Hardlopen .... "A Way of Life" (1983 t/m 1985)

In vorige jaaroverzichten heb ik al verteld, dat ikzelf steeds meer en langere stukken ging hardlopen en dat ik af en toe aan prestatieloopjes meedeed. In het vorige jaaroverzicht (1981) heb ik verhaald, dat Diny ook interesse in het hardlopen kreeg, dat ze eerst alleen haar trainingen had opgebouwd en dat we op een gegeven moment ook samen konden trainen. Ook liepen we onze eerste halve marathon in dat jaar in Ter Heijde/Monster. De hardlooptrainingen hebben we in 1982 voortgezet (link). Ook in de zomervakantie liepen we een wedstrijdje mee op de camping. En aan het eind van dat jaar werden we zelfs lid van Atletiekvereniging Fortuna, ofwel "Trimmen werd Atletiek". Ik denk niet dat we het eind 1982 al doorhadden, maar hardlopen was al na een paar maanden trainen  een "Way-of-Life" van ons geworden. Deze post verhaalt over wat we in de periode 1983 tot en met 1985 zoal beleefden in hardloopland. Het is vooraf wel handig te weten wat uiteindelijk ons grote doel was .. beiden wilde we heel graag de marathon lopen 😉. 

Natuurlijk herinner ik best de hoofdpunten van ons hardlopen uit deze periode, maar gelukkig word ik ook nog gesteund door een dik plakboek met foto's en krantenartikels, waardoor ik ook nog regelmatig details kan invullen. Bij het doorkijken van het plakboek gaan namelijk steeds meer "laadjes" in mijn geheugen open en zo maak ik dan het verhaal van deze post. Ik moet me wel beperken in het aantal gebeurtenissen, want we hebben in die drie jaar zo'n dertig wedstrijden gelopen en we reisden nogal wat af. Ik zal wel alle plaatsen even noemen waar we één of meerdere loopjes bezochten. Dat waren Vlaardingen, Schiedam, Maassluis, Rotterdam, Gorkum, Alblasserdam, Etten Leur, Alphen aan de Rijn, Sierre (Zwitserland), Blaricum, Dordrecht, Zwolle, Ter Heijde, Wageningen, Zoetermeer, Ridderkerk en Essen (Duitsland). Nou, dat waren er nogal wat, toch?!

Onze trainingen en al dat reizen nam natuurlijk veel tijd in beslag. We trainden zo wie zo al vijf keer in de week. Dat, en het contact dat we hadden met veel atleten van onze vereniging én ook met atleten van andere verenigingen, plus het feit dat we ook heel anders, gerichter, gezonder gingen eten bracht me tot het tweede deel van de titel van deze post .... "A Way of Life". Want dat was het zeker. In deze post zal ik dan eerst een aantal wedstrijden/gebeurtenissen die er in de periode 1983 - 1985 uitsprongen chronologisch de revue laten passeren.

1983. De eerste bijzondere wedstrijd was op Koninginnedag, eind april, de Havenloop rond de Oude Haven van Vlaardingen. De loop kende al een lange traditie, de eerste was al vlak na de Tweede Wereldoorlog, nu dus al de 37-ste editie. Het bijzondere was, dat er altijd veel publiek langs de kant stond. Dat waren we niet gewend en dat vonden wij wel heel erg spannend. De dames moesten drie rondjes rond de haven lopen en de heren vijf. Het leuke was, dat Diny bij deze wedstrijd gelijk al eerste dame werd. Ik was natuurlijk erg trots op haar. En dat deed ze ook in een hele mooie stijl, kijk hieronder maar eens ...

Diny bij de eerste doorkomst tijdens de Havenloop 1983.
Ik loop zo'n 20 meter achter haar, ja die man met die baard ...

... en ze liep mij er ook gelijk al af, je ziet mij nog net bij de finish doorkomen. Ze zal als eerste dame ongetwijfeld op een podium gehuldigd zijn, maar daar heb ik helaas geen foto van.

