde ze haar zwemvaardigheid door nog meer proeven van bekwaamheid af te leggen. Om het duurvermogen van het zwemmen te verbeteren, werden er elke week veel baantjes gezwommen. Die afstand werd ook bijgehouden op een kaart, zoals op de onderstaande foto te zien is.

Diny's zwemafstandkaart

 In juni van dit jaar was er een feestelijke jaarafsluiting van de zwemclub met een gezellig samenzijn en ter gelegenheid daarvan is onderstaande foto gemaakt.

Diny (vijfde van rechts) tijdens het feestelijk samenzijn van de zwemclub

Mijn sportieve daad in deze maand was het meedoen aan een voetbaltoernooi dat op mijn werk werd georganiseerd. Nou was ik geen ster in het voetballen, geen techniek, en tevens was mijn conditie veel meer een duurconditie dan dat ik goed was in de sprint. Dus ik denk niet dat ze veel aan mij gehad hebben, haha. Nou was het meedoen veel belangrijker dan het winnen en ik moet zeggen dat het ook wel een gezellig toernooi was. Bijkomend voordeel was, dat ik ook zo de collega's van andere afdelingen in mijn groep een beetje leerde kennen. Er is ook nog een foto (zie onder) bewaard gebleven van het elftal van de groep waarin ik speelde.

Blogger (zittend, tweede van links) te midden van zijn teamgenoten en een groepsleider.

Mijn geheugen lijkt nog prima te werken ... veertig jaar na dato, kan ik me bijna alle namen van de meespelende oud-collega's herinneren (voor- en/of achternaam), bij slechts twee moet ik passen.

Na vier jaar onze zomervakantie in Frankrijk te hebben doorgebracht, gingen we dit keer naar Zwitserland en wel naar het kanton Wallis. De keuze van dit kanton kwam door de beschutte ligging van het Rhônedal, waardoor het weer in deze streek in de zomer veelal droog en zonnig is. Dát vonden we erg belangrijk, gezien het zeer matige weer tijdens de zomervakantie van het jaar ervoor. Onze keuze viel op de camping "Swiss Plage", vlak bij Sierre en Salgesch, dat in de folders een leuk meertje op zijn terrein liet zien en dat centraal lag in het Rhônedal om leuke uitstapjes en wandelingen te maken.

Deel van de info over camping Swiss Plage

 Belangrijk was ook, dat de afstand tot onze eindbestemming minder dan 1000 km was, zodat het voor ons in één dag aan te rijden was. In die tijd was er nog geen vakantiespreiding, dus het was erg druk op de wegen bij het begin van de vakantie. Ook werd er warm weer verwacht. Dus besloten we 's nachts te gaan rijden, zodat we niet in een hete auto hoeven te zitten. Nee, airco had onze bolide nog niet 😉. De route was via België, Luxemburg, Metz, Nancy om dan via de Vogezen op het laatste stukje Duitse autobaan voor de Zwitserse grens aan te komen. Na Bazel, Bern en Lausanne kwamen we langs het meer van Genève te rijden en doken we zo het Rhônedal in. Diny reed de stukken op "eenvoudige" autowegen en ik pakte de moeilijkere bergachtige wegen. Diny was trouwens een ontzettende goede nachtrijdster, ik had altijd 's nachts moeite met mijn concentratie. Dus de verdeling van het autorijden was snel gemaakt ...

De camping had voor tenten een aantal laantjes en wat grotere velden. Wij kregen een plaatsje aan een laantje aan de rand van de camping aangewezen, de achterkant van de tent grensde aan een wijngaard. Echt een schitterende plek, oordeel zelf maar ...

Er was ruim voldoende ruimte en op ons laantje was het niet druk (en het was doodlopend), zodat er goed gespeeld kon worden.

Dennis speelt met twee gelegenheidsvriendjes een toen populair balspel

Ook was er voldoende ruimte om voor of naast het kleine tentje van de kids te eten.