De tweede wedstrijd, waar we leuk foto's van hebben, was een maand later in Gorkum. Daar liepen we samen de 10 Engelse Mijl (ruim 16 kilometer) en daar werd Diny tweede dame. Het was een stratenloop met aankomst op de atletiekbaan van de organiserende vereniging. Terwijl ik op onderstaande foto vlak voor de finish doorkom, staat Diny een half uur later met bloemen op de tweede plaats van het podium.

Blogger in zijn eindsprint vlak voor de finish ...

Diny, met bloemen en een beker, is blij met haar tweede plaats

Diny was veel allrounder in de sport dan ik en ze durfde ook meer. Op haar durf kom ik later terug. Het allround zijn toonde ze door in juli aan een kleine triatlon (ongeveer 1/7 van de afstanden van een hele triatlon) mee te doen in Vlaardingen Ze deed dat samen met clubgenote Jansje Hoogendonk. Deze sportgebeurtenis heb ik al eerder verhaald en wel in ons gezinsoverzicht 1983, maar het is wel leuk om Diny en Jansje in actie hieronder nog even weer te geven.

Diny en Jansje aan het begin van het fietsen tijdens de triatlon

Diny vond deze triatlon zo leuk, dat ze een jaar later nogmaals deelnam aan dit sportieve gebeuren.

In oktober werd in Etten-Leur de hele en halve marathon gelopen. Fortuna ging er met een hele groep naartoe en ik herinner me het omkleden in een deel van de Tomado fabriek. Het was gezellig met veel stoere verhalen over het lopen van de marathon. Dat vond ik erg indrukwekkend, maar ik deed slechts aan de halve marathon mee. Diny was er ook bij, maar ik weet niet meer waarom ze niet was gestart. Ik liep een verdienstelijke 1uur32min. Onderweg ben ik nog gefotografeerd ...

In het voorjaar van 1984 liepen, als voorbereiding op de Westland Marathon, de Twintig van Alphen. Dat wil zeggen, Diny liep in Alphen de damesafstand van 15 kilometer en ik de twintig. Het was altijd een druk bezochte stratenwedstrijd van Alphen naar Ter Aar en terug, voornamelijk langs het Kanaal. Van deze loop is er van ons een leuke foto bewaard gebleven waar we weer eens samen opstaan.

Samen in trans tijdens de Twintig van Alphen

Zoals ik al zei, was de Twintig van Alphen een goede voorbereiding en test voor de Westland Marathon. Zo ook voor Diny. Ik vond zelf dat ik nog niet klaar was voor het grotere werk. Zoals ik al eerder gezegd heb, had Diny aanleg voor sport en we waren nu ruim anderhalf jaar aan het trainen voor de lange afstand. Voor Diny zou het net kunnen, ik besloot nog een jaar te wachten en liep in Westland de halve marathon ... 

En direct al bij haar eerste marathon liep zij een behoorlijk goede tijd. Je moet daarbij in ogenschouw nemen, dat ze met haar 36 jaar al in de klasse "Veteranen 1" viel (35 t/m 39 jaar). Omdat ik tegelijkertijd met Diny een halve marathon liep (met start vijf minuten na de marathon), kon ik haar onderweg niet fotograferen. Gelukkig hebben anderen dat wel gedaan en daarom hieronder een aantal foto's van Diny tijdens haar race ....

Diny tijdens de Westland Marathon bij doorkomst vlak voor Maasdijk op ongeveer 15km

Op de Maassluisedijk tijdens haar eerste Marathon, met trainer Karel van Leeuwen als begeleider op de fiets.

Breed lachend komt ze de finish over!
Gefeliciteerd met je eerste marathon en dat in zo'n mooie tijd!!!

Diny lukte het dus al na anderhalf jaar haar eerste marathon te lopen en liep gelijk een clubrecord bij de Dames. Een geweldige prestatie! Ook van mij werden onderweg, op de halve marathon, een aantal foto's gemaakt, zoals onderstaande foto ergens halverwege ...

Blogger tijdens zijn halve marathon ...

Ook ik finishte, en wel in de mooie tijd van 1u28'54" een dik persoonlijk record. Dus wij waren beiden erg tevreden over onze prestaties ..

Twee weken later was alweer de traditionele Havenloop. Waar Diny vorig jaar eerste bij de Dames werd (in 15'04"), finishte ze nu als derde in 14'33", maar wel in een snellere tijd dan vorig jaar. Van de wedstrijd zelf hebben we geen beelden, maar wel van de "after party" langs het parcours met een aantal van onze trainingsmaatjes ...

Na de wedstrijd langs het parkoers bijpraten met wat trainingsmaatjes
Vlnr (half) Leo Dirks, Job Veldhuis, Ton Stoffels, Diny&blogger, Henny Veldhuis en Michel de Maat

In de zomervakantie in Zwitserland trainden Diny en ik al behoorlijk veel. Ook zwager Leen trainde mee. We wisten dat in Sierre, op drie kilometer van onze camping, een grote internationale wedstrijd gelopen zou worden. Diny wilde daar graag aan mee doen, dus zij trainde daarvoor. Het was een echte klimwedstrijd, van Sierre naar het hoger gelegen bergdorp Crans-Montana. En dat op het parcours waar we dit jaar naar de Tour de France hadden zitten kijken. Een kleine 1000 meter hoogteverschil in een kilometer of zestien. Diny, stoer als ze was, zag dat wel zitten. Dus stond ze op een zondagmorgen aan de start in Sierre ... en ik stond natuurlijk klaar om haar te fotograferen ...

Een altijd vrolijke Diny in de eerste honderd meters van de race

Het was niet makkelijk om Diny in dit grote veld van kanjers te spotten, maar toch lukte het me om een leuke foto van haar te maken, zie bovenstaande foto ... heel ontspannen lachend liep Diny de eerste meters naast een Belgische dame. Nou wilde ik ook onderweg wat foto's van haar maken, maar dat viel natuurlijk niet mee. Er gingen niet zoveel wegen naar boven en op het parkoers mochten natuurlijk geen auto's rijden .... Toch lukte het me met de auto in een dalend stukje via een grote omweg weer bij het parkoers te komen en haar daar nog een keer aan te moedigen. Toen ik boven kwam was ze al gefinisht. Moe maar voldaan reed ze weer met me naar beneden. Het jaar er op hebben we deze wedstrijd met zijn drieën gelopen (Diny, Leen en ik), het was een hele aparte ervaring.

Terug in Nederland werd er in september de Nederlandse kampioenschappen10 kilometer op de weg voor veteranen gehouden. Gezien Diny's goede prestaties op regionaal niveau, wilde zij zich wel eens meten met de Nederlandse (veteranen)top. De wedstrijd werd gehouden in Blaricum. De omstandigheden waren niet gunstig: het was erg warm, er stond veel wind en het was een "slecht parkoers". Ik ben wel mee geweest, maar ik heb blijkbaar geen foto's genomen. Wel heb ik de uitslagen bewaard: Diny (42'26) werd negende van de dertien deelneemsters. De snelste was Eefje van Wissen in een tijd van 36'09" en nummer drie had een tijd van 39'03. Dus voor een ereplaats had Diny hier niks te zoeken. Maar het is natuurlijk al leuk dat je na een paar jaar trainen mee kan komen in een nationaal kampioenschap.

Een half jaar na haar eerste marathon, was Diny klaar voor haar tweede. We reisden daarvoor naar Zwolle. Op een lastig parkoers liep ze op haar tweede marathon bijna twee minuten onder de tijd van haar eerste marathon. Ik kon niet op het parkoers komen en heb alleen maar twee foto's kunnen nemen tijdens de laatste anderhalve rondjes op de baan waar gefinisht werd, hieronder.