En je kon ook op ons plekje heerlijk rustig ontspannen, naar keuze in de schaduw of in de zon. Kijk maar op de volgende foto, haha.

 

Dennis had ook (zij het later in onze vakantie) een vriendinnetje op de camping gevonden en die bouwden hun eigen tentje ...

Dennis en Sandra in hun tentje

En, helaas erg laat in de vakantie, ontmoette Diana op de camping nog oud-klasgenootje Jolanda, wiens ouders nota bene een paar plaatsjes verderop  in ons laantje hun tent opzetten.

Belangrijk voor onze keuze van de camping was het meertje op zijn grondgebied. De ligging ervan was inderdaad erg leuk ...

... en er was ook nog een ligweide bij (zie foto's boven én onder), waar het goed zonnen was ...

Diana en Diny op de ligweide

Echter, het water van het meertje werd gevoed door de Rhône, dat zijn water weer kreeg van smeltende gletsjers in de naburige bergen. Resultaat: het water was "adembenemend" koud, letterlijk en figuurlijk ... Ik denk dan ook dat het "spel" van Diana en Dennis op de onderstaande foto de oorzaak heeft in dit koude water. Diana ligt heerlijk op de boot en probeert Dennis in het koude water te trekken. Maar Dennis probeert dat nou juist te voorkomen ...

Dat spelletje werd dit jaar, en ook in latere jaren, regelmatig gespeeld. Jullie begrijpen het al ... we hebben het zo naar onze zin gehad op deze camping (en omgeving), dat we jarenlang onze zomervakanties hier hebben doorgebracht. Op de Rhône zelf kom ik in de latere posts wel terug, want aan zijn oever zochten we ook vaak verkoeling.

Tot slot nog even het meertje van een ansichtkaart gekopieerd, wat leuk de ligging van de camping in de omgeving laat zien.

De ligging van het meertje van de camping in zijn omgeving (foto ansichtkaart)

Over omgeving gesproken ... Ik vertelde al, dat die ons ook erg was bevallen. Dat geldt zowel op kortere afstand (zie uitzicht op de ansichtkaart) als verder weg. Eerst verhaal ik even over wat we in de omgeving op loopafstand hebben gedaan ...

Vanaf de camping kon je leuk wandelen naar het dorp Salgesch op een kleine kilometer, evenals in de heuvels en wijngaarden in de directe omgeving van het dorp. Op de onderstaande foto rusten we even uit in het centrum van het dorp bij een waterplaats ...

Verderop wandelen we tussen de wijnvelden in, waarschijnlijk heeft onze Benjamin deze foto gemaakt ...

 
Even later wast hij zijn voeten af onder een kraantje ("eau potable"?).

Zo zag de nabije omgeving eruit wanneer de wijnvelden ophielden, in de verte ligt waarschijnlijk het dorpje Miège.

Gebruikmakend van de laantjes tussen de rijen wijnstokken, konden we soms op de camping terugkomen (zie foto onder) ...

Ook hebben we veel uitstapjes gemaakt verder van de camping. Eén van de eerste tochten was een autorit over drie hoge Alpenpassen op de grens met Italië: de Nufenen-, Sint Gotthard- en Furkapas. Deze dagrit werd ons aanbevolen ... en niet voor niks. Nog steeds vind ik het één van de meest indrukwekkende autotochtjes die ik ooit gemaakt heb. Bij de eerste pas, de Nufenen op 2478 meter, reden we met de auto door hoge sneeuwmuren ...

Even uitstappen bij een hoge sneeuwmuur op de Nufenenpas

... en daar moest natuurlijk wel je naam in de sneeuw geschreven worden ... 

Ook was voor mij de eeuwige sneeuw een mooi moment om mijn gezin te vereeuwigen ...

... één van mijn lievelingsfoto's ...
ofwel
... een foto van mijn lievelingetjes ...