Diny komt aan op de baan en finisht anderhalve ronde later.
Een jurylid "tikt haar af".

 Dik tevreden met haar 3u30'09" reden we weer naar huis.

In het najaar liepen we de Halve Marathon van Ter Heijde. Op dit pittige parkoers over strand en door de duinen hadden we drie jaar eerder onze eerste "halve" gelopen, maar toen waren we nog geen lid van Fortuna. Eind 1981 waren we al blij dat we die monstertocht uitgelopen hadden en deden toen 1u56' over dat zware parkoers. Nu waren we maar liefst twintig minuten sneller. Het is duidelijk dat dit te danken was aan al onze trainingsarbeid en -methoden van de afgelopen drie jaar. 's Maandags werd Diny in de krant dan ook geprezen om haar goede prestatie: "met overmacht ging ze als eerste (dame) over de streep".

Knipsel uit mijn plakboek

De eerste wedstrijd in het nieuwe jaar 1985 was wederom de Twintig van Alphen. Voor de veteranen en dames was de te lopen afstand echter 15 kilometer. Zowel Diny als ik werden weer gefotografeerd in de straten van Alphen, hoewel ... dat niet helemaal voor mij gold (zie onderstaande combifoto).

Diny liep een hele snelle tijd, 60'56", hetgeen nog steeds het clubrecord is bij de Dames V35. Ik liep een wat lager tempo op de 20 km: 1u23'40". Beiden waren we weer echt blij met onze prestatie.

De Twintig van Alphen was weer de voorbereiding voor de Westland Marathon. Nu besloot ik een poging te wagen om die lange afstand voor het eerst te bedwingen. Op onderstaande foto loopt Diny halverwege de race nog ontspannen tussen de mannen ...

Diny omringd door mannen halverwege de marathon ...

 

Op de foto is goed te zien, dat het regenachtig weer was tijdens de wedstrijd. Dat was geen goed voorteken voor Diny, want bij niet al te warm weer sloeg de kou, in combinatie met regen, meestal op haar spieren. Inderdaad werd deze marathon geen succes voor haar, want op 36 km stapte ze uit wegens rugklachten ... Voor mij werd deze wedstrijd wel een succes, want ik liep mijn eerste marathon uit, en wel in 3u35"07". Wel vijf minuten langzamer dan Diny's beste tijd, maar dat deerde mij niet. Ik ben nooit jaloers geweest op haar prestaties, ik vond het eigenlijk wel leuk en was trots op haar plaats in de regionale top bij de dames. Ik was in de atletiekwereld bekend als "de man van Diny", en dat vond ik een prachtige eretitel voor mij 😊.

De marathongroep van onze atletiekvereniging bestond uit ongeveer zeventig atleten. Rond deze marathon stond er een artikel in de krant met een foto van een groot deel van die lopers. Deze wil ik jullie niet onthouden, hieronder ... kan je ons vinden 😊?!

In mei werd, en wordt nog steeds, jaarlijks de Bevrijdings(vuur)estafette gehouden. Het bevrijdingsvuur wordt op 5 mei 0u00 in Wageningen ontstoken en door estafettelopers uit het hele land naar hun respectievelijke woonplaatsen gebracht. Zo ook door lopers uit Vlaardingen. Onze atletiekvereniging had die taak op zich genomen en Diny vond het ook leuk om daaraan mee te doen. In de vorige post heb ik al uitvoerig verslag gedaan van dit gebeuren, maar ik vind het leuk om dit in deze post nog even aan te stippen .... en daar hoort natuurlijk ook nog een relevante foto bij ....

De lopers van A.V. Fortuna brengen het bevrijdingsvuur van Wageningen naar Vlaardingen.
Hier op de Hoogstraat vlakbij de Markt.