... en daar leek het Diny wel lekker om na de spannende rit (zeker voor haar, allemaal van die enge haarspeldbochten en diepe dalen) even te ontspannen ...

Bij de afdaling had nog iets "ontspanning" nodig. Want, wat rook ik toch voor een irritante lucht?! Shit, het zijn de remblokken die roodgloeiend zijn! Tja, onervarenheid met het rijden met lange afdalingen in combinatie met dalen in een te hoge versnelling. Goed remmen op de motor is de oplossing. Maar dát wist ik toen nog niet. Dan maar even de remschoentjes laten afkoelen door even rust te nemen. Dennis neemt dan ook even de tijd om te ontspannen en/of af te koelen door het avontuur aan te gaan en op een steen in een beekje te klimmen ...

Na de avonturen op de Nufenenpas, besloten we naar de Furkapas te rijden via de Sint Gotthardtunnel in plaats van de Sint Gotthardpas te nemen. Bij de Furkapas hadden we weer zo'n diep uitzicht naar waar we later moesten gaan afdalen, naar hotel Gletsch.

Hotel Gletsch (piepklein rechtsonder op de foto) met omgeving

 

Hotel Gletsch gezien vanaf de gletsjermond anno 1981

Honderd jaar terug konden toeristen "vlak" van hotel Gletsch naar de gletsjermond van de Rhônegletsjer lopen, zie foto onder ... en deze link

Rhônegletsjer en Gletsch, situatie rond 1900 (foto internet).
Bijna de hele zichtbare Gletsjertong is in minder dan honderd jaar afgesmolten.

Dus, in 1981 lag toen al de gletsjermond een paar honderd meter hoger in vergelijking met 1900. Wat ... opwarming van de aarde is een hoax, Trump!

Terug naar 1981. Eerst hebben we de Rhônegletsjer bewonderd van buiten én van binnen ...

De Rhônegletsjer met een niet meer in gebruik zijnde oude "toeristen"tunnel.

We hebben ook de gletsjer binnen in bekeken via een nieuwer geboorde tunnel, waar Diana voor poseert op onderstaande foto ...

 Binnen in de gletsjer was het een soort van "kermis" met twee ijsberen (mannen in ijsberenpakken) waar tegen betaling een foto van je gemaakt kon worden samen met zo'n "ijsbeer". Daar hebben we voor gepast! Dan maar een foto buiten ... Trouwens, de kleuren van het ijs in de gletsjergrot, groen en blauw, waren wel heel erg indrukwekkend ...

 Al met al was het een hele mooie en indrukwekkende autotocht, waar we toen al leerden dat de aarde flink opwarmde in de (toen al) laatste tachtig jaar.

Een ander uitstapje dat we met de auto maakten was naar de hoofdstad van het kanton Wallis: Sion. Er was daar een kasteel en kerk (basiliek) te bezichtigen, die vlak bij elkaar op een eigen heuvel lagen. De prachtige ligging van beiden kan ik je het beste laten zien op de onderstaande overzichtsfoto (vanuit het westen genomen), die ik van internet geplukt heb ...

Overzichtsfoto van de ligging van het kasteel en de Basiliek Valère van Sion (foto internet)

Zelf hebben we natuurlijk onze eigen foto's gemaakt, toen we er naar toe reden en ter plekke. Op onderstaande foto (vanuit het oosten genomen) is het kasteel op de heuvel te zien, samen met een deel van Sion en zijn vliegveld ...

 

Het kasteel van Sion met links het lokale vliegveld

We hebben alleen het kasteel bezocht. De volgende foto laat de kerk zien, vanaf het kasteel genomen. Als je goed kijkt zie je rechtsonder op de foto nog een klein kapelletje aan de voet van de kerkheuvel liggen, Chapelle de Tous-les-Saints. Al met al een leuke en interessante combinatie van gebouwen ...

 Het kasteel was ook erg leuk om te bezichtigen. Dennis laat zich in een van de "deuropeningen" fotograferen ...

Mag ik u voorstellen: Kasteelheer Dennis ...

Verder hebben we ook nog wat in het leuke, oude stadscentrum rondgewandeld, waar ik onderstaand doorkijkje maakte

Doorkijkje in het oude stadscentrum van Sion

Een ander wandeluitje maakten we na een mooie autorit naar het eind van een dal. We reden naar het Lötschental, een doodlopend dal dat lang "geïsoleerd" is geweest van de buitenwereld en wat één van de mooiste dalen van Zwitserland is. We parkeerden de auto aan het eind van het dal en wandelden richting de Langgletsjer, die net als de Grote Aletschgletsjer op het Konkordiaplatz ontspringt.

Parkeerkaartje parkeerplaats Fafleralp

Het was een mooie wandeling in dit langgerekte dal ...

... maar onze Benjamin had, begrijpelijk, niet altijd zin in zo'n lange wandeling. We kregen een tip: koop een vlag en hij zal het best leuk vinden om die te laten wapperen ... het werkte. Bij de eerste rustpauze is de vlag (foto onder) duidelijk te zien en Diana zit wat lekkers te smikkelen ... 

Zoals al gezegd, het dal liep dood (tenminste, voor ons beginners) op de Langgletsjer ...

De gletsjertong van de Langgletsjer

 ... en voor de variatie wilden we terug lopen aan de andere kant van de gletsjerbeek (de Lonza), die het smeltwater van de gletsjer afvoerde. Alleen ... dan moet je wel over een bruggetje, die de snelstromende beek kruist. En dat was een probleem voor Diny. Maar daar had ze zelf een oplossing voor ...

Kruipend over de snelstromende gletsjerbeek

 Even later liet ze zien wat ze nou zo eng vond aan de oversteek. Het was niet het "gammele bruggetje", maar de snelheid waarmee het water onder het bruggetje stroomt wat het eng maakt ...

Als het water stroomt in plaats van kolkt is het geen probleem ...

 Eén ding is zeker, we hebben een hele mooie wandeling gemaakt. In het plakboek staat bij deze foto's geschreven, dat het een doorlopend geruis was van water om ons heen. Maar onderstaande foto lijkt te "zeggen", dat er ook nog dieren geluiden waren, zoals "boeoeoe" en het geklingel van koeienbellen ...

Boeoe .....

We hebben ook nog een autorit gemaakt in het voor ons meest dichtstbijzijnde dal vanaf de camping: Val d'Anniviers naar de plaatsjes Grimentz, Zinal en het stuurmeer en de gletsjer van Moiry. Die rit was slechts een eerste kennismaking aan dit prachtige en veelzijdige dal. Ik zal van bezoeken aan dit dal in onze volgende vakanties in latere posts uitgebreid verslag van doen.

De volgende autorit mét wandeling deden we naar en in het plaatsje Zermatt. Nou kan je niet helemaal naar Zermatt rijden, want Zermatt is autovrij. Het verst kom je met de auto tot het dorpje Täsch. Daar moet je je auto parkeren en kan je met de trein verder. Het is een pendeldienst die twaalf minuten duurt en de treinreis, van vijf kilometer, gaat vaak door tunnels in verband met lawinegevaar. Er rijden tegenwoordig 84 treinen per dag, dus je zult niet lang hoeven te wachten, haha. Wellicht tegenwoordig wel reserveren?

In Zermatt zelf zijn er veel (wandel)mogelijkheden. Wij hebben de kabelbaan richting de beroemde Matterhorn genomen en zijn op het eindstation Schwarzsee uitgestapt.