Een maand later werd in Schiedam de Lenteloop gelopen. Wij hebben hieraan al vaker meegedaan, ook als "recreanten", de eerste keer was in 1979. De laatste drie edities, inclusief deze van 1985, deden we mee om ook een tijd neer te zetten. Diny lukte het om elk jaar bij de afstand die ze koos (10km of 10EM) eerste dame te worden. Deze keer liep ze de 10km in 41'21", een goede prestatie ook gezien het erg warme weer. In mijn plakboek staat bij de foto's dat het heel erg gezellig was op het terrein van de Woudhoekschool, waar start en finish van de loop was. De loop werd groots verslagen in Nieuwe Stadsblad van 7 juni 1985, zie onder.

Verslag van de Lenteloop in het Nieuwe Stadsblad van 7 juni 1985

Op de grootste foto van dit verslag staat ook Diny op, wat duidelijker te zien op onderstaand vergroting.

Diny (derde van links) in actie tijdens de Lenteloop (krantenfoto).

Later in juni deden we mee met een halve marathon in Ridderkerk. Opnieuw was het heel erg warm en dat bracht mij er dit keer toe om uit te stappen. Diny, die door rugproblemen (kout en nat) op had moeten geven tijdens de marathon eerder dit jaar, was bij dit warme weer helemaal in haar element. Ze liep in een mooie stijl menigeen (menig man!!) er af, inclusief onze trainer Arie van Embden (nr.71), zoals in onderstaande foto te zien is ...

Diny loopt in een mooie stijl menigeen er af tijdens de halve marathon vaan Ridderkerk.
Ook trainer Arie (# 71) moest bij Diny lossen ...

Ik denk dat Arie daar totaal geen probleem mee had, ook hij was alleen maar trots op de prestaties van zijn pupil.

Ook dit jaar liep Diny in de zomervakantie de bergloop Sierre - Crans Montana in Zwitserland. Alleen nu had ze gezelschap van broer Leen en haar mannetje. Vorig jaar waren Leen en ik toeschouwer, maar wij waren enthousiast geworden en wilden het zelf ook wel eens proberen. We liepen alle drie de loop uit en Diny verbeterde haar tijd van vorig jaar ook nog. Omdat de twee fotografen allebei meededen, zijn er geen foto's van ons in actie beschikbaar. Of het moet de foto zijn van de "massastart" waar iedereen op staat. Als jullie soms zien waar wij lopen (onderstaande foto), meldt het mij alsjeblieft. We hebben onszelf niet kunnen ontdekken 😉.

De start van de 17de editie van Sierre - Crans-Montana (krantenfoto).
Zoek Diny, Leen en Blogger

Overigens is deze loop in totaal 23 keer gehouden, tussen 1969 en 1991 (link).

In het oktober werd het weer tijd voor een najaarsmarathon. Dit keer werd er gekozen voor een marathon in Duitsland. Trainer Arie van Embden had zijn keuze laten vallen op de marathon "Rund um den Baldeneysee". Uit de naam van de marathon was al duidelijk hoe het parkoers zou moeten zijn: om een meer en redelijk vlak, toch? Het bleken twee rondjes rond het meer, met een aanloop, maar in het parkoers zaten toch nog een paar pittige klimmetjes. Het was in ieder geval voor het grootste gedeelte een loop in de natuur, lekkere frisse lucht dus. We vertrokken die dag met een touringcar om half acht 's morgens naar Essen. In totaal waren gingen er 21 lopers en een aantal begeleiders mee. In mijn plakboek lees ik, dat het een gezellige dag was. Zo herinner ik het me ook en het getuigt ook uit de onderstaande foto, waar we bij de verkleed- en startlocatie en beetje aan het inwandelen zijn ...