We namen de kabelbaan naar Schwarzsee

Het meer Schwarzsee ligt op 2583m hoogte aan de voet van de Matterhorn (4478m), maar deze prachtige berg kan je vandaar uit niet of slecht zien, anders had ik er wel een foto van gemaakt 😉. Ik heb zelfs geen foto van de Schwarzsee gemaakt, het lag denk ik onder het eindpunt van de kabelbaan. Daaom heb ik maar een foto van internet geplukt ... Een mooi meer, een gemiste kans door dat over te slaan ...

Schwarzsee ligt aan de voet van de Matterhorn

Wij zijn vanaf Schwarzsee over Zmutt weer naar Zermatt terug gewandeld. Achteraf gezien was het best een lange wandeling (ongeveer 13 km), maar het was haalbaar, omdat het hele traject nagenoeg omlaag gaat en over behoorlijke paden. "Lekker gewandeld", stond er in ons plakboek. Ik las ook in ons plakboek, dat we een bewolkte dag hadden en dat was fijn, want je loopt boven de boomgrens en anders hadden we toch een paar uur in de zon gelopen. Vreemd genoeg heb ik niet veel foto's van de wandeling gemaakt, maar de leukste foto wil ik jullie niet onthouden ...

Het gezin wandelt ontspannen omlaag van Schwarzsee naar Zermatt

De wandeling was zo ontspannen, dat er onderweg nog tijd en energie was om wat bloemetjes te plukken, zoals op bovenstaande foto te zien is 😊.

In mijn inleiding vertelde ik, dat het over het algemeen stabiele, zonnige zomerweer belangrijk was geweest in onze keuze om naar Wallis te gaan. Nou, de eerste twee weken was dat ook het geval, we hadden nog geen druppel regen gehad en de temperaturen waren zo tussen de 25 en 30 graden in het Rhônedal waar we kampeerden. Natuurlijk was het in de bergen, op hoogte, een stuk koeler. Maar in ons laatste weekend kwam er toch een grote storing over, regende het behoorlijk en de temperaturen daalden flink. Ook op de camping was het behoorlijk fris, truienweer! De temperatuur was zo ver gedaald, dat in de bergen en hogere gedeelten rondom ons heen verse sneeuw gevallen was, een mooi gezicht. Natuurlijk werd tussen de campinggasten flink geboomd, geklaagd?, over het weer. Wij praatten er dus ook over met de buren. "Nou, wij hebben het lekker warm in de tent hoor", zeiden ze. "Kom eens een kopje thee drinken!", was de uitnodiging.

En dat deden we. Het was, achteraf gezien, een belangrijke visite, want wij waren niet alleen onder de indruk van hun tent op zich, maar ook dat het er zo behaaglijk was. Ze hadden namelijk een "De Waard"-tent, die gemaakt is van behoorlijk winddicht tentdoek en de tent had ook nog een kuipzeil. Kortom, was het een goed geïsoleerde tent, zodat bij het zetten van een kopje thee het binnen al behaaglijk werd onder deze huidige weersomstandigheden. Verder was de tent behoorlijk groot, je kon er op vele plaatsen in staan en het kuipzeil maakte de tent minder gevoelig voor het inlopen van "grondwater". Wij waren verkocht en het zal jullie niet verbazen dat wij hetzelfde jaar ook zo'n tent kochten. Maar het bezoek had nog een belangrijke resultaat. We hadden het over de sneeuw die in de hoger gelegen gebieden was gevallen. De buren waren ervaren bergwandelaars en raadden ons aan om, wanneer het de komende dagen droog zou zijn, een bergwandeling naar de berghut "Cabane des Violettes" te maken. Deze hut was vlakbij, boven het skidorp Crans-Montana en een kabelbaan vanaf die plaats zou ons helpen wat hoogte te winnen. "Maar wacht niet te lang, anders is de meeste sneeuw al gesmolten en die sneeuw maakt de wandeling extra mooi", voegden ze er aan toe.

En dat deden we. Diny en ik reden de volgende dag samen naar Crans Montana.

Crans-Montana, een mondaine skioord/vakantieplaats boven Sierre (foto vakantiefolder)

De kids hadden in de vakantie al genoeg gelopen en bleven liever thuis. De zevenjarige Dennis konden we aan Diana toevertrouwen. We hebben vast niet alles gewandeld vanaf Vermala (dat is bij het hoge gebouw, iets rechts van het midden, op bovenstaande foto), want ik zie op internet dat de totale wandeling heen en terug ongeveer vijftien kilometer bedraagt. Ik herinner me dat we ongeveer twee uur gelopen hebben. Dus ook hier wellicht de kabelbaan omhoog genomen en zijn we terug gaan lopen. Hoe dan ook, het was een prachtige wandeling in een gedeeltelijk besneeuwd landschap, zoals op de foto te zien is. Precies zoals onze buren beschreven ...

Lekker wandelen in een mooi landschap

 Dit is de eerste dia van deze wandeling en het gaat aardig omhoog, dus ik denk dat we heen gewandeld hebben en terug de kabelbaan. Diny heeft het ook al aardig warm, ze heeft haar warme jack al uitgetrokken. En ze frist zich op onderstaande foto ook nog op ...

Even opfrissen bij een drinkbak voor vee

Ook hier weer, heeft ze onderweg genoeg energie om bergplantjes te zoeken ...

 ... om even te laten zien hoe hoog de sneeuw op sommige plaatsen ligt.

En zo komt Diny dan ontspannen bij de hut aan ...

Doel bereikt: Cabane des Violettes

.. die mooi gelegen is in het berglandschap.

De hut met beneden het Rhônedal en in de verte de besneeuwde toppen
(foto van een ansichtkaart)

 Bij de hut hebben we nog even wat gegeten ...

Nog even wat eten bij de hut

... en zoals gebruikelijk moet je ook een klein bedrag betalen voor het bezoek aan de hut.

Het bewijs: we hebben de dagbelasting betaald

De onderstaande foto maakte ik vanaf de hut van Sierre in het Rhônedal (waar onze tent stond) en van het zijdal: het Val d'Anniviers, dat we al kort verkenden en waarin we het jaar er op mooie wandelingen zouden maken.

Uitzicht vanaf de hut: het Sierre met het Rhônedal en het haaks erop het Val d'Anniviers

 
Want door deze prachtige bergwandeling en het feit dat ook de kids het naar hun zin hadden, besloten we dat we het jaar er op weer naar camping Swiss Plage op vakantie zouden gaan.

Dit zou dan het einde van onze zomervakantie zijn, ware het niet dat sinds kort mijn schoolvriend en collega Chris (link, link) met zijn vrouw en gezin in Zwitserland woonde. Het was wel een eind rijden, maar besloten toch op bezoek te gaan. Wij kampeerden in het zuidwesten van Zwitserland en zij woonden in het noordoosten in het plaatsje Horn aan het Bodenmeer. Dwars door Zwitserland dus, een tocht van een kleine 400 kilometer leert Googel Maps me nu. We zouden bij Chris en Dieneke blijven slapen, dus we hadden in principe alle tijd. De reden dat ze in Zwitserland woonden was, dat Chris door onze werkgever (Unilever) was uitgezonden en daarom nu werkte bij de olie- en vettenfabriek Sais in het plaatsje Horn. Ze woonden daar alweer bijna een jaar en hadden het prima naar hun zin. Ze hadden sinds kort familie-uitbreiding van hun derde kind Niels, en dat was een extra reden om hen nu te bezoeken.

Chris met de laatste boreling Niels

 
Ze woonden in een mooi appartementencomplex niet ver van de Bodensee. Bijzonder was, dat het huis "helemaal aangekleed" was (behangen en zo) en dat ze daar niets aan mochten veranderen. Ook was er een souterrain waar door alle bewoners gewassen kon worden. Ik weet niet of ik het echt allemaal nog goed kan herinneren, maar het waren in ieder geval we bijzondere omstandigheden waaronder je een huis huurde in Zwitserland. We hebben een leuke dag en avond gehad, ook nog even een klein ommetje door Horn gemaakt en toen de jongste kids 's avonds zich gereed maakten om naar bed te gaan, heb ik onderstaande foto's gemaakt.