Met een groepje aan het inwandelen bij de startlocatie.
Vlnr: Ton Stoffels, Diny, Leo Dirks, Peet van der Made, Hans Kleinekoort en (achteromkijkend) Nico van den Brink

Ik herinner me ook, dat dat het redelijk goed loopweer was en uit het verslag in de krant las ik dat het parkoers toch minder vlak was dan beloofd. Het was zogezegd een "niet al te snel parcours". Onderweg, op ongeveer het 25km punt, zijn er een aantal foto's gemaakt. Onze begeleiders konden dat, vanaf de start, lopend bereiken, over een brug op het smalste deel van het meer. Het was ook een strategisch punt, want juist daar begin je het moeilijk te krijgen en kan je wel wat aanmoediging en/of ondersteuning gebruiken ...

Onze ondersteuningsgroep op het 25 km punt.
Vlnr: met fiets Hans Meijer, trainer Arie van Embden, Wim Mastenbroek en Bram de Jong

Bij dit zelfde punt zijn ook de foto's van Diny en mij gemaakt en wel in volgorde van doorkomst ...

Diny en ik komen door op het 25km punt
Schuin achter mij Wim Goudriaan. Hans Meijer loopt een stukje met Diny mee.

Verrassend was, dat ik dus als eerste doorkwam op het 25km punt. Aan Diny is te zien, dat zij er al behoorlijk doorheen zat, anders hadden we een lachende en zwaaiende Diny gezien. Dat Diny er inderdaad al op 25km doorheen zat, bleek aan de eindtijden. Diny finishte in 3u42' en dat is ruim tien minuten boven haar persoonlijk record, terwijl ik op mijn tweede marathon wel een PR liep en wel in 3u18'. En dat is 17 minuten sneller dan mijn eerste marathon, dat zegt wel genoeg. Na afloop kregen we als herinnering een mooie oorkonde (hier onder) en daar konden we mee thuis komen.

Diny's herinnering aan de mooie marathon in Essen

Ik heb nog even geGoogeld naar deze loop, hij wordt nog steeds gehouden. Vorig jaar was de 60ste editie, zelfs in de coronaperiode is hij doorgegaan ...

Op 9 november van dit jaar 1985 deden wij mee aan een speciale loop. Onze atletiekbaan was nodig aan renovatie toe. Dat niet alleen, maar onze baan had "kromme afmetingen" (427 meter lang), waardoor er geen officiële wedstrijden op konden worden gelopen. Om het nodige geld voor de totale renovatie, inclusief lengte correctie naar 400 meter, bijeen te brengen werd er een sponsorloop georganiseerd. De bedoeling was om in 1 uur zoveel mogelijk rondjes te lopen en daarmee geld op te halen. Het werd een groot succes, want ruim 150 atleten en atleetjes deden mee aan deze loop. Het streefbedrag van fl. 12.000 werd ruimschoots overschreden ... uiteindelijk werd er bijna 28 duizend gulden opgehaald.

Deel van het verslag van de sponsorloop in het plaatselijke krantje

Er was veel gezelligheid op en rond de baan, met onder meer een verzoekplaten programma. Op de tonen van je favoriete muziek kon je een deel van je rondjes lopen. Na afloop kregen we  een certificaat waarop onze prestaties stonden vermeld. Hieronder die van Diny, die in een uur 31 rondjes had volgelopen, ofwel 13.237 meter. Zelf liep ik een rondje meer, je hebt natuurlijk altijd baas boven baas ....

Samenvattend hebben we, na ruim drie jaar trainen bij de atletiekvereniging, een heel ander leven gekregen. Meestal trainden we drie keer per week bij de vereniging en hadden we ook nog een tot twee keer per maand een wedstrijd. Verder ging Diny ook nog regelmatig naar de zaaltraining op vrijdagavond. Daarbovenop liepen we zelf, alleen of samen, nog twee keer per week uit na intensieve trainingen.