Maurice en Dennis "staan in de week" voor ze naar bed gaan ...

... en Dieneke poetst de tanden van deugniet Wessel weer lekker fris

Na dit leuke bezoek gingen we de volgende dag dan echt naar huis. Het voordeel van de "omweg" van de dag ervoor was, dat de reis naar huis nu honderd kilometer korter was.

In augustus werd er een feest georganiseerd in de tuin van ons appartementencomplex. Slechts de helft van de appartementen was in particuliere handen, de rest van de bewoners waren nog huurders. Er was een Vereniging van Eigenaren (VVE), maar het vele werk werd slechts gedaan door relatief weinig eigenaars. Maar die waren dan wel enthousiast. Zo hadden we in 1979 een leefkuil in onze tuin aangelegd (link) voor algemeen gebruik. Het bestuur van de VVE, waar ik deel van uitmaakte, vond dat er nu wel eens een feestje in gegeven kon worden. Het werd een BBQ en ook Diny maakte deel uit van het comité van voorbereiding.

Diny en bovenbuurvrouw Miep maakten hapjes klaar voor de BBQ

Het werd een gezellig feestje, waarbij een groot deel van de "eigenaarburen" en ook nog een kind van een van de huurders bij aanwezig was. 

Gezellig in de leefkuil rond de BBQ

 

Het feest duurde tot in de kleine uurtjes, het werd op een gegeven moment erg fris en de stemming werd melig. Blogger moest zo nodig weer eens gek doen en daar dacht Diana het hare over, zie foto onder ...

De stemming werd melig en blogger moest weer eens gek doen; Diana dacht daar het hare over ...

In oktober bezochten we in de herfstvakantie onder andere het Openluchtmuseum, maar de foto's zijn niet echt bijzonder om die in te plakken. Waarvan akte 😊 ... 

In november van dit jaar ging mijn vader naar de dokter. Bij het hoesten gaf hij wat bloed op. Ik maakte me niet zoveel zorgen, hij was eigenlijk nooit ziek. Ik kon me de tijd niet heugen dat hij bij een dokter was geweest. Pa had vroeger best wel veel gerookt. Maar hij was er een kleine tien jaar geleden mee gestopt, (bijna) tegelijkertijd met Diny. Zij stopte omdat ze zwanger was van Dennis, Pa stopte (ook) vanwege de steeds fellere negatieve publiciteit omtrent het roken, dat roken kanker zou veroorzaken. Pa's huisarts, dokter Madai, zei dat Pa zich geen zorgen hoefde te maken: "het is in ieder geval geen kanker, maar ik stuur u toch door voor nader onderzoek". Maar het was wél longkanker en Pa moest aan de chemotherapie. Om nu een lang verhaal kort te maken: hij redde het niet en stierf, toch nog vrij onverwacht, in maart van het volgende jaar. Na deze korte melding hier in deze post, volgt een uitgebreide verslag over zijn ziekte en overlijden in de volgende post. Die post zal een kleine tien jaar geschiedenis verhalen over mijn beide ouders onder de titel "Mijn ouders, deel 3 (1973-1982)".

November vervolg. Ik heb in de jaaroverzichten van 1979 en 1980 al vermeld dat ik aan prestatieloopjes van het hardlopen meedeed. Ik deed dat steeds meer en meer, en half 1980 was Diny ook nieuwsgierig geworden naar het hardlopen en wilde ook wel eens met me meelopen. Ze kwam uit een sportieve familie en sporten was haar niet vreemd. Dus dacht ze, dat ze wel eens een trainingsrondje van zes kilometer vanuit huis met me mee kon lopen. Dat viel haar echter flink tegen en ze maakte snel weer rechtsomkeer naar huis. Ze is het toen voor haarzelf gaan opbouwen en haar uithoudingsvermogen ging met sprongen omhoog. Weldra konden we wél samen gaan hardlopen. Hoe dat precies gegaan is vertel ik over een paar posts in een apart verhaal "Trimmen wordt Atletiek".