Dit alles veranderde natuurlijk totaal ons sociale leven. We kregen er bij wijze van spreken een "familie" bij, de lopers van onze groep. Sommigen werden zelfs vrienden. Daardoor was er minder tijd voor andere zaken én konden we minder tijd aan onze kinderen besteden. Dat laatste hebben we geprobeerd zoveel mogelijk te voorkomen. Diana heeft me later wel verteld dat ze dat "loopgedoe" (mijn woordkeuze) niet helemaal begreep, totdat ze zelf (jaren later) door de "loopkoorts" werd gegrepen. Desalniettemin klonk toch voor haar een gemis aan "aandacht" (mijn woordkeuze) van ons voor haar door in die periode. Dát hebben we ons toen niet gerealiseerd ...

Het atletiekgebeuren had ook een sterkte invloed op ons eetpatroon. Niet alleen wanneer we aten, maar ook wat. Omdat Diana en Dennis op korfbal zaten en daar ook voor trainden (beiden op een andere tijd) en wij (ook) pas ná het trainen wilden eten, werd er bijna nooit gezamenlijk gegeten. Verder aten wij vaker pasta en andere, meer koolhydraatrijke. voeding. En we gingen voedingssupplementen gebruiken, vooral ik.

Voor Diny had het (intensievere) trainen ook een heel bijzonder, positief effect. Zij had namelijk vanaf haar pubertijd al last van migraine aanvallen, en niet te zuinig. Daardoor was ze vaak een weekend "uitgeschakeld". Na een tijdje merkte ze dat haar migraineaanvallen minder en minder werden. Op het laatst waren de aanvallen alleen nog maar af en toe. Zelf heeft Diny dat verwoord tijdens een spreekbeurt op een cursus Basiseducatie. Een deel van die spreekbeurt heb ik aan het eind van deze post opgenomen.

Wanneer jullie deze post goed gelezen hebben, en in het bijzonder deze samenvatting, snappen jullie waarschijnlijk wel de titel die ik aan deze post heb gegeven. Want we zijn na ons lidmaatschap van de atletiekvereniging heel anders gaan leven ... ofwel serieus hardlopen met duidelijke prestatieve doelen in je gedachten is gewoon "A Way of Life"

*************************************************************************

Hierbij tot slot het beloofde (deel)verslag van Diny's spreekbeurt, zoals die ook weergegeven is in de deelnemerskrant "Visserslatijn" no. 9 (mei 1992), uitgave van Basiseducatie.

"HARDLOPEN en hoe ik afrekende met mijn migraine"

Hardlopen is een sport die je alleen volhoudt als je het echt leuk vindt. Zelf ben ik met hardlopen begonnen, omdat ik wel eens wat anders wilde doen dan gymnastiek of zwemmen. Op een zondagmiddag heb ik de stoute schoenen aangetrokken om met mijn man mee te gaan trimmen. Hij ging 6 km hardlopen en dat zou ik ook wel even doen. Maar ik was nog geen 200m van huis of ik was kapot, dus ik riep tegen hem: "bekijk het maar, ik ga naar huis".  De volgende dag heb ik weer mijn schoenen aangetrokken en ben ik begonnen met vijf minuten lopen, even rustig wandelen en weer hard, enz. en zo tot ik 6 km had gelopen. Dat heb ik verder opgebouwd tot ik de afstand zonder te wandelen lekker kon lopen. Daarna heb ik aan een prestatieloop meegedaan van 5km en dat weer verder uitgebreid tot een halve marathon.

In nov 1981 heb ik (samen met mijn man) een halve marathon prestatieloop gelopen, een hele zware over strand en door de duinen. Voordat ik aan hardlopen begon, had ik regelmatig last van zware migraine-aanvallen, maar door het hardlopen is het minder en minder geworden. Nu heb ik nog maar af en toe een migraine-aanval. We waren regelmatig aan het trainen om ons te verbeteren, tot ik een man tegenkwam die zei "wat loop jij goed, je moet eens bij onze atletiekvereniging langskomen". Samen met mij man ben ik toen bij de atletiekvereniging gegaan en hebben we getraind om de marathon te lopen. Na anderhalf jaar liep ik de marathon van Maassluis in 3u32min

*********************************************************************************