In november van dit jaar waren we dan samen zover dat we het lopen van een halve marathon aandurfden. En het werd niet zomaar een halve marathon, maar de Halve van Ter Heijde (tegenwoordig de Halve van Monster). Deze loop ging voor de helft door de duinen en de andere helft ging over het strand. De start was in Ter Heijde aan Zee en de keerpunten waren bij Kijkduin en de strandopgang van 's-Gravenzande. Het was een loodzware halve marathon, waarbij de start werd uitgesteld, omdat het water te hoog tegen de duinen aanstond. Hoe dan ook, deze editie was heel erg zwaar, omdat er zo weinig strand over was, dat lange stukken door mul zand gelopen moest worden. Hoewel we niet alles hardlopend hebben kunnen doen, de laatste zes kilometer hebben we veel gewandeld, hebben we deze eerste halve marathon toch volbracht binnen de twee uur. We waren flink moe, maar o zo trots op onszelf en op elkaar. Van déze loop hebben we geen foto, maar de maand erop liep ik met Dennis mee tijdens een prestatieloop in de Broekpolder van ons Vlaardingen. Er lag sneeuw en het was glad. De loop had de belangstelling van de krant en we werden samen op de foto gezet. Een jaar later stond de foto in de krant bij de aankondiging van de loop van dat jaar. Hierbij de foto en het artikeltje ...

Dennis begeleid door zijn vader op de Kerstprestatieloop, georganiseerd door A.V. Fortuna

December. In het plakboek kwam ik (weer) een foto tegen van de Sinterklaasviering georganiseerd door mijn werkgever, dit keer de foto van het jaar 1981. Diana was inmiddels te oud voor deze viering, maar Dennis kon nog een paar jaar vooruit voor die jaarlijkse viering op ons laboratorium.Op de foto staat naast hem zijn bovenbuurjongen en vriend Marc.

Dennis en naast hem zijn vriendje Marc
Zo te zien vonden ze het met hun acht jaar best nog wel spannend

Na Sinterklaas was er aan het eind van het jaar nog een verrassing. Zwager Leen verzorgde de financiën van mijn schoonvader en hij ontdekte dat er voor het abonnement op de krant van schoonpapa veel te veel was betaald. Geïnspireerd door deze meevaller liet schoonpapa Leen een etentje organiseren, dat plaatsvond in het Oude Raadhuis van Kethel. Ik herinner het me als een gezellig samenzijn en sluit hierbij een aantal foto's bij. Allereerst een foto van de tafel van gastheer Aad, een tafel met familie, vrienden en Aad jr. ...

Vervolgens twee foto's met de kinderen met aanhang, waarbij ook Wil en Guitsen uit Assen waren overgekomen ...

... en, op de voorgrond van de volgende foto, waren ook Tom en Erna erbij. Helaas kijkt Erna net weg. Jammer, want ik heb niet zoveel foto's van haar ...

Het was wellicht niet helemaal duidelijk van de vorige foto's, maar het was een etentje in de kerstsfeer, waarbij zelfs de Kerstman niet ontbrak ... 

... en over ontbreken gesproken, zelfs de cadeautjes voor de kids ontbraken niet ...

Zo te zien was Dennis erg content met zijn cadeautje ...

Zo sloten we het jaar 1981 af. Een op zich leuk jaar, maar wel een jaar met een staartje over de onzekerheid met betrekking tot de ziekte die bij mijn vader was geconstateerd. In de volgende post kom ik op zijn ziekte en de afloop daarvan uitgebreid terug ...